Week 20 – Kastelen, bergen en kimono’s in Kyoto

Het eerste, echte kasteel (40 km) – donderdag 14 maart 2019

Ondanks dat het hotel wat vreemd rook, hebben we prima op onze harde bedden geslapen. En het zonnetje schijnt dus hopelijk wordt het wat minder koud als gisteren. Na de fietsen weer opgetuigd te hebben gaan we eerst nog bij het kasteel langs, wat op steenworp afstand ligt. Nadat het in 1858 (einde van het Edo tijdperk, waarin een feodaal stelsel heerste) gesloopt is, is het een jaar of 20 geleden weer deels opgebouwd. Maar dan alleen de hoekgebouwen. Dus maar een foto van gemaakt.

Na een kilometer of wat onderweg te zijn denken we dat dit misschien wel weer een mooie rit zou kunnen worden: door kleine kustdorpjes en langs kleine weggetjes… Totdat we langs een energiecentrale gaan en via een aantal tunnels en hangbruggen in een grote stad komen. En het is nog koud ook!

De route door de stad is niet ingewikkeld, ca 10 km rechtdoor. Maar het is best druk, dus we rijden soms op de weg en soms op de stoep. Een leuk cafeetje vinden voor een kop koffie is echter wat lastiger. Totdat we opeens naast de peilers van de hooggelegen spoorbaan een klein vegancafé zien. Als we binnenkomen worden we begroet door twee zeer enthousiaste meiden die bij alles wat we zeggen letterlijk in de handen klappen. Ze zijn ontzettend blij met ons bezoek. Na een half uur hebben we dan eindelijk ons café latte met soyamelk en twee vegantaartjes.

We zijn mooi op tijd (14:30) bij ons hotel. We zijn zelfs te vroeg om in te checken maar kunnen onze bagage wel achterlaten. Op de fiets gaan we door naar het kasteel, één van de grootste nog originele kastelen. Helaas begint het net wat te regenen.

Wanneer we aankomen is het opmerkelijk stil, zou het wel open zijn?? We blijken aan de achterkant te staan, na even lopen komen we bij de ingang. Na het kopen van kaartjes gaan we naar binnen. Er is gelukkig wel enige Engelse toelichting want anders zouden we er weinig van meekrijgen; het kasteel is eigenlijk een fort, er werd niet in geleefd maar diende als verdedigingsbolwerk. Dus veel lege ruimten met wapen opslagplaatsen. Constructief erg mooi, alles met een pen/gat verbindingen en dus zonder spijkers of schroeven. Eigenlijk dus een groot bouwpakket!

We lopen zo een uurtje rond door de zeven(!) verdiepingen en de bijgebouwen. Daarna lopen we terug en zien we nog een zijweggetje naar een andere binnentuin. Hier omheen blijkt voor een prinses een 300 m lang huis gebouwd te zijn waar we ook in mogen. Net als in het kasteel moeten de schoenen weer uit.

Wanneer we hieruit komen wordt via de omroepinstallatie de instrumentale versie van André Hazes’ “Wij houden van oranje” (oorspronkelijk natuurlijk een lied/gedicht van de Schot Robert Burns) gespeeld, het signaal dat het gaat sluiten. Het is ondertussen droog geworden met een voorzichtig zonnetje dus we proberen nog wat mooie plaatjes te schieten, maar het kasteel is zo groot dat het eigenlijk niet mooi op een foto past.

We fietsen terug maar het hotel en checken in. Onze bagage is al naar de kamer gebracht. Om een of andere reden hebben we een upgrade gekregen, en hebben dus een grotere kamer.

Na wat chillen (douchen, bijeten/drinken, nieuws checken, Strava bijwerken, etc) gaan we de stad in voor het eten. Het centrum, waar we op kruipafstand vandaan zitten, is modern. Veel hoogbouw en ook een groot ondergronds deel. We gaan in één van de steegje op zoek naar een restaurant, maar door het overweldigende aanbod lastig te kiezen. Bovendien is alles in het Japans. We vinden er één en hebben er uiteindelijk weer prima gegeten.

Na “thuiskomst” gaat Nicole nog naar de onsen, het badhuis in het hotel. Het is een ervaring: als een kort sauna bezoek, maar dan zonder sauna…

Voor het slapen gaan kijken we nog naar de 5e etappe van Parijs-Nice, de tijdrit.

Fietsen naar Sasayama (64 km) – vrijdag 15 maart 2019

De zon schijnt als we opstaan. Toch trekken we voor de zekerheid wel warme kleren aan. Gisteren was het immers behoorlijk koud geweest. We starten onze tocht bij het kasteel van Himeji om nog een paar foto’s te maken met een blauwe lucht.

Nuttert heeft wat moeite met opstarten qua benen en Nicole is nog niet helemaal wakker. Dus als we langs de Mcdonalds rijden stoppen we voor een lekkere kop café latte. Nuttert komt met z’n hoofd bijna tegen het verlaagde plafond en een bejaarde mevrouw achter hem moet haar hoofd in haar nek leggen om hem te kunnen aankijken. Best grappig.

Iets opgeknapt rijden we weer verder en volgen vandaag vooral route 372. Deze komt na ca. 122 km uit in Kyoto, maar gaat meer het binnenland in. We verwachten iets minder stedelijk gebied dan langs de kust via Kobe en Osaka.

Het eerste stuk zo’n 40 km is nog best druk met auto’s en vrachtverkeer. Het blijft verbazingwekkend genoeg wel een 50 km weg en het verkeer houdt zich daar ook redelijk aan. Er is nog veel bebouwing, maar deze wordt weer afgewisseld door net ingezaaide rijstvelden of lege akkers. Ondertussen hebben we al aardig wat jassen, beenstukken, handschoenen en lange mouwen-shirts uitgedaan. Het is behoorlijk warm als je aan het fietsen bent en bovendien hebben we de wind mee. Prettig.

De laatste 20 km moeten we meer klimmen en komen we meer tussen de heuvels met bossen en bamboe. Zo nu en dan horen we wat vogels en zien we weer kraaien en roofvogels (havik?). Ook ruiken we heel af en toe weer dat poepgeurtje, waarvan we nog steeds niet weten of dit menselijk afval is of wellicht een plantje met een vieze geur. We ruiken dit namelijk alleen als we meer door natuur rijden.

Sasayama is een behoorlijk uitgebreide stad met nauwelijks hoogbouw en vooral landerijen. We komen twee opvallende oude, authentieke (?) huizen tegen met rieten kap. Er lopen riviertjes door de stad. Bij het hotel worden we hartelijk verwelkomd. We zijn ruim vóór vijf uur gearriveerd. Gelukkig, want als we later zijn kunnen ze de kamer aan iemand anders geven.

Savonds eten we bij het buurtrestaurant. De schoenen moeten in een kluisje en de vrouwen lopen in kimono. De menukaart is in het Japans, maar met foto’s. Na elke bestelling zeggen we keurig ‘kudasai’ (=alstublieft). Dat is vandaag het nieuwe woord dat we onszelf aanleren. En al met al redden we ons steeds beter met gebaren, aanwijzen, logisch nadenken en een paar basistermen.

In het hotel eten we nog een toetje uit de winkel, schrijven we ons dagboekje, boeken we een hotel in Kyoto en kijken we de zesde etappe van Parijs-Nice. Als we willen gaan slapen lezen we op de NOS-app dat er in Christchurch een terroristische aanval is gepleegd op een moskee met minimaal 40 doden. Dat is gewoon niet voor te stellen.

Naar Kyoto (75km) – zaterdag 16 maart 2019

Bij het wakker worden heeft Nicole flink keelpijn en is verkouden, hopelijk heeft ze bij het fietsen er niet al te veel last van.

Na vertrek uit ons hotel gaan we eerst bij een supermarktje langs om tissue’s te kopen. Dit wordt in een plastic tasje om combi verpakking van plastic om de in plastic verpakte tissue’s: veel plastic dus. In Japan zijn ze nog niet bezig met het verminderen van het gebruik hiervan.

Omdat we langs een McDonalds komen pakken we daar, al na 2 km, een kop koffie.

Onze basisroute is die over de 372, maar die blijkt toch aardig druk, hebben we eigenlijk niet zo zin in. Dus kiezen we de 10 km langere route die Maps.me voorstelt. Het blijkt een goede keuze; we zijn nog niet van de 372 af of we rijden door een dorp met veel monumentale gebouwen.

Tegen éénen passeren we een traditioneel huis wat een cafeetje blijkt te zijn; een goed moment voor een stop. We komen te zitten aan een Japanse tafeltje (dus zittend op een kussentje) met de benen onder de tafel. En onder de tafel zit, surprise, een kacheltje! Is wel lekker voor de toch wel koude voeten!! Het weer vandaag is een stuk minder dan gisteren met wat buitjes en net geen 10 graden.

Weer onderweg heeft onze route een onverharde afdaling in petto. Er staat wel een bord bij dat het “einde weg” lijkt maar we gokken er op, we moeten anders wel erg omrijden. In het dal moeten we wachten op een helikopter die hier aan het werk is. Hij moet ook nog landen om bij te tanken, we moeten ons schrap zetten tegen de wind!

Voordat we Kyoto inrijden moeten we nog een pas over. We besluiten dit toch maar te doen via de hoofdweg (dus anders wat onze route aangeeft, maar zo een flinke klim vermijdend). Deze is erg druk en er is geen fietspad. En op de top een tunnel. Gelukkig is er een separate tunnel voor fietsers.

We moeten in Kyoto nog een kilometer of 10 rijden om bij ons huisje te komen, maar dat gaat eigenlijk boven verwachting. Leuke straatjes en best weinig stoplichten.

Ons huisje staat in de wijk Gion, oud waar de huizen dicht op elkaar staan. Het is even zoeken waar het nou is. Via een steegje komen we, achter een ander huis, bij de voordeur. Het huis heeft een Japanse inrichting maar wel van alle gemakken voorzien. En het heeft in het halletje nog een goede plek voor onze fietsen ook. Het ziet er meer dan prima uit!

Bij de buurtwinkel doen we nog inkopen, we gaan weer zelf koken! Omdat het al wat laat is toch maar simpel: pasta.

Lichtjes in Kyoto – zondag 17 maart 2019

Na echt onbeschoft lang uitgeslapen doen we nog even rustig aan in ons Japans stadshuisje. We ontbijten met yoghurt, cruesli en koffie (Nuttert) en thee (Nicole) en genieten van ons plekje.

Omdat het heel stil is hebben we wel wat behoefte aan muziek in huis. Dus gaan we op zoek naar geluidsboxjes in het centrum en kunnen we ook “oortjes” voor Nuttert kopen. We hebben deze een paar dagen geleden laten liggen in een hotel. Onderweg lopen we door een parkje met tempels nog geen 500 meter bij ons huisje vandaan. In het centrum vinden we vooral dure kledingzaken zoals Louis Vutton, Benetton etc. Een beetje goedkopere electronicazaak komen we niet tegen. Wel lopen we door een enorm, druk steegje met allemaal eetwinkeltjes; Nishiki-market. We kijken onze ogen uit, wat een drukte en ook wat een spullen. Voor Nuttert zijn dit soort straatjes teveel prikkels, dus we blijven hier niet te lang. Het valt op dat bij elk steegje een voetgangerslicht is met zebrapad waar iedereen gehoorzaam wacht op het groene licht. Zelfs in een grote stad staan we vier meter van elkaar allemaal keurig te wachten.

We drinken nog een kop koffie bij de Starbucks en gaan weer terug richting ons huisje. De formule 1 is vandaag.

We zijn op tijd terug om via Ziggo Go naar de wedstrijd te kijken. De eerste van dit seizoen. Nuttert hoopt dat Ferrari nu eens laat zien wat ze kunnen en Nicole is benieuwd naar Verstappen. De wedstrijd is niet super boeiend en voor Nuttert wat teleurstellend.

Rond 17.00 uur gaan we de stad weer in. Als we vertrekken is de lucht weer opgeklaard. Vandaag is de laatste dag van Higashiyama Hanatoro; een lichtfeest van twee weken lang, waarbij er ‘s avonds lichtjes aan de kant van de straten in het oude deel van de stad worden gezet. Daarvoor gaan we eerst naar Kiyomizu dera temple. Een boeddhistische tempel die hoger gelegen ligt, waardoor je een mooi uitzicht op Kyoto hebt. Vanwege het prachtige avondlicht op de roodoranje tempel blijft Nicole maar foto’s maken. Ze is echter niet de enige. De weg naar de tempel toe is al vreselijk druk, zo ook in en rond de tempel. Er lopen ook veel meisjes(groepen) gekleed in een kimono om selfies te maken en elkaar op de foto te zetten. Het zijn hele fotoshoots, waar wij als buitenlandse toeristen dan weer zo ongemerkt mogelijk foto’s van maken. Ook lopen er stelletjes verkleed rond. Het is een bijzonder spektakel.

Via een paar met “oude” lantaarns verlichte straten met veel authentieke opgeknapte huisjes waar nu allemaal winkels inzitten lopen we door naar een park. Daar zien we net op een podium het einde van een dans c.q. zangvoorstelling van twee geisha’s of maiko’s (leerling geisha). Dat laatste is waarschijnlijker. Ook het park is verlicht en er staan een paar verlichte bloemstukken en een paar beelden gemaakt door kunststudenten.

Als laatste bezoeken we de Shoren-in tempel. We lopen langs een tuintje die met blauwe lichtjes is ingevuld. Soms branden ze hard en dan weer minder. We lopen vrij snel door de tempel zelf heen, maar vooral de verlichting maakt het een leuke bezienswaardigheid. We eindigen met het verlichte bamboebosje. Prachtig.

Ondertussen is het al bijna acht uur. We lopen snel richting ons huisje, doen onderweg boodschappen en maken zelf hutspot en drinken er een biertje bij.

Kyoto, dag 2 (15km wandelen) – maandag 18 maart 2019

We slapen weer lekker uit. Tijdens het ontbijt maken we het plan voor vandaag: luidspreker kopen en naar de gouden tempel. Dus eerst naar BicCamera in het centrum van de stad: 8 verdiepingen elektrische apparaten, Nuttert kan hier menig uurtje doorbrengen. Helaas geldt dit niet voor Nicole dus wordt alleen gekeken naar de speakers en de oortelefoons (en nog ff snel langs bij de fotocamera’s). Voor de prijs hoeven we het niet te doen, zelfs taxfree is het duurder dan in Nederland, maar een muziekje op de achtergrond is wel zo fijn.

Na een kop koffie in het onder het station gelegen shoppingmall (weer echt mega groot, en dan is er in Zwolle discussie of er een paar winkeltjes moeten komen in de nieuwe voetgangerstunnel onder het station…) gaan we met de metro richting Kinkaku-ji. De metro stopt niet echt dichtbij dus lopen we de resterende 3,5 km.

Bij het laatste stukje is het te merken dat het een toeristisch hoogtepunt is, de bussen rijden af en aan. Het is er dus druk. Qua zicht is er voor Nuttert niet zo’n probleem maar Nicole heeft het er lastig mee. Wanneer we op een goede plek staan voor een foto, breekt de zon net door: schitterend, dat gouden gebouw. Het is natuurlijk niet echt van goud, maar gewoon van hout waarop bladgoud is aangebracht… Maar desondanks erg mooi!

Daarna lopen we in colonne door de tuin en langs wat kleine tempeltjes en ornamenten en een aantal souvenirstalletjes waar je nog wat geluk kan kopen.

We lopen weer terug naar de metro (voor de verandering een andere route) en gaan daarmee naar het station nabij ons huis. Maar daar gaan we nog niet naartoe, Nicole heeft nog een route in de Lonely Planet gevonden die door onze wijk gaat. Deze start bij de tempel die we gisteren alleen in het donker gezien hebben. Daar aangekomen lijkt het wel nationale kimonodraagdag. We hadden het al ook al in de metro gezien maar hier is het echt veel.

Bij Nuttert is de zin er wel een beetje af en als de route ook nog de leuke straatjes lijkt te missen…

We lopen via de supermarkt terug naar huis. We gaan weer zelf koken: pasta met zalmroomsaus. Terwijl Nicole aan het douchen is kookt Nuttert.

Na het eten hebben nog via FaceTime contact met de ouders en zus van Nicole. De laatste keer, over twee weken gaan we al weer naar huis. En dat is wat dubbel: het is geweldig om onderweg te zijn maar het is ook wel weer leuk om thuis te komen…

Lopen door oranje poortjes bij Fushimi Inari-Taisha – dinsdag 19 maart 2019

Opnieuw een luie ochtend waarbij we plannen maakten voor de komende twee weken. Met de huidige plannen hebben we 5,6 of 7 dagen te besteden. Waarschijnlijk kijken we of we een goede route vinden in Kii Peninsula. Dat betekent nog wel 7 volle dagen fietsen door bergachtig gebied.

Met de ondergrondse trein rijden we naar Fushimi Inari-Taisha. In de trein zitten alweer meisjes in kimono mooi te zijn. Verderop richting tempel zijn nog meer meisjes in kimono’s en jongens met donkere kimono’s en broek. Het ziet er heel fotogeniek uit. Later op de dag leest Nicole dat de gemeente van Kyoto stimuleert om in kimono of yukata (iets simpeler vorm) rond te lopen. Je krijgt dan korting bij restaurants, cafés, tempels, musea en winkels. Dit is omdat de traditionele kleding uit het straatbeeld verdween wat tot de Tweede Wereldoorlog nog de dagelijkse kledij was en jonge mensen tegenwoordig alleen bij speciale gelegenheden zoals een bruiloft nog in deze kledij verschijnen. Deze actie is een groot succes te noemen.

De Fushimi tempel staat bekend om de enorme hoeveelheden torii (oranje poorten) die allemaal achterelkaar geplaatst zijn, waardoor er hele gangen ontstaan zijn tot bovenaan de top. Ook weer heel fotogeniek! En dus enorm druk. Vooral de eerste 100 meter is het megadruk, maar hoe dichter je bij de top komt hoe rustiger het wordt. Het is ook nog een behoorlijke klim. Het kost ons ongeveer 3 kwartier om er te komen, waarbij we gewaarschuwd worden voor apen en beren. Onderweg raken we soms door allerlei zijpaden, uitzichtspunten, kleinere tempeltjes, begraafplaatsen en de vele beelden van vossen het spoor bijster. De route is in het Japans aangegeven en moet je even kort naar beneden om daarna dichter bij de top te komen. Tja, dat verwacht je niet.

De vossen die overal staan zijn de boodschappers van Inari, de god van de kooplieden. En dan snap je ook opeens dat alle Japanse teksten die op de oranje poorten staan geen haiku’s (gedichten) zijn of korte gebeden, maar gewoon de naam van een bedrijf.

Na het tempelbezoek drinken we relaxed een paar koppen koffie bij cafeetje Vermillion. Daar zoekt Nuttert op welke tempels in de film Lost in translation voorkomen. De Nanzen-ji is helaas om 17.00 uur al gesloten. Dan morgenochtend nog maar in ons programma proppen.

’s Avonds eten we Indiaas, geheel vegetarisch, en bellen we met de ouders van Nuttert.

Nara (60 km) – woensdag 20 maart 2019

Na een drietal dagen “niets doen” gaan we weer op pad. Na nog de laatste dingen opruimen, alles inpakken (niets vergeten?) en de boel netjes achterlaten vertrekken we.

Voordat we naar Nara gaan eerst hier nog twee dingen bekijken: Minamiza, het oudste Kabuki theater van Japan (van de buitenkant niet heel erg bijzonder) en daarna naar de tempel Nanzen-Ji (bekend van “Lost in translation”, indrukwekkend en goed dat we dit nog bekeken hebben).

Na nog een kop koffie gaan we via het fietspad langs de rivier naar Nara. Na wat omleidingen, een keer fout rijden (links of toch rechts? Japans op de bewegwijzering…) rijden we langs theeplantages Nara binnen. Daar gaan we gelijk de Todai-ji tempel bekijken: het grootste bronzen Boeddha beeld van Japan in het grootste houten gebouw ter wereld. Heel mooi om te zien (waarbij Nuttert vooral het gebouw bekijkt). Na nog wat op het uitgebreide complex rond gelopen te hebben (klokkentoren, pagode met 6 verdiepingen, etc) gaan we naar ons guesthouse. Dit is gevestigd in een gebouw van 100 jaar oud en voormalig kaligrafeerschool. De beheerders zijn erg vriendelijk en vol verhalen en adviezen.

Na een douche gaan we de stad in om te eten. Op woensdag zijn veel restaurants dicht en die wel open zijn, zijn erg druk. Maar na wat zoeken vinden we toch nog een leuke.

Terug in het guesthouse lezen en schrijven we nog wat maar gaan al snel slapen; die futons liggen toch best goed!!