Week 14 – Met de auto

Eerste autodagje naar Fox Glacier (350 km) – woensdag 30 januari 2019

In de ochtend is het bewolkt en nog vrij frisjes. Vanwege de sandflies trekken we onze lange broek aan en iets met lange mouwen. Met name Nuttert trekt de sandflies aan en nog steeds heeft hij er lang last van; veel jeukbulten. Dat belooft wat voor de westkust waar we de komende dagen heen gaan.

We pakken de tent in en fietsen Queenstown in. Al bijna traditie (als je dat na 1 dag kan zeggen ) ontbijten we bij Bobs Weigh en drinken we koffie. Gouden plekje. Er direct naast ligt de Apex Car Rental waar we onze auto voor de komende 5 dagen ophalen. Het is een Toyota Highlander, een SUV met een V6 motor en 4×4, en met de achterbank plat passen de 2 fietsen er in z’n geheel in. Daar ging het allemaal om. Nuttert kan z’n benen er ook net in kwijt. We zijn tevreden.

We rijden eenvoudig weg. Nuttert is al snel gewend aan de automaat. Tijdens de hele rit rijden we maar één keer aan de verkeerde kant van de weg (oeps) en heeft Nuttert nog wat moeite met het vinden van de richtingaanwijzer; meerdere keren springen de ruitenwissers daarvoor in de plaats aan.

We rijden de highway 6. Een fantastische scenic route door de Alpen. We zijn blij dat we dit niet fietsen. Daarentegen merken we wel dat we ook een dimensie missen. De landschappen schieten snel voorbij en het gevoel van die immense grootheid van de bergen is minder aanwezig. We stoppen bij een paar plekken om de blauwe meren (blue pools) of watervallen te bekijken.

Eenmaal aan de westkust merken we dat de vochtigheidsgraad hoog is. Het is buiten Warm en broeierig als we uitstappen. Soms zitten we in de mist of rijden we door hele lage bewolking. Het is heel groen aan deze kant. Je kunt wel zien dat er veel regen valt. We rijden grotendeels door een prachtig regenwoud.

Zeven uur later arriveren we in het plaatsje Fox Glacier. Bij de Top 10 holidaypark is nog plek.

We zetten de tent op en gaan direct door naar de keuken. Daar kletsen we nog een tijdje met Kees en Arko van Texel. Zij zijn met de auto en doen lopende verschillende tracks en hebben een vriend bezocht. Kees is erg gecharmeerd van de Healy (?) track in het noorden van het zuidelijk eiland. Om 21.30 uur trekken we ons terug in de tent. Dat voelt klam aan. Nuttert is vandaag maar 2x gebeten. Dat viel mee.

Met de auto naar Hokitika via de gletschers (350 km) – donderdag 31 januari 2019

Vandaag staat een bezoek aan een gletcher op het programma. Nuttert heeft er niet veel zin in: op IJsland al genoeg van gezien… maar Nicole wil het wel graag. Om zeker te weten welke nu het best is te bekijken vraagt ze het nog na bij de receptie van de camping: eigenlijk moet je beide bekijken. Dus vertrekken we eerst naar de Fox Glacier.

Wanneer we aankomen is het al aardig druk en ook aardig warm, het is goed zonnig. Het is een half uur lopen over een op en neer gaand pad; door het afsmelten is er veel erosie (veel naar beneden stortend gesteente) dus wordt het pad regelmatig verlegd om een veilige route te hebben.

We kunnen niet dichterbij komen dan ca 450 m, en dat is best ver weg. De gletcher is dan ook niet erg indrukwekkend (meer).

Hierna gaan we naar het half uurtje rijden verder gelegen Fransz Josef glacier. Deze is iets verder lopen, maar doordat het gletsjerdal gestrekter ligt is er al snel zicht op de gletcher. Deze is een stukje groter maar voor beide geldt dat je er vanonder tegen aankijkt: je ziet dus eigenlijk niet zoveel…

Na nog een kop koffie in het nabijgelegen dorp gaan we weer noordwaarts. Het is een afwisselende route door berguitlopers, rivierdalen en kustvlaktes. Zo af en toe is er een stuk landbouwgebied maar grotendeels nog ongerept regenwoud.

Tegen de avond komen we aan in Hokitika, waar we een camping kiezen. Het wordt uiteindelijk eentje die wat buiten het dorpje ligt. Omdat we nog naar een glow worm “grot” willen (eigenlijk geen worm maar een larve van een knut die met zijn oplichten voedsel vangt) die in het stadje is, wat onhandig maar met de auto weer prima te doen.

Bij schemering, half 10, gaan we naar de grot. Het is er al goed donker dus de beestjes zijn al druk bezig: het is magisch, die groenige lichtjes… Helaas geen foto, zo veel licht geven ze ook weer niet!

Autorit naar Westport via Hokitika gorge (222 km) – vrijdag 1 februari 2019

Als we opstaan is de tent wat nat van een kort regenbuitje. We verwachten vandaag nog wel wat meer, dus voor het ontbijt pakken we de tent in. Als we in Hokitika parkeren begint het al te regenen. We bezoeken een koffietentje en enkele winkels met greenstone; dat lijkt op jade maar is de Nieuw-Zeelandse variant. In deze buurt kun je deze steen ook zelf vinden in de riviermond. We gaan kort zoeken. Door de regen moeten we er echter eerder mee stoppen.

Onze volgende stop wordt de Hokitika gorge. Daar zou water te zien zijn dat prachtig turquoise zou zijn. Als we er heen rijden begint het harder te regenen. We twijfelen of het water dan wel zo mooi zal zijn. We zetten toch door. De gorge blijkt prachtig, maar het water is grijzig, maar stroomt nu wel met veel kracht door de gorge heen en dat is dan weer indrukwekkend.

We rijden vervolgens weer via Hokitika langs de kust naar Greymouth. Dat heet niet voor niets “Grey”; het plaatsje heeft weinig uitstraling. We drinken hier een kop koffie en lopen over de muur die het hoge rivierwater tegen moet houden. We rijden daarna snel door. De kustweg die dan volgt blijkt vervolgens schitterend te zijn. In het begin staan we om de 5 km stil om foto’s te maken. De weg kronkelt langs kliffen en stranden en vlaktes. We zijn blij dat we niet fietsen hier, want het is hier vrij onoverzichtelijk. En even later hebben we bijna een botsing met een tegenligger bij het inhalen van twee fietsers. Gelukkig kunnen we op tijd weer invoegen.

Het hoogtepunt van vandaag blijkt het bezoek aan de “pancake” rotsen bij Punakaiki. Een geologisch interessant punt. Je ziet hier verschillende dunne steenlagen op elkaar gestapeld. Sommige lagen zijn meer uitgesleten door het water dan anderen, waardoor dit een bijzonder effect geeft. We hebben geluk dat de regen is opgehouden en vervolgens zelfs de zon doorbreekt.

Daarna rijden we door naar de top10 camping in Westport. Rond 19.30 uur staat de tent. Dat zijn lange dagen. Nuttert is doodop. Nicole bereidt het eten. Om 22.00 uur liggen we in bed en horen het geruis van de golven.

Goud! (270 km) – zaterdag 2 februari 2019

Na een rustige nacht met de branding op de achtergrond werden we laat wakker. Na alles ingepakt te hebben gaan we bij het naburige cafe/ snackbar/buurtwinkel ontbijten waar we ook gelijk bedenken wat vandaag te doen: eerst zeehonden kijken bij de naburige kaap (cape Foulwind), dan door naar Reefton. Uiteindelijk proberen zo ver mogelijk richting Picton/Nelson te komen.

Na het tweede bakkie vertrekken we naar de kaap. Het is maar een kwartiertje rijden, en daar aangekomen is het er toch al best druk. We bedenken ons dat we misschien beter gisteravond of vanmorgen vroeg hadden moeten gaan… Vanuit een hoger gelegen wandelpad en uitzichtplatform kijk je neer op de rotsen waarop best veel zeehonden (furseals), zowel jonkies als de ouders liggen. Ook horen we pinguïns, deze zitten goed verstopt in de bush.

Wanneer we weer in de auto zitten ontdekt Nicole dat ze haar vest vergeten is bij het cafe, dus moeten we nog terug. Na ja, kunnen we daar gelijk tanken…

Dan op weg naar Reefton. Het is maar 80 km maar we zijn wel anderhalf uur bezig. Het is een mooie route door gorges dus nogal een slingerweg. En we moeten zo af en toe wel stoppen om weer eens een foto te maken. Wat is Nieuw Zeeland mooi!!!

In Reefton aangekomen komen we er achter dat dit het Eindhoven van Nieuw Zeeland is: de lichtstad dus. Waarom zijn we niet hier echt achter gekomen, zal wel iets te maken hebben met de (goud)mijn historie (Google: een innovatief stadje wat als eerste van het zuidelijke halfrond, en zelfs eerder dan Londen en New York, wat openbare elektrisch straatverlichting had).

Na een kop koffie lopen we langs de I- site om te kijken voor een korte wandeling. Die wandeling is er niet maar wel interessant is een bezoek aan een nabijgelegen spookstadje.

Het laatste deel van de route is door een rivierdal net een smalle gravelroad. En hier komen we dus net de tegenliggers tegen… het spookstadje, Waiuta, was een van de grootste goudmijnen van Nieuw Zeeland, totdat in 1951 een schacht instortte. Hierna is de mijn gesloten en daarmee het stadje leeggelopen, er was verder niets te doen. In de tussenliggende jaren heeft de natuur het weer overgenomen.

Nadat we uitgekeken zijn, en geen goud gevonden 🙁 zien we dat het al 5 uur is. We moeten nog een camping vinden. Dat wordt Murchison. Het is nog wel een stuk rijden maar het is niet druk.

Nadat we de tent opgezet hebben gaan we in het dorp op zoek naar eten., het is al zo laat dat we geen zin in koken hebben. Er is in het dorp eigenlijk geen keuze maar uiteindelijk smaakt het prima!

In het donker lopen we terug naar de tent. We merken dat we de afgelopen dagen een stuk noordelijker zijn gekomen, het is hier veel eerder (ca 3 kwartier eerder) donker.

Met de auto naar Picton via Nelson (270 km) – zondag 3 februari 2019

In de nacht had Nuttert geprobeerd om de sterren te fotograferen. De camping was ‘s nachts behoorlijk donker. Het resultaat is helaas wat mager. Dat wordt op Google zoeken hoe je dat het beste kan doen. Volgende keer beter…

Vandaag weer een andere tactiek voor de ochtend. We willen wat vroeger vertrekken, zodat we ook eerder aan komen. Voor Nuttert is het autorijden best vermoeiend en de afgelopen dagen arriveerden we pas om 19.00 uur op de camping. Dan is de avond kort. Vandaag dus een andere tactiek. We staan om 8.15 uur op en drinken thee/koffie en Nuttert eet z’n havermoutpap. We breken de tent op en halen een apple turnover bij de bakery, een yoghurt bij de 4Square en een take away koffie bij hotel Continental. Om 9.30 uur vertrekken we uit Murchison en zoeken een picknicktafel onderweg om daar alles op te eten. We hadden een mooi plekje gevonden, maar helaas werden we geplaagd door sandflies. We vertrokken weer snel.

Het is de laatste autodag. We mijmeren wat over fietsvakanties of vakanties met de auto. Beide vinden we de fiets fijner, maar we zien ook wel de voordelen van de auto. Waarschijnlijk zullen we nu wel eerder een auto huren hierna. En achteraf gezien hadden we dat ook al wat vaker kunnen doen.

De route gaat eerst over een vlakte en verder over een bergrug met veel dennenbomen. Best mooi. In de buurt van Nelson wordt het drukker op de weg. We rijden langs een baai met wat stranden.

In Nelson parkeren we de auto en lopen wat rond. We maken foto’s van de kathedraal in art-deco-stijl. In de buurt zijn nog wat meer oude gebouwen waar we bij langslopen. Door de palmbomen en het weer doet Nelson erg denken aan plaatsjes aan de Middellandse zee. Lekker relaxt vakantiesfeertje. We lunchen op een terrasje, rijden naar de Queen Gardens om deze te bezoeken, waarna we vertrekken naar Picton.

De route tussen Picton en Nelson had ons half december al schrik aangejaagd en was deels de reden dat we voor de oostkust hebben gekozen. Highway 6 is behoorlijk druk tussen deze plaatsen en de berm is vaak niet breed. We merken dat het als automobilist toch schrikken is als je opeens een fietser ziet. Als fietser heb je dat niet zo door. We komen vandaag een zevental vakantiefietsers tegen.

De route gaat via Blenheim naar Picton en daar zien we verschillende wijngaarden terug die we met de wijntour in december hebben bezocht. Het voelt een beetje als thuiskomen. In Picton kiezen we voor de marina camping ipv de top ten. Bij ons vorige bezoek stonden we wel erg opgepropt. Nu hebben we een riante plek. Om 16.30 uur staat de tent en is ons plannetje gelukt om eerder aan te komen. We zitten wat in het zonnetje en voelen een lichte bries. We hebben tijd om even te ontspannen met een boek of de krant.

Nicole stelt voor om hier nog een extra dagje te blijven. Nuttert is daar eerst wat negatief over, want een dagje niets doen daar heeft hij geen zin in. Even later oppert hij om dan morgenmiddag met een bootje naar de Marlbourough Sounds te gaan. We zoeken uit of dit een optie is en waarschijnlijk gaat dat wel lukken. Morgenochtend gaan we boeken.

Na boodschappen gedaan, auto opgeruimd, gekookt en gegeten, trekken we ons terug in de tent. Dagboekje bijhouden.

Postboot in Picton – maandag 4 februari 2019

We staan vroeg op om de excursie met de postboot te kunnen boeken. Dus eerst met de auto (waar alleen de fietsen nog in liggen) naar de haven van Picton waar we het voor de middag boeken. Hierna gaan we naar het cafe waar we 7 weken geleden, het voelt al veel langer, ontbeten hebben. Het is er nu een stuk drukker (en warmer). Hierna brengen we de auto weg, halen de fietsen eruit en gaan weer terug naar de camping om aan ons blog te werken.

Om 1 uur gaan we weer naar de haven. Het is ondertussen knap warm geworden, 30 graden met een strak blauwe lucht. Dus smeren we ons nog goed in met zonnebrand.

De boot is best snel, 25 knopen, en met een aardige tegenwind is het aan dek best winderig. Gelukkig is er ook een kajuit. Omdat het de postboot is wordt er ook post en pakketjes bezorgd. De boot stopt dus bij de huizen die in de baai liggen. Hoewel het merendeel vakantiewoningen zijn, zijn er ook mensen die er echt wonen.

Aan het einde van de middag zijn we weer terug in de haven. Helaas hebben we geen dolfijnen of orka’s gezien, maar het was toch erg leuk. Na een bezoekje aan de supermarkt gaan we weer terug naar de camping. Lekker in de schaduw drinken we nog een wijntje en beginnen met koken. Na het eten ruimen we de spullen alvast wat op, morgen gaan we op de fiets weer verder (terug naar het Noorder eiland) dus alles moet weer in de tassen.

Terug naar Wellington (22 km) – dinsdag 5 februari 2019

Om 10.00 uur moeten we bij de ferry naar Wellington zijn. Dus we staan rond 8.00 uur op. Dan hebben we voldoende speling. Onze ervaring is dat we ‘s ochtends 1,5 uur nodig hebben om weg te komen inclusief ontbijt. Dan moeten we echter niet aan de praat raken en dat gebeurt vandaag wel. Een Nederlands koppel met peuter is ook een half jaartje weg. Ze zijn in Azië gestart, maar na 6 weken waren ze de drukte al moe. Toen door naar Australië en nu in Nieuw Zeeland. Ze moeten nu wel op het budget letten.

Oke, dus later dan verwacht maar nog op tijd stappen we op de fiets naar Picton. Bij de ferry moeten we weer wachten totdat alles ingeladen is. Ondertussen raken we aan de praat met een Koreaans koppel (Ina en Moon) die al 21 maanden onderweg zijn. We hebben adressen uitgewisseld, want ze willen ook in Europa gaan fietsen. Wij hebben ons aangemeld als “warm shower” dus ze zijn welkom.

Op de boot lezen we wat en drinken we koffie. De 3,5 uur gaan zo snel voorbij. In Wellington zijn we nu als eerste van de boot. We fietsen direct door naar Te Papa om de tentoonstelling van het Chinese terracotta leger te zien. Dit werd in december al aangekondigd. Buiten staat een Chinees leger van lantaarns ter promotie. Er zijn 10 beelden te zien en daarnaast nog allerlei artefacten die mee het graf in gingen. Interessant.

Na het museum zoeken we ons favoriete terrasje The Dockside op. Vervolgens fietsen we langs de drukke HW 2 en het spoor naar de top10 camping 16 km verderop. Het is een ongezellig grote camping, maar wel netjes. We genieten van de muziek van het verderop gehouden festival The red hot summer Tour met allerlei Australische beroemdheden. Om 21.30 uur is dat afgelopen.