Maand: maart 2019

Kii peninsula, eerste etappe (63 km) – woensdag 21 maart 2019

Na toch nog een goede nacht worden we wakker met verkiezingsnieuws. Er is een behoorlijke politieke verschuiving geweest met winst voor rechts. En Forum voor democratie opeens naast VVD de grootste partij?! De anti-Europa partij en anti-klimaat en anti-immigranten en anti-islam. Gewoon de anti-partij. Niet te geloven!!

Oké, we gaan ontbijten en vragen tevens hulp aan de eigenaars van het guesthouse om mee te kijken op de Japanse sites. De ryokan in Kawakami is inderdaad volgeboekt. Ons plan B, de camping, moet gebeld worden voor een boeking. De mannelijke eigenaar pakt dat op, vraagt nog heel precies aan ons wat we willen en belt. Een 20 minuten later is het geregeld. We gaan opgelucht op pad, na een uitgebreide fotosessie voor op Facebook. Is dat vanwege onze fietsen of omdat Nuttert zo lang is? Het belooft een warme dag te worden met wat kans op regen. Na ca. 16 km zien we de eerste McDonalds. We nemen een (goedkope en lekkere) koffiebreak van een uurtje. Dan weer verder. De eerste 30 km gaat nog behoorlijk door bebouwing. Op een bepaald moment halen we een renner in, die gelijk met ons oploopt en waar we een heel gesprek mee voeren in het Engels. Hij is onderzoeksassistent bij de universiteit en doet onderzoek naar hersenen. Hij houdt van rennen en van eten :).

Onderweg zien we dat de scholen dicht zijn. De Japanners vieren het begin van de lente en zijn vrij. Qua verkeer zien we niet dat het rustiger wordt. We proberen de grote weg HW 24/51 daarom zoveel mogelijk te vermijden. Als we de bergen in komen wordt dat lastiger. Na een paar korte maar heftige klimmetjes komen we aan in Yoshino. De laatste plek voor aanschaffen van ons avondeten.

Tijdens het boodschappen doen in de supermarkt komt Nuttert er achter dat hij zijn jas vergeten is. Deze is lichtgewicht, warm en winddicht. Een jas met mouwen die lang genoeg zijn voor Nutterts armen. Onvervangbaar dus in Japan. Balen dus!! Nuttert stuurt een mailtje naar het guesthouse in Nara of ze de jas gevonden hebben. We fietsen verder en bedenken oplossingen.

Op een bepaald moment fietsen we langere tijd in een dal waar een stuwdam is. We zien allerlei overwoekerde wegen naar beneden in het water eindigen. Soms ook nog hele stenen plateaus waar vroeger vast huizen of een tempel op stond. Heel bijzonder. Het is mooi hier! Flinke bergen en rivieren waarin de spiegeling van de bergen te zien is.

Rond 17.00 uur arriveren we op de kleine camping met 20 plekken. De campingeigenaar spreekt alleen Japans en toont ons direct in het hoofdgebouw dat er een plekje is waar we binnen kunnen slapen. Dus slapen we die avond toch niet in de tent. Na een rondleiding en inchecken redden wij het wel op de camping en verlaat hij het veldje weer. We zijn de enigen en gaan lekker ons eigen gang, zetten onze muziek aan tussen stapels spullen en chaos van troepjes. We zijn nu extra alert waar we onze eigen spullen neerleggen.

Nuttert heeft mailcontact met het Guesthouse in Nara; ze hebben de jas gevonden. We stellen voor om de jas Poste Restante naar Wakayama te sturen. Daar zijn we over een week. Even later krijgt Nuttert bericht dat dit akkoord is met een kaartje van adres van postkantoor. Als we het ophalen kunnen wij direct de verzendkosten betalen. Geregeld!

In de avond eten we voor het eerst een instantmaaltijd met noodles. Best lekker. Als Nuttert de fietsen binnen zet bedenkt hij dat hij de banden van zijn fiets nog wilde controleren. Hij heeft het idee dat er een hobbeltje in zit. Op de achterband blijkt een slijtageplek te zitten. Nuttert wisselt op het einde van de avond nog de twee banden om. Daarna slapen we op onze eigen matrasjes en in onze eigen slaapzakken. Het is weer pikkedonker.

Door tunnels en over bruggen… (72 km) – vrijdag 22 maart 2019

We hebben beide een slechte nacht gehad, het slapen in onze slaapzak zijn we niet meer gewend. Verder werd er om half 7 iets omgeroepen, iets wat gisteravond ook al gebeurd was.

Voordat we vertrekken controleren we of we echt niets vergeten zijn, het gebouw is erg rommelig. Nog een keer iets laten opsturen…

De wind die vanmorgen flink aangetrokken is lijkt eindelijk een keer de goede kant op te waaien. Zeker in de vele tunnels (19 stuks, als we goed geteld hebben) is het goed te merken. Op de hoge viaducten is het overigens wel oppassen.

Het eerste uur klimmen we ca. 400 m. En in dit deel zitten ook een aantal lange tunnels. Het verkeerslawaai is soms zo hard dat Nuttert zijn oordopjes in doet. Op een gegeven moment zit er tussen twee tunnels een soort rotonde, een bocht van ca. 300 graden (dus bijna helemaal rond), deels in tunnels, deels over bruggen om zo een hoogteverschil te overbruggen: erg bijzonder wegontwerp (in het kader van beroepsdeformatie)!!

Na nog een bijzonder onsmakelijke koffie en nog wat bergen en dalen komen we bij ons hotel aan. Deze staat aan zee maar in een bijzonder sfeerloze omgeving, hierbij is het gelukt dit een uitstraling te geven van een vervallen industrieterrein.

Omdat er naast het restaurant in het hotel geen andere etensmogelijkheden zijn hoeven we de deur gelukkig niet uit, is weer een meevallertje.

Na het eten kijken we nog de eerste aflevering van het 6e seizoen van Endeavour (de nog jonge Morse) op de Belgische uitzending gemist

Langs de zee en de rivier (68 km) – zaterdag 23-3-2019

Nicole staat vermoeid op vandaag en heeft niet zo’n zin aan fietsen. Mogelijk ook vanwege de verkoudheid die haar flink te pakken heeft. Gisteren hebben we ook een Japans ontbijt gereserveerd. We zitten niet dichtbij restaurantjes en een buurtwinkel is pas na de tunnel. Gelukkig konden we dus ook in het hotel ontbijten met gerookte vis, rijst, pickles en een omeletje. Bij het buffet kun je dan ook brood toasten, yoghurt kiezen en koffie, thee of sinaasappelsap nemen. Er was dus best nog iets van te maken.

Redelijk op tijd vertrekken we. We fietsen eerst langs de kust naar Shingu. Jammergenoeg zien we de zee haast niet, want we willen zoveel mogelijk bij de drukke HW42 vandaan blijven. Dus rijden we door smalle straatjes tussen de huizen door. Na ongeveer 23 km komen we aan in Shingu. Daar wil Nicole graag een tempel bezoeken die op de Werelderfgoedlijst staat; Kumano Hayatama Taisha.verschillende tempels waar je stempels kunt krijgen. Lijkt de Elfstedentocht wel. Sowieso houden Japanners van stempeltjes. Je kunt ook een boekje kopen waarbij je langs diverse bezienswaardigheden gaat en dan kun je een stempel zetten dat je er geweest bent. Oke, de tempel zelf is niet heel bijzonder, dus na 15 minuten vertrekken we op zoek naar een kop koffie. In het overdekte winkelcentrum, die elke middelgrote tot grote stad wel heeft, drinken we koffie die weer vacuüm wordt getrokken. Lekker dus.

Het volgende stuk dat we fietsen is weer het binnenland in en dat is direct prachtig. We fietsen op een weg (R740) die na een camping steeds smaller wordt. Deze weg kronkelt met de rivier mee en gaat wat op-en-neer. De bergen worden hoger, de stenen forser. Het wordt steeds stiller. Zo nu en dan horen we een vogel of zien we een vlinder. Onderweg komen we ook bijenkasten tegen gemaakt van een boomstronk. Bij de kast is nog nauwelijks beweging te zien. Of ze zijn leeg, of ze staan nog te koud.

Helaas moeten we na een kilometer of 20 weer oversteken. De eerste brug overigens na Shingu, zéér onJapans, want ze houden hier wel van bruggen bouwen. Dan rijden we op de R168 en deze is een stuk drukker. Soms is er een stuk fietspad, maar dat kan zomaar ophouden. Niet leuk dus.

In Hongu aangekomen gaan we direct door naar de tempel Kumano Hongu Taisha met de grootste torii van Japan. Nuttert doet boodschappen terwijl Nicole de tempel bezoekt. Langs de trappen staan witte vlaggen met teksten opgesteld. Heel fotogeniek, zeker als de zon tussen de bomen doorschijnt. Na een korte klim kom je bij de tempel. Achter deze tempel komen de wandelaars die de pelgrimstocht gedaan hebben vandaan. Ook hier zie je weer veel westerlingen, maar ook Japanners die de tocht gemaakt hebben. Dat geeft een uitbundige sfeer.

Na nog eens 3 km fietsen komen we bij ons hotel. Opnieuw een sfeerloos geheel. Gisteren tijdens het boeken hadden we niet veel keus. Dus blij dat we iets hebben gevonden. Op de kamer is geen douche, dus we moeten/mogen gebruik maken van de “onsen” (badhuis) van het buurhotel (in die van ons is deze kapot). Nuttert vindt het een heel gedoe. Je zit namelijk op een laag krukje en houdt de douche boven je hoofd en met een doek poedel je je dan af. Als je schoon bent kun je nog even relaxen in het gezamenlijke bad met het natuurlijk verwarmde bronwater.

Later eten we ook in dit hotel; buffet. Alle bediening is weer bijzonder attent om ons wegwijs te maken en om lekkere dingen te adviseren. Terug in het hotel drinken we nog een biertje, gekocht bij een “vending machine”. Deze staan echt overal door het land. Je kunt frisdrank, bier, maar ook koffie (warm of koud) bij deze machines kopen. Heel handig.

Een zoektocht (64 km, 1000hm) – Zondag 24 maart 2019

Het was weer een onrustige nacht, met name door het voor het gevoel betonnen kussen… Er zitten waarschijnlijk pitten in, maar echt fijn vinden we het niet. Nuttert wordt dan ook wakker met een pijnlijke nek. Na het ontbijt en het optuigen van de fietsen (ze staan nog keurig in de hal van het hotel) begint de rit met een tunnel. En dat zal niet de laatste zijn, de Japanners kennende.

We gaan vandaag proberen om niet de “drukke” hoofdweg te rijden maar de oude weg die er op veel plekken nog naast ligt. En zo hoeven we dan ook minder door de tunnels heen. Het begint erg goed, verstilde weggetjes en verlaten huizen. Helaas is het niet overal meer mogelijk, het natuurgeweld (van de langs stromende rivier) heeft hele stukken weggespoeld. En soms is de kaart ook niet juist (wegen aangeven die er niet zijn). Dus ook vandaag weer met “trial and error” de route bepalen. Dus vaak toch weer terug moeten gaan naar de hoofdweg. En die is eigenlijk ook niet zo druk, misschien omdat het zondag is? Wel zien we op een van onze detours nog schitterend bloeiende magnolia bomen.

Onderweg willen we ook nog ergens een kop koffie drinken. In het dorp, het enige wat enige grootte heeft, proberen we het. Maar het is erg Japans, dus wel eten en veel thee maar geen koffie. We proberen dan maar eens een vendingmachine. En dat blikje warme koffie valt helemaal niet tegen!

Tegen vijven komen we bij onze café annex B&B. Een oud Japans huis, dus Nuttert moet weer oppassen maar loopt desondanks meerdere malen tegen de lamp…

Ook is er een keurige plek voor onze fietsen: in de “gelagkamer” van het cafe. In een Facebook groep van fietsers in Japan lezen we vaak dat een parkeerplek voor de fiets lastig is, maar dat is niet onze ervaring. Tot dusver hebben ze pas twee keer buiten hoeven staan, een keer mocht de fiets zelfs gewoon mee naar de kamer (op de 12e verdieping)…

We eten bij een huisrestaurant vlakbij ons café. We beginnen de kaart door te krijgen: het is net tapas, dus alles wat je lekker vindt bestellen. Alles komt gelijktijdig op tafel, ze kennen geen voor- of hoofdgerecht (althans, wij herkennen het niet).

In ons café werken we ons blog weer bij, we zijn eigenlijk veel te laat maar eerder lukte niet (geen WiFi/tijd).

The long and nasty road (95 km, 850 hm) – maandag 25 maart 2019

In de ochtend starten we rustig op. Na het ‘American breakfast’ met cakejes en koffie gaan we naar het tourist center. Dit wordt de eerste keer in Japan en de reviews zijn goed. Als we daar arriveren vragen we 1) hulp bij het vinden van een hotel rond Yura 2) hulp bij het boeken van de ferry naar Tokyo. De dame die ons helpt kijkt erg geschrokken en verteld dat ze geen accommodatie boeken. Op onze tweede vraag springt gelukkig een andere dame te hulp. Ze kan goed Engels, snapt de vraag en gaat direct bellen. Na een tijdje vertelt ze dat het heel druk is en of we later kunnen terugkomen. Nee, daar hebben we geen tijd voor. Dus stellen we voor om toch maar online te gaan boeken. Drie kwartier later staan we 35.500 yen lichter (ongeveer €300,-) maar met een boeking buiten. Het is ondertussen 11.30 uur geworden en wij moeten dus nog vertrekken en hebben geen hotel. Wel hebben we een kaart gevonden met een fietsroute langs de kust. Daar zijn ook meer hotelletjes, dus kiezen we voor deze route.

Het is zonnig en we hebben de wind mee. Dus het schiet lekker op. De fietsroute is alleen niet zo boeiend. We rijden wel langs de zee, maar over HW 42; een drukke weg. Deze heeft wel vaak een apart fietspad of een bredere (verharde) berm, maar je hebt voortdurend het lawaai van de auto’s of vrachtverkeer. Wat hebben we dat in Nederland toch goed voor elkaar.

De kustroute is nog best heuvelachtig en in de buurt van Yura wordt het zelfs bergachtig en moeten we flink klimmen. Gelukkig is er regelmatig een tunnel gebouwd.

De fietsroute is een tegenvaller en om niet twee dagen in deze ellende te zitten besluiten we om vandaag flink door te bijten en helemaal tot Wakayama te rijden. Toch zo’n 100 km. Daar zijn in ieder geval wel hotels/hostels genoeg. We boeken guesthouse Poseidon en pakken een kop koffie bij Lawson (een mini-supermarkt) waar de koffie best blijkt te smaken. Nicole koopt nog twee sinaasappels die nu overal te koop zijn. De bomen worden op dit moment leeggeplukt.

In het donker arriveren we bij Poseidon. Die ziet er donker uit. De telefoon voor de manager naast de deur werkt niet en ook het telefoonnummer dat we hebben is niet in gebruik. Als we onze mail openen zit er een bericht van Booking.com dat de hoteleigenaar ons adviseert om ergens anders te overnachten, omdat het hotel ver van alles af zit. We staan perplex. Gelukkig zit aan dezelfde weg meerdere hotels. Na eerst bij het verzorgingstehuis gevraagd, foutje!, kunnen we bij Epichart terecht. Best prijzig, maar wel een flinke kamer met balkon en fantastische badkamer en douche. We komen helemaal weer bij. Omdat het restaurant al gesloten is, eten wij alle zakjes met pinda’s en chips, desserts, 2 sinaasappels (smaken als mandarijnen), 2 repen chocola, cup a soup, koekjes en halen we nog twee blikken bier.

Vanavond afwachten of het voldoende blijkt te zijn.

De jas weer terug (16 km) – dinsdag 26 maart 2019

Bij het opstaan in ons comfortabele, dure hotel schijnt de zon op ons balkon. Na ons ontbijt gaan we de tijd tot aan het uitchecken daar volmaken. Het is er lekker zitten! “Alsof we vakantie hebben!”, verzucht Nuttert.

Hierna fietsen we kalmpjes (echt veel sneller lukt ook niet met onze zware benen, 7 dagen fietsen is wel te merken) naar het 6 km verderop gelegen postkantoor om de jas van Nuttert op te halen. Na het laten zien van de mail van het guesthouse in Nara begrijpt de meneer wat we willen en na enig zoeken wordt het pakketje gevonden. Voor 712 yen mogen we het meenemen.

Voordat we naar de ferry gaan willen we nog ergens een kop koffie drinken, maar veel is hier niet te vinden. We proberen uiteindelijk de hamburgerketen Mos Burger. Het valt niet tegen. Nicole raakt ook nog in gesprek met een Japans stel wat ook eens in NL is geweest. Ze spreken beter Engels dan dat ze de antwoorden begrijpen.

En dan dus naar de ferry. We zijn eigenlijk wat te vroeg maar er is net niet genoeg tijd meer om het kasteel hier te bezoeken. Na het kopen van de tickets moeten we nog even wachten, we zitten zo weer lekker in de zon.

Als fietsers mogen we als eersten aan boord, kunnen we een lekker plekje uitzoeken in de salon voor de 2,5 uur durende oversteek. Het is er wel weer erg warm, iets wat we hier veel meemaken; normaal is het in binnen ca. 26 graden… Toch zitten de Japanners nog met jassen aan en petten op.

Onderweg is er weinig te zien maar gelukkig zijn we voordat we er erg in hebben in Tokushima. Daar hebben we een Japanse kamer in een guesthouse geboekt, om ca 5 km van de haven, dus nog een stukje fietsen door de stad. In de haven liggen veel zeilbootjes, eigenlijk de eerste keer dat we dat hier zien.

In ons guesthouse zitten we op de derde verdieping. Op zich al wat onhandig omdat we al onze bagage naar boven moeten brengen, maar bijkomend is dat de trap wat ongelukkig is: elke trede heeft een andere hoogte (voor insiders: optrede)… maar de kamer is fijn. Overal staan prachtige verfijnde beeldjes.

De vele tempels in de omgeving, er is er zelfs een naast ons guesthouse, laten we voor wat ze zijn; we zijn eigenlijk wat te laat om er heen te gaan. Tegen zessen gaan we de stad in op zoek naar een voor ons “normaal” (hier: Italiaans) restaurant, we willen weer eens wat anders dan rauwe vis en rijst. Na wat zoeken vinden we er een; Girasole. We komen, nadat aangegeven is dat alleen Japans gesproken wordt (geen probleem!), aan de bar zitten. Dus met uitzicht op de werkruimte van de koks. En wat hier min of meer gebruikelijk is staan de koks verdiept, met het idee dat ze op ooghoogte met de gasten staan en zo een gesprek kunnen hebben. In ons geval geldt beide dus niet, ons Japans is nog niet zo best. Maar we proberen het wel. Het eten is in ieder geval lekker!

Na het eten lopen we, via een bezoek aan een 7eleven voor het ontbijt, naar ons guesthouse. Daar lezen we nog wat en gaan vroeg maar bed, de afgelopen dagen heeft Nicole niet echt super goed geslapen.

De boottocht naar Tokyo – woensdag 27 maart 2019

Nicole heeft uitstekend geslapen vannacht. Nuttert was vanaf 04.30 uur wakker en had zijn hoofd gestoten bij het bezoek aan het toilet. Desondanks mocht dat de pret niet drukken. Vandaag varen we naar Tokyo met een zeeschip, een droomreis voor Nuttert.

Na inkopen gedaan bij de 7eleven fietsen we naar de haven. We zijn er ruim op tijd (9.57 uur) en worden met rode vlaggen naar de goede rij gedirigeerd. Nuttert had zelfs het woord “fiets” in het Japans al op het wegdek zien staan; 自転車 . We komen erachter dat Nicole de gesproken taal makkelijker oppikt en dat Nuttert meer op de geschreven taal gericht is. Zo herkent hij ook al het woord hotel (ホテル). We vullen elkaar mooi aan.

De verkeersregelaar vertelt dat we nog even moeten wachten want het ticketoffice gaat pas om 10.00 uur open. Dus staan we braaf nog 3 minuten stil om exact om 10.00 uur naar het kantoor te lopen. We zijn niet de eersten. In het kantoor spreken we kort met een Oostenrijker en Tsjech die hier voor business zijn; windmolens.

De dame achter de balie heeft veel moeite met het Engels merken we als de zakenlui iets proberen uit te leggen. Als wij aan de beurt zijn laten we ons mailtje zien met de boeking in de verwachting dat we nog extra geld moeten betalen voor de fiets. Ze controleert onze namen die in het Japans zijn geschreven:

Nicole: ニコル

Nuttert: ノトルト

…en alles lijkt goed. Met de tickets lopen we terug naar onze rij waar de fietsen staan. Nog een uurtje wachten in het zonnetje. We zien hoe de boot wordt volgeladen met vrachtwagens. De ferry is behoorlijk groot. We lezen later dat deze 191 meter lang is en dat er plek is voor 266 mensen. Wij schatten in dat er vandaag zo’n 50 tot 75 mensen aan boord gaan.

Vlak voor boarding komt de verkeersregelaar naar ons toe om te zeggen dat we nog voor de fietsen moeten betalen. Miscommunicatie dus. Snel regelen we dit en fietsen vervolgens aan boord. Dat gaat weer super georganiseerd. Er staan weer verschillende mannen met vlaggetjes te zwaaien en een andere man neemt de fietsen over om ze goed vast te zetten. Nuttert durft dit zelfs wel aan hem over te laten.

Aan dek gekomen (4de verdieping) hebben we cabin A6; een ruime vierpersoonskamer met tv, een laag tafeltje, 4 kussentjes, vloerbedekking, 4 opklapbedden en een groot raam. Het ziet er ontzettend netjes uit.

Om 11.31 uur vertrekken we (1 minuut te laat). We varen ruime tijd dicht langs de kust waar we eergisteren nog fietsten. De zee is kalm. Er is nauwelijks wind. Na een uurtje begint de verveling al wat toe te slaan. We eten in de loop van de middag onze voorraad snoep, koek en noedels op.

Aan boord is de catering goed geregeld met een hele wand vol vendingmachines. Je kunt hier van alles kopen. Niet alleen drinken, maar ook chips, ijsjes, sushi, maaltijden die je bij de bijbehorende magnetron met dezelfde kleur kunt opwarmen en ook toiletartikelen. En helemaal niet duur. We halen er vooral drinken uit.

Tja, voor de rest lezen we wat ter voorbereiding van ons bezoek aan Tokyo en mijmeren we wat over de afgelopen weken Japan. Nog 2 uur en 15 minuten dan is Nuttert jarig (21.45 uur) en nog 7.55 uur dan arriveren we in Tokyo. Reken zelf maar uit :).

Het eerste, echte kasteel (40 km) – donderdag 14 maart 2019

Ondanks dat het hotel wat vreemd rook, hebben we prima op onze harde bedden geslapen. En het zonnetje schijnt dus hopelijk wordt het wat minder koud als gisteren. Na de fietsen weer opgetuigd te hebben gaan we eerst nog bij het kasteel langs, wat op steenworp afstand ligt. Nadat het in 1858 (einde van het Edo tijdperk, waarin een feodaal stelsel heerste) gesloopt is, is het een jaar of 20 geleden weer deels opgebouwd. Maar dan alleen de hoekgebouwen. Dus maar een foto van gemaakt.

Na een kilometer of wat onderweg te zijn denken we dat dit misschien wel weer een mooie rit zou kunnen worden: door kleine kustdorpjes en langs kleine weggetjes… Totdat we langs een energiecentrale gaan en via een aantal tunnels en hangbruggen in een grote stad komen. En het is nog koud ook!

De route door de stad is niet ingewikkeld, ca 10 km rechtdoor. Maar het is best druk, dus we rijden soms op de weg en soms op de stoep. Een leuk cafeetje vinden voor een kop koffie is echter wat lastiger. Totdat we opeens naast de peilers van de hooggelegen spoorbaan een klein vegancafé zien. Als we binnenkomen worden we begroet door twee zeer enthousiaste meiden die bij alles wat we zeggen letterlijk in de handen klappen. Ze zijn ontzettend blij met ons bezoek. Na een half uur hebben we dan eindelijk ons café latte met soyamelk en twee vegantaartjes.

We zijn mooi op tijd (14:30) bij ons hotel. We zijn zelfs te vroeg om in te checken maar kunnen onze bagage wel achterlaten. Op de fiets gaan we door naar het kasteel, één van de grootste nog originele kastelen. Helaas begint het net wat te regenen.

Wanneer we aankomen is het opmerkelijk stil, zou het wel open zijn?? We blijken aan de achterkant te staan, na even lopen komen we bij de ingang. Na het kopen van kaartjes gaan we naar binnen. Er is gelukkig wel enige Engelse toelichting want anders zouden we er weinig van meekrijgen; het kasteel is eigenlijk een fort, er werd niet in geleefd maar diende als verdedigingsbolwerk. Dus veel lege ruimten met wapen opslagplaatsen. Constructief erg mooi, alles met een pen/gat verbindingen en dus zonder spijkers of schroeven. Eigenlijk dus een groot bouwpakket!

We lopen zo een uurtje rond door de zeven(!) verdiepingen en de bijgebouwen. Daarna lopen we terug en zien we nog een zijweggetje naar een andere binnentuin. Hier omheen blijkt voor een prinses een 300 m lang huis gebouwd te zijn waar we ook in mogen. Net als in het kasteel moeten de schoenen weer uit.

Wanneer we hieruit komen wordt via de omroepinstallatie de instrumentale versie van André Hazes’ “Wij houden van oranje” (oorspronkelijk natuurlijk een lied/gedicht van de Schot Robert Burns) gespeeld, het signaal dat het gaat sluiten. Het is ondertussen droog geworden met een voorzichtig zonnetje dus we proberen nog wat mooie plaatjes te schieten, maar het kasteel is zo groot dat het eigenlijk niet mooi op een foto past.

We fietsen terug maar het hotel en checken in. Onze bagage is al naar de kamer gebracht. Om een of andere reden hebben we een upgrade gekregen, en hebben dus een grotere kamer.

Na wat chillen (douchen, bijeten/drinken, nieuws checken, Strava bijwerken, etc) gaan we de stad in voor het eten. Het centrum, waar we op kruipafstand vandaan zitten, is modern. Veel hoogbouw en ook een groot ondergronds deel. We gaan in één van de steegje op zoek naar een restaurant, maar door het overweldigende aanbod lastig te kiezen. Bovendien is alles in het Japans. We vinden er één en hebben er uiteindelijk weer prima gegeten.

Na “thuiskomst” gaat Nicole nog naar de onsen, het badhuis in het hotel. Het is een ervaring: als een kort sauna bezoek, maar dan zonder sauna…

Voor het slapen gaan kijken we nog naar de 5e etappe van Parijs-Nice, de tijdrit.

Fietsen naar Sasayama (64 km) – vrijdag 15 maart 2019

De zon schijnt als we opstaan. Toch trekken we voor de zekerheid wel warme kleren aan. Gisteren was het immers behoorlijk koud geweest. We starten onze tocht bij het kasteel van Himeji om nog een paar foto’s te maken met een blauwe lucht.

Nuttert heeft wat moeite met opstarten qua benen en Nicole is nog niet helemaal wakker. Dus als we langs de Mcdonalds rijden stoppen we voor een lekkere kop café latte. Nuttert komt met z’n hoofd bijna tegen het verlaagde plafond en een bejaarde mevrouw achter hem moet haar hoofd in haar nek leggen om hem te kunnen aankijken. Best grappig.

Iets opgeknapt rijden we weer verder en volgen vandaag vooral route 372. Deze komt na ca. 122 km uit in Kyoto, maar gaat meer het binnenland in. We verwachten iets minder stedelijk gebied dan langs de kust via Kobe en Osaka.

Het eerste stuk zo’n 40 km is nog best druk met auto’s en vrachtverkeer. Het blijft verbazingwekkend genoeg wel een 50 km weg en het verkeer houdt zich daar ook redelijk aan. Er is nog veel bebouwing, maar deze wordt weer afgewisseld door net ingezaaide rijstvelden of lege akkers. Ondertussen hebben we al aardig wat jassen, beenstukken, handschoenen en lange mouwen-shirts uitgedaan. Het is behoorlijk warm als je aan het fietsen bent en bovendien hebben we de wind mee. Prettig.

De laatste 20 km moeten we meer klimmen en komen we meer tussen de heuvels met bossen en bamboe. Zo nu en dan horen we wat vogels en zien we weer kraaien en roofvogels (havik?). Ook ruiken we heel af en toe weer dat poepgeurtje, waarvan we nog steeds niet weten of dit menselijk afval is of wellicht een plantje met een vieze geur. We ruiken dit namelijk alleen als we meer door natuur rijden.

Sasayama is een behoorlijk uitgebreide stad met nauwelijks hoogbouw en vooral landerijen. We komen twee opvallende oude, authentieke (?) huizen tegen met rieten kap. Er lopen riviertjes door de stad. Bij het hotel worden we hartelijk verwelkomd. We zijn ruim vóór vijf uur gearriveerd. Gelukkig, want als we later zijn kunnen ze de kamer aan iemand anders geven.

Savonds eten we bij het buurtrestaurant. De schoenen moeten in een kluisje en de vrouwen lopen in kimono. De menukaart is in het Japans, maar met foto’s. Na elke bestelling zeggen we keurig ‘kudasai’ (=alstublieft). Dat is vandaag het nieuwe woord dat we onszelf aanleren. En al met al redden we ons steeds beter met gebaren, aanwijzen, logisch nadenken en een paar basistermen.

In het hotel eten we nog een toetje uit de winkel, schrijven we ons dagboekje, boeken we een hotel in Kyoto en kijken we de zesde etappe van Parijs-Nice. Als we willen gaan slapen lezen we op de NOS-app dat er in Christchurch een terroristische aanval is gepleegd op een moskee met minimaal 40 doden. Dat is gewoon niet voor te stellen.

Naar Kyoto (75km) – zaterdag 16 maart 2019

Bij het wakker worden heeft Nicole flink keelpijn en is verkouden, hopelijk heeft ze bij het fietsen er niet al te veel last van.

Na vertrek uit ons hotel gaan we eerst bij een supermarktje langs om tissue’s te kopen. Dit wordt in een plastic tasje om combi verpakking van plastic om de in plastic verpakte tissue’s: veel plastic dus. In Japan zijn ze nog niet bezig met het verminderen van het gebruik hiervan.

Omdat we langs een McDonalds komen pakken we daar, al na 2 km, een kop koffie.

Onze basisroute is die over de 372, maar die blijkt toch aardig druk, hebben we eigenlijk niet zo zin in. Dus kiezen we de 10 km langere route die Maps.me voorstelt. Het blijkt een goede keuze; we zijn nog niet van de 372 af of we rijden door een dorp met veel monumentale gebouwen.

Tegen éénen passeren we een traditioneel huis wat een cafeetje blijkt te zijn; een goed moment voor een stop. We komen te zitten aan een Japanse tafeltje (dus zittend op een kussentje) met de benen onder de tafel. En onder de tafel zit, surprise, een kacheltje! Is wel lekker voor de toch wel koude voeten!! Het weer vandaag is een stuk minder dan gisteren met wat buitjes en net geen 10 graden.

Weer onderweg heeft onze route een onverharde afdaling in petto. Er staat wel een bord bij dat het “einde weg” lijkt maar we gokken er op, we moeten anders wel erg omrijden. In het dal moeten we wachten op een helikopter die hier aan het werk is. Hij moet ook nog landen om bij te tanken, we moeten ons schrap zetten tegen de wind!

Voordat we Kyoto inrijden moeten we nog een pas over. We besluiten dit toch maar te doen via de hoofdweg (dus anders wat onze route aangeeft, maar zo een flinke klim vermijdend). Deze is erg druk en er is geen fietspad. En op de top een tunnel. Gelukkig is er een separate tunnel voor fietsers.

We moeten in Kyoto nog een kilometer of 10 rijden om bij ons huisje te komen, maar dat gaat eigenlijk boven verwachting. Leuke straatjes en best weinig stoplichten.

Ons huisje staat in de wijk Gion, oud waar de huizen dicht op elkaar staan. Het is even zoeken waar het nou is. Via een steegje komen we, achter een ander huis, bij de voordeur. Het huis heeft een Japanse inrichting maar wel van alle gemakken voorzien. En het heeft in het halletje nog een goede plek voor onze fietsen ook. Het ziet er meer dan prima uit!

Bij de buurtwinkel doen we nog inkopen, we gaan weer zelf koken! Omdat het al wat laat is toch maar simpel: pasta.

Lichtjes in Kyoto – zondag 17 maart 2019

Na echt onbeschoft lang uitgeslapen doen we nog even rustig aan in ons Japans stadshuisje. We ontbijten met yoghurt, cruesli en koffie (Nuttert) en thee (Nicole) en genieten van ons plekje.

Omdat het heel stil is hebben we wel wat behoefte aan muziek in huis. Dus gaan we op zoek naar geluidsboxjes in het centrum en kunnen we ook “oortjes” voor Nuttert kopen. We hebben deze een paar dagen geleden laten liggen in een hotel. Onderweg lopen we door een parkje met tempels nog geen 500 meter bij ons huisje vandaan. In het centrum vinden we vooral dure kledingzaken zoals Louis Vutton, Benetton etc. Een beetje goedkopere electronicazaak komen we niet tegen. Wel lopen we door een enorm, druk steegje met allemaal eetwinkeltjes; Nishiki-market. We kijken onze ogen uit, wat een drukte en ook wat een spullen. Voor Nuttert zijn dit soort straatjes teveel prikkels, dus we blijven hier niet te lang. Het valt op dat bij elk steegje een voetgangerslicht is met zebrapad waar iedereen gehoorzaam wacht op het groene licht. Zelfs in een grote stad staan we vier meter van elkaar allemaal keurig te wachten.

We drinken nog een kop koffie bij de Starbucks en gaan weer terug richting ons huisje. De formule 1 is vandaag.

We zijn op tijd terug om via Ziggo Go naar de wedstrijd te kijken. De eerste van dit seizoen. Nuttert hoopt dat Ferrari nu eens laat zien wat ze kunnen en Nicole is benieuwd naar Verstappen. De wedstrijd is niet super boeiend en voor Nuttert wat teleurstellend.

Rond 17.00 uur gaan we de stad weer in. Als we vertrekken is de lucht weer opgeklaard. Vandaag is de laatste dag van Higashiyama Hanatoro; een lichtfeest van twee weken lang, waarbij er ‘s avonds lichtjes aan de kant van de straten in het oude deel van de stad worden gezet. Daarvoor gaan we eerst naar Kiyomizu dera temple. Een boeddhistische tempel die hoger gelegen ligt, waardoor je een mooi uitzicht op Kyoto hebt. Vanwege het prachtige avondlicht op de roodoranje tempel blijft Nicole maar foto’s maken. Ze is echter niet de enige. De weg naar de tempel toe is al vreselijk druk, zo ook in en rond de tempel. Er lopen ook veel meisjes(groepen) gekleed in een kimono om selfies te maken en elkaar op de foto te zetten. Het zijn hele fotoshoots, waar wij als buitenlandse toeristen dan weer zo ongemerkt mogelijk foto’s van maken. Ook lopen er stelletjes verkleed rond. Het is een bijzonder spektakel.

Via een paar met “oude” lantaarns verlichte straten met veel authentieke opgeknapte huisjes waar nu allemaal winkels inzitten lopen we door naar een park. Daar zien we net op een podium het einde van een dans c.q. zangvoorstelling van twee geisha’s of maiko’s (leerling geisha). Dat laatste is waarschijnlijker. Ook het park is verlicht en er staan een paar verlichte bloemstukken en een paar beelden gemaakt door kunststudenten.

Als laatste bezoeken we de Shoren-in tempel. We lopen langs een tuintje die met blauwe lichtjes is ingevuld. Soms branden ze hard en dan weer minder. We lopen vrij snel door de tempel zelf heen, maar vooral de verlichting maakt het een leuke bezienswaardigheid. We eindigen met het verlichte bamboebosje. Prachtig.

Ondertussen is het al bijna acht uur. We lopen snel richting ons huisje, doen onderweg boodschappen en maken zelf hutspot en drinken er een biertje bij.

Kyoto, dag 2 (15km wandelen) – maandag 18 maart 2019

We slapen weer lekker uit. Tijdens het ontbijt maken we het plan voor vandaag: luidspreker kopen en naar de gouden tempel. Dus eerst naar BicCamera in het centrum van de stad: 8 verdiepingen elektrische apparaten, Nuttert kan hier menig uurtje doorbrengen. Helaas geldt dit niet voor Nicole dus wordt alleen gekeken naar de speakers en de oortelefoons (en nog ff snel langs bij de fotocamera’s). Voor de prijs hoeven we het niet te doen, zelfs taxfree is het duurder dan in Nederland, maar een muziekje op de achtergrond is wel zo fijn.

Na een kop koffie in het onder het station gelegen shoppingmall (weer echt mega groot, en dan is er in Zwolle discussie of er een paar winkeltjes moeten komen in de nieuwe voetgangerstunnel onder het station…) gaan we met de metro richting Kinkaku-ji. De metro stopt niet echt dichtbij dus lopen we de resterende 3,5 km.

Bij het laatste stukje is het te merken dat het een toeristisch hoogtepunt is, de bussen rijden af en aan. Het is er dus druk. Qua zicht is er voor Nuttert niet zo’n probleem maar Nicole heeft het er lastig mee. Wanneer we op een goede plek staan voor een foto, breekt de zon net door: schitterend, dat gouden gebouw. Het is natuurlijk niet echt van goud, maar gewoon van hout waarop bladgoud is aangebracht… Maar desondanks erg mooi!

Daarna lopen we in colonne door de tuin en langs wat kleine tempeltjes en ornamenten en een aantal souvenirstalletjes waar je nog wat geluk kan kopen.

We lopen weer terug naar de metro (voor de verandering een andere route) en gaan daarmee naar het station nabij ons huis. Maar daar gaan we nog niet naartoe, Nicole heeft nog een route in de Lonely Planet gevonden die door onze wijk gaat. Deze start bij de tempel die we gisteren alleen in het donker gezien hebben. Daar aangekomen lijkt het wel nationale kimonodraagdag. We hadden het al ook al in de metro gezien maar hier is het echt veel.

Bij Nuttert is de zin er wel een beetje af en als de route ook nog de leuke straatjes lijkt te missen…

We lopen via de supermarkt terug naar huis. We gaan weer zelf koken: pasta met zalmroomsaus. Terwijl Nicole aan het douchen is kookt Nuttert.

Na het eten hebben nog via FaceTime contact met de ouders en zus van Nicole. De laatste keer, over twee weken gaan we al weer naar huis. En dat is wat dubbel: het is geweldig om onderweg te zijn maar het is ook wel weer leuk om thuis te komen…

Lopen door oranje poortjes bij Fushimi Inari-Taisha – dinsdag 19 maart 2019

Opnieuw een luie ochtend waarbij we plannen maakten voor de komende twee weken. Met de huidige plannen hebben we 5,6 of 7 dagen te besteden. Waarschijnlijk kijken we of we een goede route vinden in Kii Peninsula. Dat betekent nog wel 7 volle dagen fietsen door bergachtig gebied.

Met de ondergrondse trein rijden we naar Fushimi Inari-Taisha. In de trein zitten alweer meisjes in kimono mooi te zijn. Verderop richting tempel zijn nog meer meisjes in kimono’s en jongens met donkere kimono’s en broek. Het ziet er heel fotogeniek uit. Later op de dag leest Nicole dat de gemeente van Kyoto stimuleert om in kimono of yukata (iets simpeler vorm) rond te lopen. Je krijgt dan korting bij restaurants, cafés, tempels, musea en winkels. Dit is omdat de traditionele kleding uit het straatbeeld verdween wat tot de Tweede Wereldoorlog nog de dagelijkse kledij was en jonge mensen tegenwoordig alleen bij speciale gelegenheden zoals een bruiloft nog in deze kledij verschijnen. Deze actie is een groot succes te noemen.

De Fushimi tempel staat bekend om de enorme hoeveelheden torii (oranje poorten) die allemaal achterelkaar geplaatst zijn, waardoor er hele gangen ontstaan zijn tot bovenaan de top. Ook weer heel fotogeniek! En dus enorm druk. Vooral de eerste 100 meter is het megadruk, maar hoe dichter je bij de top komt hoe rustiger het wordt. Het is ook nog een behoorlijke klim. Het kost ons ongeveer 3 kwartier om er te komen, waarbij we gewaarschuwd worden voor apen en beren. Onderweg raken we soms door allerlei zijpaden, uitzichtspunten, kleinere tempeltjes, begraafplaatsen en de vele beelden van vossen het spoor bijster. De route is in het Japans aangegeven en moet je even kort naar beneden om daarna dichter bij de top te komen. Tja, dat verwacht je niet.

De vossen die overal staan zijn de boodschappers van Inari, de god van de kooplieden. En dan snap je ook opeens dat alle Japanse teksten die op de oranje poorten staan geen haiku’s (gedichten) zijn of korte gebeden, maar gewoon de naam van een bedrijf.

Na het tempelbezoek drinken we relaxed een paar koppen koffie bij cafeetje Vermillion. Daar zoekt Nuttert op welke tempels in de film Lost in translation voorkomen. De Nanzen-ji is helaas om 17.00 uur al gesloten. Dan morgenochtend nog maar in ons programma proppen.

’s Avonds eten we Indiaas, geheel vegetarisch, en bellen we met de ouders van Nuttert.

Nara (60 km) – woensdag 20 maart 2019

Na een drietal dagen “niets doen” gaan we weer op pad. Na nog de laatste dingen opruimen, alles inpakken (niets vergeten?) en de boel netjes achterlaten vertrekken we.

Voordat we naar Nara gaan eerst hier nog twee dingen bekijken: Minamiza, het oudste Kabuki theater van Japan (van de buitenkant niet heel erg bijzonder) en daarna naar de tempel Nanzen-Ji (bekend van “Lost in translation”, indrukwekkend en goed dat we dit nog bekeken hebben).

Na nog een kop koffie gaan we via het fietspad langs de rivier naar Nara. Na wat omleidingen, een keer fout rijden (links of toch rechts? Japans op de bewegwijzering…) rijden we langs theeplantages Nara binnen. Daar gaan we gelijk de Todai-ji tempel bekijken: het grootste bronzen Boeddha beeld van Japan in het grootste houten gebouw ter wereld. Heel mooi om te zien (waarbij Nuttert vooral het gebouw bekijkt). Na nog wat op het uitgebreide complex rond gelopen te hebben (klokkentoren, pagode met 6 verdiepingen, etc) gaan we naar ons guesthouse. Dit is gevestigd in een gebouw van 100 jaar oud en voormalig kaligrafeerschool. De beheerders zijn erg vriendelijk en vol verhalen en adviezen.

Na een douche gaan we de stad in om te eten. Op woensdag zijn veel restaurants dicht en die wel open zijn, zijn erg druk. Maar na wat zoeken vinden we toch nog een leuke.

Terug in het guesthouse lezen en schrijven we nog wat maar gaan al snel slapen; die futons liggen toch best goed!!

De mooiste fietsroute van de wereld (78 km) – donderdag 7 maart 2019

We staan op, ruimen de futtons op, pakken de tassen in en ontbijten beneden in de gezamenlijke kamer/keuken aan een lage tafel, die dan wel weer verwarmd is. Nuttert heeft vandaag even genoeg van Japan (of dit guesthouse); overal bukken, op de grond zitten, dunne wandjes, nauwelijks vegetarisch eten, drukbevolkte straten, mensen die voortdurend naar zijn lengte vragen (of alleen kijken en gaan giechelen)… etc. Niks is goed of mooi. Dat belooft wat voor vandaag, want we gaan één van de mooiste fietsroutes van de wereld rijden. De Shimanami Kaido, een fietspad over zes eilanden die met elkaar verbonden zijn met grote, soms enorme (hang)bruggen. We gaan vandaag naar ons derde grotere eiland toe van Japan; Shikoku.

Als we starten regent het zachtjes. We wisten dat die kans er in zat, maar hadden gehoopt dat de bui zou overtrekken. Dus niet. Dat is wel heel jammer, want nu zullen we minder ver kunnen kijken. Met de regenpakken aan gaan we op pad. Eerst met de ferry over naar het eerste eiland. De weg is al direct goed aangegeven. We zien een plattegrond, richtingbordjes en ook is de hele route aangegeven met een blauwe streep langs de weg. Deze keer hebben we dus geen gps nodig.

Het blijft fris vandaag en op het einde trekt de wind ook aan. De bruggen zijn stuk voor stuk indrukwekkend om over te rijden. Je fietst een flink eind boven het water. De ene brug is technisch knapper als de andere. Twee bruggen zijn opvallend. De Tatara bridge is technisch knap omdat het een tuibrug is. En de laatste brug is “huge”; de Kurushima-Kaikyō Bridge. Deze is 4 km lang en we fietsen op 85 meter hoogte. De harde zij/meewind is wat beangstigend. Het uitzicht is prachtig, zeker als de zon er bij komt. We pauzeren één keer bij een klein keetje, waar we “pankeki” en pasta eten. De koffie wordt met een vacuümapparaat gemaakt; alsof je naar een scheikundige proef zit te kijken. Fantastisch, dat wordt een aankoop voor als we thuis zijn. Op de eilanden zien we veel zonnepanelen en citrusbomen, bomen met sinaasappel of citroenen. Ook zien we bij een gebouw nog een rijtje grote poppen zitten. Er bij ligt een gastenboek die je welkom in Japan wenst en je mag een mandarijn meenemen.

In Imabari hebben we een luxe hotel geboekt. We mogen de fietsen meenemen naar onze kamer op de 18de verdieping. Het zwembad en de sauna kosten nog extra. Dat wordt ons te gek. We douchen lekker, eten in een naburig restaurantje, werken ons blog bij en Nuttert baddert in bad.

En dan de hamvraag: Hoort de Shimanami Kaido tot één van de mooiste fietsroutes ter wereld? De tocht is zeker weten bijzonder door de bruggen en het uitzicht. De eilanden zijn niet zo interessant voor wat wij gezien hebben. Maar we zijn blij dat we dit gedaan hebben! Misschien is het niet de mooiste, maar infrastructuurtechnisch is het wel de duurste fietsroute ter wereld.

Op een bewoond eiland (78 km) – vrijdag 8 maart 2019

Ons ontbijt is een beetje karig, de granola die we hier eten zijn we bij het vorige hostel vergeten, dus vandaag alleen yoghurt/kwark. We zouden ook in het restaurant kunnen eten maar voor €14,- pp vinden we dat eigenlijk te gortig.

We zijn vandaag wel lekker vlot weg, de fietsen hadden we meegenomen naar de kamer dus geen gesjouw met tassen. De stad uitrijdende komen we een McDonald/McCafe tegen. Door ons beperkte ontbijt gaan we hier voor een koffie met iets erbij – stond nog op ons todo lijstje. De koffie was best goed, het dingetje erbij wat marginaal.

De route vandaag is niet heel boeiend: met name door stedelijk gebied. Dus veel stoplichten (waar de Japanners allemaal keurig voor stoppen/wachten, ook als er niets aan komt), erg veel dingen van beton en overal van die kleine vierkantige autootjes. En omdat we onderweg erg veel autobedrijven tegenkomen, vandaag met name die van Daihatsu, komt bij Nuttert de gedachte op dat Japanse auto’s misschien toch niet zo best zijn, ze hebben blijkbaar erg veel onderhoud nodig…

Maar goed, we gaan weer verder. Vlak voor we in Shikokuchuo aankomen gaan we nog een klein weggetje proberen. Enerzijds om de drukke weg te vermijden, anderzijds om de klim wat minder hoog te laten worden. Dit weggetje wordt weer een aardig avontuur, onze kaart is de weg al snel kwijt. Na mooie vergezichten wordt weer aangesloten op een grote weg, we hoeven dus niet terug. Via de kustweg, waar we van de kust zelf weinig zien door de hoge (betonnen) waterkering, gaan we naar ons businesshotel. Daar worden we vriendelijk onthaald door een Japanse mevrouw, die geen woord over de grens spreekt, met op de achtergrond Radio538. Dat is dan toch weer verrassend…

Vanavond gaan we eten bij een Italiaans restaurant, we passeerden het vlak voor we bij ons hotel aan kwamen. Wel eens fijn, een pizza, in plaats van rijst of rauwe vis.

Op (be)zoek naar de tempel Kompirasan (70 km) – Zaterdag 9 maart 2019

We staan relatief vroeg op, want een lange dag voor de boeg. We gaan naar Takatsuma; ca 70 km verderop en wel wat heuveltjes in de route. Bovendien wil Nicole halverwege de route een tempel zien die op een berg ligt.

Het eerste stuk ca 15 km gaat langs HW 11, dat is een drukke weg met veel vrachtverkeer. Er zijn nauwelijks alternatieven omdat de weg over het kleine stukje vlakke land aan de kust gaat. Er is geen een apart fietspad naast, dus erg opletten geblazen. Zodra het kan heeft Nuttert met maps.me een alternatief route gevonden. Direct rijden we weer op een weg die een stuk rustiger en landelijker is. Met R377 rijden we meer de heuvels in richting Kotohira.

Eenmaal aangekomen in Kotohira raken we in de war van de borden. Welke tempel moesten we nu ook alweer heen? Hoe heet deze? Waar is deze? Hoe komen we er? Na een kwartier op Google gezocht hebben we de goede: Kompirasan (voorheen Kotohira-gū of ook wel Sanuki Konpirasan).

We stallen onze fiets en storten ons in het smalle straatje met traptreden vol met toeristen en aan weerszijde winkeltjes die naar de tempel leidt. Nuttert heeft er al snel genoeg van en loopt met grote stappen omhoog. Nicole doet het rustiger aan en geniet van de 1.368 stenen traptreden. We zien mensen die met draagstoelen tot halverwege worden gedragen. We zien één pelgrim in witte kleren. We zien veel gezinnen, maar ook oudere mensen. Zelfs de hond wordt meegenomen. Eenmaal bij de tempel zien we dat mensen hun respect tonen, buigen & klappen. Ook worden er witte gelukspapiertjes gekocht die worden opgehangen aan een rek. En dan lopen mensen weer naar beneden.

Wij lopen nog wat rond. In een zijtempel is een boot gestald die in 1996 met alleen zonnestroom van Equador naar Tokyo is gevaren. Verder hangen er allerlei grote foto’s van scheepvaartmaatschappijen. Deze tempel brengt geluk met name voor zeelui.

Ook wij lopen nu naar beneden, lunchen kort en stappen weer op de fiets. Nog 31 km te gaan en dat valt zwaar doordat het nog veel op-en-neer gaat, waardoor het niet opschiet. Om 17.45 uur checken we dan uiteindelijk in. Douchen en dan op zoek naar een restaurantje. Ons hotel zit dichtbij het winkelgebied met veel restaurantjes. Vanuit teveel keuze gaan we voor bekend terrein: De Italiaan. Dat beviel ons gisteren ook goed en ook nu eten we lekker. Deze keer is het menu niet in het Engels, maar de jongen die ons bedient zoekt het uit met een translate-app. Op het einde krijgen we nog een tip voor een udon-restaurant. Moe gaan we terug naar het hotel. We verlengen voor een extra dag, want het wordt morgen slecht weer.

Rust/regendag in Takamatsu – zondag 10 maart 2019

We maken er een echte rustdag van: we staan pas tegen elfen op. Is voor Nicole ook wel fijn, kan ze de laatste aflevering van Wie is de mol kijken…

Na het ontbijt wat huishoudelijk werk, of eigenlijk een wasje draaien. Dat kan hier gratis maar we moeten dan wel een sleutel hebben, maar waarvoor die zou moeten dienen??

Tijdens het draaien van de was maken we het filmpje voor de blog van de eerste week in Japan.

Om niet de hele dag in het hotel te blijven lopen we het nabijgelegen en weer erg grote overdekte winkelgebied in, wel zo fijn met de regen… We lopen wat rond, nemen ergens een gevulde crêpe, en bij een kop koffie maken we een planning voor de komende tijd. Hier blijkt dat we te weinig tijd hebben om naar Tokyo te fietsen, maar te veel om dat met boot of vliegtuig te doen. Uiteindelijk besluiten we om met een omweg naar Osaka te gaan, via het kunstenaarseiland Naoshima, dan via Nara en Kyoto weer naar Osaka om dan met de boot naar Tokyo te gaan.

Na wat bootschappen voor morgen gaan we naar een “kroeg” voor het avondeten. Dat smaakt prima, alleen jammer dat er ook gerookt wordt… Om verwarring bij de bediening te beperken doet Nuttert de bestelling, ze zijn hier nog niet zo geëmancipeerd.

‘s Avonds kijken we nog naar de eerste etappe van Parijs – Nice en WK shorttrack, helaas met een wat matige internetverbinding: missen we de cruciale momenten.

Met de boot naar Naoshima (10 km) – maandag 11 maart 2019

In de ochtend bekijken we de Ritsurin garden van Takamatsu. Dit is een flink grote tuin met wel 1.000 dennenbomen. Bij de kassa zitten twee mensen en een derde persoon wijst ons aan waar we moeten staan (niet zo moeilijk te zien als er maar 2 mensen in de rij staan) en geeft ons een routekaartje. Japanners houden van een duidelijke organisatie, dat hebben we al ontdekt de afgelopen twee weken. We zijn eerlijk gezegd niet enorm onder de indruk van de tuin. Wel bijzonder om te zien dat ze van die dennenbomen ook prachtig gevormde bomen kunnen maken. In de tuin zijn tig mensen aan het werk met aanharken, dennennaalden bijknippen, rondleidingen geven of met een bootje door de vijvers varen. Bij het grootste theehuis is weer een fotosessie aan de gang. Van een bruidspaar?

Als we de hele tuin gezien hebben, ca. 1,5 uur later is de tuin een flink stuk drukker geworden. Naast grote groepen Chinezen lopen er ook grote groepen Japanse schoolklassen rond. Met dezelfde uniforms en rode, witte of blauwe hoedjes.

Na de tuin vertrekken we naar de haven en varen met de ferry over naar Naoshima (de klemtoon ligt op de “o”); een klein eilandje dat door kunstenaars en kunstliefhebbers wordt bezocht. Bij de haven waait het hard en hebben we zin in eten. We lopen binnen bij het dichtsbijzijnde eettentje, waar de bediening een klein beetje Engels kan, de vloer plakt, en de twee oude dames sloffen en schuifelen door het tentje en schreeuwen naar elkaar. Weer een heel Japanse ervaring.

Op de fiets rijden we naar het enige museum dat op maandag open is: Het Benesse House. Onderweg komen we al wat grotere landschapskunstwerken tegen. Het is even uitpuzzelen hoe we bij het museum moeten komen. Het laatste stuk mag niet op de fiets, dat is alleen beschikbaar voor hotelgasten van het superdure Benesse Hotel. Het museum is een betonnen modern gebouw met een paar prachtige kunstwerken oa drie poppen die blablablabla zeggen of iets neuriën en daar tegenover een muur met vlaggen met gekleurd zand gemaakt waar allerlei mierengangetjes doorheen lopen. Of een groot schilderij van de zee met een geel en zwart sloepje, die liggen dan in het echt ook voor het schilderij en als je naar buiten kijkt zie je ze ook ver weg op een strandje liggen. Daarnaast zijn er ook veel werken die ons niets doen.

Op de fiets rijden we dan naar ons appartementje, waar het eerst lastig is de eigenaar van te vinden. Het is behoorlijk fris binnen en wat ongezellig. Na een uurtje willen we bij de supermarkt 1,1 km verderop boodschappen doen, maar deze is al gesloten. En in het kleine dorpje is maar één restaurantje met 6 tafels open. We kunnen er gelukkig direct terecht en nadat we de schoenen bij de deur hebben uitgedaan, zitten we bij een lage tafel met een kookplaat. Nuttert bestelt noodles met inktvis (Nicole houdt niet van die taaie stukjes vis) en Nicole neemt een okonomiyaki. Dat is een dikke pannenkoek met groene kool en andere groenten waaroverheen streepjes mayonaise zijn getrokken. De bakplaat wordt aangezet en we eten rechtstreeks van de plaat. Een hele nieuwe ervaring en het eten was erg lekker. Een half uurtje later zijn we helaas niet meer de enige toeristen die hier zitten. Er is een rij van toeristen ontstaan. We hebben gelukkig een half uurtje het idee gehad dat wij iets authentieks Japans hadden ontdekt.

Art houses (24 km) – Dinsdag 12 maart 2019

Ondanks het erg zachte bed hebben we toch goed geslapen. Omdat we gisteren geen boodschappen hebben kunnen doen hebben we geen ontbijt. Dus eerst een kop koffie/thee en in het dorp een cafe zoeken voor iets te eten.

Voordat we vertrekken proberen we onze vieze fietsen nog te wassen, maar dat lukt niet erg, we hebben geen borstel o.i.d. dus uiteindelijk alleen wat afgespoeld. In het dorpje treffen we een huiskamercafé wat nog een continentaal ontbijt verzorgd. Nicole drinkt voor het eerst een yuzu thee en dat smaakt heerlijk. Het is sinaasappelmarmelade met heet water. Dat wordt thuis ook een klassieker.

Daarna gaan we de arthouses in ditzelfde dorp bezoeken. Doordat het inwoneraantal in de jaren flink is afgenomen stonden er veel huizen leeg. Deze zijn deels door kunstenaars overgenomen. We bezoeken er een zestal, elk met een eigen thema. Ook gaan we hier nog naar het museumhuis van de architect Ando. Ook het gisteren bezochte Benesse house en het ChiChu art museum heeft hij ontworpen. Dit laatste museum gaan we ook nog “doen”, maar daarvoor moeten we nog een stukje fietsen. Daar aangekomen is het er best druk, dat hadden we zo na de stilte van gisteren niet verwacht. Na weer kaartjes gekocht te hebben gaan we naar het museum via een bloementuin geïnspireerd op Monet. hHet is een gebouw dat grotendeels onder de grond ligt. Hierdoor is het op veel plaatsen best wel donker, de tentoonstellingsruimten zijn wel goed licht, en is er niet een duidelijke routing; je loopt een beetje als kip zonder kop rond. Vooral Nuttert irriteert zich hieraan, als je een nieuw gebouw ontwerpt zorg je toch dat dat goed is!!

Dit was het laatste museum en we gaan terug maar de haven, we willen de ferry van 16:02 naar Uno pakken. We zijn nog mooi op tijd en willen nog een koffie kopen. Het blijkt dat je daarvoor eerst via een apparaat (per item) een “mealticket” moet kopen die je dan aan de mevrouw achter de balie geeft. Tjonge, je kan het ook ingewikkeld maken…

Het is maar een klein stukje met de boot maar Uno. Hierna gaan we via een niet al te drukke weg, maar met een goed fietspad naar ons hotel in Okayama. Via tunnels en een grote, hoge brug komen we in de stad. Na eerst nog wat boodschappen gedaan te hebben gaan we naar het hotel. Dit blijkt iets minder standaard dan gedacht, alleen toegankelijk voor volwassenen… we hebben een zeer grote luxe kamer met mega bed (in dit soort hotels natuurlijk erg belangrijk), een mega tv en een luxe badkamer. Tja, dat hadden we niet gezien op booking.com. In Japan zijn dit soort hotels wel gebruikelijk. De huizen zijn met de papieren wandjes erg gehorig en omdat er met meerdere generaties samen gewoond wordt is wat privacy soms wel prettig…

Hoewel we niet zo hongerig zijn gaan we bij een nabijgelegen Chinees restaurant eten. Het aanbod is beperkt (en heeeel anders dan wat er in NL op de kaart staat). Uiteindelijk kiezen we de twee varianten van de noedels.

In het hotel gaan we nog lekker wat badderen, wat internetten (de finish van de 2e etappe van Parijs – Nice duurt ons te lang) en dan slapen.

Langs pottery, heuvels en zee (56 km) – woensdag 13 maart 2019

Na een goede nachtrust pakken we weer onze spullen op. Van Agnes kreeg Nicole een berichtje over de voorspellingen van het kersenbloesemseizoen per stad. Jaa, dáár zijn websites van in Japan. De data die Agnes appt zijn andere data dan die wij steeds hadden gezien. Nicole breekt het zweet uit, want het zou kunnen dat we nu toch de kersenbloesem in volle bloei gaan missen, omdat we niet op de juiste plek zijn. Terwijl dat de reden is om juist in deze periode naar Japan te gaan. Nuttert reageert wat laconieker en heeft al een oplossing bedacht; dan reizen we toch met de Shinkansen (snelle trein) naar Tokyo of juist Kyoto. Gerustgesteld vertrekken we met een harde wind in de rug.

We fietsen al vrij snel tussen rijstvelden. Dat klinkt heel idyllisch en dat is het ook wel, maar er is ook aldoor bebouwing en zelfs industrie. Het valt op dat veel fabrieken hele installaties buiten hebben staan. In Nederland is er al snel een hal omheen gebouwd. Zo nu en dan zien we een roofvogel.

Na 19 km hebben we zin aan koffie en verhip daar rijden we toevallig langs een leuk uitziend cafeetje; un café du labour geheten. Als we binnenkomen blijkt het eigenlijk meer een lunchcafeetje te zijn. We installeren ons aan de bar en hebben direct zicht op de keuken. Er staan al een paar borden klaar, die heel erg mooi zijn opgemaakt. Nicole wordt nieuwsgierig en ipv alleen een koffie bestellen we de lunch. Met handen en voeten, Google translate en de foto’s van de gerechten begrijpen we zelfs wat we gaan eten. Een 45 minuten later hebben we heerlijk geluncht met soep, pasta en een toetje voor ongeveer €9 p.p.

Zeven kilometer verderop bereiken we Bizen, waar het pottery museum helaas gesloten is. We worden doorverwezen naar het stationsgebouw waar een verdieping vol pottery te bekijken is. In dit plaatsje wordt al eeuwenlang heel ruw aardewerk gemaakt. Eerst voor de landheren, maar later ook voor de gewone man. De klei wordt verwerkt tot potten, bekers, bakjes, schotels, schalen, vazen of beelden en onbewerkt gebakken. Het vuur zorgt voor de tekening in het baksel. Beide vinden we het niet echt mooi.

In het naastgelegen café drinken we (nu wel) alleen een kop heerlijke koffie uit een aardewerken kopje.

De volgende 31 km schieten voorbij. De wind blijft hard waaien en ondanks de zon is het behoorlijk fris. We zien een paar keer de Shinkansen langs schieten, rijden door heuvels, smalle paadjes, dorpjes, industrie en langs de kust. Bij het hotel in Ako worden we verwelkomd door een klein vrouwtje die net boven de heup van Nuttert uitkomt. Met de app begroet ze ons in het Nederlands en op onze kamer ligt een briefje met “dank u wel” en 2 origami kraanvogels. Heel attent.

‘S avonds eten we bij een restaurant waar ook bijna niemand van de bediening Engels kan en er is alleen een Japanstalige menukaart zonder foto’s. Met aanwijzen en kruistekens maken (als we iets niet willen) komen we er uit. Iedereen heeft er plezier in om ons uit te leggen of voor te doen hoe we moeten eten. De mensen naast ons eten hotpot met ingewanden van dieren. Dat blijft ons bespaard. Met edamame, misosoep met “clams” (we konden ook kiezen voor de kreeft die ze levend uit het aquarium haalde), sashimi, tempura en rijst hebben we heerlijk gegeten. Met een volle buik terug naar het hotel.

Dagje Hagi – 28 februari 2019

Vandaag weer een toeristisch dagje: we gaan de stad Hagi, bekend van de samoerai huizen, bezoeken. Maar eerst slapen we uit en gaan onze verdere reis plannen; we zitten in Hagi eigenlijk wat lastig voor de verdere reis. De route die we volgen gaat over grotere wegen en de app die we gebruiken voor de kleine weggetjes wil ons weer terug sturen waar we vandaan komen. Dus daar moeten we nog een mouw aan passen. Wat we nu in ieder geval gedaan hebben zijn de overnachtingen van de twee komende nachten gereserveerd.

Tegen half twaalf gaan we op stap. Eerst naar de kapper, want het haar van Nuttert vindt hij al weer wat te lang worden. Na de uitleg van de wensen (nee, niet 2 mm maar 2 cm) gaat hij aan het werk. Eerst met de tondeuse maar daarna met de schaar. In geen jaren is er zoveel aandacht aan zijn haar besteed!!! Na een foto samen met de kapper en een hartelijk welkom gaan we de stad in.

Ook hier is er weer een lange overdekte winkelstraat. Omdat de stad wat “in decline” is, zijn er ook veel lege plekken. Maar we komen wel een koffiezaak tegen waar we een bakkie met cheesecake (“keki”) nemen.

We lopen richting de oud stad en komen langs een oud huis van een handelaar, nu museum. Het lijkt Nicole leuk om dit te bekijken, dus gaan we naar binnen. En moeten de schoenen dus uit, zoals overal in huizen. Van de bordjes bij de stukken is niet veel te maken (Japans) maar het Engelse gidsje wat we hebben gekregen komen we een heel eind. We lopen maar achter een Japans stel aan wat waarschijnlijk wel de route weet…

Hierna lopen we door naar de oude stad. Via een oude poort komen we binnen. Hoewel er nu ook veel nieuwere huizen staan was dit het deel van de stad, het dichtst bij het kasteel, waar de huizen van de samoerai’s stonden en nu ook nog enkele staan. In een aantal kunnen we binnen, en hebben een museumfunctie, een aantal zijn nog in gebruik als woning.

Na een beetje kriskras door de stad gelopen hebben gaan we naar het kasteel, of eigenlijk de ruïne hiervan. Het kasteel zelf is afgebroken maar een aantal gebouwen en de shrine staan er nog. Maar voordat we het kasteelterrein mogen bekijken moeten we eerst langs nog een huis (begrijpen we uiteindelijk van de kaartjesverkoper).

Omdat Nuttert op de kaart had gezien dat er een camping in de buurt is, lopen we na het kasteel hier langs. Het blijkt het strand van de stad te zijn en bovendien definitief gesloten…

Tijdens al het lopen hebben we besloten om zelf te gaan koken: pasta. In de supermarkt halen we de ingrediënten, een flinke speurtocht maar het lukt, en gaan in ons hostel koken. Hier zijn alle potten en pannen beschikbaar en het wordt een lekkere maaltijd. Na de afwas gaan we in onze Japanse kamer nog ons blog bijwerken, was er een beetje bij ingeschoten vandaag.

Hoger en hoger …. en toen reden we verkeerd (69 km en 1628 hm) – vrijdag 1 maart 2019

We staan relatief vroeg op, 8.15 uur, omdat het weer een fietsdag is. We gaan naar Tsuwano ook wel “little kyoto” genoemd en daar willen we vandaag nog graag wat van zien. Maar eerst een flink eind fietsen.

Er is al een bleek zonnetje doorgebroken als we vertrekken. In Hagi fietsen we nog door een mooi wijkje met een paar bezienswaardigheden. De route via maps.me lijkt via een gravelweg te gaan. Dat zien we niet zitten dus pakken we de HW 11. Deze is niet heel druk en vaak is er een apart (fiets)pad naast. Al aan het begin van onze tocht crasht de gps van Nuttert, waardoor we alleen het apparaat van Nicole nog hebben en de iPhone. Dat maakt het plannen iets lastiger, omdat Nuttert zich meestal met de route bezighoudt.

Na een geleidelijke beklimming pakken we toch de route van maps.me er weer bij en volgen een aantal wegen die veel rustiger zijn. We fietsen van het ene riviertje naar het andere en moeten daarvoor nog al eens een heuvel over en komen dan weer in een ander dal met rijstvelden en kleine dorpjes.

Op een bepaald moment rijden we op R344 die op de kaart van Nicole van een witte weg veranderd in een stippellijn en 2,5 km verderop weer een witte lijn wordt. We zijn ondertussen al een flink eind op weg dus besluiten dan de gok te wagen. We gaan de steile beklimming maar proberen. De weg lijkt eerst nog goed onderhouden, maar na een bruggetje wordt het een smaller asfaltweggetje. Dit soort wegen hebben we al eerder gedaan, dus we zitten goed. Terwijl we verder fietsen zien we dat we volgens de gps niet meer op de weg fietsen. We mopperen nog over het gebrek aan actualiteit van de kaart. Dan komen we opeens bij een splitsing, die dus ook niet op de kaart staat. De weg naar rechts proberen we eerst, deze houdt plotseling op en de weg is volledig overwoekerd. De weg naar links wordt een gravelweg en als we op 520 meter zitten buigt deze weer terug het zelfde dal in. We zitten dus verkeerd! Wat balen en wat zonde van onze energie, maar vooral van de tijd. We fietsen weer een stuk terug (en zien nu het Japanse infobord staan met “…600m…止” betekent stopt?) en vinden een betere route langs de HW11 opnieuw en daarna richting HW9. Rond 16.30 uur komen we aan in Tsuwano.

We bezoeken direct de Shinto Shrine die we boven het dorp zien uitsteken. Vervolgens checken we in bij ons hotel. Dat is een Ryokan, Japans B&B. Direct bij de deur de schoenen uit en we slapen in een riante kamer met tatami matten, futtons en een laag zitje. De douche heeft ook een klein bad met al lekker warm water erin dat is afgedekt met een mat. Je doucht eerst voordat je er in gaat zitten en je laat het water in het bad staan voor de volgende (denken we).

Tegen de avond lopen we toch het dorp nog in om te eten en om sfeer te proeven. We kiezen voor een sushi restaurant. Als we binnenkomen worden we met luide stemmen van harte welkom geheten en nemen we plaats aan de sushi bar. We kunnen meekijken met het maken van de gerechten. Gelukkig spreekt één van de sushi-chefs een beetje Engels en geeft ons een boekje met foto’s incl. Engelse tekst. Dus het bestellen verloopt soepel. Het eten is heerlijk.

Juist in dit soort kleinere plaatsen is het leuk om lokaal te eten en te slapen. Je hebt het gevoel dat je hier het echte Japan ziet en beleeft.

Op de terugweg zien we dat het wandelpad de berg op naar de Shrine verlicht is met “lampionnen”. Op de achtergrond horen we enkele lage tonen van trommels. Hoe mooi kan Japan zijn.

Tsuwano – Iwakuni (85 km) – zaterdag 2 maart 2019

We hebben de wekker op half 8 gezet om vroeg te ontbijten, we hebben een lange fietsdag voor de boeg. In ons Ryokan hebben we een continental breakfast besteld. Dit blijkt een ontbijt met oosterse inslag te zijn, dus ei, brood en jam in cobinatie met rijst, vis en miso soep. Vreemd maar al met al wel lekker!

We zitten om 09:15 op de fiets en gaan eerst nog jet stadje door. We zijn er gisteravond ook geweest maar door de weinige straatverlichting hebben we er toen niets van gezien. Na de leukste straatjes doorkruist te hebben gaan we echt op pad. En dat begint met een klim van zo’n 400 m. Na een flinke afdaling nemen we een koffie bij een ryokan. Hier hebben we weer een leuk gesprek met de uitbaatster, waarna er ook een foto van ons gemaakt wordt voor op haar website.

Vanaf hier rijden we op de 187, een doorgaande provinciale weg. Naarmate we dichter bij Iwakuni komen wordt het drukker, maar echt druk wordt het niet.

Tegen vijfen zijn we bij ons overnachtingsplek, ook weer een ryokan. Ditmaal in een westerse kamer, maar wel met Japanse badkamer. Deze is vlakbij de toeristische trekpleister: de boogbrug over de rivier. Een knap gebouwde constructie!!

We aan uit eten bij de nr 5 van de stad, op ca 100 m lopen en met uitzicht op de brug en het kasteel op de heuveltop. Na het eten komen we nog uitgebreid aan de praat met de eigenaar, waarbij we weer wat leren van de Japanse taal en de zeden en gewoonten.

Na nog bij de 7-11 langs geweest te zijn sluiten we de dag weer af, de beentjes hebben weer rust verdient!!

Stadsjungle en Japanse hartelijkheid (51 km) – zondag 3 maart 2019

Zoals voorspelt regent het als we wakker worden. We doen daarom rustig aan, want na tienen zou het misschien minderen. Als we vertrekken is het bewolkt en nog licht aan het regenen. Vandaag fietsen we naar Hiroshima, ca. 43 km verderop. De route gaat via HW2 en er is eigenlijk geen alternatief. Dat betekent steeds langs een drukke weg met stoepjes, stoplichten, roosters, opgekalefaterd asfalt wegen, hekjes en lage muurtjes. De hele dag is het opletten op het verkeer. Wat zit er voor je en wat gebeurt er achter je. Auto’s, vrachtwagens, brommertjes, een enkele wandelaar alles maakt het druk.

Rond 12.00 uur wordt Nuttert aangehouden door Missie. Ze gebaart ons te stoppen en vraagt in goed Engels waar we vandaan komen. Dan loopt ze naar haar auto en geeft ons een traytje met 4 sandwiches en 2 mandarijnen. Ze vertelt dat ze ons zag fietsen toen ze voorbij reed en wilde ons dit aanbieden. Wij zijn helemaal overdonderd, bedanken haar hartelijk en maken een selfie met haar.

Een km of 10 later stappen we op de ferry naar Miyajima, een heilig eiland met veel tempels. Er is één foto die we daar moeten maken. De oranje poort, de Torii, die hier al 7 eeuwen in het water staat en heel vaak op posters van Japan wordt afgebeeld. De huidige poort is van 1874.

Het is druk met Japanners en hertjes op het eiland. De poort staat nog net in het water als we aankomen. We maken foto’s en genieten van het Japanse uitzicht ook al regent het en is het bewolkt. We zoeken een zitplek om de gekregen sandwiches ergens op te eten. We hebben gelezen dat op straat eten en drinken niet wordt gewaardeerd. Staand eten is alleen voor beesten. We fietsen nog wat langs de winkeltjes, de tempel en de 5 pagode tempel van 1448. Dan weer terug met de ferry. Nog 30 km naar ons guesthouse in Hiroshima.

De weg verandert niet erg, het weer daarentegen wel. Het gaat steeds meer regenen. Dus regenbroeken -en jassen aan. Als we bijna in Hiroshima zijn fietsen we over een brug over het water die zeker 30 meter hoog is. Het is bijna weer een heuvel beklimmen. Nuttert kan zijn geluk niet op. Wat weer een prachtig ‘staaltje’ techniek. En bijna 8 km verderop fietsen we over een fietsbrug die onder de Expressway hangt. Nuttert wordt nog enthousiaster.

Eindelijk bij het guesthouse Akicafe worden we hartelijk ontvangen met een handdoekje om ons een beetje te drogen. Nadat ons duidelijk wordt dat de fietsen weer binnen mogen staan, brengen we al onze spullen naar onze kamer. Het guesthouse ziet er prachtig, schoon en nieuw uit. Fijn om hier twee dagen te verblijven. Na een heerlijke douche drinken we in het café een goede cappuccino met een zalig warm croissantje. We zijn verrast dat we na 10 dagen Japan (6 fietsdagen) al in Hiroshima zijn. Dat gaat goed!

Na een uurtje rusten gaan we eten bij een dichtsbijzijnd ongezellig eetding. Weer terug in het guesthouse doen we een was, bijna alle kleren, en kijken we op de smartphone naar het WK puntenkoers (baanwielrennen).

Hiroshima – maandag 4 maart 2019

Na 3 dagen fietsen weer een toeristisch dagje! Het is vanmorgen aardig droog geworden. Bij het naar de stad lopen hebben we nog wel wat lichte regen maar dat duurt gelukkig niet lang.

Onderweg komen we langs de Shukkeien Garden. Dat lijkt ons leuk om te bekijken. We kopen een combinatie ticket voor ook het aangrenzende prefectoriale art museum. Het is één van de mooiere tuinen die we tot dusver in Japan gezien hebben. En ook oud, hoewel het op 6 augustus 1945 natuurlijk wel volledig (op 1 boom na) verwoest is. Na een kop koffie in het cafe gaan we naar het art museum. Het begint met een Dali (dream of venus), foto’s van Man Ray en daarna veel Japanse schilders, zowel oud als nieuw… we snapten niets van deze collectie. Er was ook nog een exhibition van hedendaagse Japanse kunstwerken: poppen, kimono’s, aardewerk, glas, metaal. Dit in het kader van een speciale beschermingswet van Japanse kunst. Leuk, maar misschien moeten we daarvoor hier wat langer zijn om dit te doorgronden.

Onderweg naar het Hiroshima Castle Park nemen we bij een lunchroom een noodle soep; we beginnen er al in te komen.

Het kasteel was één van de reden voor de bom, dit was het militaire hoofdkwartier. Er was hiervan dan ook weinig over en is weer opnieuw, met hedendaagse constructies, opgebouwd. In het kasteel is de geschiedenis van de stad toegelicht.

Hierna lopen we het laatste stukje naar de Atomic Bomb Dome, het gebouw wat nu het monument is van de verwoesting als gevolg van de eerste atoombom. Indrukwekkend om dat nu eens in het echt te zien. Daarna gaan we langs de verschillende vredesmonumenten; sinds 1945 is japan actief in het kernwapenvrij maken van de aarde. Nicole is erg onder de indruk van het memoriaal museum. Dit is een rond gebouw, waarbij je steeds wat lager in de grond komt. Tijdens deze wandeling krijg je om de 20 meter informatie over de oorlog. Je stopt in een ronde ruimte waar je de foto van het verwoeste Hiroshima om je heen ziet. Vervolgens zie je in een andere ruimte op alfabetische volgorde de portretten van de 140.000 mensen die gedood zijn door de bom. Heel indrukwekkend. Aanrader: Op internet is een artikel te lezen uit de Newyorker uit 1946 met zes getuigenissen van overlevenden.

Tegen zessen zijn we uitgekeken en lopen door het winkelgebied weer terug naar het hotel. Omdat het cafe van het museum net dicht was lopen we door tot een Starbucks. Dit is normaal niet onze favoriet maar in Japan is de koffie niet zo best…

Vlakbij ons hotel gaan we eten bij een Japans eethuisje, we hebben al beter gegeten maar prima binnen te houden 🙂 Voor het toetje, op een of andere manier doen ze daar niet aan, gaan we nog bij een 7 Eleven langs.

Morgen gaan we weer op pad, waarvoor we op zoek gaan naar een overnachtingsplek. Er is eigenlijk niet iets te vinden op de gebruikelijke boekingssites, terwijl op de kaart meerdere lokale hotels staan. Hopelijk lukt het morgen om dan nog een plek te vinden.

Op weg naar …? (61 km en 710 hm) – dinsdag 5 maart 2019

In de ochtend worden we beide moe wakker. We hebben slecht geslapen in het smalle, korte bed, maar vooral doordat we niet weten hoe deze dag er uit zal zien. We hebben geen hotel kunnen boeken. Nuttert komt nog met een alternatieve route via enkele andere eilandjes en dan ga je rechtstreeks naar Imabari, maar dan sla je Takehara en de hoge bruggen over 7 eilandjes over. Het voordeel is dat in Imabari wel hostels te vinden zijn. We besluiten onderweg een beslissing te nemen.

Als alle spullen naar beneden zijn gebracht gaan we nog ons zelf meegebrachte yoghurt/muesli eten in de keuken annex café. Nicole bestelt een cappuccino en raakt aan de praat met de “kokin”. Zij fietst ook en begrijpt al snel ons probleem. Ze stelt voor dat zij gaat bellen met een paar hotels in Takehara, want ook zij kan zich niet voorstellen dat deze op dit moment volgeboekt zijn. Na een half uurtje heeft ze iets voor ons gevonden. We zijn haar ontzettend dankbaar en we vragen ons af of dit soort behulpzaamheid ook in Nederland te vinden is.

Dus opgelucht gaan we op pad, terwijl de zon al schijnt. Na een uur zijn we uit Hiroshima. Nuttert heeft zijn iPhone nu op het stuur zitten en kan nu makkelijker een alternatieve route vinden. De route “lenght of Japan” gaat langs de drukke HW2. We pakken de route weer op via R34 naar Kumano. Deze weg is smal, heel druk ook met vrachtwagens en gaat slingerend omhoog. Regelmatig hebben wij een sliert auto’s achter ons aan hangen en dan voel je je toch opgejaagd. Het verkeer blijft gelukkig rustig rijden en er wordt niet getoeterd (dat is overigens ook verboden en mag alleen in noodsituaties gebeuren).

Eenmaal in Kumano met een kop koffie bij de “7 eleven” hebben we genoeg van deze drukte en volgen het alternatief die maps.me biedt. Direct komen we op rustiger wegen en rijden we meer door leuke straten met oudere Japanse bebouwing, rijstvelden, grote familiehuizen en rivierdalen, waar de waterschade nog goed te zien is van het vorig heftige typhoonseizoen. Dat we dan ook meer hoogtemeters maken dat nemen we dan op de koop toe.

Eenmaal in Takehara checken we in in het Sky Green Hotel; behoorlijk luxe. Als je dan bezweet bij de balie staat is het contrast wel groot. Na een heerlijke douche lopen we Takehara in. Dit heeft nog een historisch centrum en wordt ook wel “little Kyoto” genoemd. Aha, dat hebben we eerder gehoord. In Takehara zijn er nog flink veel authentieke straten of zoals Nuttert het nuchter zegt “ze hebben er eeuwen niets aan gedaan en kunnen het nu als historisch verkopen aan toeristen”. We fotograferen ons suf. Moe komen we weer bij het hotel aan en gaan heerlijk dineren in het hotel-restaurant. Nuttert gaat nog lekker badderen en Nicole werkt het dagboekje bij.

Ingecalculeerd regendagje (40 km) – woensdag 6 maart 2019

Na een rustige nacht in ons luxe hotel hebben we vandaag een kort fietsdagje; volgens de voorspelling zal het met name vanmiddag flink gaan regenen. We hopen tegen die tijd dan weer onderdak te zijn. Maar na dat we net op pad gaan begint het al te spetteren. Dus de regenjas gelijk maar aan. Gelukkig wordt het niet veel meer dan dat. En na een kop koffie met een lekker taartje bij een bijzonder cafeetje/theehuis met konijnen als thema is het zelfs weer helemaal droog.

We hadden voor vandaag de keuze tussen een route volgens de app maps.me, welke over het algemeen erg goed is en veelal over kleine weggetjes leidt, of die van The Length of Japan die veelal over grotere wegen gaan. Vandaag kozen we de tweede, omdat deze direct langs de kust gaat en we zo iets van de visserij mee zouden krijgen.

De route was wel veelal stedelijk, of misschien beter: dorpelijk. En veel kleine haventjes met kleine vissersbootjes. De zee hier is er een die opgesloten is door eilandjes, dus geen heftige golven. Het zijn de eilanden waar we morgen overheen zullen gaan fietsen en de mooiste fietsroute van de wereld schijnt te zijn. Hopelijk is het dan wat helderder, zodat we het ook kunnen zien…

Na het middaguur begint het dan toch weer te regenen, we hoeven gelukkig niet zo ver meer. Tegen half drie zijn we bij ons in het winkelcentrum gelegen hostel, maar daar kunnen we pas om 4 uur inchecken. In het bijbehorende cafe nemen we een lunch om de tijd te overbruggen. Na inchecken, het is een kruipdoor-sluipdoor gebouw met lage authentieke schuivende panelen en tatami matten, maar wel met een fijne douche, gaan we nog kijken of we enkele van de 81 tempels en 3 kastelen kunnen bezoeken; Onomichi was in het verleden een belangrijke havenstad en het daarmee verdiende geld werd zo besteedt. Helaas is het flink aan het regenen en hebben we geen zin om ons overdekte winkelstraat, een concept wat je in elke grotere stad tegen komt, te verlaten; de tempels worden dus alleen vanuit de verte gezien.

We gaan uit eten bij een restaurant dat een vermelding geeft in de app Happy Cow, ze hebben veganistische gerechten. Uiteindelijk valt dat wat tegen vindt Nuttert, maar Nicole is blij met haar keuze.