Er is er een jarig (12,5 km fietsen & 8,8 km wandelen) – donderdag 28 maart 2019
We hebben de wekker op 5 uur gezet om bijtijds op te staan, we arriveren om 5:40 in Tokyo, maar zijn beide al eerder wakker. Nuttert heeft nog wel aardig geslapen maar Nicole niet. Na alles bij elkaar gepakt te hebben gaan we naar de salon waar we zien hoe de laatste meters worden afgelegd naar de kade. Ondertussen wordt er van alles omgeroepen maar alleen in Japans, dus houden we de andere (brom)fietsers in de gaten. Wanneer zij naar het autodek gaan, lopen we met ze mee. We pakken onze fietsen vast, in de veronderstelling dat we dan nog moeten wachten dat alle auto’s eerst mogen maar we mogen gelijk.
Het is net licht als we het haventerrein afrijden. Het havengebied is in de laatste jaren flink aangepast. Net als in London is hier moderne kantoor- en woningbouw neer gezet. Alleen wel wat hoger. Indrukwekkend! En zo anders dan wat we eerder in Japan hebben gezien, netjes en strak. Tijdens onze zoektocht naar ontbijt komen we zo ook nog langs bouwplaatsen voor de olympische spelen.
Na wat zoeken komen we bij een 7eleven waar we zittend kunnen ontbijten. We maken gelijk ook een plannetje voor de rest van de dag. Omdat we pas om 3 uur kunnen inchecken in ons hotel zijn we wat minder flexibel; we kunnen hier in Tokyo niet overal de fiets kwijt, ze zijn hier wat strenger dan elders.
Eerst gaan we naar de Hamarikyu Gardens, een tuin die vroeger van de keizerlijke familie was en waar al flink wat kersenbomen in bloei staan. Onderweg komen we nog langs de oude vismarkt. Deze is recentelijk gesloten (verplaats naar een plek buiten de stad) maar we hopen dat er nog wat te zien is. Dat is helaas niet het geval, het complex is al half gesloopt.
We waren gelukkig al vroeg in het park, want wanneer we uitgekeken zijn begint het al aardig vol te stromen. Na een kop koffie gaan we door naar het Edo Tokyo Museum. Het is niet ver maar door de vele kruispunten (met verkeerslichten) zijn we best lang onderweg. En wanneer we langs een weg rijden waarlangs de kersenbloesem uitbundig aanwezig is, moet daar natuurlijk wel een foto van gemaakt worden.
Na een uurtje zijn we bij het museum. We kunnen de fietsen weer prima kwijt en gaan het museum is. Het is een nogal bijzonder gebouw, groots maar niet echt fraai, wat deels ook weer gerenoveerd wordt. We kunnen vandaag gratis naar binnen. We weten niet waarom (later ziet Nicole dat het vandaag precies 26 jaar geleden geopend is). Het museum gaat over Japan in de Edo-periode (1603 tot 1868) en de ontwikkeling van Tokyo tot nu. Er is gelegenheid om een gratis gids mee te krijgen, en dat doen we dan ook. Hoewel de man erg snel Japan-Engels praat vertelt hij interessante dingen; over keizers, shoguns, samoerais en ook hoe Nederland hier onderdeel van was met als enig ander land een handelspost in Nagasaki. Na een uurtje is hij uitgepraat, waarna we nog even wat rondlopen waar we met de gids niet zijn geweest.
Hierna, het is al na drieën, gaan we naar het hotel. Het ziet er netjes uit en toch aardig dicht tegen het centrum aan; we zullen hier 4 nachten blijven. Na alles geïnstalleerd te hebben gaan we weer de deur uit. Omdat het Nutterts verjaardag is wil hij de naburige technologiebuurt (Akihabara) bekijken. Er zouden hier veel winkels met electronicaspul zijn. En dat is er ook! Erg leuk om te bekijken want ze hebben hier de nieuwste modellen maar prijstechnisch wat minder interessant, in Nederland is het goedkoper. En om nu een wasmachine te kopen…
Omdat we al wat later waren toen we hier naar toe liepen begint het al wat te schemeren. Dat geeft mooie plaatjes, met alle reclame in de mooiste kleuren!
Na het eten, Indiaas op de bovenste verdieping van een warenhuis, gaan we terug naar het hotel. Daar kijken we nog een aflevering van Endeavour en daarna, na deze lange dag, naar bed.
Keizerlijk paleis in Tokyo (15,9 km wandelen) – vrijdag 29 maart 2019
Na een luie ochtend, hoewel Nuttert nog wel even aan ons blog werkt, gaan we pas tegen twaalven de stad in. We merken direct dat het flink is afgekoeld. Het is rond de 8 graden met meer wind. We lopen terug naar de kamer om onze winterjassen/trui op te halen. Nicole is nog steeds wat draaierig als we lopen. Alsof we nog op de boot zitten. In de douche in de hotelkamer hebben we er beide last van en voelt het alsof je omvalt.
Via de Starbucks belanden we op Nihonbashi, een stenen brug uit 1911. Daarvoor lag er altijd een houten brug. Wat deze brug vooral bijzonder maakt dat is dat hier hoog overheen een expressway gaat en dan niet via de weg, wat logisch is. Nee, de expressway volgt de loop van de rivier. Behoorlijk apart om te zien. Dat zou in Nederland echt nooit kunnen, daar dempen we eerder de grachten.
We vervolgen onze weg en via een bezoek aan de boekwinkel Maruzen lopen we naar het keizerlijke paleis waar we aan de gracht, bij Chidorigafuchi, de volop in bloei staande kersenbloesem bewonderen. En ondanks de kou zijn er toch groepjes aan het picknicken.
We lopen om de gracht heen en zoeken nog naar wat aardige plekjes om toch een glimp van het paleis op te vangen. Op vrijdag blijkt helaas het park bij het paleis gesloten.
We lopen bijna 3,5 km terug naar Akihabari.
Bij de Starbucks koopt Nicole twee mooie, grote mokken (special edition Sakura). We lopen het grote warenhuis in om daar op de bovenste verdieping weer te eten. We zijn behoorlijk moe geworden en hebben wat moeite met het maken van keuzes. Uiteindelijk lukt dat ook en eten we nu aan een tafeltje en kunnen we van alles bestellen. Nuttert pasta, Nicole bowl met zalm, en nog wat salade, en edamame, en miso soep.
Iets opgeknapt lopen we de laatste km naar het hotel. De wasmachine is de hele avond bezet dus een wasdraaien lukt niet. Nuttert wil de foto’s nog toevoegen aan het blog. Maar we sluiten de dag lui af en kijken wat Nederlandse tv.
Tokyo, dag 3 (12,7 km wandelen) – Zaterdag 30 maart 2019
Nadat gisteravond de wasmachines continue in gebruik waren probeert Nuttert het gelijk ‘s morgens. En er is er een beschikbaar. Tijdens het wassen en drogen (wat erg lang duurt…) ontbijten we, maar door de wasserij gaan we pas na twaalven op pad.
Eerst langs een fietsenmaker om te kijken voor een leuk fietsshirt. Helaas, ze hebben alleen casualsportieve kleding… Dan gaan we met de metro richting Roppongi, het 21 21 designsite. Een museum ontworpen door Ando (hebben we hier al meer van gezien).
Het omliggende park staat vol met kersenbomen, wat nu dus in bloei staat. Het is er een drukte van belang, Japanners aan het picknicken onder de bloeiende bomen. Ze vieren hanami oftewel het bloesemkijkfeest. Gebruikelijk is om op een zeiltje op de grond te picknicken met vrienden. Hier zie je echter ook overdekte loungeplekken; hanami 3.0. 
Na wat foto’s van het tafereel gemaakt te hebben gaan we het museum in. Er is een expositie met de naam “sense of humor”, dat wordt lachen!! Nou nee, blijkbaar is ons gevoel voor humor anders… Er zijn wel wat aardige dingen, maar als geheel valt het tegen. En, gebruikelijk bij gebouwen van Ando, moeten we ook flink zoeken naar de uitgang. Bij een nabijgelegen Starbucks gaan we voor een koffie. Het is er druk, nadat we de bestelling hebben is er eigenlijk geen plek om het op te drinken. Wel veel lege plekken maar die worden met een jas of tas bezet gehouden. We weten eigenlijk ook wel dat dat hier zo werkt, dus eerst een plek zoeken en die met je jas/tas bezet houden. Maar uiteindelijk vinden we een plekkie.
Hierna gaan we naar Omotesando, een straat met moderne gebouwen, zoals de beroemde Prada winkel. Blijkbaar is dit ook een beetje de Kalverstraat van Tokyo, de Ferrari’s, Lamborghini’s, Porsches, etc. vliegen je om de oren!!
We lopen verder naar het nieuwe nationale stadium, waaraan gebouwd wordt voor de Olympische Spelen van 2020. Ziet er al mooi uit!
Als laatste dingetje van de dag gaan we naar een winkel met Japanse traditionele ambachten. Nicole wil toch graag nog wat leuks meenemen. Maar we komen niet tot een keuze, het is wel mooi maar ook wel erg perfect.
Met de metro gaan we naar Yodobashi (die grote winkel met electronica). We zitten in het rijtuig waarin op weekdagen tussen 8 en half negen alleen vrouwen mogen… Gisteren heeft Nicole bij Yodobashi een mooi puzzel (hebben ze daar ook) gezien en na er een nachtje over geslapen te hebben wil ze die kopen. En nu we er toch zijn gaan we hier ook maar weer eten, wel zo makkelijk.
Vandaag kiezen we weer voor Japans, en dan sushi. We kunnen er voor kiezen om aan een bar te zitten met een lopende band. 
En dat doen we dan natuurlijk! Erg leuk, maar hoe werkt dat nou? Hoe houden ze bij wat je gegeten hebt? Ook de mevrouw wist het ons niet uit te leggen maar haar collega wel: de schoteltjes waarop het ligt worden geteld (met RFID). Dus als je wat lekkers ziet pak je dat van de lopende band en extra bestellingen, gedaan met een tablet, worden met een soort monorail bezorgd. Alleen drinken wordt nog door de mevrouw gebracht. Het smaakt prima en na een uurtje hebben we een aardige stapel schoteltjes. Na uiteindelijk misschien iets te veel bestellingen (o ja, dat zag er ook lekker uit dus heb ik het maar besteld…) gaan we terug naar het hotel. Het regent, maar gelukkig is het niet ver.
Na een douche kijken we nog een aflevering Endeavour. Dit is net op tijd afgelopen om de kwalificatie van de Formule 1 te zien. Ferrari doet het vandaag goed (1 en 2) met de eerste pole voor Leclerc. Verstappen (5) is minder tevreden. De race morgen is voor ons pas om 12 uur ‘s nachts, maar waarschijnlijk gaan we het wel zien.
Lost in translation (16,9 km wandelen) – zondag 31 maart 2019
Nadat Nuttert gisteren het bed wat heeft verbouwd zodat hij helemaal onder de dekens kan slapen, heeft hij vannacht goed geslapen. We starten weer rustig op. Nicole doet online al een bestelling bij de Jumbo. Deze wordt dan komende donderdag bezorgd. We hebben de eerste tijd geen auto meer als we in Nederland zijn, dus zo hebben we het boodschap-probleem al opgelost. We bestellen lekker veel kaas en Belgische biertjes.
Rond 11.30 uur vertrekken we. Onze eerste doel wordt de straat Kappabashi, waar je terecht kunt voor het kopen van keukenspullen. Nicole was van plan om een paar mooie Japanse bakjes met eetstokjes en dienblaadje te kopen. Maar het lukt haar niet om door te pakken. Immers in Japan is dat mooi, maar ga je dit in Nederland gebruiken? En dan moet je eigenlijk alles in 4-voud kopen. Tja, dus toch van afgezien. Nuttert is minder geïnteresseerd in deze spullen, hij vermaakt zich met het spotten van de Sky Tree Tower die zo nu en dan tussen de hoge gebouwen te zien is.
Vervolgens lopen we naar het Ueno-park om het museum of western art ontworpen door Le Corbusier te zien (Nuttert) / de kersenbomen en de Toshogu-Shrine te zien (Nicole). Als we in de buurt komen van het park wordt het steeds drukker. Als we eenmaal de wit-roze bloesem zien van de kersenbomen zien we ook nu dat er heel veel vriendengroepen aan het picknicken zijn. 
Er is bijna geen vrij plekje meer te vinden. En daar tussendoor lopen duizenden mensen om daar naar te kijken of foto’s te nemen. En dat zijn echt niet alleen toeristen. Nicole vermaakt zich prima. 
Ondertussen is Nuttert het museum binnen gegaan waar hij de tentoonstelling over cubisme (niet zijn meest favoriete kunststroming) te bekijken.
Vervolgens pakken we de metro naar de wijk Shinjuku. We nemen een kop koffie bij Tullys Coffee. De koffie smaakt hier iets te sterk naar Nicoles smaak. Dan bezoeken we het Golden Gai gribuswijkje met smalle straatjes met hele kleine barretjes/cafeetjes waar plek is voor 6 tot 10 gasten. Alleen vaste gasten of introducés zijn welkom. Omdat het zondag is of nog middag is alles gesloten.
We bezoeken daarna een paar iconische plekken die in de film Lost in translation voorkomen en eindigen bij de Shibuya Crossing. We zijn hier net op het moment dat het donkerder wordt, precies het goede moment. Dit kruispunt is bekend om z’n vele lichtreclames. Het is door de mensenmassa, de geluiden van verkeer en tetterende reclames en flikkerende beelden een aanslag op je zintuigen.
We blijven hier nog even naar kijken om het goed in ons op te nemen.
Met de metro weer terug naar onze eigen wijk, eten bij een leuk sushitentje en weer terug in het hotel. We maken ons klaar voor morgen en kijken ondertussen naar De fietsklassieker Gent-Wevelgem. Om 00.00 uur zijn we nog wakker om de start van de Formule 1 te zien.
Terug naar Narita (76 km) – maandag 1 april 2019
Het is geen grap, we moeten weer naar huis. Dus vandaag op pad naar Narita waar vandaan we woensdag vliegen. Dus we staan op tijd op en zijn om een uur of 10 met een zonnetje onderweg.
Eerst “de stad” uit zien te komen. Als er daar 15 miljoen mensen wonen ben je wel ff bezig. Qua route hebben we de hoop gevestigd op Maps.me, en dat doet het best goed. Zo gaan we nog langs de Tokyo Skytree (634 m hoog), de hoogste toren van de wereld! Wel veel kruispunten met verkeerslichten, waar we vaak voor (moeten) wachten ook als er geen verkeer is. Want dat valt wel op: het is helemaal niet druk! En in tegenstelling tot wat de Lonely Planet aangeeft prima te fietsen.
Na 30 kilometer zijn we aan de buitenrand van Tokyo aangekomen, en gaan we via fietspaden langs rivieren verder. Nu wordt het helemaal stil…
Het laatste stuk hebben we via de Aeon Mall in Narita gepland. Hier is ook een fietsenwinkel waar we hopen dozen voor de fiets te kunnen krijgen. En dat lukt, we kunnen ze morgen ophalen (maar hoe moeten we nog uitzoeken).
Het laatste stuk naar het hotel is er regendreiging, dus fietsen we maar vlot door. Misschien hadden we niet een koffiestop moeten nemen? Maar het gaat goed, we houden het droog.
Het hotel is groot, we zitten op de 7e verdieping en om een of andere reden hebben we een upgrade. En dus een lekker ruime/luxe ruimte. Alleen onze fietsen moeten buiten staan, wat we niet zo fijn vinden en in het zuiden van Japan eigenlijk niet gebeurde.
Na een douche gaan we in het hotel eten; we zitten vlakbij het vliegveld en er staan hier alleen (veel hoge) hotels. Maar we kunnen wel kiezen. We gaan, weinig avontuurlijk, voor het buffet met met name italiaans georiënteerd gerechten. Voordeel: we kunnen lekker vaak opscheppen! En ze hebben (vooral fijn voor Nuttert) een softijsmachine!
Volgegeten gaan we weer naar onze kamer en kijken op tv nog een film met Japanse ondertiteling; de eerste keer dat we dat hier meemaken.
Fietsdozen in Narita – dinsdag 2 april 2019
Na lekker uitslapen ontbijten we met yoghurt en granola. We zien dat de hotelbus naar Æon Mall net is vertrokken, dus vermaken we ons met wat lezen en maken van een sudoku. Om 12.10 uur stappen we in de bus samen met ongeveer 10 andere hotelgasten. De meeste stappen bij het station van Narita uit.
Wij bij het grote winkelcentrum. We zien dat er zich een tuinwinkel in bevindt icm met een doe-het-zelf-zaak. Handig, want Nicole kijkt bij de plantjes en Nuttert vermaakt zich in de klushoek, waar hij ook ducktape en isolatiemateriaal koopt voor het inpakken van de fietsen. We lopen daarna nog door de verschillende winkels op zoek naar een (fiets)-shirt voor Nuttert en souvenirs voor Nicole. Nicole koopt een paar kleinigheidjes. Nuttert slaagt helaas niet. We zijn in heel Japan weinig shirts tegengekomen. Jammer, want het is wel een beetje traditie geworden om een shirt uit het vakantieland mee te nemen. Ook een fietsshirt van een lokale fietsclub vinden we niet.
Na een kop koffie bij De Starbucks halen we de twee fietsdozen bij de fietswinkel op. We worden direct geholpen en 10 minuten later lopen we met de grote dozen naar de bushalte.
De dozen passen niet in het bagagedeel van de bus dus moeten ze in het gangpad staan. Nicole maakt zich direct zorgen voor de bus naar het vliegveld. Het zou wel erg onhandig zijn als we dan ook de dozen in het gangpad moeten zetten. De draai bij de deur was nu met een lichte doos al lastig te maken.
Bij het hotel informeren we direct bij de bus of de dozen mee kunnen. De buschauffeur laat zien dat er genoeg ruimte is. No worries.
Nuttert gaat bezig net het demonteren van de fietsen en Nicole verstevigt met ducktape de handvaten van de doos. Als de fiets de doos in gaat, zien we dat de fiets er ruim in past. Eigenlijk is er teveel ruimte, waardoor de fiets niet klemvast staat. Nuttert verlaagt de doos, maar de lengte laten we zo. Kort zijn we de tweede rol ducktape kwijt. Als we vragen aan de servicedeskmedewerker of ze misschien tape voor ons hebben komen ze triomfantelijk aan zetten met onze eigen rol. We hebben net genoeg om de dozen te kunnen sluiten.
Nicole heeft ondertussen bedacht dat als het in de ochtend erg druk is het misschien toch lastig is om de fietsen mee te krijgen. Om de zorg weg te nemen brengen we de fietsen vandaag al naar het vliegveld op een rustig moment. We laten ze daar achter bij de bagagestorage. We moeten dan wel voor 2 dagen 3.284 ¥en (Ca. 25 euro) betalen. Misschien toch wat zonde van het geld?
We lopen nog wat langs de winkeltjes op het vliegveld. Hier zijn wel enkele shirts, maar ze zijn soms te duur/te vaal/geen leuke print. Nicole koopt ook nu weer wat kleinigheden.
Op het vliegveld zijn ook wat restaurants waar we eten. Kijkend in de etalage hadden we onze keuzes al genoteerd. Dus het bestellen was alleen het opnoemen/aanwijzen van de nummers. Ook nu weer was de rauwe vis van een hele goede kwaliteit.
Terug met de bus in het hotel pakten we onze spullen. Onze laatste dag in Tokyo Narita sluiten we af met een somber en ook onwerkelijk gevoel. Ons avontuur zit er op.
Naar huis – woensdag 3 april 2019
De wekker gaat om half 7. Na nog wat appjes en nieuws checken gaan we er uit; de laatste keer met dit ochtendritueel. In onze nacht gebeurde er natuurlijk van alles in de westerse wereld en dat willen we niet missen.
We nemen de bus van half acht naar het vliegveld. Achteraf hadden de fietsen nog prima mee gekund, maar zo is het ook wel makkelijk. Op het vliegveld gaat Nuttert de fietsen halen en Nicole kijken waar we moeten inchecken. Het inchecken kan je hier zelf doen, maar zodra we de extra bagage (de fietsen) moeten betalen gaat het mis. Dan toch maar weer via de balie. We zijn snel aan de beurt, we zijn de drukte gelukkig wat voor. Dat gaat een stuk beter. Tot dat we betalen moeten. Op een of andere manier duurt dat erg lang, de mevrouw is druk met manuals en computers. Maar na 20 minuten ook hier succes! Dan nog de fietsen scannen. En dat is op een andere plek, in de hoek van de hal. Daar dus eerst heenrijden. De doos past precies in de scanner, gelukkig dus dat we die net wat kleiner gemaakt hebben. En dan is er “wat” onduidelijkheid. Uiteindelijk, na nog een paar keer heen en weer rijden, laten we de fietsen achter bij de incheckbalie. Hopelijk gaan ze mee…
Nicole is ondertussen al in de rij gaan staan voor de securitycheck, er staat een lange rij. Maar na 20 minuten zijn we daar ook door. Na de paspoortcontrole, die heel snel gaat, zijn we er door. En nu hebben we wel zin in een bakkie! Bij de Starbucks maken we onze laatste yens op.
Op het vliegveld is verder niet veel te doen, dus lopen we langzaam naar het vliegtuig, helaas geen echte KLM maar een van SkyTeam. Maar wel met KLM personeel. En die doen maar Nederlandse begrippen misschien best wel vriendelijk maar we zijn ondertussen wat anders gewend…
Nuttert zit bij de nooduitgang (dus beenruimte, geregeld in Nieuw Zeeland) en Nicole zit er gelijk achter. Het vliegtuig zit niet vol dus na het opstijgen kunnen we naast elkaar zitten. En de rest van de vlucht: films kijken.
Door tegenwind zijn we 10 minuutjes later maar om 15:13 zijn we weer op de grond. Wanneer we de luchthaven oplopen zien we een lange rij voor de douane, maar gelukkig mogen we met ons EU paspoort er langs en kunnen we zo gelijk door naar de lopende band voor de bagage. En die begint al snel vol te stromen met koffers. En doordat het gros van de passagiers nog voor de douane wacht raakt deze al snel verstopt. Gelukkig zijn er een aantal mannen die een en ander op de band herschikt. En zo komen onze tassen ook al snel op de band.
Tijdens het wachten op onze tassen appen we de familie dat we weer in het land zijn. Van mijn broer Jelle krijgen we een appje terug met een foto van ons in de bagagehal. Hè, hoe komt hij aan dat beeld?? Is er een internet camera?? Niets van dit alles, hij staat samen met zijn vrouw Tina achter het glas van de aankomsthal. Wat een leuke verrassing!! Door het dikke glas kunnen we elkaar niet horen maar telefonisch praten we snel even bij.
Voor de fietsen moeten we bij het oppikpunt voor de odd-size bagage zijn. En dat duurt best lang. Er komt wel bagage op maar allemaal van andere vluchten. Wanneer Nuttert wil informeren of het wel allemaal goed gegaan is ziet hij dat er nog een 2e oppikpunt is, en daar staan de fietsen. Handig allemaal dus…
Na de fietsen in elkaar gezet te hebben (voorwiel er in, stuur we monteren en zadel op hoogte) gaan we naar de aankomsthal en worden daar door Jelle en Tina weer verwelkomt.
We praten bij onder het genot van een koffie (toch weer bij Starbucks). Daarna gaan we met hen mee naar Amersfoort, Jelle heeft ook de fietsdrager mee dus de fietsen kunnen gewoon mee. 
Daar gaan we nog met hen uit eten, we hebben eigenlijk best wel honger; het eten in het vliegtuig was wel wat magertjes… We moeten wel weer wennen aan het Nederlandse tempo, in Japan had je alles na 5 minuten bestellen op tafel staan, hier duurt het een stuk langer. Maar smaken doet het wel!
Omdat het voor onze biologische klok al best laat is (tegen drieën in de nacht) blijven we niet te lang zitten. We worden door Jelle en Tina afgezet bij het station en doen het laatste stukje met de trein. De conducteur vindt het vals spelen, maar als wij aangeven dat we dat al vanaf Tokyo aan het doen zijn, ziet hij het door de vingers.
En dan de laatste meters, vanaf het station, op de fiets! We rijden gelijk aan de goede kant van de weg, dus dat gaat wel goed. Maar wel raar om nu hier te rijden, vanmorgen waren we nog in Tokyo (of eigenlijk Narita)!
Om half 11 (lokale tijd) zijn we weer thuis. Daar doen we niet veel meer. We zijn ruim 23 uur in touw geweest, dus enige vermoeidheid is wel aanwezig: we duiken snel het bed in…