Week 7 – trein, wijn en aardbevingen

Wordt het oost of wordt het west (35,5 km / 1100 hoogtemeters) – Donderdag 13 december 2018

We staan vroeg op en hebben de tent al vrij snel opgepakt. We komen echter met twee stellen aan de praat die ons veel informatie geven over het Zuiderlijk eiland. In tegenstelling tot ons gaan zij bijna naar huis. De twijfel slaat toe. We hadden bedacht om via de westkust te gaan fietsen, maar daar zijn veel zandvliegen. Het blijkt dat Nuttert veel last heeft van deze gemene kleine beestjes. Zijn lichaam reageert heftiger dan Nicole. De voornaamste windrichting zou ook gunstiger zijn als we eerst via de oostkust gaan. En de zomerdrukte komt er aan en in het oosten zijn twee activiteiten die we zeker willen doen en die we moeten reserveren. Namelijk: wijntour in Marlbourough en de walvistour in Koukaira. Dus bij het uitgebreide ontbijt in een café in Picton besluiten we toch de oostkust eerst te gaan fietsen.

Er is een interessante kustroute die wel omrijden is (60 km) ipv 27 km via de highway 1. Deze gaan we doen. Aan het einde van de dag snapten we beter waarom er zo weinig fietsers langs gaan.
Na een flinke klim van 400 meter met een prachtige afdaling wordt de weg een gravelweg. Gelukkig goed fietsbaar. Helaas is de volgende pukkel van 280 meter een stuk steiler. Nicole moet de fiets ca. 1,5 km omhoog duwen. Zelfs Nuttert moet een stukje duwen. De weinige auto’s die langskomen zwaaien vriendelijk. Bij de afdaling zijn er stukken van 14/15%, dus die zullen er waarschijnlijk op de weg omhoog ook zijn geweest.
Doordat de bewolking laag hangt zien we helaas ook weinig van het uitzicht.

Als we aankomen bij de eerste camping bij een prachtige baai (Robin Hood Bay) met strandje na 35 km stoppen we. Het is een gratis DOC camping met toilet en zonder kraanwater. Er is wel een snel stromend beekje waar we water uit halen. Nuttert wordt direct een paar keer gebeten door enkele zandvliegen. Bij diverse reviews over deze camping staat dat het “the mosquitto hell” is.

We zijn helaas niet de enige die op deze camping staan. Uiteindelijk staan er op het kleine veldje zo’n 12 auto’s / campers. Dichtbij ons, ik bedoel echt pal naast ons, komt een groep Israëlische (?) surfjongens te staan. Tot laat in de avond praten en zingen ze. Uiteindelijk als het rustig geworden is horen we alleen nog het geluid van de golven die op het strand slaan.

Deel 2 naar Blenheim – Vrijdag 14 december 2018

In de nacht heeft het zo nu en dan geregend. Ook als we wegfietsen begint het te te spetteren en met regenjassen aan beginnen we aan ons tweede deel naar Blenheim. Dit start direct met de heuvel op. Na ongeveer 100 meter geeft Nicole het fietsen op en begint weer te duwen. Nuttert heeft goede benen en maakt zich kwaad. Hij trapt het hele stuk naar de top op ca. 270 meter. Daar doen we dan wel een uur over. Door de regen is de afdaling ook best eng geworden, vanwege het glibberige zand.

Na de eerste heuvel komt er nog eentje, even steil en even erg. Gelukkig stopt het met regenen. Na ca. 2 uur zijn we bij White Bay aangekomen waar de weg weer asfalt wordt. Nog een keer omhoog, maar dat gaat nu net iets makkelijker. Vlak bij de top worden we aangemoedigd door een Frans stel. De weg naar beneden is dan een heerlijke beloning.

We komen uit bij een platte vlakte en zien direct de wijngaarden. We zitten bij het strand van rangariti, en genieten van de geweldige golven. De volgende 15 km gaan lekker over vlak land, over een fietspad naast de highway 1. Toevallig komen we nog een gezin tegen die via de site warmshower.org fietsers een douche bij particulieren aanbieden.

In Blenheim arriveren we op de camping (weer Top10) rond 15.00 uur. We rusten even uit en douchen en drinken veel. Vlak voor sluitingstijd boeken we bij de I-site nog een wijntour voor de volgende dag. We doen boodschappen en lopen weer terug naar de camping.

Wijntour – Zaterdag 15 december 2018

Om 10.00 uur worden we bij de camping opgepikt door Phil. Hij is onze chauffeur voor vandaag en zal ons bij de verschillende wijngaarden langs brengen.
Marlbourough is namelijk bekend van veel goede wijnen. Tijdens de Tour horen we dat 80% van de wijnen een sauvignon blanc is, ca 7% is pinot noir en de dan hou je nog een 13 % overig over.

In Nederland is onze favoriete wijn een wijn uit deze regio. Voor de geïnteresseerde wijnliefhebbers onder ons zal ik deze dan ook maar noemen. Het gaat om een pinot gris van The Ned. Helaas heeft deze wijngaard geen verkoop aan de deur. Toevallig is dit wel de buurman van Phil. Maar ja, daar hebben we dan weer niks aan.

We bezoeken deze dag 6 verschillende wijngaarden: Lawson Hill, White Hills, Fraimingham, St. Claires (waar we ook tussen de druiven lunchen), Forrest en Hunters (de eerste wijnmaker uit Nieuw Zeeland die een prijs won in Londen met z’n sauvignon blanc en daarmee Marlbourough op de wijnkaart heeft gezet).

De groep was klein en heel gezellig. Het weer was prachtig, de omgeving mooi en de wijnen zo nu en dan heerlijk.
Na ca. 36 wijnen konden we niet zo goed meer beoordelen wat we nog lekker vonden.

Terug op de camping hebben we zelf gekookt (aardappels met groene asperges en rode biet), maar even geen wijn erbij….

Treinreis – Zondag 16 december 2018

Vandaag een wachtdagje. Pas om 14.45 uur gaat onze trein naar Kaikoura. In de ochtend slapen we uit, lezen we wat, werken we aan onze blog en voelen we ons steeds onrustiger. Dat niets doen gaat vooral Nuttert niet zo geweldig af.

Rond 12.00 uur breken we de tent af en fietsen we naar het station. Bij de naastbijgelegen i-site reserveren we een boottocht om walvissen te zien. Bijna alles is al volgeboekt, maar gelukkig is er nog een plekje om 15.00 uur voor de maandag. Dan maar weer wachten met een kopje koffie, en nog maar een kopje koffie.

Er gaat 1 keer per dag een trein van en naar Christchurch en deze trein rijdt alleen in de zomermaanden. In november 2016 is Koukaira getroffen door een aardbeving met als gevolg dat dit dorp geheel afgesloten raakte van de buitenwereld. De wegen en het spoor waren teveel beschadigd. Het nieuwe spoor en de weg gaan nu over delen grond die er vroeger niet was: de kust is over grote stukken tot 4 m omhoog gekomen!Na twee jaar wordt er nog steeds hard gewerkt om met schanskorfen, Terre Armee, gaasmatten etc. de weg en het spoor weer (veilig) berijdbaar te maken.

In de trein kunnen we via een koptelefoontje toeristische informatie horen. Super luxe. We rijden op een bepaald moment ook langs een flinke kolonie zeehonden, walrussen en pinguïns. De Chinezen in de trein raken niet uitgeroepen. We hebben nu toch even spijt dat we niet met de fiets zijn.

In Kaikoura rijden we 850 meter en zijn bij de Top10 holiday camping. Deze is weer erg netjes.

We eten verse pasta met kaassaus en salade caprese. En drinken er een wit wijntje bij. We zitten nog lang buiten zonder muggen en zandvliegen.

Seals and whales – Maandag 17 december 2018

Vandaag hebben we een “drukke” dag voor de boeg dus staan we, op deze schitterende dag, aardig vroeg op. We beginnen met een wandeling om de kaap waar een zeehonden kolonie is. Vanuit de camping is dit een aardige wandeling die langs het strand loopt.
Hier is op sommige plekken goed zichtbaar dat er bij de aardbeving van dik 2 jaar geleden (waar we thuis niets van meegekregen hadden) ook hier flinke schade aangericht is; lege plekken en afgezette gebouwen.

Na een dik uur stappen komen we op de punt van de kaap. Na zoeken zien we toch nog aardig wat zeehonden maar een kolonie, de rest is waarschijnlijk uit vissen…
Ook zien we nog bonte aalscholvers (waarvan we eerst dachten dat het pinguïns waren), komen alleen voor in NZ en Aus.

Via een mooi wandelpad, de vernieuwde haven (de oude was bij de aardbeving 4 m omhoog gekomen) en een pad dwars over de kaap lopen we uiteindelijk weer naar het dorp.

Na een lekkere lunch gaan we naar het whale watch centrum om walvissen te spotten, het eigenlijke doel van deze trip. Na een chaotisch check-in (dat kunnen ze hier goed!!) gaan we met de bus naar de haven om daar met een catamaran de zee op te gaan.

Het bijzondere van deze plek, en daarom zijn hier zoveel walvissen, is dat er vlak voor de kust een trog ligt van 1400 m diepte en daar jagen met name potvissen in. Helaas zien we die niet, maar wel de gewone vinvis. En die zie je hier niet veel, dus we hebben geluk (zeggen ze)!
We hadden toch graag de potvis gezien…

Na dit alles eten we bij de Indiër waar we besluiten om morgen met de trein naar Christchurch te gaan, dit omdat het weer de komende week slecht gaat wordt en het ook een lastige weg zou zijn

Onderweg – Dinsdag 18 december 2018

We gaan vandaag dus met de trein, maar omdat deze pas om 17:20 gaat, maken we bij het ontbijt nog een programma voor de dag.

Maar eerst iets over de trein: zoals al eerder gezegd rijdt de trein heen en weer tussen Christchurch en Picton en stopt een keer of 4 bij stations.
De trein is behoorlijk luxe, heeft drie rijtuigen, een restaurantwagon, een goederenwagon en een open voertuig. Het gaat niet snel! Maar dat geeft wel gelegenheid de boel goed te bekijken.

‘s Morgens gaan we eerst op zoek naar een vervangende pet voor Nuttert; de vorige drijft nu ergens tussen de walvissen… Ook vindt Nicole het nodig dat Nuttert naar de kapper gaat, daar is nu mooi tijd voor! Ook gaan we nog naar het plaatselijke museum. Ze hebben een hele kamer geweid aan de aardbeving van november 2016. Verder staat hier alles wat nog van vroeger bewaard is gebleven en maar enigszins met Kaikoura te maken heeft.

Na de late lunch halen we op de camping onze fietsen en bagage op en gaan we naar het station. Dat de trein is vertraagd, merken we pas als deze 20 minuten te laat aan komt. We zitten tegenover een Argentijns stel, waar we leuke gesprekken mee hebben.

In Christchurch is de weg naar ons appartement bijna helemaal via fietspaden, dat is hier goed geregeld! Het is een keurig appartement met een keukentje, maar helaas zonder kookplaat. En omdat de receptie al dicht is nemen we de fietsen mee en zetten ze op het grote balkon.

Omdat we nog wat honger hebben gaan we in een nabij gelegen cafe nog voor een biertje met wat erbij. Wanneer we terug lopen naar ons appartement begint het net te regenen.

Regen in Christchurch – woensdag 19 december 2018

Na lekker uitgeslapen te hebben gaan we aan het eind van de ochtend op zoek naar een ontbijtje, het regent nog steeds. We gaan eerst naar Quake City, waar een presentatie van de aardbeving van februari 2011 gegeven wordt. Erg indrukwekkend hoe groot de gevolgen waren. En dat is nu nog steeds goed te zien in de stad: veel lege kavels en heel veel nieuwe gebouwen. Zo hier en daar staan ook nog gebouwen die nog gerestaureerd (de kathedraal)

of nog gesloopt moeten worden…

Door de regen lopen we naar het Christchurch Art Gallery, waar we ook nog een paar uurtjes besteden. Wanneer we hierna naar de supermarkt lopen wordt het langzaam aan wat droger.

We koken in ons appartement, doen nog een wasje en kijken nog lekker naar tv.

Het filmpje van deze en de vorige week: