Er is er een jarig (12,5 km fietsen & 8,8 km wandelen) – donderdag 28 maart 2019
We hebben de wekker op 5 uur gezet om bijtijds op te staan, we arriveren om 5:40 in Tokyo, maar zijn beide al eerder wakker. Nuttert heeft nog wel aardig geslapen maar Nicole niet. Na alles bij elkaar gepakt te hebben gaan we naar de salon waar we zien hoe de laatste meters worden afgelegd naar de kade. Ondertussen wordt er van alles omgeroepen maar alleen in Japans, dus houden we de andere (brom)fietsers in de gaten. Wanneer zij naar het autodek gaan, lopen we met ze mee. We pakken onze fietsen vast, in de veronderstelling dat we dan nog moeten wachten dat alle auto’s eerst mogen maar we mogen gelijk.
Het is net licht als we het haventerrein afrijden. Het havengebied is in de laatste jaren flink aangepast. Net als in London is hier moderne kantoor- en woningbouw neer gezet. Alleen wel wat hoger. Indrukwekkend! En zo anders dan wat we eerder in Japan hebben gezien, netjes en strak. Tijdens onze zoektocht naar ontbijt komen we zo ook nog langs bouwplaatsen voor de olympische spelen.
Na wat zoeken komen we bij een 7eleven waar we zittend kunnen ontbijten. We maken gelijk ook een plannetje voor de rest van de dag. Omdat we pas om 3 uur kunnen inchecken in ons hotel zijn we wat minder flexibel; we kunnen hier in Tokyo niet overal de fiets kwijt, ze zijn hier wat strenger dan elders.
Eerst gaan we naar de Hamarikyu Gardens, een tuin die vroeger van de keizerlijke familie was en waar al flink wat kersenbomen in bloei staan. Onderweg komen we nog langs de oude vismarkt. Deze is recentelijk gesloten (verplaats naar een plek buiten de stad) maar we hopen dat er nog wat te zien is. Dat is helaas niet het geval, het complex is al half gesloopt.
We waren gelukkig al vroeg in het park, want wanneer we uitgekeken zijn begint het al aardig vol te stromen. Na een kop koffie gaan we door naar het Edo Tokyo Museum. Het is niet ver maar door de vele kruispunten (met verkeerslichten) zijn we best lang onderweg. En wanneer we langs een weg rijden waarlangs de kersenbloesem uitbundig aanwezig is, moet daar natuurlijk wel een foto van gemaakt worden.
Na een uurtje zijn we bij het museum. We kunnen de fietsen weer prima kwijt en gaan het museum is. Het is een nogal bijzonder gebouw, groots maar niet echt fraai, wat deels ook weer gerenoveerd wordt. We kunnen vandaag gratis naar binnen. We weten niet waarom (later ziet Nicole dat het vandaag precies 26 jaar geleden geopend is). Het museum gaat over Japan in de Edo-periode (1603 tot 1868) en de ontwikkeling van Tokyo tot nu. Er is gelegenheid om een gratis gids mee te krijgen, en dat doen we dan ook. Hoewel de man erg snel Japan-Engels praat vertelt hij interessante dingen; over keizers, shoguns, samoerais en ook hoe Nederland hier onderdeel van was met als enig ander land een handelspost in Nagasaki. Na een uurtje is hij uitgepraat, waarna we nog even wat rondlopen waar we met de gids niet zijn geweest.
Hierna, het is al na drieën, gaan we naar het hotel. Het ziet er netjes uit en toch aardig dicht tegen het centrum aan; we zullen hier 4 nachten blijven. Na alles geïnstalleerd te hebben gaan we weer de deur uit. Omdat het Nutterts verjaardag is wil hij de naburige technologiebuurt (Akihabara) bekijken. Er zouden hier veel winkels met electronicaspul zijn. En dat is er ook! Erg leuk om te bekijken want ze hebben hier de nieuwste modellen maar prijstechnisch wat minder interessant, in Nederland is het goedkoper. En om nu een wasmachine te kopen…
Omdat we al wat later waren toen we hier naar toe liepen begint het al wat te schemeren. Dat geeft mooie plaatjes, met alle reclame in de mooiste kleuren!
Na het eten, Indiaas op de bovenste verdieping van een warenhuis, gaan we terug naar het hotel. Daar kijken we nog een aflevering van Endeavour en daarna, na deze lange dag, naar bed.
Keizerlijk paleis in Tokyo (15,9 km wandelen) – vrijdag 29 maart 2019
Na een luie ochtend, hoewel Nuttert nog wel even aan ons blog werkt, gaan we pas tegen twaalven de stad in. We merken direct dat het flink is afgekoeld. Het is rond de 8 graden met meer wind. We lopen terug naar de kamer om onze winterjassen/trui op te halen. Nicole is nog steeds wat draaierig als we lopen. Alsof we nog op de boot zitten. In de douche in de hotelkamer hebben we er beide last van en voelt het alsof je omvalt.
Via de Starbucks belanden we op Nihonbashi, een stenen brug uit 1911. Daarvoor lag er altijd een houten brug. Wat deze brug vooral bijzonder maakt dat is dat hier hoog overheen een expressway gaat en dan niet via de weg, wat logisch is. Nee, de expressway volgt de loop van de rivier. Behoorlijk apart om te zien. Dat zou in Nederland echt nooit kunnen, daar dempen we eerder de grachten.
We vervolgen onze weg en via een bezoek aan de boekwinkel Maruzen lopen we naar het keizerlijke paleis waar we aan de gracht, bij Chidorigafuchi, de volop in bloei staande kersenbloesem bewonderen. En ondanks de kou zijn er toch groepjes aan het picknicken.
We lopen om de gracht heen en zoeken nog naar wat aardige plekjes om toch een glimp van het paleis op te vangen. Op vrijdag blijkt helaas het park bij het paleis gesloten.
We lopen bijna 3,5 km terug naar Akihabari.
Bij de Starbucks koopt Nicole twee mooie, grote mokken (special edition Sakura). We lopen het grote warenhuis in om daar op de bovenste verdieping weer te eten. We zijn behoorlijk moe geworden en hebben wat moeite met het maken van keuzes. Uiteindelijk lukt dat ook en eten we nu aan een tafeltje en kunnen we van alles bestellen. Nuttert pasta, Nicole bowl met zalm, en nog wat salade, en edamame, en miso soep.
Iets opgeknapt lopen we de laatste km naar het hotel. De wasmachine is de hele avond bezet dus een wasdraaien lukt niet. Nuttert wil de foto’s nog toevoegen aan het blog. Maar we sluiten de dag lui af en kijken wat Nederlandse tv.
Tokyo, dag 3 (12,7 km wandelen) – Zaterdag 30 maart 2019
Nadat gisteravond de wasmachines continue in gebruik waren probeert Nuttert het gelijk ‘s morgens. En er is er een beschikbaar. Tijdens het wassen en drogen (wat erg lang duurt…) ontbijten we, maar door de wasserij gaan we pas na twaalven op pad.
Eerst langs een fietsenmaker om te kijken voor een leuk fietsshirt. Helaas, ze hebben alleen casualsportieve kleding… Dan gaan we met de metro richting Roppongi, het 21 21 designsite. Een museum ontworpen door Ando (hebben we hier al meer van gezien).
Het omliggende park staat vol met kersenbomen, wat nu dus in bloei staat. Het is er een drukte van belang, Japanners aan het picknicken onder de bloeiende bomen. Ze vieren hanami oftewel het bloesemkijkfeest. Gebruikelijk is om op een zeiltje op de grond te picknicken met vrienden. Hier zie je echter ook overdekte loungeplekken; hanami 3.0. 
Na wat foto’s van het tafereel gemaakt te hebben gaan we het museum in. Er is een expositie met de naam “sense of humor”, dat wordt lachen!! Nou nee, blijkbaar is ons gevoel voor humor anders… Er zijn wel wat aardige dingen, maar als geheel valt het tegen. En, gebruikelijk bij gebouwen van Ando, moeten we ook flink zoeken naar de uitgang. Bij een nabijgelegen Starbucks gaan we voor een koffie. Het is er druk, nadat we de bestelling hebben is er eigenlijk geen plek om het op te drinken. Wel veel lege plekken maar die worden met een jas of tas bezet gehouden. We weten eigenlijk ook wel dat dat hier zo werkt, dus eerst een plek zoeken en die met je jas/tas bezet houden. Maar uiteindelijk vinden we een plekkie.
Hierna gaan we naar Omotesando, een straat met moderne gebouwen, zoals de beroemde Prada winkel. Blijkbaar is dit ook een beetje de Kalverstraat van Tokyo, de Ferrari’s, Lamborghini’s, Porsches, etc. vliegen je om de oren!!
We lopen verder naar het nieuwe nationale stadium, waaraan gebouwd wordt voor de Olympische Spelen van 2020. Ziet er al mooi uit!
Als laatste dingetje van de dag gaan we naar een winkel met Japanse traditionele ambachten. Nicole wil toch graag nog wat leuks meenemen. Maar we komen niet tot een keuze, het is wel mooi maar ook wel erg perfect.
Met de metro gaan we naar Yodobashi (die grote winkel met electronica). We zitten in het rijtuig waarin op weekdagen tussen 8 en half negen alleen vrouwen mogen… Gisteren heeft Nicole bij Yodobashi een mooi puzzel (hebben ze daar ook) gezien en na er een nachtje over geslapen te hebben wil ze die kopen. En nu we er toch zijn gaan we hier ook maar weer eten, wel zo makkelijk.
Vandaag kiezen we weer voor Japans, en dan sushi. We kunnen er voor kiezen om aan een bar te zitten met een lopende band. 
En dat doen we dan natuurlijk! Erg leuk, maar hoe werkt dat nou? Hoe houden ze bij wat je gegeten hebt? Ook de mevrouw wist het ons niet uit te leggen maar haar collega wel: de schoteltjes waarop het ligt worden geteld (met RFID). Dus als je wat lekkers ziet pak je dat van de lopende band en extra bestellingen, gedaan met een tablet, worden met een soort monorail bezorgd. Alleen drinken wordt nog door de mevrouw gebracht. Het smaakt prima en na een uurtje hebben we een aardige stapel schoteltjes. Na uiteindelijk misschien iets te veel bestellingen (o ja, dat zag er ook lekker uit dus heb ik het maar besteld…) gaan we terug naar het hotel. Het regent, maar gelukkig is het niet ver.
Na een douche kijken we nog een aflevering Endeavour. Dit is net op tijd afgelopen om de kwalificatie van de Formule 1 te zien. Ferrari doet het vandaag goed (1 en 2) met de eerste pole voor Leclerc. Verstappen (5) is minder tevreden. De race morgen is voor ons pas om 12 uur ‘s nachts, maar waarschijnlijk gaan we het wel zien.
Lost in translation (16,9 km wandelen) – zondag 31 maart 2019
Nadat Nuttert gisteren het bed wat heeft verbouwd zodat hij helemaal onder de dekens kan slapen, heeft hij vannacht goed geslapen. We starten weer rustig op. Nicole doet online al een bestelling bij de Jumbo. Deze wordt dan komende donderdag bezorgd. We hebben de eerste tijd geen auto meer als we in Nederland zijn, dus zo hebben we het boodschap-probleem al opgelost. We bestellen lekker veel kaas en Belgische biertjes.
Rond 11.30 uur vertrekken we. Onze eerste doel wordt de straat Kappabashi, waar je terecht kunt voor het kopen van keukenspullen. Nicole was van plan om een paar mooie Japanse bakjes met eetstokjes en dienblaadje te kopen. Maar het lukt haar niet om door te pakken. Immers in Japan is dat mooi, maar ga je dit in Nederland gebruiken? En dan moet je eigenlijk alles in 4-voud kopen. Tja, dus toch van afgezien. Nuttert is minder geïnteresseerd in deze spullen, hij vermaakt zich met het spotten van de Sky Tree Tower die zo nu en dan tussen de hoge gebouwen te zien is.
Vervolgens lopen we naar het Ueno-park om het museum of western art ontworpen door Le Corbusier te zien (Nuttert) / de kersenbomen en de Toshogu-Shrine te zien (Nicole). Als we in de buurt komen van het park wordt het steeds drukker. Als we eenmaal de wit-roze bloesem zien van de kersenbomen zien we ook nu dat er heel veel vriendengroepen aan het picknicken zijn. 
Er is bijna geen vrij plekje meer te vinden. En daar tussendoor lopen duizenden mensen om daar naar te kijken of foto’s te nemen. En dat zijn echt niet alleen toeristen. Nicole vermaakt zich prima. 
Ondertussen is Nuttert het museum binnen gegaan waar hij de tentoonstelling over cubisme (niet zijn meest favoriete kunststroming) te bekijken.
Vervolgens pakken we de metro naar de wijk Shinjuku. We nemen een kop koffie bij Tullys Coffee. De koffie smaakt hier iets te sterk naar Nicoles smaak. Dan bezoeken we het Golden Gai gribuswijkje met smalle straatjes met hele kleine barretjes/cafeetjes waar plek is voor 6 tot 10 gasten. Alleen vaste gasten of introducés zijn welkom. Omdat het zondag is of nog middag is alles gesloten.
We bezoeken daarna een paar iconische plekken die in de film Lost in translation voorkomen en eindigen bij de Shibuya Crossing. We zijn hier net op het moment dat het donkerder wordt, precies het goede moment. Dit kruispunt is bekend om z’n vele lichtreclames. Het is door de mensenmassa, de geluiden van verkeer en tetterende reclames en flikkerende beelden een aanslag op je zintuigen.
We blijven hier nog even naar kijken om het goed in ons op te nemen.
Met de metro weer terug naar onze eigen wijk, eten bij een leuk sushitentje en weer terug in het hotel. We maken ons klaar voor morgen en kijken ondertussen naar De fietsklassieker Gent-Wevelgem. Om 00.00 uur zijn we nog wakker om de start van de Formule 1 te zien.
Terug naar Narita (76 km) – maandag 1 april 2019
Het is geen grap, we moeten weer naar huis. Dus vandaag op pad naar Narita waar vandaan we woensdag vliegen. Dus we staan op tijd op en zijn om een uur of 10 met een zonnetje onderweg.
Eerst “de stad” uit zien te komen. Als er daar 15 miljoen mensen wonen ben je wel ff bezig. Qua route hebben we de hoop gevestigd op Maps.me, en dat doet het best goed. Zo gaan we nog langs de Tokyo Skytree (634 m hoog), de hoogste toren van de wereld! Wel veel kruispunten met verkeerslichten, waar we vaak voor (moeten) wachten ook als er geen verkeer is. Want dat valt wel op: het is helemaal niet druk! En in tegenstelling tot wat de Lonely Planet aangeeft prima te fietsen.
Na 30 kilometer zijn we aan de buitenrand van Tokyo aangekomen, en gaan we via fietspaden langs rivieren verder. Nu wordt het helemaal stil…
Het laatste stuk hebben we via de Aeon Mall in Narita gepland. Hier is ook een fietsenwinkel waar we hopen dozen voor de fiets te kunnen krijgen. En dat lukt, we kunnen ze morgen ophalen (maar hoe moeten we nog uitzoeken).
Het laatste stuk naar het hotel is er regendreiging, dus fietsen we maar vlot door. Misschien hadden we niet een koffiestop moeten nemen? Maar het gaat goed, we houden het droog.
Het hotel is groot, we zitten op de 7e verdieping en om een of andere reden hebben we een upgrade. En dus een lekker ruime/luxe ruimte. Alleen onze fietsen moeten buiten staan, wat we niet zo fijn vinden en in het zuiden van Japan eigenlijk niet gebeurde.
Na een douche gaan we in het hotel eten; we zitten vlakbij het vliegveld en er staan hier alleen (veel hoge) hotels. Maar we kunnen wel kiezen. We gaan, weinig avontuurlijk, voor het buffet met met name italiaans georiënteerd gerechten. Voordeel: we kunnen lekker vaak opscheppen! En ze hebben (vooral fijn voor Nuttert) een softijsmachine!
Volgegeten gaan we weer naar onze kamer en kijken op tv nog een film met Japanse ondertiteling; de eerste keer dat we dat hier meemaken.
Fietsdozen in Narita – dinsdag 2 april 2019
Na lekker uitslapen ontbijten we met yoghurt en granola. We zien dat de hotelbus naar Æon Mall net is vertrokken, dus vermaken we ons met wat lezen en maken van een sudoku. Om 12.10 uur stappen we in de bus samen met ongeveer 10 andere hotelgasten. De meeste stappen bij het station van Narita uit.
Wij bij het grote winkelcentrum. We zien dat er zich een tuinwinkel in bevindt icm met een doe-het-zelf-zaak. Handig, want Nicole kijkt bij de plantjes en Nuttert vermaakt zich in de klushoek, waar hij ook ducktape en isolatiemateriaal koopt voor het inpakken van de fietsen. We lopen daarna nog door de verschillende winkels op zoek naar een (fiets)-shirt voor Nuttert en souvenirs voor Nicole. Nicole koopt een paar kleinigheidjes. Nuttert slaagt helaas niet. We zijn in heel Japan weinig shirts tegengekomen. Jammer, want het is wel een beetje traditie geworden om een shirt uit het vakantieland mee te nemen. Ook een fietsshirt van een lokale fietsclub vinden we niet.
Na een kop koffie bij De Starbucks halen we de twee fietsdozen bij de fietswinkel op. We worden direct geholpen en 10 minuten later lopen we met de grote dozen naar de bushalte.
De dozen passen niet in het bagagedeel van de bus dus moeten ze in het gangpad staan. Nicole maakt zich direct zorgen voor de bus naar het vliegveld. Het zou wel erg onhandig zijn als we dan ook de dozen in het gangpad moeten zetten. De draai bij de deur was nu met een lichte doos al lastig te maken.
Bij het hotel informeren we direct bij de bus of de dozen mee kunnen. De buschauffeur laat zien dat er genoeg ruimte is. No worries.
Nuttert gaat bezig net het demonteren van de fietsen en Nicole verstevigt met ducktape de handvaten van de doos. Als de fiets de doos in gaat, zien we dat de fiets er ruim in past. Eigenlijk is er teveel ruimte, waardoor de fiets niet klemvast staat. Nuttert verlaagt de doos, maar de lengte laten we zo. Kort zijn we de tweede rol ducktape kwijt. Als we vragen aan de servicedeskmedewerker of ze misschien tape voor ons hebben komen ze triomfantelijk aan zetten met onze eigen rol. We hebben net genoeg om de dozen te kunnen sluiten.
Nicole heeft ondertussen bedacht dat als het in de ochtend erg druk is het misschien toch lastig is om de fietsen mee te krijgen. Om de zorg weg te nemen brengen we de fietsen vandaag al naar het vliegveld op een rustig moment. We laten ze daar achter bij de bagagestorage. We moeten dan wel voor 2 dagen 3.284 ¥en (Ca. 25 euro) betalen. Misschien toch wat zonde van het geld?
We lopen nog wat langs de winkeltjes op het vliegveld. Hier zijn wel enkele shirts, maar ze zijn soms te duur/te vaal/geen leuke print. Nicole koopt ook nu weer wat kleinigheden.
Op het vliegveld zijn ook wat restaurants waar we eten. Kijkend in de etalage hadden we onze keuzes al genoteerd. Dus het bestellen was alleen het opnoemen/aanwijzen van de nummers. Ook nu weer was de rauwe vis van een hele goede kwaliteit.
Terug met de bus in het hotel pakten we onze spullen. Onze laatste dag in Tokyo Narita sluiten we af met een somber en ook onwerkelijk gevoel. Ons avontuur zit er op.
Naar huis – woensdag 3 april 2019
De wekker gaat om half 7. Na nog wat appjes en nieuws checken gaan we er uit; de laatste keer met dit ochtendritueel. In onze nacht gebeurde er natuurlijk van alles in de westerse wereld en dat willen we niet missen.
We nemen de bus van half acht naar het vliegveld. Achteraf hadden de fietsen nog prima mee gekund, maar zo is het ook wel makkelijk. Op het vliegveld gaat Nuttert de fietsen halen en Nicole kijken waar we moeten inchecken. Het inchecken kan je hier zelf doen, maar zodra we de extra bagage (de fietsen) moeten betalen gaat het mis. Dan toch maar weer via de balie. We zijn snel aan de beurt, we zijn de drukte gelukkig wat voor. Dat gaat een stuk beter. Tot dat we betalen moeten. Op een of andere manier duurt dat erg lang, de mevrouw is druk met manuals en computers. Maar na 20 minuten ook hier succes! Dan nog de fietsen scannen. En dat is op een andere plek, in de hoek van de hal. Daar dus eerst heenrijden. De doos past precies in de scanner, gelukkig dus dat we die net wat kleiner gemaakt hebben. En dan is er “wat” onduidelijkheid. Uiteindelijk, na nog een paar keer heen en weer rijden, laten we de fietsen achter bij de incheckbalie. Hopelijk gaan ze mee…
Nicole is ondertussen al in de rij gaan staan voor de securitycheck, er staat een lange rij. Maar na 20 minuten zijn we daar ook door. Na de paspoortcontrole, die heel snel gaat, zijn we er door. En nu hebben we wel zin in een bakkie! Bij de Starbucks maken we onze laatste yens op.
Op het vliegveld is verder niet veel te doen, dus lopen we langzaam naar het vliegtuig, helaas geen echte KLM maar een van SkyTeam. Maar wel met KLM personeel. En die doen maar Nederlandse begrippen misschien best wel vriendelijk maar we zijn ondertussen wat anders gewend…
Nuttert zit bij de nooduitgang (dus beenruimte, geregeld in Nieuw Zeeland) en Nicole zit er gelijk achter. Het vliegtuig zit niet vol dus na het opstijgen kunnen we naast elkaar zitten. En de rest van de vlucht: films kijken.
Door tegenwind zijn we 10 minuutjes later maar om 15:13 zijn we weer op de grond. Wanneer we de luchthaven oplopen zien we een lange rij voor de douane, maar gelukkig mogen we met ons EU paspoort er langs en kunnen we zo gelijk door naar de lopende band voor de bagage. En die begint al snel vol te stromen met koffers. En doordat het gros van de passagiers nog voor de douane wacht raakt deze al snel verstopt. Gelukkig zijn er een aantal mannen die een en ander op de band herschikt. En zo komen onze tassen ook al snel op de band.
Tijdens het wachten op onze tassen appen we de familie dat we weer in het land zijn. Van mijn broer Jelle krijgen we een appje terug met een foto van ons in de bagagehal. Hè, hoe komt hij aan dat beeld?? Is er een internet camera?? Niets van dit alles, hij staat samen met zijn vrouw Tina achter het glas van de aankomsthal. Wat een leuke verrassing!! Door het dikke glas kunnen we elkaar niet horen maar telefonisch praten we snel even bij.
Voor de fietsen moeten we bij het oppikpunt voor de odd-size bagage zijn. En dat duurt best lang. Er komt wel bagage op maar allemaal van andere vluchten. Wanneer Nuttert wil informeren of het wel allemaal goed gegaan is ziet hij dat er nog een 2e oppikpunt is, en daar staan de fietsen. Handig allemaal dus…
Na de fietsen in elkaar gezet te hebben (voorwiel er in, stuur we monteren en zadel op hoogte) gaan we naar de aankomsthal en worden daar door Jelle en Tina weer verwelkomt.
We praten bij onder het genot van een koffie (toch weer bij Starbucks). Daarna gaan we met hen mee naar Amersfoort, Jelle heeft ook de fietsdrager mee dus de fietsen kunnen gewoon mee. 
Daar gaan we nog met hen uit eten, we hebben eigenlijk best wel honger; het eten in het vliegtuig was wel wat magertjes… We moeten wel weer wennen aan het Nederlandse tempo, in Japan had je alles na 5 minuten bestellen op tafel staan, hier duurt het een stuk langer. Maar smaken doet het wel!
Omdat het voor onze biologische klok al best laat is (tegen drieën in de nacht) blijven we niet te lang zitten. We worden door Jelle en Tina afgezet bij het station en doen het laatste stukje met de trein. De conducteur vindt het vals spelen, maar als wij aangeven dat we dat al vanaf Tokyo aan het doen zijn, ziet hij het door de vingers.
En dan de laatste meters, vanaf het station, op de fiets! We rijden gelijk aan de goede kant van de weg, dus dat gaat wel goed. Maar wel raar om nu hier te rijden, vanmorgen waren we nog in Tokyo (of eigenlijk Narita)!
Om half 11 (lokale tijd) zijn we weer thuis. Daar doen we niet veel meer. We zijn ruim 23 uur in touw geweest, dus enige vermoeidheid is wel aanwezig: we duiken snel het bed in…
Qua verkeer zien we niet dat het rustiger wordt. We proberen de grote weg HW 24/51 daarom zoveel mogelijk te vermijden. Als we de bergen in komen wordt dat lastiger. Na een paar korte maar heftige klimmetjes komen we aan in Yoshino. De laatste plek voor aanschaffen van ons avondeten.
We zien allerlei overwoekerde wegen naar beneden in het water eindigen. Soms ook nog hele stenen plateaus waar vroeger vast huizen of een tempel op stond. Heel bijzonder. Het is mooi hier! Flinke bergen en rivieren waarin de spiegeling van de bergen te zien is.
verschillende tempels waar je stempels kunt krijgen. Lijkt de Elfstedentocht wel. Sowieso houden Japanners van stempeltjes. Je kunt ook een boekje kopen waarbij je langs diverse bezienswaardigheden gaat en dan kun je een stempel zetten dat je er geweest bent. Oke, de tempel zelf is niet heel bijzonder, dus na 15 minuten vertrekken we op zoek naar een kop koffie. In het overdekte winkelcentrum, die elke middelgrote tot grote stad wel heeft, drinken we koffie die weer vacuüm wordt getrokken. Lekker dus.
Zo nu en dan horen we een vogel of zien we een vlinder. Onderweg komen we ook bijenkasten tegen gemaakt van een boomstronk. Bij de kast is nog nauwelijks beweging te zien. Of ze zijn leeg, of ze staan nog te koud.
En soms is de kaart ook niet juist (wegen aangeven die er niet zijn). Dus ook vandaag weer met “trial and error” de route bepalen. Dus vaak toch weer terug moeten gaan naar de hoofdweg. En die is eigenlijk ook niet zo druk, misschien omdat het zondag is? Wel zien we op een van onze detours nog schitterend bloeiende magnolia bomen.
Daar hebben we een Japanse kamer in een guesthouse geboekt, om ca 5 km van de haven, dus nog een stukje fietsen door de stad. In de haven liggen veel zeilbootjes, eigenlijk de eerste keer dat we dat hier zien.
We kijken onze ogen uit, wat een drukte en ook wat een spullen. Voor Nuttert zijn dit soort straatjes teveel prikkels, dus we blijven hier niet te lang. Het valt op dat bij elk steegje een voetgangerslicht is met zebrapad waar iedereen gehoorzaam wacht op het groene licht. Zelfs in een grote stad staan we vier meter van elkaar allemaal keurig te wachten.
En dus enorm druk. Vooral de eerste 100 meter is het megadruk, maar hoe dichter je bij de top komt hoe rustiger het wordt. Het is ook nog een behoorlijke klim. Het kost ons ongeveer 3 kwartier om er te komen, waarbij we gewaarschuwd worden voor apen en beren. Onderweg raken we soms door allerlei zijpaden, uitzichtspunten, kleinere tempeltjes, begraafplaatsen en de vele beelden van vossen het spoor bijster. De route is in het Japans aangegeven en moet je even kort naar beneden om daarna dichter bij de top te komen. Tja, dat verwacht je niet.
Heel mooi om te zien (waarbij Nuttert vooral het gebouw bekijkt). Na nog wat op het uitgebreide complex rond gelopen te hebben (klokkentoren, pagode met 6 verdiepingen, etc) gaan we naar ons guesthouse. Dit is gevestigd in een gebouw van 100 jaar oud en voormalig kaligrafeerschool. De beheerders zijn erg vriendelijk en vol verhalen en adviezen.
En de laatste brug is “huge”; de Kurushima-Kaikyō Bridge. Deze is 4 km lang en we fietsen op 85 meter hoogte. De harde zij/meewind is wat beangstigend. Het uitzicht is prachtig, zeker als de zon er bij komt. We pauzeren één keer bij een klein keetje, waar we “pankeki” en pasta eten. De koffie wordt met een vacuümapparaat gemaakt; alsof je naar een scheikundige proef zit te kijken. Fantastisch, dat wordt een aankoop voor als we thuis zijn. Op de eilanden zien we veel zonnepanelen en citrusbomen, bomen met sinaasappel of citroenen. Ook zien we bij een gebouw nog een rijtje grote poppen zitten. Er bij ligt een gastenboek die je welkom in Japan wenst en je mag een mandarijn meenemen.
Dus veel stoplichten (waar de Japanners allemaal keurig voor stoppen/wachten, ook als er niets aan komt), erg veel dingen van beton en overal van die kleine vierkantige autootjes. En omdat we onderweg erg veel autobedrijven tegenkomen, vandaag met name die van Daihatsu, komt bij Nuttert de gedachte op dat Japanse auto’s misschien toch niet zo best zijn, ze hebben blijkbaar erg veel onderhoud nodig…
Via de kustweg, waar we van de kust zelf weinig zien door de hoge (betonnen) waterkering, gaan we naar ons businesshotel. Daar worden we vriendelijk onthaald door een Japanse mevrouw, die geen woord over de grens spreekt, met op de achtergrond Radio538. Dat is dan toch weer verrassend…
We zien één pelgrim in witte kleren. We zien veel gezinnen, maar ook oudere mensen. Zelfs de hond wordt meegenomen. Eenmaal bij de tempel zien we dat mensen hun respect tonen, buigen & klappen. Ook worden er witte gelukspapiertjes gekocht die worden opgehangen aan een rek. En dan lopen mensen weer naar beneden.
Het is even uitpuzzelen hoe we bij het museum moeten komen. Het laatste stuk mag niet op de fiets, dat is alleen beschikbaar voor hotelgasten van het superdure Benesse Hotel. Het museum is een betonnen modern gebouw met een paar prachtige kunstwerken oa drie poppen die blablablabla zeggen of iets neuriën en daar tegenover een muur met vlaggen met gekleurd zand gemaakt waar allerlei mierengangetjes doorheen lopen. Of een groot schilderij van de zee met een geel en zwart sloepje, die liggen dan in het echt ook voor het schilderij en als je naar buiten kijkt zie je ze ook ver weg op een strandje liggen. Daarnaast zijn er ook veel werken die ons niets doen.
De bakplaat wordt aangezet en we eten rechtstreeks van de plaat. Een hele nieuwe ervaring en het eten was erg lekker. Een half uurtje later zijn we helaas niet meer de enige toeristen die hier zitten. Er is een rij van toeristen ontstaan. We hebben gelukkig een half uurtje het idee gehad dat wij iets authentieks Japans hadden ontdekt.
Ook gaan we hier nog naar het museumhuis van de architect Ando. Ook het gisteren bezochte Benesse house en het ChiChu art museum heeft hij ontworpen. Dit laatste museum gaan we ook nog “doen”, maar daarvoor moeten we nog een stukje fietsen. Daar aangekomen is het er best druk, dat hadden we zo na de stilte van gisteren niet verwacht. Na weer kaartjes gekocht te hebben gaan we naar het museum via een bloementuin geïnspireerd op Monet. 
hHet is een gebouw dat grotendeels onder de grond ligt. Hierdoor is het op veel plaatsen best wel donker, de tentoonstellingsruimten zijn wel goed licht, en is er niet een duidelijke routing; je loopt een beetje als kip zonder kop rond. Vooral Nuttert irriteert zich hieraan, als je een nieuw gebouw ontwerpt zorg je toch dat dat goed is!!
Na eerst nog wat boodschappen gedaan te hebben gaan we naar het hotel. Dit blijkt iets minder standaard dan gedacht, alleen toegankelijk voor volwassenen… we hebben een zeer grote luxe kamer met mega bed (in dit soort hotels natuurlijk erg belangrijk), een mega tv en een luxe badkamer. 
Tja, dat hadden we niet gezien op booking.com. In Japan zijn dit soort hotels wel gebruikelijk. De huizen zijn met de papieren wandjes erg gehorig en omdat er met meerdere generaties samen gewoond wordt is wat privacy soms wel prettig…
Bij het hotel in Ako worden we verwelkomd door een klein vrouwtje die net boven de heup van Nuttert uitkomt. Met de app begroet ze ons in het Nederlands en op onze kamer ligt een briefje met “dank u wel” en 2 origami kraanvogels. Heel attent.
Na de uitleg van de wensen (nee, niet 2 mm maar 2 cm) gaat hij aan het werk. Eerst met de tondeuse maar daarna met de schaar. In geen jaren is er zoveel aandacht aan zijn haar besteed!!! Na een foto samen met de kapper en een hartelijk welkom gaan we de stad in.
De weg naar links wordt een gravelweg en als we op 520 meter zitten buigt deze weer terug het zelfde dal in. We zitten dus verkeerd! Wat balen en wat zonde van onze energie, maar vooral van de tijd. We fietsen weer een stuk terug (en zien nu het Japanse infobord staan met “…600m…止” betekent stopt?) en vinden een betere route langs de HW11 opnieuw en daarna richting HW9. Rond 16.30 uur komen we aan in Tsuwano.
Vervolgens checken we in bij ons hotel. Dat is een Ryokan, Japans B&B. Direct bij de deur de schoenen uit en we slapen in een riante kamer met tatami matten, futtons en een laag zitje. De douche heeft ook een klein bad met al lekker warm water erin dat is afgedekt met een mat. Je doucht eerst voordat je er in gaat zitten en je laat het water in het bad staan voor de volgende (denken we).
Na de leukste straatjes doorkruist te hebben gaan we echt op pad. En dat begint met een klim van zo’n 400 m. Na een flinke afdaling nemen we een koffie bij een ryokan. Hier hebben we weer een leuk gesprek met de uitbaatster, waarna er ook een foto van ons gemaakt wordt voor op haar website.
Na het eten komen we nog uitgebreid aan de praat met de eigenaar, waarbij we weer wat leren van de Japanse taal en de zeden en gewoonten.
Na een kop koffie in het cafe gaan we naar het art museum. Het begint met een Dali (dream of venus), foto’s van Man Ray en daarna veel Japanse schilders, zowel oud als nieuw… we snapten niets van deze collectie. Er was ook nog een exhibition van hedendaagse Japanse kunstwerken: poppen, kimono’s, aardewerk, glas, metaal. Dit in het kader van een speciale beschermingswet van Japanse kunst. Leuk, maar misschien moeten we daarvoor hier wat langer zijn om dit te doorgronden.
Moe komen we weer bij het hotel aan en gaan heerlijk dineren in het hotel-restaurant. Nuttert gaat nog lekker badderen en Nicole werkt het dagboekje bij.
met lage authentieke schuivende panelen en tatami matten, maar wel met een fijne douche, gaan we nog kijken of we enkele van de 81 tempels en 3 kastelen kunnen bezoeken; Onomichi was in het verleden een belangrijke havenstad en het daarmee verdiende geld werd zo besteedt. Helaas is het flink aan het regenen en hebben we geen zin om ons overdekte winkelstraat, een concept wat je in elke grotere stad tegen komt, te verlaten; de tempels worden dus alleen vanuit de verte gezien.
In Narita komen we om 15.25 uur aan (tijdzone NZ is 19.25 uur). Omdat de aansluitende vlucht van een andere terminal vertrekt en we alle bagage in 2 uur tijd moeten verslepen, hebben we in Dunedin al bedacht dat we die stress niet wilden hebben. We hebben bij het vliegveld Narita dus een hotel geboekt. Morgen vliegen we verder. Onze fiets(dozen) hebben de reis goed doorstaan. En vervolgens moeten we bedenken wat we met deze grote dozen doen. Eerst leveren we deze in bij de Bagage storage, maar als we ontdekken dat er een bus naar ons hotel rijdt besluiten we om de fietsdozen toch mee te nemen naar het hotel. Ook omdat we morgen bij een andere terminal vertrekken en de hotelbus ons daar rechtstreeks naar toe kan brengen.
Nuttert eet een markreel en Nicole eet sushi. We kunnen ons nog steeds in het Engels redden, want de bediening spreekt Engels en de menukaart is ook te lezen. Het smaakt ons goed. Om 20.30 uur zijn we dan weer terug op de kamer en gaan vroeg naar bed.
Nicole zit naast een Chinees die in Japan studeert, en de fijne kneepjes van de Japanse taal uitgelegd krijgt, de tijd vliegt dan ook.
Een dik uur later zitten we op de fiets. We hebben wel wat aanwijzingen voor de beste route nodig, onze navigatieprogramma kent de weg hier niet zo goed… maar na dik een kilometer zijn we bij het hotel. We hebben een keurig soort van appartement, dus met keukentje.
We zitten daar lekker in het zonnetje aan een grote vijver en zien veel fietsers, wandelaars en kleine hondjes langskomen. Er vliegen opvallend veel raven en roofvogels rond.
en daarna de dichtbij gelegen Shinto (je kunt dit ook een tempel noemen) die nog heel actief wordt gebruikt. Mensen lopen naar een soort altaartje, buigen 2x, gooien geld op het altaar, klappen 2x en buigen weer. Dat is het hele ritueel. Bij een andere Shinto zien we ook nog dat ze aan een koord trekken met een soort bel.
Nicole geniet meer van de Chinese markt met valse zangeres. De boekwinkel die ons was geadviseerd blijkt te klein, maar iets verderop kopen we nog wel een Japanse oplader. We moeten nog wel erg wennen aan alle schreeuwende reclames in de winkels met voor ons onleesbare teksten.
soms ook bijna over het strand. Wat we in Nieuw Zeeland nergens gezien hebben, ligt hier veel aangespoeld plastic.
Helaas kunnen we het kasteel niet in vanwege een verbouwing tot 31 maart. Tja, dat kan gebeuren als je in het voorseizoen reist. We lopen wat rond en bekijken weer een shinto en zien een renwedstrijd van kleine Japanse jongetjes die worden aangemoedigd door hun ouders. Ondanks dezelfde sportkleding zie je wel dat ze werk gemaakt hebben van hun hoofdbanden. Schattig om te zien.
We doen een reisgids van Japan op de post, want deze hebben we nu ook als e-book en kopen wollen handschoenen voor Nuttert. Gisteren was het ondanks het zonnetje nog best fris.
Als we aan de andere kant van de markt zijn lopen we naar het Kokura station. Nuttert ziet de rails van de monorail al boven ons hoofd langs gaan. De trein zelf valt een tikje tegen, maar de techniek van deze hoge spoorbanen daar wordt hij erg enthousiast van. Ook zien we aan deze straat regelmatig een soort garageboxen waar een auto in rijdt. Het blijkt dat deze dan met een liftsysteem naar een ondergrondse parking worden gebracht. We hebben het al door, in Japan benutten ze in dit soort steden alle plekken die ze kunnen bedenken zowel hoog als laag. Bij het station gaan we een soort gamecentrum in, waar je verdiepingen vol met spel -en gokcomputers vindt en winkels vol met superheldenpoppetjes. 
De schreeuwerige kleuren en harde geluiden zijn overweldigend. Nuttert benoemt dit gevoel naar de film “Lost in translation”.
Al met al een echte Japanse ervaring rijker. Terug in het hotel drinken we nog een biertje en trekken we ons terug in onze kamer.
Helaas vertrekken wij vandaag.
Dat HW1 ook langs de camping loopt is dan echt geen probleem meer. Natuurlijk nemen we een duik in het water. Het voelt heel aangenaam. Dan eten en de tent in. Met het geluid van de golfjes van Lake Taupo (en de auto’s van HW1) vallen we in slaap.
Daarvoor moeten we dezelfde weg weer terug die we gisteren gereden hebben. Tijdens deze rit komen we hardlopers tegen die meedoen aan de estafette rondje om het meer; 155 km!! Een flinke prestatie bij dit warme weer!
Het meest opvallend zijn de verschillende kleuren die we tegenkomen. Oranje afzettingen vanwege natrium, groen water vanwege een bacterie, gele afzettingen door zwaveldampen en rode kleuren door ijzer. Het blijft indrukwekkende natuur zo’n vulkanisch gebied. Op het einde worden we nog verrast door een lime-groene-poel. 
Fantastisch!!
Als we terug op de camping zijn zien we dat er een groep Israëlische jongemannen dichtbij ons staan. Ze maken al veel lawaai. We zullen zien wat de nacht brengt.
De grot viel wat tegen, Nuttert heeft in Frankrijk veel mooiere gezien, maar de gloeiwormen waren zeker indrukwekkend.
Het is al best warm, hoewel het wat bewolkt is. Eerst gaan we de spullen die we niet meer nodig hebben via het postkantoor terug sturen naar Nederland. Hoewel we verwachten vaak in hotels oid te overnachten, houden we wel de tent en de slaap spullen. We waren eerst (eigenlijk gisteren nog) van plan om de tent ook terug te sturen, maar afgelopen nacht waren we beide tot de conclusie gekomen om die toch maar bij ons te houden. Maar de kookspullen, de stoeltjes en wat zomerkleding gaat wel terug naar huis: bijna 11 kg. Het wordt dus wat makkelijker fietsen, geen voortassen meer nodig! Al met al zijn we nog best lang bezig om alles goed in de grootst mogelijke doos te krijgen…
Dit hadden we ook al in de media meegekregen, dit alternatief zou onveilig zijn. Hierom is er blijkbaar bewaking bij geplaatst, er staan drie mannen om alles in goede banen te leiden.
Deze loopt hier dichtbij de stad maar van de stad is niets te merken.
en een aantal tunnels wordt het pad slecht. Daar waar vroeger een brug was moeten we via een zeer slecht, steil pad door een dal (met riviertje). Het is ondertussen ook gaan regenen. Het is dus niet de verwachte makkelijke afdaling. Soms is het pad zo smal dat we er met onze bepakking eigenlijk niet langs kunnen.
We rijden door een valley met veel weilanden en bomen. De weg kronkelt wat en loopt glooiend en zo nu en dan horen we de cicaden. Dit eerste stuk tot aan de freecamping is goed fietsbaar. Er is inderdaad weinig verkeer en op veel plekken groeit er mos op het asfalt. Rond 15.30 uur zijn we op onze bestemming in Alfredton. We staan in een weiland waar ook schapen lopen. Dus bij het opzetten van de tent moeten we oppassen voor de schapenkeutels. We zijn lekker vroeg en kunnen de andere campinggasten die later arriveren een beetje bespreken. Helaas zit er naast ons een Spaans stel waarvan de jongen de hele tijd op de ukelele zit te tokkelen.
We vinden dit toch wel een van de mooiste gebieden van Nieuw Zeeland!
Nicole moet de fiets duwen. Nuttert rijdt helemaal naar de top in de brandende zon. We hebben er wel weer even genoeg van. Gelukkig wordt de weg daarna weer gemakkelijker en is het flinke stukken dalen.
Dan zitten we op onze lage stoeltjes in de schaduw lekker wat te lezen. Voor 5 dollar p/p douchen we. Rond 18.30 uur eten we een fish and chips en om 19.00 uur kruipen we onze tent in om nog wat te lezen en wat aan onze blog te werken.
En van de barristo in Porangahau hadden we gehoord dat we bij de naburige countryclub wel kunnen douchen (“The door is never locked”): hier blijven we dus!
naar een in de verte gehouden frisbee wedstrijd. Ook zijn daar een aantal mensen in het water, dus misschien kan het toch? We doen onze schoenen uit en proberen het: het valt niet tegen. Half door het water lopend gaan we terug. Nicole besluit er toch in te gaan, Nuttert kan dan niet achter blijven. Het is niet al te warm maar net te doen. Met de golven kan je ook niet voorzichtig door komen, sommige zijn wel een kleine meter hoog! Na een half uurtje plonzen gaan we er weer uit en gaan we bij de tent weer opwarmen in de zon.
Verder is het bewolkt, waardoor we ook wat later opstaan.
Zo nu en dan passeert een trekker of een auto met hondenkar. Één keer staat er een pilon met “stock” en zien we dat een kudde schapen wordt verplaatst naar een andere weide. Op sommige plekken wemelt het van de vlinders. Er worden er ook flink wat aangereden.
Dan brengen we nog een bezoek aan het museum, 
waarna we met de snelbus terug naar Hastings gaan. De buschauffeur zet ons dichtbij de camping af. We doen boodschappen bij de 4square en drinken een wijntje voor het eten. Het is de hele dag warm geweest en die warmte blijft nog lang hangen.
Daar ging het allemaal om. Nuttert kan z’n benen er ook net in kwijt. We zijn tevreden.
of watervallen te bekijken.
Na nog een kop koffie in het nabijgelegen dorp gaan we weer noordwaarts. Het is een afwisselende route door berguitlopers, rivierdalen en kustvlaktes. Zo af en toe is er een stuk landbouwgebied maar grotendeels nog ongerept regenwoud.
In deze buurt kun je deze steen ook zelf vinden in de riviermond. We gaan kort zoeken. Door de regen moeten we er echter eerder mee stoppen.
Onze volgende stop wordt de Hokitika gorge. Daar zou water te zien zijn dat prachtig turquoise zou zijn. Als we er heen rijden begint het harder te regenen. We twijfelen of het water dan wel zo mooi zal zijn. We zetten toch door. De gorge blijkt prachtig, maar het water is grijzig, maar stroomt nu wel met veel kracht door de gorge heen en dat is dan weer indrukwekkend.
Een geologisch interessant punt. Je ziet hier verschillende dunne steenlagen op elkaar gestapeld. Sommige lagen zijn meer uitgesleten door het water dan anderen, waardoor dit een bijzonder effect geeft. We hebben geluk dat de regen is opgehouden en vervolgens zelfs de zon doorbreekt.
Wanneer we weer in de auto zitten ontdekt Nicole dat ze haar vest vergeten is bij het cafe, dus moeten we nog terug. Na ja, kunnen we daar gelijk tanken…
maar helaas werden we geplaagd door sandflies. We vertrokken weer snel.
In de buurt zijn nog wat meer oude gebouwen waar we bij langslopen. Door de palmbomen en het weer doet Nelson erg denken aan plaatsjes aan de Middellandse zee. Lekker relaxt vakantiesfeertje. We lunchen op een terrasje, rijden naar de Queen Gardens om deze te bezoeken, waarna we vertrekken naar Picton.
Na het museum zoeken we ons favoriete terrasje The Dockside op. Vervolgens fietsen we langs de drukke HW 2 en het spoor naar de top10 camping 16 km verderop. Het is een ongezellig grote camping, maar wel netjes. We genieten van de muziek van het verderop gehouden festival The red hot summer Tour met allerlei Australische beroemdheden. Om 21.30 uur is dat afgelopen.
We zeggen tegen elkaar dat we toch wel ontzettend veel geweldig lieve mensen tegenkomen.
een pizza en drinken we een biertje. Als we terugkeren op de camping is deze een stuk voller. We maken nog een praatje met de eigenaresse en horen dat zij de camping nu 3 maanden beheert, nadat haar vader is overleden. Waarschijnlijk gaat ze de camping verkopen, want in Lumsden is sinds kort ook een freedom camping geopend voor auto’s. Dat is een grote concurrent. Gelukkig is de camping dit jaar nog geopend.
begint het wat te druppelen, wat vervolgens uitgroeide tot echte regen. Dus gauw naar binnen! De rest van de avond wordt het ook niet meer droog..
Het is immers een Lord of the Ring filmlocatie geweest (Nen Hithoel en Fangorn Forrest). Best wel laat, zeker omdat we om 16.15 uur een boottocht geboekt hebben naar Queenstown.
Er zijn twee ‘fords’ (doorwaadbare plek in de rivier) waar we doorheen moeten. Onze tactiek is deze keer om de schoenen uit te doen en met blote voeten over de stenen te lopen. De fiets dient om het evenwicht te bewaren. 
De omgeving wordt steeds mooier. Na de vlakte fietsen we door een gorge naar beneden. De weg blijft van gravel dus het is oppassen geblazen. Helaas krijgen we vanaf dat moment zo nu en dan toch flinke tegenwind.
Leuk om het veel besproken en met uitsterven bedreigde symbool van Nieuw Zeeland te zien. Verder zijn er in het park veel dieren, ook bedreigd, die we al in het wild gezien hebben maar ook een aantal nieuwe zoals papegaaien en parkieten.
lopen we weer naar de camping en concluderen beide dat Queenstown toch een erg leuke plek was om te zijn!