maandag 4 augustus – Van Hue naar Hoi An (door Nicole)
We moeten er vroeg uit, want vandaag gaan we naar Hoi An. Daar heb ik hoge verwachtingen van, want iedereen die we tegenkomen (en Agnes) melden dat dit zo’n prachtig stadje is. En ook heerlijk rustig. Bovendien is er een strand in de buurt, dus tijd om echt vakantie te gaan houden.
De bus vertrekt bij Ninh Café, ca. 15 minuten lopen, om 7.20 uur. We willen er op tijd zijn, zodat we voorin kunnen gaan zitten, zodat Nuttert genoeg benderuimte heeft. Het ontbijtbuffet is al vanaf 6.30 uur geopend, dus met onze ingepakte rugzakken gaan we ontbijten. Deze keer liggen er ook ‘ witte dingetjes’ (waarschijnlijk white rosé) die ik geprobeerd heb. Nogal smakeloos. Tandenpoetsen in de toiletten en we vertrekken.
Bij Ninh Café aangekomen hebben we pech. De riolering voor het kantoor wordt geopend. De stank is niet te harden. Rond 7.30 uur vertrekt de bus en wij zitten prima voorin. Nadat we een rondje rijden komen we weer bij Ninh Café uit. Daar stappen de laatste mensen in.
De bus is redelijk comfortabel met voldoende beenruimte overal. verder is de bus gemimed buitenlanders en Vietnamezen. De rit naar Danang is af en toe behoorlijk prachtig, door de bergen. We stoppen bij een beach resort waar we de Chinese Zee voor het eerst zien met strand met fijn zand.
In Hoi An aangekomen zijn we snel met uitstappen en onze spullen pakken. Dus binnen de kortste keren zijn we weg bij het geroep en getrek van mannetjes die hotelletjes voor ons kunnen regelen. Wij willen de favoriet van de LP eens proberen; Phuc An Hotel.
Helaas is dit hotel vol, maar ze hebben een tweede lokatie geopend waar we ook voor 25 $ terecht kunnen. We zijn teleurgesteld, maar bedenken dat we dit voor 1 nachtje kunnen doen. De medewerkster kon ons echter niet beloven dat ze morgen wel een kamer zou hebben. Ze had geen overzicht van de mensen die zouden vertrekken. We stemmen in met haar voorstel. ook omdat op het kaartje het tweede hotel nog aardig in de buurt van het oude centrum ligt. We worden met de taxi gebracht. het hotel blijkt echter veel verder weg te zijn dan op het kaartje staat.
Bij het inchecken blijken ook nog eens alle kamers van 25$ net verkocht, dus nu hebben ze een kamer van $30 voor ons. We zijn een beetje teleurgesteld, maar oké dat kan gebeuren. Het hotel ziet er schitterend uit dus besluiten we hier een nachtje te blijven. Voor 30$ hebben we nu een prachtige kamer met nieuwe douche, zwembad, beautysalon en bar/restaurant op het dak. Al met al wel superluxe natuurlijk.
De rest van de dag eten we wat, spelen een potje poolbiljart en kijken wat tv. ’s Avonds voor het diner lopen we nog even langs bij de receptie om te vragen of er al meer bekend is over ruimte in het andere hotel. Het is net erg druk met toeristen die willen inchecken. Bij een Nederlandse vrouw met zoon blijkt de 25$-kamer ook ‘net’ verhuurd. Toen begonnen we al nattigheid te voelen en voor Nuttert werd het steeds duidelijker dat zijn idee klopte. Dat ze proberen om twee hotels vol te krijgen. De mevrouw besluit 1 nacht te blijven voor 30$ maar wil dan zeker naar de 25$-kamer. dat blijkt mogelijk. Daarna vragen wij of er al meer bekend is over het andere hotel. Helaas blijkt er vandaag echter ‘ plotseling’ een grote groep te zijn gearriveerd, dus geen kamer voor morgen, maar we kunnen natuurlijk wel in dit hotel blijven. De volgende vraag is dan ook How many nights do you stay in this hotel? Ik heb het eigenlijk wel gehad, dus we houden het wat in het midden qua antwoord: one or two nights.
Bij het eten is de bediening erg vriendelijk, attent en behulpzaam, maar ook hier wordt gevraagd naar het aantal nachten en er wordt zeer teleurgesteld gereageerd toen we zeiden dat we maar 1 of 2 nachten zouden blijven. De bedienster was nog niet weg of ik kreeg tranen in mijn ogen. Ik voel me er zo ingeluisd. Dat zulke aardige mensen je zo kunnen bewdonderen; dat voelde heel erg akelig. Ik wil hier dan ook geen nacht langer blijven dan noodzakelijk is. We besluiten om morgenochtend op de fiets de stad in te gaan en daar een hotel te zoeken, zodat we voor 12 uur kunnen uitchecken.
We eten een fish in bananaleaf niet zo bijzonder. Na het eten nog een film gekeken en slapen.
Dinsdag 5 augustus – Hoi An (door Nicole)
Uitgeslapen, nou ja relatief uitgeslapen, tot ca. 9.00 uur. Vandaag de hotelwissel. Het ontbijt is enorm uitgebreid, het uitzicht is grandioos en de bediening weer uiterst aardig. Toch gaan we wisselen, het hotel is dan wel 3 sterren, maar de lokatie is te ver van het oude centrum.
We kunnen twee kleine fietsjes lenen bij de buren. Dit is dan wel gratis. Tijdens het fietsen merken we hoe ver het hotel van de stad af ligt. Ca. 4 km en met kleine fietsjes is dat geen pretje, vooral niet voor Nuttert.
In een straat met veel hotelletjes (of eigenlijk serieuze luxe hotels) vragen we naar een kamer voor 5 nachten. De een na de andere vertelt ons echter dat ze geen kamers vrij hebben. Een beetje lastig dus. Nuttert begint al te twijfelen aan de hele expeditie, maar ik ben behoorlijk standvastig en wil echt een ander hotel. uiteindelijk blijkt bij het meest luxe hotel in deze straat nog een kamer beschikbaar voor 40$ per nacht. We bekijken de kamer, maar deze bevalt ons eigenlijk niet; dichtbij het zwembad en wat muffig. Blijkbaar kijken we moeilijk genoeg, want er blijkt ook nog een kamer van 35$ per nacht beschikbaar. Deze bevalt ons beter en na even nadenken besluiten we deze kamer te nemen. De kamer is wel minder dan in het Phuc An Hotel II, maar ook dit hotel heeft een supermooi zwembad. En het personeel is een stuk zakelijker/aftandelijker, ook wel prettig eigenlijk.
We fietsen terug. Het is flink warm geworden. En pakken onze rugzakken in. Bij het hotel checken we uit. De receptionist kan het niet laten om verdrietig te kijken alsof we hem persoonlijk hebben teleurgesteld. We leggen uit dat we dichtbij het centrum willen zitten.
Op twee motorbikejes worden we naar ons nieuwe hotel gebracht. Natuurlijk wel eerste afge’dong’en. Daar checken we in, brengen onze rugzakken naar de kamer, douchen en boek mee naar het zwembad. het water is heerlijk koel en het zwembad nog best diep. We bestellen een lemonjuice en een tonic. Echt vakantie.
Na een paar uur gaan we weer terug naar de kamer, opfrissen, even via internet checken hoe het met Wilco van Rooyen gaat, die twee dagen geleden gered was op de K2, en naar de stad. De temperatuur is zeer aangenaam ca. 26/27 C. De oude stad heeft vrij smalle straatjes en er zijn veel vaalgele koloniale gebouwen te zien. En verder heel, veel kledingwinkels (op maat te maken kleding) met daar tussendoor souvenir winkels.
Aan de rivierkant zijn de meeste restaurants te vinden. Ik wil vanavond eigenlijk vis-barbecue eten, een soort ‘ gourmetten aan tafel’; een aanrader van Agnes. Maar helaas dat blijkt in Hoi An nergens te vinden. Uiteindelijk kiezen we een restaurant waar het meisje ons het beste heeft geholpen. Duidelijk een familie-tentje.
Het meisje adviseert ons om de fish in bananaleaf te nemen; de specialiteit van het restaurant. We vertellen dat we deze gisteren ook al hebben gehad en er niet zo van onder de indruk waren. Ze vertelt dat zij het anders klaarmaken. Dus toch maar geprobeerd. Ik bestel de fish in bananaleaf en Nuttert fish grilled with five spices. Na een aardig lange tijd wordt het gerecht gebracht. Het meisje vertelt dat het zo lang duurt omdat de vis echt 35 tot 40 minuten wordt gestoofd in het bananaleaf-pakketje. Naar ons idee wordt er ook gekookt op een hout-gestookt-vuurtje. Op de vis liggen alle kruiden lekker te garen, peper, lemongras, knoflook, bosui, tomaat en misschien nog wel meer. Ook de vis van Nuttert ziet er goed uit. deze blijkt alleen wat droog, maar met het pepersausje (peper, zout, citroen en olie (?) of vissaus (?)) is dit ook bijzonder lekker.
We wandelen na het eten weer terug naar het hotel, nog wat tv gekeken en ca. 24.00 uur slapen.
Woensdag 6 augustus – Hoi An (door Nuttert)
Deze morgen schrikken we wakker. Het is al 9 uur toen ik voor het eerst op de wekker keek. En de keuken (restaurant) zou ook om 9 uur sluiten. Dus snel aangekleed om toch te proberen nog een ontbijtje te scoren. En dat kan ook nog. We zijn ook nog niet eens de laatsten. Het ontbijt hier is wel een van de beste wat we gehad hebben. Toast, jam, fruit, ei, pancakes, sapjes, yoghurt, cornflakes en natuurlijk de nodige lokale gerechten. We hebben het ons goed laten smaken.
Na het ontbijt zijn we op weg gegaan voor de wandeling door Hoi An. We hebben hiervoor eerst de kaartjes gehaald om een aantal musea / huizen / tempels in te kunnen. Daar hebben we ook gekeken wat we willen zien. We beginnen in D Hoang Dieu, niet het officiële begin, maar dat wat we missen doen we wel aan het einde. Dit blijkt wel het meest rustige deel te zijn. Hier zijn de huizen wat minder fraai en ook minder mensen op straat.
Na over de markt gelopen te zijn wordt het drukker. Hier hebben we ook een handicraft workshop bekeken, wat gevestigd zit in een oud huis. Dit blijkt eigenlijk een souvenir-shop te zijn, maar waarschijnlijk maken ze die wel zelf (het was twaalf uur toen we er waren en was het net pauze…). 
Hierna bekijken we het Hoi An Local Museum of Folklore. Dat valt wat tegen, maar vinden we wel aardig. Hierna is de Japanse brug aan de beurt. Aardig, maar verder….
Na wat gedronken te hebben op een terrasje zijn we op zoek gegaan naar Cao Dai Pagode. We denken dat we dat gevonden hebben, maar is wat onzeker. Door ons is het niet als zodanig herkent, maar het was wel een pagode.
Teruglopende naar de Japanse Brug komen we weer op dezelfde weg als de heenweg. Opvallend hierbij is dat dit straatje bijna geheel bestaat uit galeries met lokale kunst. Na de brug is nog een winkel met modelboten, van klassieke schepen (15de eeuw) tot moderne zeiljachten en schepen als de Titanic. Wel leuk, maar toch maar niet gekocht. Eerst maar mijn eigen modelboot afbouwen voordat ik wat nieuws koop.
Hierna zijn we bij de Assembly Hall of the Fujian Chinese Congregation geweest. Hier vallen de enorme wierook spiralen die door het gehele gebouw hangen. Volgens mijns er net een speciale gebeurtenis geweest. 
Hierna zijn we bij de Tran Family Chapel geweest. Hier krijgen we een toelichting op de kapel; het eren van je voorouders, in dit geval tot wel 10 generaties terug. De ouderen hebben een eigen doosje, de nieuwen een foto. Hierna mogen we hun voorouders vragen om raad bij een belangrijke beslissing door met twee yang/yang munten te gooien. Gelijke munten is ‘nee’, anders ‘ja’. Nicole’s vraag is gelijk goed, bij mij moeten ze tot de derde (en laatste0 beurt nadenken voor ze een positief antwoord geven. niet ongewoon, zelf heb ik ook nog mijn twijfels. Hierna is er nog de mogelijkheid om souvenirs te kopen. Weer niet gedaan.
Vandaag hebben we ook geïnformeerd naar cooking classes. Hiervoor zijn we verschillende restaurants bij langs geweest. Nicole wil eigenlijk leren hoe je hotpot maakt, maar dat blijkt een moeilijke vraag. Uiteindelijk hebben we bij ons hotel gekozen voor een kookles bij Red Bridge Cooking School de volgende dag om 11.00 uur. Dit is wel een wat dure keuze, maar staat wel goed aangeschreven in de LP.
We zijn deze avond gaan eten bij Café 43. dat ligt naast het door ons beoogde hotel. Het eten blijkt erg goed te zijn. Nicole heeft salade met wat te hard gebakken patat en ik heb gebakken nasi met seafood. Hier hebben we ook het lokale bier geprobeerd, maar dat is niet zo lekker.
In het hotel nog een film gekeken en zijn we om een uur of 11 gaan slapen.
Qua weer was het vandaag aardig zonnig en daarmee weer erg warm.
Donderdag 7 augustus – Hoi An; kookles (door Nuttert / Nicole)
Nuttert:
Vanmorgen om half negen opgestaan om niet helemaal als laatste te gaan ontbijten. Hierna hebben we de kookles definitief gereserveerd en gelijktijdig hebben we ook de excursie naar My Son besproken; vrijdagochtend om 5 uur (het is dan nog lekker weer en erg rustig). De prijs (120.000 dong) is gelijk als bij het Sihn Café.
Bij het zwembad hebben we gewacht (en gelezen) om om 11 uur bij het Hai Scout cafe te zijn. Bij aankomst krijgen we daar, na de (enige) gratis consumptie, uitleg wat er zou gaan gebeuren. We beginnen met een wandeling over de markt waar de groenten, vlees en vissoorten uitgelegd worden. We kopen niets, dat is al vroeg in de ochtend gedaan. Hierna zijn we met de boot naar de kookschool gegaan. van de regen onderweg hebben niet echt last, maar voor de foto is dit niet echt leuk.
Bij de school worden we noge even langs het kruidentuintje geleid, dit stelt helaas niet zoveel voor. Na de handen gewassen te hebben zijn we naar ons lokaal geleid; een met een rieten kap overdekt terras. Hierin staat een grote tafel met kookgerei voor de chef met daarvoor de stoelen voor de 14 leerlingen. daaromheen staan tafeltjes met het kookgerei voor ons. 
Nicole:
Wat we gemaakt hebben? Als eerste een aubergine in claypot, daarna springpolls, waarbij we onze eigen verse rijstvellen hebben gemaakt met groenten en champignons. Daarna zelfgemaakte omeletten die we in voorgekookte droge rijstvellen hebben gedraaid. Allemaal smaakvol. Speciaal voor ons is er een vegetarische versie, wat in houdt dat wij elke keer tofu erbij krijgen. Heel attent is er voor ons ook steeds apart een bakje sojasaus ipv vissaus met pepertjes.
Eerst doet de chef de recepten voor en daarna mogen we het zelf proberen. Het is wat gemaakt komisch, maar het grootste deel van de groep vindt het reuze grappig. Ondanks de grapjes is het geen onaardige vent.
Als laatste oefening doen we fooddecoration. Zoals de chef het doet is het vrij simpel te doen en het resultaat is prachtig. maar het blijkt moeilijker te zijn dan het er uit ziet. Nuttert blijkt er echter gevoel voor te hebben, dus zijn decoratieve komkommer zag er bijna perfect uit. Die van mij is een misbaksel. 
Na de kookles gaan we eten. De gerechten die de chef wel heeft voorgedaan en wij niet & de aubergine. We raken in gesprek met 4 Nederlandse meiden die 7,5 week aan het reizen zijn. na het eten gaan we met de boot terug. Bij de markt koop ik nog 2 hulpjes voor bij het versieren van groenten. Daarna gaan we naar het hotel. Het is ondertussen al 15.30 uur.
Nog even zwemmen, het is heel druk met de mensen op de stoelen. Daarna nog wat gelezen en tv gekeken op de kamer. We zijn nog zo vol van de lunch dat we besluiten rond 20.00 uur om alleen wat te knabbelen op te halen. Dus met pringels kijken we een film. Opnieuw vrij laat gaan slapen 23.00 uur (?), zeker laat omdat we de volgende ochtend vroeg op moeten staan voor de sunrise tour My Son.
Nuttert:
In het dorp hebben we vanmiddag nog wat dvd’s gekocht. Ze waren maar 1 dollar per stuk.
Vrijdag 8 augustus – Hoi An; My Son (door Nicole / Nuttert)
We staan vroeg op, gelukkig zijn we beide al vroeg wakker, want Nuttert heeft de wekker per ongeluk op 5.50 uur gezet ipv 4.50 uur. Om 4.55 uur schrikt Nuttert wakker en springen we het bed uit, aankleden, tas ingepakt en wij staan om 4.59 uur startklaar buiten. Het hek is nog gesloten, maar gelukkig komt de portier naar ons toe om het hek open te zetten. We nemen op de stoelen plaats en het wachten op de bus begint. Ca. 5 minuten later verschijnt een nuffige, bekakte franchise die ons groet maar daarna buiten het hek gaat paraderen. na ca. 30 minuten verschijnt eindelijk de bus. Wij hadden verwacht dat de bus al vol zou zitten met toeristen die bij hun hotel zijn opgehaald, maar dat bleek niet het geval. Er zitten nog maar 3 stellen in de bus. Het blijkt dat we nog meer mensen moeten oppikken, waardoor we met een flinke vertraging uit Hoi An vertrekken. Vervolgens blijken we ook nog 2 mensen te mensen, waardoor we weer omkeren, er druk wordt gebeld, we weer omdraaien, maar geen mensen meer oppikken. Dus nu toch maar door rijden naar My Son.
Het is nu 5.50 uur. Een beetje zonde van de slaaptijd, maar vooral van het mooie ochtendlicht dat we nu missen bij de Cham torens. Hoewel het er verder behoorlijk bewolkt uit zet en het de vraag is of we dit licht überhaupt hadden gehad. Het is wel een bijzondere ervaring om het stadje Hoi An wakker te zien worden en het eerste licht te zien opkomen.
De gids verontschuldigt zich meerdere keren voor de vertraging, maar de groep is chagrijnig en blijf chagrijnig. Het ontbijt bestaat uit een droog broodje met ham, die wij beleeft weigeren/teruggeven. Bij de Cham torens aangekomen moeten we na het ticket office nog 2 km met de bus over een slingerende weg de bergen in. De omgeving is al erg mooi. De ochtendnevel hangt onderaan de bergen en et zonlicht schijnt prachtig op de bergen.
Eerst moeten we in een schoolse opstelling luisteren naar het gebrekkige verhaal in het Engels van de gids. We proberen er een samenhangend verhaal van te maken. Daarna gaan we in een flink tempo op pad naar Group A en B van de Cham torens. Het lijkt erop dat wij echt de eerste mensen van die dag zijn om de ruïnes te bekijken. Dus Nuttert en ik lopen zo snel mogelijk mee om te zorgen dat we als een van de eerste van de groep arriveren bij de torens om mooie foto’s te maken.
Van de torens is niet zo heel veel meer overgebleven na de bombardementen van de Amerikanen. In de Vietnamoorlog had de Vietcong hier een basis van gemaakt. Vandaar dat het een logische plek was om te bombarderen. 
Nuttert:
We beginnen bij het B-complex. Hiervan is het meeste intact. De bakstenen gebouwen staan meest nog wel overeind, de natuurstenen tempel daartussen is alleen nog aan de fundering herkenbaar. De versiersels op de bakstenen gebouwen zijn ook nog best wel goed zichtbaar. Bij dit complex heeft onze gids het een en ander proberen te vertellen:
- de geschiedenis van Cham, dat ze door het oprukkende China, de Khmer steeds zuidelijker moesten en dat het complex daarom op een gegeven moment verlaten is (1000 na Chr.). Dus op zich niet zo gek dat het niet zo best meer is;
- hoe het zit met de oriëntatie, tempelopening op het oosten gericht met een nepdeur op het westen;
- hoe het zit met de religie: de lingam en de yoni;
- hoe het zit met de versieringen, dat ze pas na het bouwen aangebracht zijn en dat het dak soms van goud was.
Al met al weer een heel verhaal waar niet alles is van blijven hangen. Hierna hebben we 5 kwartier gekregen om alles te bekijken. Behalve van A/B is er van de rest niet echt veel meer over, soms alleen een hoop stenen, soms nog een deel van een gebouw. 
We zijn inclusief de wandeling terug naar de bus in een uurtje dan ook wel klaar. Daar is nog een opstelling met wat foto’s, maar die zijn allemaal redelijk recent, niet van voor de bombardementen. Bij een ander stalletje hebben we nog wat gedronken en toen mochten we weer de bus in (iets vertraagt omdat de Francaise en een Duitser te laat waren, en waarom?). Op de terugreis hebben we op ons verzoek nog bij een warmemoriam gestopt. Dit is een grote begraafplaats!
Ik denk dat we uiteindelijk om een uur of 10 weer terug zijn in het hotel. Het laatste stukje moeten we lopen; de bus wil ons niet bij ons hotel afzetten.
Omdat Nicole haar boeken uit heeft, wil ze een nieuwe. En dat kan met inlevering van je oude waarvoor je dan een dollar per stuk terugkrijgt. In dit geval een slechte deal, maar ja wat moet je. Dus, nadat Nicole een fiets gehuurd heeft, is ze het stadje ingegaan en heeft ze een nieuwe gekocht: When heven and earth changed places, over een Vietnamese vrouw tijdens en na de oorlog.
Toen Nicole terug was hebben we onze zwemspullen gepakt om naar zee te gaan! Ook ik moet een fiets hebben dus die ook bij een vrouwtje voor het hotel geregeld. Het is relatief best een hoge fiets, maar het houdt niet over… Dus op weg naar het ca. 5 km verderop liggende Cua Dal beach. In het dorpje worden we met veel (politie) gefluit onthaald. Daar is een mannetje mij druk aan het gebaren dat we onze fietsen in een stalling moeten zetten. na hem duidelijk gemaakt te hebben dat dat wel helder was en dat hij stoppen kon hebben we dat maar gedaan: weer 4000 dong ‘naar de paal’.
Na eerste het strand geïnspecteerd te hebben zijn we terug het straatje ingelopen waar we vandaan kwamen om daar te gaan lunchen (we hadden immers ook nog niet ontbeten!). Door het weinige eten was ik een beetje kriegelig geworden. Na een aardige Vietnamese lunch zijn we het strand opgegaan. En we vinden strandstoelen. Bij de eerste is het dak (20.000 dong), maar de volgende heeft veel meer plaats (40.000 dong). Dat is een beetje duur, maar toen 20.000 dong ook goed was (na verschillende keren weggelopen te zijn) zijn we daar gaan liggen. Lekker onder een rieten parasol. En de zee is ook lekker op temperatuur met kleine golven.
Ik denk dat we het daar tot een uur of 5 hebben volgehouden. Toen begon het wat te regenen en we willen ook nog iets eten (wat prima op het strand kon) om voor het donker in het hotel te zijn. Ook bij de strandtentjes is het rustig, de gasten-verleidster is helemaal blij dat we bij haar komen! Nicole heeft een visje met patatje (voor 30.000 dong) en ik had garnalen met groente. Al met al lekker.
Bij het terug fietsen hebben we verscheidene buien gehad, die we onder bomen schuilend hebben afgewacht: de paraplu’s zijn nou niet zodanig dat ze fietsend gebruikt kunnen worden. Het laatste stukje (in Hoi An) hebben we zelfs gelopen. Het wordt niet meer droog.
In het hotel blijkt dat de zon toch meer kracht had dan gedacht. Nicole’s rug is goed rood geworden en bij mij is mijn borst aan de beurt. Dus na het douchen hebben we het nog goed ingesmeerd met aftersun-olie. We hebben de fietsen nog teruggebracht, twee pilsjes gekocht en in de hotelkamer nog wat film gekeken (een Home-alone-variant) en natuurlijk de openingsceremonie van de Olympische Spelen.
Zaterdag 9 augustus – Hoi An (door Nuttert)
Ontbijt op de gebruikelijke tijd met de gebruikelijke items. Hierna terug naar de kamer om de OS te bekijken; de eerste wedstrijden. Ook stuiten we op beelden van overstromingen in de buurt van Lao Cai; met ca. 50 doden en veel vermisten.
Om een uur of twaalf zijn we de straat op gegaan. Eerst naar het Sihn Café voor onze reis naar Danang. Dit blijkt ook 50.000 dong te kosten, evenveel als naar Hue ! Nog steeds niet duur, dus maar gedaan. Vertrek op zondag om 14.00 uur. Inchecken voor onze vlucht naar Saigon(HCMC) kan nog niet. (door het weer).
Hierna zijn we het stadje ingewandeld, hebben we aan de haven geluncht en hebben we (Nicole) souvenirs gekocht. Ook hebben we de andere kant van de haven bekeken. Vanuit daar heb je een mooi uitzicht op het oude deel.
Om een uur of twee zijn we terug in het hotel en zijn we aan het zwembad gaan lezen. Ik heb mijn boek uitgelezen! Na 1150 Engelse pagina’s met een mooie afsluiting (moest het alleen twee keer lezen om te begrijpen wat het nou was). Nicole is om een uur of twee naar de kamer gegaan, de ogen willen niet meer. Toen het boek uit was ben ik ook naar boven gegaan.
Tot 19.30 uur hebben we nog OS gekeken. Hierna zijn we naar het dorp gelopen om te eten bij een door het hotel aangeraden restaurant. Dit is gevestigd in een oud koloniaal gebouw. Er zijn alleen twee dingetjes: het tafelkleed stikte van de vlooien en buiten is een soort muziekaal spel bezig met nogal onervaren zangers en muziekanten. En natuurlijk. Toen we klaar waren met het eten was het spel ook voorbij. We hebben hier een variant op een hotpot gegeten: Steamboat. En omdat er geen vis of vlees inzit hebben we nog 50.000 dong van de prijs afgekregen. Op zich is het eten aardig maar niet bijzonder. De toetjes (gebakken banaan met coconut sausen en creme caramel) zijn ook aardig. Het gekke van dit restaurant is dat de prijs exclusief belasting is (of zijn we gewoon afgezet?).
Op de kamer hebben we het tweede biertje gedronken bij de film en zijn we weer om een uur of 11 gaan slapen.