december 2018 – Vriver

Week 7 – trein, wijn en aardbevingen

Wordt het oost of wordt het west (35,5 km / 1100 hoogtemeters) – Donderdag 13 december 2018

We staan vroeg op en hebben de tent al vrij snel opgepakt. We komen echter met twee stellen aan de praat die ons veel informatie geven over het Zuiderlijk eiland. In tegenstelling tot ons gaan zij bijna naar huis. De twijfel slaat toe. We hadden bedacht om via de westkust te gaan fietsen, maar daar zijn veel zandvliegen. Het blijkt dat Nuttert veel last heeft van deze gemene kleine beestjes. Zijn lichaam reageert heftiger dan Nicole. De voornaamste windrichting zou ook gunstiger zijn als we eerst via de oostkust gaan. En de zomerdrukte komt er aan en in het oosten zijn twee activiteiten die we zeker willen doen en die we moeten reserveren. Namelijk: wijntour in Marlbourough en de walvistour in Koukaira. Dus bij het uitgebreide ontbijt in een café in Picton besluiten we toch de oostkust eerst te gaan fietsen.

Er is een interessante kustroute die wel omrijden is (60 km) ipv 27 km via de highway 1. Deze gaan we doen. Aan het einde van de dag snapten we beter waarom er zo weinig fietsers langs gaan.
Na een flinke klim van 400 meter met een prachtige afdaling wordt de weg een gravelweg. Gelukkig goed fietsbaar. Helaas is de volgende pukkel van 280 meter een stuk steiler. Nicole moet de fiets ca. 1,5 km omhoog duwen. Zelfs Nuttert moet een stukje duwen. De weinige auto’s die langskomen zwaaien vriendelijk. Bij de afdaling zijn er stukken van 14/15%, dus die zullen er waarschijnlijk op de weg omhoog ook zijn geweest.
Doordat de bewolking laag hangt zien we helaas ook weinig van het uitzicht.

Als we aankomen bij de eerste camping bij een prachtige baai (Robin Hood Bay) met strandje na 35 km stoppen we. Het is een gratis DOC camping met toilet en zonder kraanwater. Er is wel een snel stromend beekje waar we water uit halen. Nuttert wordt direct een paar keer gebeten door enkele zandvliegen. Bij diverse reviews over deze camping staat dat het “the mosquitto hell” is.

We zijn helaas niet de enige die op deze camping staan. Uiteindelijk staan er op het kleine veldje zo’n 12 auto’s / campers. Dichtbij ons, ik bedoel echt pal naast ons, komt een groep Israëlische (?) surfjongens te staan. Tot laat in de avond praten en zingen ze. Uiteindelijk als het rustig geworden is horen we alleen nog het geluid van de golven die op het strand slaan.

Deel 2 naar Blenheim – Vrijdag 14 december 2018

In de nacht heeft het zo nu en dan geregend. Ook als we wegfietsen begint het te te spetteren en met regenjassen aan beginnen we aan ons tweede deel naar Blenheim. Dit start direct met de heuvel op. Na ongeveer 100 meter geeft Nicole het fietsen op en begint weer te duwen. Nuttert heeft goede benen en maakt zich kwaad. Hij trapt het hele stuk naar de top op ca. 270 meter. Daar doen we dan wel een uur over. Door de regen is de afdaling ook best eng geworden, vanwege het glibberige zand.

Na de eerste heuvel komt er nog eentje, even steil en even erg. Gelukkig stopt het met regenen. Na ca. 2 uur zijn we bij White Bay aangekomen waar de weg weer asfalt wordt. Nog een keer omhoog, maar dat gaat nu net iets makkelijker. Vlak bij de top worden we aangemoedigd door een Frans stel. De weg naar beneden is dan een heerlijke beloning.

We komen uit bij een platte vlakte en zien direct de wijngaarden. We zitten bij het strand van rangariti, en genieten van de geweldige golven. De volgende 15 km gaan lekker over vlak land, over een fietspad naast de highway 1. Toevallig komen we nog een gezin tegen die via de site warmshower.org fietsers een douche bij particulieren aanbieden.

In Blenheim arriveren we op de camping (weer Top10) rond 15.00 uur. We rusten even uit en douchen en drinken veel. Vlak voor sluitingstijd boeken we bij de I-site nog een wijntour voor de volgende dag. We doen boodschappen en lopen weer terug naar de camping.

Wijntour – Zaterdag 15 december 2018

Om 10.00 uur worden we bij de camping opgepikt door Phil. Hij is onze chauffeur voor vandaag en zal ons bij de verschillende wijngaarden langs brengen.
Marlbourough is namelijk bekend van veel goede wijnen. Tijdens de Tour horen we dat 80% van de wijnen een sauvignon blanc is, ca 7% is pinot noir en de dan hou je nog een 13 % overig over.

In Nederland is onze favoriete wijn een wijn uit deze regio. Voor de geïnteresseerde wijnliefhebbers onder ons zal ik deze dan ook maar noemen. Het gaat om een pinot gris van The Ned. Helaas heeft deze wijngaard geen verkoop aan de deur. Toevallig is dit wel de buurman van Phil. Maar ja, daar hebben we dan weer niks aan.

We bezoeken deze dag 6 verschillende wijngaarden: Lawson Hill, White Hills, Fraimingham, St. Claires (waar we ook tussen de druiven lunchen), Forrest en Hunters (de eerste wijnmaker uit Nieuw Zeeland die een prijs won in Londen met z’n sauvignon blanc en daarmee Marlbourough op de wijnkaart heeft gezet).

De groep was klein en heel gezellig. Het weer was prachtig, de omgeving mooi en de wijnen zo nu en dan heerlijk.
Na ca. 36 wijnen konden we niet zo goed meer beoordelen wat we nog lekker vonden.

Terug op de camping hebben we zelf gekookt (aardappels met groene asperges en rode biet), maar even geen wijn erbij….

Treinreis – Zondag 16 december 2018

Vandaag een wachtdagje. Pas om 14.45 uur gaat onze trein naar Kaikoura. In de ochtend slapen we uit, lezen we wat, werken we aan onze blog en voelen we ons steeds onrustiger. Dat niets doen gaat vooral Nuttert niet zo geweldig af.

Rond 12.00 uur breken we de tent af en fietsen we naar het station. Bij de naastbijgelegen i-site reserveren we een boottocht om walvissen te zien. Bijna alles is al volgeboekt, maar gelukkig is er nog een plekje om 15.00 uur voor de maandag. Dan maar weer wachten met een kopje koffie, en nog maar een kopje koffie.

Er gaat 1 keer per dag een trein van en naar Christchurch en deze trein rijdt alleen in de zomermaanden. In november 2016 is Koukaira getroffen door een aardbeving met als gevolg dat dit dorp geheel afgesloten raakte van de buitenwereld. De wegen en het spoor waren teveel beschadigd. Het nieuwe spoor en de weg gaan nu over delen grond die er vroeger niet was: de kust is over grote stukken tot 4 m omhoog gekomen!Na twee jaar wordt er nog steeds hard gewerkt om met schanskorfen, Terre Armee, gaasmatten etc. de weg en het spoor weer (veilig) berijdbaar te maken.

In de trein kunnen we via een koptelefoontje toeristische informatie horen. Super luxe. We rijden op een bepaald moment ook langs een flinke kolonie zeehonden, walrussen en pinguïns. De Chinezen in de trein raken niet uitgeroepen. We hebben nu toch even spijt dat we niet met de fiets zijn.

In Kaikoura rijden we 850 meter en zijn bij de Top10 holiday camping. Deze is weer erg netjes.

We eten verse pasta met kaassaus en salade caprese. En drinken er een wit wijntje bij. We zitten nog lang buiten zonder muggen en zandvliegen.

Seals and whales – Maandag 17 december 2018

Vandaag hebben we een “drukke” dag voor de boeg dus staan we, op deze schitterende dag, aardig vroeg op. We beginnen met een wandeling om de kaap waar een zeehonden kolonie is. Vanuit de camping is dit een aardige wandeling die langs het strand loopt.
Hier is op sommige plekken goed zichtbaar dat er bij de aardbeving van dik 2 jaar geleden (waar we thuis niets van meegekregen hadden) ook hier flinke schade aangericht is; lege plekken en afgezette gebouwen.

Na een dik uur stappen komen we op de punt van de kaap. Na zoeken zien we toch nog aardig wat zeehonden maar een kolonie, de rest is waarschijnlijk uit vissen…
Ook zien we nog bonte aalscholvers (waarvan we eerst dachten dat het pinguïns waren), komen alleen voor in NZ en Aus.

Via een mooi wandelpad, de vernieuwde haven (de oude was bij de aardbeving 4 m omhoog gekomen) en een pad dwars over de kaap lopen we uiteindelijk weer naar het dorp.

Na een lekkere lunch gaan we naar het whale watch centrum om walvissen te spotten, het eigenlijke doel van deze trip. Na een chaotisch check-in (dat kunnen ze hier goed!!) gaan we met de bus naar de haven om daar met een catamaran de zee op te gaan.

Het bijzondere van deze plek, en daarom zijn hier zoveel walvissen, is dat er vlak voor de kust een trog ligt van 1400 m diepte en daar jagen met name potvissen in. Helaas zien we die niet, maar wel de gewone vinvis. En die zie je hier niet veel, dus we hebben geluk (zeggen ze)!
We hadden toch graag de potvis gezien…

Na dit alles eten we bij de Indiër waar we besluiten om morgen met de trein naar Christchurch te gaan, dit omdat het weer de komende week slecht gaat wordt en het ook een lastige weg zou zijn

Onderweg – Dinsdag 18 december 2018

We gaan vandaag dus met de trein, maar omdat deze pas om 17:20 gaat, maken we bij het ontbijt nog een programma voor de dag.

Maar eerst iets over de trein: zoals al eerder gezegd rijdt de trein heen en weer tussen Christchurch en Picton en stopt een keer of 4 bij stations.
De trein is behoorlijk luxe, heeft drie rijtuigen, een restaurantwagon, een goederenwagon en een open voertuig. Het gaat niet snel! Maar dat geeft wel gelegenheid de boel goed te bekijken.

‘s Morgens gaan we eerst op zoek naar een vervangende pet voor Nuttert; de vorige drijft nu ergens tussen de walvissen… Ook vindt Nicole het nodig dat Nuttert naar de kapper gaat, daar is nu mooi tijd voor! Ook gaan we nog naar het plaatselijke museum. Ze hebben een hele kamer geweid aan de aardbeving van november 2016. Verder staat hier alles wat nog van vroeger bewaard is gebleven en maar enigszins met Kaikoura te maken heeft.

Na de late lunch halen we op de camping onze fietsen en bagage op en gaan we naar het station. Dat de trein is vertraagd, merken we pas als deze 20 minuten te laat aan komt. We zitten tegenover een Argentijns stel, waar we leuke gesprekken mee hebben.

In Christchurch is de weg naar ons appartement bijna helemaal via fietspaden, dat is hier goed geregeld! Het is een keurig appartement met een keukentje, maar helaas zonder kookplaat. En omdat de receptie al dicht is nemen we de fietsen mee en zetten ze op het grote balkon.

Omdat we nog wat honger hebben gaan we in een nabij gelegen cafe nog voor een biertje met wat erbij. Wanneer we terug lopen naar ons appartement begint het net te regenen.

Regen in Christchurch – woensdag 19 december 2018

Na lekker uitgeslapen te hebben gaan we aan het eind van de ochtend op zoek naar een ontbijtje, het regent nog steeds. We gaan eerst naar Quake City, waar een presentatie van de aardbeving van februari 2011 gegeven wordt. Erg indrukwekkend hoe groot de gevolgen waren. En dat is nu nog steeds goed te zien in de stad: veel lege kavels en heel veel nieuwe gebouwen. Zo hier en daar staan ook nog gebouwen die nog gerestaureerd (de kathedraal)

of nog gesloopt moeten worden…

Door de regen lopen we naar het Christchurch Art Gallery, waar we ook nog een paar uurtjes besteden. Wanneer we hierna naar de supermarkt lopen wordt het langzaam aan wat droger.

We koken in ons appartement, doen nog een wasje en kijken nog lekker naar tv.

Het filmpje van deze en de vorige week:

Week 6 – A verry welly Wellington

Nog een zieke – donderdag 6 december 2018

Helaas valt het eten (of was het misschien toch het kraanwater van Foxton Beach) bij het restaurant dit keer bij Nuttert niet goed. We weten niet wat de oorzaak is….in ieder geval is het geplande vertrek met minimaal een dag uitgesteld. En nu zorgt Nicole voor de thee met honing en tomatensoep. Pas in de loop van de middag knapt het, na een “interne opschoning”, pas wat op en ‘s avonds wordt er weer voorzichtig wat gegeten.

Laatste rit op Noordereiland – vrijdag 7 december 2018

Ondanks dat het met Nuttert nog niet toppie gaat, gaan we toch op pad. Het plan is om zo snel mogelijk naar Waikanea te gaan om aldaar de trein naar Wellington te pakken. Na een voorzichtig ontbijt en een rustige afbraak van ons kampement gaan we om een uur of elf op weg. Het dorp uitrijdende checken we nog ff of er niet ergens eerder een trein te nemen is. Levin ligt ook aan een spoorlijn (hoorden we de afgelopen nachten) blijkt dat niet het geval te zijn; in Levin stopt er eenmaal per dag een trein en dat is pas tegen de avond. Dus we pakken de fiets en gaan via Highway 1 op weg. Nicole neemt de kop en houdt zo Nuttert uit de wind, er staat een aardige wind op kop. Bij bruggen moeten we, omdat daar geen ruimte naast de weg is, goed uitkijken en wachten op een opening in de verkeersstroom. En dat gaat keer op keer prima!

Onderweg neemt Nicole nog de voortassen die Nuttert altijd op zijn fiets heeft, over: de benen doen het niet best…

Zo komen we nog best vlot aan bij het station. En als we aan komen rijden komt de trein er ook net aan! En omdat we de kaartjes alleen kunnen kopen bij de conducteur kunnen we gelijk aan boord. Het is een mooie rit langs de kust.

Er verschijnen ook steeds meer kerstmutsen in onze omgeving.

Bij aankomst Wellington krijgt Nicole van een mevrouw waar ze onderweg mee heeft gesproken nog een tientje om een kop koffie te nemen: Merry Christmas!

In Wellington volgen we een mooie wandel/fietsroute langs het gezellig gerenoveerde historische havengebied; het is er met het mooie weer druk bij de vele terrassen. Hier moeten we snel maar eens naar toe.

Na installatie in het motel, waar we vooralsnog 3 nachten zullen blijven, gaan we in de buurt nog wat eten. Nuttert doet het nog wat voorzichtig aan, we blijven dan ook niet hangen en gaan vroeg naar bed.

Dagje wandelen in Wellington – zaterdag 8 december 2018

We staan laat op na een onrustige nacht. Het bed ligt niet fijn, het is warm en wennen dat we weer eens in een kamer slapen. Nuttert voelt zich opnieuw weer wat misselijk. Komt dit door een lege maag of is het toch een buikgriep?

We ontbijten in het café op de hoek en lopen dan richting de kade/waterfront. Er waait een matige wind die het best fris maakt als je in de schaduw loopt. We nemen wat meer tijd om alles aan the waterfront goed in ons op te nemen en de informatieborden te lezen. Net als gisteren op de fiets hangt er een prettige, relaxte sfeer. Aan de kade wordt maritiem industrieel erfgoed afgewisseld met kunst, moderne musea en leuke terrasjes. Het is gezellig druk.

In de ondergrondse markt kom ik tot mijn grote verbazing Sinterklaas met zijn vrouw tegen. Als ik met ze aan de praat raak vertellen ze dat ze tegen de kerstman ageren, omdat deze vanuit commercieel oogpunt rond 1930 is “uitgevonden”. De oorsprong van Sinterklaas is hierdoor geheel uit het oog verloren. Deze zouden ze graag willen introduceren in NZ.

Sinterklaas en zijn vrouw

Na het bezoek aan de boekhandel Unity Books, volgens de Lonely Planet een prachtige plek die niet aan onze verwachting voldeed, bezochten we de moeilijk te vinden I-site. Op onze vraag naar wandelmogelijkheden zette de medewerkster een hele route voor ons uit op de plattegrond. Hartstikke aardig, maar later komen we er achter dat er een app is “Welly walks” met wel 10 of meer leuke en afwisselende wandelingen. Dat blijft ons verbazen.

We belanden in een fotozaak waar we informeren naar de Olympus lens 12-40 mm met f2.8. Een lens die Nuttert toch wel mist bij het fotograferen. De Panasonic lens 12-35mm met f2.8 blijkt echter een goed en iets goedkoper alternatief. We gaan erover nadenken.

Na de hele dag sjokken zijn we eindelijk blij als we terug zijn in de Apollo Lodge.

Botanische tuin – zondag 9 december 2018

Vandaag vroeg op na een matige nacht. We ontbijten met yoghurt (doen nog even rustig aan met het eten), waarna Nuttert zich toch nog niet helemaal fit voelt. we hebben wel besloten dat we nog 2 dagen extra blijven, om toch nog e.e.a. te doen/zien.

We lopen in het zonnetje naar de kade/waterfront (de zondag foodmarket is volop bezig), waar we een afspraak maken om dinsdag om een uurtje met een catamaran in de baai en rondje te zeilen. Daarna koffie; dat was nog even zoeken want de meeste zaken openen pas om 11.00 uur.

Met de cable Car gaan we 109 meter de heuvel op en bekijken we het museum. We zijn onder de indruk van de techniek. Dat ze rond 1899-1902 al zo ver waren! We konden ons voorstellen dat er veel nieuwsgierige bezoekers een ritje kwamen maken. Het eerste jaar (1902) waren er al 425.000 bezoekers geweest.

Het uitzicht over de baai is “phenomenal” om met de Nieuw-Zeelanders te spreken. Vervolgens is het zoeken naar de route in de botanic garden. We worden er wat chagrijnig van. Uiteindelijk komen we een stuk heuvelafwaarts een deel tegen. In de tuin brandt de peace flame uit Hiroshima.

We vervolgen onze weg door een oude begraafplaats (die door joden en christenen werd gebruikt) die wordt doorkruist door een drukke weg.

Na een rondleiding door het parlementsgebouw, waar we nog een korte persoonlijke toer krijgen om een kunstwerk te bekijken wat door koningin Beatrix nog aan NZ gegeven is, bezoeken we ook nog het lieflijke, houten kerkje “old St. Pauls”.

Terug aan het waterfront zitten we op het terras bij Dockside aan een frietje met cola. Je kunt hoeden met grote randen opdoen als je je wil beschermen tegen de brandende zon. Er is een dj aan het draaien. We pakken een volgend terrasje bij Macs Brewbar om een biertje te pakken. Hier wordt live Spaans gitaar gespeeld en gezongen. Al met al een heerlijk ontspannen zonnig sfeertje.

Wandelen – maandag 10 december 2018

Voor vandaag staat een wandeling op het programma. Via mount Victoria en mount Albert naar de oostkant van het eiland. Dat “Mount” zit in dezelfde categorie als de “berg” van Lemelerberg: het valt dus wel mee. Daarbij gaat de route via een parkachtig gebied tussen de verschillende wijken van Wellington.

Eenmaal onderweg zien we nog een plek waar een scène is opgenomen van Lord of the ring, en maken we daarvoor een klein ommetje; de bussen rijden hiervoor af een aan, maar of dat het waard is…

Na een paar uurtjes stappen zijn we bij de kust, maar dan is bij Nuttert de zin er goed af. Wandelen is niet zo zijn ding. Nicole wil eigenlijk nog naar een plek waar mogelijk zeehonden zijn, maar dat ligt best wel afgelegen, vanaf het einde van een weg nog 4 km langs de kust en dat dan ook weer terug. Uiteindelijk wordt besloten om met de bus weer terug naar het hotel te gaan.

‘s Avonds eten we bij Fratelli (Italiaans restaurant) en gaan we naar de film (Mortal engines, dat was ff doorbijten…) in een mooi art deco theater. Na de film willen we eigenlijk nog iets drinken maar alle cafe’s gaan net dicht.

Zeilen – dinsdag 11 december 2018

We beginnen met de kleren wassen in de laundry van de lodge, daarna eten we bij Mothers Kitchen ons ontbijt en lopen we weer terug om de was op te hangen. Dan gaan we op weg om de lens te kopen voor de camera. Nuttert heeft reviews gelezen en in NZ is de Panasonic lens bijna 100,- euro goedkoper als in NL. In de fotowinkel is de koop snel gedaan. Eenmaal weer buiten shoppen we nog wat verder.

Om 12.15 uur arriveren we bij de Megisti boot, een Zuid-Afrikaanse catamaran. We worden verwelkomd met een Hollands “goedemiddag”. Het zeilmaatje van de schipper heeft enige jaren in NL gewoond en oefent graag zijn Nederlands met ons. Hij weet bovendien veel over Wellington en omgeving. Hij vertelt over de aardbeving van december 2016 in Koukaira. Zij zaten op de boot toen ze alle hijskranen en gebouwen aan wal zagen slingeren. Gebouwen van 4-7 jaar oud bleken niet aardbevingbestendig, terwijl oudere gebouwen nauwelijks schade hadden. Dat had veel protest opgeleverd.

Tijdens de zeiltocht moest af en toe de motor aan, omdat er weinig wind was. Behoorlijk uitzonderlijk, omdat Wellington berucht is om zijn wind. We hebben 3 kleine, zwemmende pinguïns gezien. We dachten eigenlijk bij de eerste dat het een eend was. Daarna waren we alerter. Na ca. 70 minuten stonden we weer aan wal.

We bezoeken het Wellington Museum in een oud scheepsgebouw. Heel interessant en veel informatie die we vandaag van “het zeilmaatje” hadden gehoord, wordt in dit museum bevestigd. We hadden duidelijk zijn bron gevonden.

Na een drankje met patat en een bezoek aan de supermarkt, gaan we richting hotel. Om 17.30 uur ga ik op weg naar Old St. Pauls voor de “family christmas carrols”. Nuttert blijft in het hotel. De kerk zit al stampvol toen ik aan kwam. Gelukkig is er nog een zitplek te vinden. Het is een prachtige dienst in een sfeervol kerkje. De Nieuw-Zeelanders zingen uit volle borst mee. Het gezang moet tot ver in de straat hebben geklonken. Magnifiek.

Terug in de lodge eten we pasta en boeken we de overtocht met de ferrie voor morgen.

Naar het zuiden – woensdag 12 december 2018

We pakken alle spullen, zetten alles bij de fietsen en gaan naar het Te Papa museum. Nuttert en ik hebben andere interesses. In dit museum wordt het verhaal van een Maori stam vertelt. Dit keer wel met een duidelijke verhaallijn. Op de benedenetage is een tentoonstelling aan WO 1 (galipolli) besteedt. Heel erg druk. De beelden zijn levensgrote personages.

Beelden uit de Eerste Wereldoorlog.

Er zijn zelfs originele foto’s in 3-d. We zien elkaar op de benedenetage weer.

Rond 14.00 uur zijn we bij de ferry gearriveerd. Mooi op tijd. Helaas zijn “de bikies” de laatste passagiers die de boot op mogen. We staan bijna 1 uur in de zon te wachten, terwijl we kijken naar iemand die voortdurend de slagbomen open en dan weer dicht doet.

Op de boot is het rustig. Voldoende plek. Zodra de kust van het Zuiderlijk eiland in zicht is zijn er meer mensen die op de voorplecht gaan staan. De aankomst is prachtig tussen de bergen door. Het weer is helaas aan het betrekken.

In Picton zijn wij nu ook bijna de eerste die van de boot afgaan op weg naar de camping. Op de camping is een klein veldje voor de tenten en deze raakt al aardig vol. We kunnen er gelukkig nog bij.

In Picton lopen we nog een rondje en eten we in een gezellig restaurantje.

We wensen iedereen een paar fijne vrije dagen met kerst en een heel gelukkig, gezond en liefdevol 2019.

Week 5 – The Dutch connection

Fietsen met omweg naar Marton (75 km) – donderdag 29 november 2018

We doen rustig aan vanochtend hoewel we mogelijk een flink eind gaan fietsen vandaag. De zon schijnt dus de korte broeken gaan aan. In Whanganui drinken we bij de I-site nog een kopje koffie en bedenken we onze routes voor vandaag en of we een theepot van Rick Rudd willen aanschaffen. We stellen beide beslissingen uit.

Helaas blijkt de lift uit 1919 in onderhoud te zijn, waardoor we de Durie Hill zelf op moeten fietsen en zelfs nog 2 trappen op moeten slepen. We balen hier goed van en kunnen niet meer erg van het uitzicht genieten. De weg gaat eerst over de kam van de bergen heen. Het landschap is weer Hobbit-achtig. De wind is stevig, dus besluiten we niet langs Highway 3 te fietsen om de windvlagen van de vrachtwagens te vermijden. Dat betekent dat we ipv ca 50 km vandaag voor de omweg gaan en bijna 80 km zullen fietsen.

De route is prachtig, door rustige dalen met weides afgewisseld met rivieren, bruggen en klimmetjes. We zien dat de schapen geschoren worden. De klim uit het dal is heftig en duurt lang, maar de laatste 8 km is een afdaling naar Marton.

In Marton vinden we een kamer bij The Club Hotel White Lion. Een echte Engelse pub waar we eerst een lekker biertje drinken; speight en daarna nog even een wandelingetje maken. We ontdekken het standbeeld van Captain Cook

Selfie met James Cook

die in het Engelse Marton geboren is. Na een goede maaltijd trekken we ons terug in onze kamer met queensize bed die flink doorzakt.

Saaie rit op drukke wegen (52 km) – vrijdag 30 november 2018

Ondanks dat we geen tent hoeven op te pakken zijn we laat weg. Bij het naastgelegen cafeetje eten we ons ontbijt, waarna we vertrekken. We komen op een drukke highway 54 terecht met heel weinig ruimte naast de weg. De omgeving is saai (Nederlandsachtige weides) en we hebben alle concentratie nodig om het verkeer in de gaten te houden en daarop te anticiperen. De wind waait hard.

In Feilding (na 30 km) stoppen we voor een kopje koffie. Daarna kunnen we kiezen voor fietsen op de binnenwegen, waardoor we een stuk minder inspannend hoeven te fietsen. Het land lijkt steeds vlakker te worden. In Palmerstone North ( is er ook een South?) komen we rond 15.30 uur aan op het Holiday Park. Het is ondertussen zonnig geworden dus na een douche gaan we lekker in onze stoeltjes zitten om in de schaduw wat te lezen.

Rond 18.00 uur lopen we naar een grote New World om boodschappen te doen. We zien nog verschillende art deco huizen en lezen over een ‘housing programme’ uit 1938 waarin iedereen het recht kreeg, vanuit de overheid, op een goed onderkomen.

We eten pasta met kaassaus en drinken een ‘award winning wine’.

Bezoekje aan Palmerston North “suïcide capital of New Zealand” volgens John Cleese – zaterdag 1 december 2018

“If you wish to kill yourself but lack the courage to, I think a visit to Palmerston North will do the trick,” Cleese said.” (Bron: the Sydney Herald Tribune). Zo ver willen we niet gaan met onze mening over Palmerstone North, maar het is geen spannende stad. Ook de camping blijkt wat ongezellig.

We lopen de “kunstroute” vandaag. Deze kunst is niet zo geweldig, maar we komen wel op drie leuke plekken in PN, waaronder de prachtige bibliotheek in een industrieel gebouw. Ook het straatje achter de bibliotheek heeft een fijne sfeer.

Tijdens de wandeling heeft Nuttert zijn iPhone afgegeven om te repareren. Zijn batterij gaat snel leeg. Na een uurtje halen we deze weer op. De reparateur geeft aan dat de telefoon niet goed samenwerkt met de batterij. Er zit nu wel een nieuwe batterij in. Op de terugweg lopen we opnieuw door het wijkje met de art deco huizen. Dat was wel even genieten.

Later op de middag ontdekt Nuttert dat de batterij helemaal niet oplaadt. En dat na 2,5 minuut de telefoon uit gaat zelfs als hij deze aan een externe batterij hangt. We hopen dat een totale reset (helemaal leeg laten lopen) het probleem verhelpt.

We eten kant en klare verse salades en drinken weer een lekkere “award winning wine”.

Chrismas parade (not) in Palmerston North – zondag 2 december

De totale reset van de telefoon heeft niet geholpen. Maandag is de reparatiewinkel weer geopend. Omdat we nu een extra dag hebben doen we het ‘s morgens kalm aan. Ook vandaag staat er weer een stevige wind, een beetje als de mistral maar dan niet zo koud.

Tegen de middag lopen we weer naar het centrum, maar daar aangekomen vinden we het opvallend rustig. Bij navraag blijkt dan ook dat de Christmas parade afgelast is, door de harde wind en het verwachte onweer. Dus geven we de dag een andere invulling: lunch in een alternativo café en een wandeling vanuit de stad naar een park bij de rivier (vlak achter de camping, geen idee dat dat er is!!).

Kapiti ijs

We eten (zalm) weer bij de tent, dit keer zonder wijn (vergeten) maar ondanks dat was het weer lekker! Of dit komt omdat we het koken op een enkel pitje onder de knie krijgen of omdat we sneller tevreden zijn, we weten het niet…

Klein beetje Nederland (51 km) – maandag 3 december 2018

Het is lekker zonnig als we opstaan, dat helpt om zo vroeg mogelijk in te pakken: zo snel mogelijk naar de telefoonwinkel!! Wanneer we daar aankomen worden we weer prima geholpen, hij gaat er nogmaals naar kijken. Ondertussen ontbijten we bij een café. Wanneer we terug komen blijkt hij een accu te hebben gevonden die wel goed werkt. Gelukkig!! Voor de zekerheid nemen we de originele accu ook mee.

We gaan op pad naar Foxton Beach, maar eerst langs Foxton omdat daar, in de bieb aldaar, een tegelplateau zou hangen van de landing van Abel Tasman in Nieuw Zeeland. Om er te komen kiezen we de meest rustige wegen, maar ook daar zijn veel grote vrachtauto’s. Wanneer we dichter bij de kust komen zien we vreemde heuvelrijen. Achteraf horen we dat dat begroeide duinenrijen zijn: door de vaak aanwezige harde wind gaan de duinen ver landinwaarts.

Foxton binnen fietsend worden we verrast door een oud-Hollandse windmolen! En daarnaast een cafeetje (genaamd “Dutch Oven”) waar we dan ook voor een bakkie gaan met appeltaart. Nicole neemt een ice-chocolademelk. Daarna lopen we door naar de winkel in de molen waar ze allemaal Nederlandse producten verkopen. Met chocomel, pepernoten en drop komen we weer naar buiten. Vervolgens dus naar de bibliotheek. Dit blijkt er naast te liggen en heeft ook een museum van de vroege bewoners, met name de Nederlanders die net na de oorlog naar NZ kwamen: leuk om te lezen. Ook staat er een standbeeld van Abel Tasman.

Weer op de fiets gaan we door naar de camping. Nadat de tent staat moeten we nog naar de supermarkt… niet zo handig, volgende keer gelijk doen als we er langs fietsen.

Na het eten wordt Nicole misselijk, en kort daarna ligt het eten in het gras. Om een uur of drie is het ergste voorbij en vallen we in slaap.

Dagje uitzieken – dinsdag 4 december 2018

Nicole blijft tot een uur of twaalf wat op bed liggen. Nuttert zorgt voor een kopje thee met honing, regelt wat dingetjes, doet de was en ruimt wat op. Dit zal Agnes wel bekend voorkomen. In de ochtend regende het af en toe. We blijven nog een dagje, wat ook wel het plan was.

In de middag trekt de wind weer aan. We maken een wandeling over het strand. Dit strand wordt ook als weg beschouwd waar je verkeersborden hebt staan met een snelheidslimiet (30km). Je kunt dus met de auto naar het strand, gaan zwemmen en weer terug naar huis/camping. Het is een breed strand, waar we lekker uitwaaien. Helaas geen strandtent te bekennen om een lekkere kop koffie/thee te drinken.

’s Avonds eten we pannenkoeken.

Zomerstorm! (30 km) – woensdag 5 december 2018

Na een onrustig nachtje, harde wind en zware regenbuien, zijn we vroeg wakker. In de nacht is de wind gedraaid en staat met windkracht 6-7 dwars op de tent, maar deze staat gelukkig nog fier overeind! We besluiten, ondanks dat we deels via Highway 1 (dus met veel vrachtverkeer) moeten, toch weer op pad te gaan. Maar eerst nog een ontbijt bij het locale café. Daar komen we in gesprek met een man die in 1952 emigreerde vanuit NL. Voor onze rit geeft hij nog wat goede tips.

Op Highway 1 blijkt de wind dwars op de weg te staan. En dat met de rijwind van de vrachtauto’s: niet fijn!! Er is gelukkig wel een aardige shoulder (“vlucht”strook) dus hebben we nog wel wat ruimte. Bij bruggen is dat echter niet het geval, maar bij de eerste is er een fietspad onderlangs door het dalletje (waarom daar dan een brug nodig is???) en bij een andere is de brug net afgesloten om ruimte te geven aan een brede kraanwagen waar we maar brutaalweg achteraan fietsen. Zo snel het kan gaan we weer via lokale wegen. Die zijn dan gelijk super rustig! Zo komen we in Levin aan. Hier is een camping en ondanks dat we maar 30 km gereden hebben en het pas 1 uur is besluiten we hier toch te stoppen; ondertussen is het nog harder gaan waaien en op Highway 1 is het daarmee voor ons te gevaarlijk.

Bij de mooie camping worden we allervriendelijkst onthaald en krijgen we een luw plekje. Nadat de tent opgezet is, we gedoucht en omgekleed zijn gaan we het dorp in. Er zou niet veel te zien zijn (een rozentuin: aardig) maar wel een aantal leuke cafeetjes. Nadat we nog wat boodschappen gedaan hebben wordt ons door een voor ons onbekende campinggast alleraardigst een lift naar de camping aangeboden. We slaan dit beleefd af, we gaan hier nog ergens eten. Na het (teleurstellende) eten gaan we weer naar de tent: onze plicht (het schrijven van de blog) roept! En daarbij kwamen we er tijdens het eten achter dat we al dicht bij Wellington aangekomen zijn. De laatste 60 km wordt afgeraden om te fietsen, het zou beter om de trein te pakken vanaf Waikanae, en daarmee is het nog maar 30 – 50 km fietsen. Nu moeten we opeens plannen maken voor de stad.

En nog iets over het weer: het is ondertussen minder hard gaan waaien…

Het filmpje van deze week: