Maand: november 2018

Tangariro alpine crossing – donderdag 22 november 2018

We hebben beide slecht geslapen om 5.30 uur uit bed en krijgen we ons ontbijt overhandigd. Om 6.00 uur vertrekt de bus met John, onze luidruchtige chauffeur. Hij vertelt ons de bijzonderheden van de tocht die we gaan maken en wijst ons op de gevaren. Vandaag is bijzonder omdat er maar 2 á 3 dagen per jaar met sneeuw deze wandeling mogelijk is. In dit seizoen is de sneeuw op de hoogte dat we gaan lopen meestal gesmolten.

Om 6.30 uur worden we afgezet. De bus rijdt weg en we ontdekken direct dat we onze bidon in de bus hebben laten liggen. Bij de EHBO (?) vragen we om nieuw water die we direct krijgen en wel 1,5 liter.

De vulkanen met de sneeuw zijn indrukwekkend om te zien. De zon staat van achter zodat de foto’s overbelicht raken. We gaan op pad met 50 andere wandelaars. Deze zijn zo verspreid over het traject dat we ze niet echt veel tegenkomen.

Er volgt daarna een stuk met trappen en voordat we het weten zitten we zo hoog dat we in de sneeuw lopen. Er zijn steeds vlakke delen, die er uit zien alsof daar de rode krater of de meertjes achter liggen, maar zover is het nog niet.

Op een bepaald moment moeten we een soort richel van sneeuw en stenen beklimmen. Ondertussen heb ik gemerkt dat mijn schoenen vaak wegglijden in de sneeuw. Best behoorlijk eng om dat stuk te beklimmen. Ik probeer me aan alles vast te klampen en kijk niet naar beneden. Ik durf niet aan de afdaling te denken…. Nuttert loopt met rustige stappen voor me uit en helpt me waar mogelijk. Eenmaal op de top van dat stuk is het uitzicht fenomenaal. Je kunt nog heel ver kijken. Er beginnen wat wolken op te komen, maar zo hier en daar zie je de stoom van de stenen komen. De lucht ruikt ook steeds meer naar zwavel. In de diepte zie je de meertjes al liggen.

Het eerste stuk van de afdaling is in een soort losse gravel. Je zet je hak er in en glijdt een stuk naar beneden. Ik verlies een paar keer m’n evenwicht, maar dit gaat relatief gemakkelijk. Bij een meertje eten we daarna ons broodje ei en drinken we de orange juice. Vervolgens lopen we een stuk door een soort besneeuwde krater, lijkt het wel. Aan alle kanten zie je gestold lava en de verschillende vulkaantoppen. Magnifiek.

De uiteindelijke afdaling is dan eigenlijk een redelijk goed begaanbaar pad die langzaam naar beneden loopt. Gelukkig geen klauterpartij. In totaal is de afdaling 10 km en geloof me, dat ga je dus echt wel voelen in je benen, kuiten en knieën als je niet getraind bent. De laatste 3 km door het tropisch bos is net even te veel en ook wat saai. Onze benen zijn enorm stram aan het worden. We worden voortdurend door snel wandelende (jonge) mensen ingehaald, soms met wandelstokken. Ik begin het nut van die dingen dan nu wel in te zien.

Na 8 uur wandelen bereiken we eindelijk de parkeerplaats. Van onze groep zijn we het tweede stel die aankomen. Onze bus komt ca. 10 minuten later voorrijden en we krijgen een hartelijk “well done” te horen van John. Rond 14.00 uur vertrekt de bus met 6 passagiers. De overige wandelaars kunnen om 3 uur, 4 uur of 5 uur nog mee. Er is een namenlijst die zorgvuldig wordt bijgehouden.

In het hotel moeten we weer even wachten om in te checken. Nadat we de sleutel krijgen gaan we douchen en daarna de jacuzzi in. We luieren wat als de Balinese jongen, Kadeh, bij ons aansluit en zijn intrek op onze familiekamer neemt. Rond 19.00 uur gaan we met z’n drieën in het dorp eten bij de Schnapps bar. Kadeh betaalt ons eten als tegenprestatie.

We hebben het gezellig. Terug in het hotel maken we snel ons wekelijkse filmpje en blog. Dat gaat steeds sneller.

De bedden zakken nogal door maar hebben toch een goede nacht.

Old coach road – vrijdag 23 november 2018

We worden rond 6.30 uur ‘s ochtends wakker van het gerommel van de andere gasten. Vandaag vertrekt de bus een uurtje later en na een half uur is het gehele hotel leeg gelopen. Iedereen doet de crossing vandaag. De lucht is strakblauw en er is nauwelijks wind. Kadeh leent mijn fiets om naar het meertje van Gollem te fietsen, ca. 12 km verderop. Hij laat ons bij terugkeer de foto’s zien. Om 8.30 uur ontbijten we en een uurtje later vertrekken we, nadat Nuttert nog in goed Engels vertelt over onze fietsen. Kadeh neemt dit op en zwaait ons vervolgens uit.

De eerste 20 km verlopen voorspoedig. Op een parkeerplaats bij een mooie spoorbrug raken we geanimeerd in gesprek met Nederlanders die al twee weken lang slecht weer getroffen hebben op het zuiderlijk eiland en een Australiër.

Vlak voordat we beginnen aan de Old Coach Road is nog een auto museum. We twijfelen even of datgene wat we zien het museum is, maat bij navraag blijkt dat inderdaad het geval te zijn: de auto’s zoals deze in gebruikte staat tentoongesteld staan, zijn voor $10,- per persoon te bezichtigen. We laten het maar voorbij gaan…

Als we eenmaal de old coach road opgaan zitten we weer op een soort mountainbike trek. Een deel is redelijk te doen, maar er zitten ook delen bij van de oude weg waar de koetsen vroeger over gingen. De stenen liggen schots en scheef en het pad is lastig te fietsen voor mij. Nuttert gaat er een stuk makkelijker overheen. Onderweg zien we nog een paar overblijfselen van de oude spoorlijn.

In Ohakune kunnen we op het holiday park terecht. We zetten onze tent neer en gaan het dorpje in, drinken wat en doen boodschappen. We maken plannen voor de volgende dagen. Na vandaag zien we er toch vanaf om richting het oosten te gaan. De bergrug over wordt waarschijnlijk een te lastige tocht. De optie naar het zuiden betekent 97 km fietsen naar Hunterville.

Twijfeldagje – zaterdag 24 november 2018

We staan vroeg op om bij de I-site te informeren naar accommodatie in Hunterville. De dame werkt niet echt mee en geeft ons tips om te overnachten in allerlei plaatsen rondom Hunterville. We worden wat geïrriteerd. Na een nutteloos half uurtje begint het te regenen en we besluiten te ontbijten bij Mountain Rocks café. Vandaag blijven we in Ohakune.

Ik ben nog ontzettend stijf van de wandeling en kan nu een dagje langer herstellen. Op de camping spreekt een fietsende oudere Duitser ons aan en hij brengt ons op het idee om naar Wanganui te gaan. Dat wordt ons nieuwe plan.

We reserveren de Spa (jacuzzi) en eten later bij The Cyprus tree. De zon gaat prachtig onder. Uiteindelijk was het behoorlijk zonnig geworden.

Ontmoeting met Bob Grey – zondag 25 november 2018

Vandaag gaan we weer verder, dus staan we wat vroeger op. Op zich hebben we niet veel haast, het beloofd een wat makkelijker dagje te worden: veel berg af.

Vlak na het ontbijt begint het wat te regenen. Vervelend, want de tent hebben we nog niet ingepakt…

Na een klein uurtje fietsen kunnen de regenjassen uit. We zijn dan Raetihi net voorbij en onderweg naar Pipiriki. Wat een mooie weg is dit, rustig en met schitterende afdalingen! Doet denken aan de Dolomieten.

In Pipiriki hopen we een café te vinden maar dat is er niet. Wel bedrijfje wat rondvaarten op de rivier verzorgd, dus wie weet (een oud bord waarop niet alle letters meer aanwezig zijn beloofd koffie)? Vanuit een nabij gelegen huis worden we geroepen wat we willen. Nou, Koffie! De man, een bijna 90 jarige Maori met de nodige ouderdomsklachten wil ons dat wel aanbieden. Hij praat honderd uit en horen zo veel over het vroeger in deze omgeving.

Nadat we weer verder zijn gegaan is het weer gaan regenen. De camping, waar we de enigen zijn, heeft gelukkig een gebouwtje met een veranda waar we eerst nog een kop thee nemen. In een droog moment zetten we snel de tent op. Verder wordt het niet meer droog…

Gentle Annie – maandag 26 november 2018

Op de rustige camping blijven we de enige gasten. We slapen wat onrustig en worden gewekt door de vogels en later een grasmaaier. De kleren die we in het gebouwtje hadden opgehangen zijn niet veel droger geworden. De zon schijnt voorzichtig. De tent is in in ieder geval droog als we die inpakken.

De tocht vanuit Ranara begint direct pittig. Veel kleine klimmetjes en dan weer afdalingen. Na 20 km hebben we 420 m gestegen en 420 meter gedaald. Mijn benen beginnen te verzuren bij 30 km. De banaan helpt niet veel. De route is prachtig met steile rotswanden en de rivier die we steeds beter in het zicht krijgen.

Dan kom Gentle Annie in zicht. Alles waar Gentle voor staat daar beginnen we met argwaan aan. En ook deze keer was het ca. 3 km om 100 meter te overbruggen met stukken van 8%. De top is prachtig; ver gezicht prachtig. De afdaling verloopt snel en vervolgens is het nog zo’n 15 km naar Whanganui.

Het Top 10 holiday park is prachtig en we zetten onze tent bij de rivieroever. Omdat we geen avondeten hebben hebben redden we ons met ons zakje gedroogde doperwten en macaroni. Het 30-graden zwembad valt tegen, maar de douche zijn heerlijk warm.

Na het eten liggen we in de tent te lezen en te luisteren naar het getik van de regen op de tent.

Dagje Whanganui en Tasman Sea – dinsdag 27 november 2018

Het regent niet meer, wel waait het hard als we wakker worden. We doen rustig aan en ontbijten in de dinner. We wassen de kleren en voor het eerst gebruiken we de droger. Ondertussen lezen we wat.

Vervolgens fietsen we op een fietspad langs de rivier, het laatste deel van de officiële route “Mountain to sea”, naar de monding van de rivier in de Tasman Sea. Terug in whanganui eten we in de pub Rutland Arms Inn “pubfood”.

Op expeditie in Whanganui – woensdag 28 november 2018

Het weer is prachtig als we opstaan. We luieren wat in de ochtend en ontdekken de hangmatten op het terrein.

Om 13.00 uur herpakken we onszelf en gaan op expeditie. Eerst naar de ‘bee farm’ waar we horen dat er inderdaad erg veel bijenkasten zijn bijgekomen en dat de honingopbrengsten daardoor minder zijn geworden. De ongeschreven regel om de kasten minimaal 2 km van een andere imker af te zetten wordt niet meer nageleefd. We proeven de bijzondere en dure manuka-honing.

Vervolgens fietsen we naar het centrum van de stad en bezoeken het museum of ceramics. De kunstenaar Rick Rudd heeft hier zijn collectie staan met oa bijzondere theepotten. Ook is er een collectie van Anneke Borren te zien. Zij maakt vernieuwd Delfts aardewerk en heeft in Foxton een grote tegelwand voor de ‘Dutch connection’ gemaakt. Dat is zeker een bezoek waard vertelt Rick Rudd ons.

Na het bezoek aan de glasblaas galerie, waar niet veel meer gebeurd, en de supermarkt fietsen we weer op huis aan. We liggen nog een uurtje in de hangmat, eten wat en maken weer een filmpje. Nuttert heeft vandaag een VPN Express verbinding gekocht voor een half jaar. We kunnen nu Nederlandse Tv kijken als we zin hebben!

En het filmpje:

Start Timber trail (39 km) – 15 november 2018

We staan vroeg op, praten nog even met een paar mensen op de camping en vertrekken. We verwachten een lange, lastige dag.

We starten in een tropisch bos met bij de ingang een prachtig groot Maori beeld. Het is net alsof je in de dierentuin in de tropische kas aan het fietsen bent; heel surrealistisch. De eerste paar km genieten we van de omgeving. Na een half uurtje komen we uit op een open stuk, waar het bos gekapt is. Het is een verwoest landschap. Onderweg komen we twee wandelaars tegen die bij ons op de camping stonden. Zij doen wandelend de hele track van noord tot zuid. Respect!

Vervolgens wordt het klimmen naar de top van mount Pureroa.
Nuttert neemt bagage van me over; hij fietst vandaag lekker. We fietsen in versnelling 1 naar boven. Ondertussen passeren er verschillende mountainbikers ons. Die zien we niet meer terug. Na 3 uur fietsen met een gangetje van 4 km per uur zijn we op de top. Het is er koud. Fijne gedachte dat het vervolgens veel dalen gaat worden; gently going down.

Rond 16.00 uur zijn we op de campsite Piropiro. Hier was vroeger een molen die het hout zaagde. Onderweg waren we meer achterblijfselen tegengekomen van de vroegere houtkap. Er staan nu op 4 plekken “sheds” met een picknicktafel, er is water en er zijn 2 toiletten. Op het grote grasveld staan zo’n 5 campers, tenten en een busje. Twee campinggasten zijn met een drone aan het spelen; irritant geluid.

Ik maak nog even een praatje met een ‘hunter’ die de camping ook gebruikt. Hij jaagt op ‘deer’. We eten onze gevriesdroogde eten “pasta carbonara”. We eten vroeg.

Fietsen van Piropiro campsite naar bennet Road carpark (42 km en bekaf) – 16 november 2018

De tent stond mooi in de zon dus werden we rond 7.30 uur echt uit bed gekookt. Ontbijten met zakjes havermout (suiker nodig om het eetbaar te maken) en een kopje thee.

Rond 9.30 uur vertrekken we. Op het informatiebord staat dat de het komende traject easy is, maar dat hebben we vaker gehoord. We beginnen met een achterstand; onze
benen zijn nog niet hersteld. We gaan weer een mooi gebied in, maar na de hangbrug gaat het stevig naar boven. Toch eerder boven dan we hadden gedacht. Bij het eindpunt van het spoor voelden we ons enigszins gerustgesteld, vanaf daar zou het in een rustiger tempo omhoog en omlaag gaan naar onze eindbestemming. Een groot deel fietsten we door tropisch regenwoud of stukken bos die later weer zijn aangeplant.

Na gehobbel, modder en slechte paadjes kwamen we eindelijk bij een riviertje aan die ons leidde naar de carpark. Er staat een shelter met water, een picknicktafel, een toilet en je kunt er kamperen. Ons plan om naar het volgende stadje te fietsen, 30 km verderop, laten we varen. We blijven hier nog een nachtje en gaan dan morgen relaxed en uitgerust verder.

Op de carpark is van alles te doen. Ze zijn bezig met de weg en er vertrekt een groep fietsers die de timber trail nog gaan doen. Ze zetten de auto op het eindpunt neer en worden opgehaald en naar het beginpunt gebracht. Rond 17.30 uur vertrekken ze allemaal en toen werd het stil. Om 18.30 uur komt de eerste wandelaar aangelopen.

Nuttert heeft veel honger gehad vandaag, het ontbijt met havermout lijkt onvoldoende. Aan het einde van de avond is de pot pindakaas opgelepeld door Nuttert.

Naar Taumarunui (31 km) – 17 november 2018

In de ochtend worden we weer wakker van de zon en de geluiden van allerlei auto’s. Er gingen blijkbaar nog meer groepen de Timber trail doen. Ik voelde me al behoorlijk ervaren. We raken nog in gesprek met de 3 wandelaars die we gisteren tegen waren gekomen. Zij doen ook al de hele route van Noord naar Zuid. Diep respect daarvoor.

De eerste 13 km is pittig met de fiets. Niet vanwege de hoogtes, maar vanwege het grove gravel. De fiets lijkt de hele tijd weg te glijden en dan zijn 13 km behoorlijk lang. Daarna wordt het een asfaltweg en fietsen we lekker door in het zonnetje.

In Taumarunui doen we eerst boodschappen. Na 3 dagen geen boodschappen kunnen doen slaan we nu bijna door. De bakery verderop blijkt helaas meer een banketbakker dan een bakker. We kopen avondeten en drinken, koekjes en ontbijt.

We arriveren rond 14.00 uur op de camping holiday park Taumarunui. Er is nog voldoende plek en de beheerder is zeer behulpzaam. We komen even bij, organiseerden weer een picknicktafel, verzeten onze tent en de picknicktafel. Daarna douchen en de was doen. Vandaag zou het nog zonnig blijven, dus de was kan nog drogen.

We raken later op de middag aan de praat met Graeme, een tachtigjarige plaatselijke nieuwsgierige mountainbiker. Hij nodigt ons uit voor de zondagrit van morgen. Dat accepteerden we met veel plezier. Later arriveert er ook nog een fietsende Duitser die ons direct veel vertelt over welke ritten we wel/niet moesten doen. Hij had enkele jaren geleden al eens in NZ gefietst.

In Taumarunui eten we bij de Indiër. We zijn de enige in het ongezellige restaurant, maar er wordt gelukkig veel opgehaald. Het eten is ook heerlijk. Tijdens het toetje komen er nog twee lokale mensen zitten die ons allerlei tips geven over de omgeving en waar we lekker water kunnen krijgen.

In het donker fietsen we terug.

Fietsen met de lokale fietsclub (44 km) – 18 november 2018

Na een gehaast ontbijt ontmoeten we Graeme bij zijn huis. We gaan vandaag met nog twee anderen fietsen vertelt hij. Peter zal ons begeleiden in de auto. We maken kennis met Marc en Jennie en gaan op pad.

Onderweg horen we veel over de omgeving, de geschiedenis en de natuur. Marc laat ons de Manuka-boom zien, waar de dure honing van komt. Er zijn veel imkers in de omgeving die stukken land opkopen en daar manuka-bomen neer zetten. Hij vertelt ook dat de bomen die in de weilanden staan nog de ‘native bomen’ zijn die boeren niet mogen omhakken. We horen ook dat er vroeger erg gevochten is om het land rondom Taumarunui tussen de Europeanen en de Maori’s. Er woonde in dit gebied een grote koning. Op dit moment is de verdeling 50% Maori.

We fietsen relaxed en stoppen twee keer voor een “tea” en een “lunch”, die moesten we overigens zelf meenemen. Peter heeft voor heet water gezorgd, voor een lekker cakeje en een leuk kleedje. We pauzeren bij een school en geinen wat. Na 3 uur fietsen begint het wat te regenen. Dat zet gelukkig niet door.

Dagje wandelen – 19 november 2018

We slapen uit en we lezen wat. In de middag wandelen we in het bosje naast de camping.
Deze blijkt niet zo groot te zijn. Vervolgens lopen we naar het dorpje toe via de uitgezette wandelroute met de oranje pijlen. We lopen door weilanden met schapen, geiten, koeien en ook stieren. Behoorlijk stoer vinden we onszelf als stadse mensen.

In het Bakehouse eten we een taartje. Dit is tevens een cafetaria. Er tegenover zit de I-site en in tegenoverstelling tot de andere keren krijgen we deze keer veel hulp van de medewerkers. Ze denken echt mee. Ze vertellen ons ook dat er een orkaan in de buurt van NZ zit die veel invloed heeft op het weer. Op het Zuiderlijk eiland heeft het gesneeuwd en het is nu ook hier veel te koud voor het jaar. Dat betekent helaas voor ons dat de wandeling “alpine crossing”, die de mooiste van NZ moet zijn, niet kunnen doen vanwege de sneeuw. Vannacht zal het ook koud worden. Ook blijkt dat we niet met de trein kunnen (om een drukke verkeersweg te vermijden) omdat deze alleen stopt als er 10-15 mensen van te voren aangeven dat ze mee willen.

De rest van de dag maken we plannen voor het vervolg van onze reis. Vanwege het weer is dat niet zo makkelijk.

De nacht is koud maar door de dubbele slaapzakken hebben wij er geen last van.

Dagje te lang – 20 november 2018

Vanwege de weersvoorspelling hadden we besloten om om nog een dagje extra te blijven. Toen we opstonden bleken we de enige nog op de camping te staan. Iedereen was weg. We voelden ons een beetje ontheemd en twijfelden aan onze beslissing. Het was te laat om alsnog te gaan.

De dag brachten we vooral lezend door. In de ochtend nog wel bij de outdoor shop gevriesdroogde maaltijden gekocht. En hebben we nog een hocky pocky ijsje gegeten. Op de camping kwamen we Graehm nog een keer tegen. Hij nodigde ons nog uit voor de quizavond morgenavond.

Uiteindelijk was het een goed fietsbare dag geweest achteraf. De onweer brak niet door.

Aan het einde van de avond spreken we Phil, de campingeigenaar, nog kort. Al met al kijken we terug op een paar leuke dagen en voelden we ons al behoorlijk opgenomen in de communitee.

Weer op de fiets en klimmen en regen! – 21 november 2018

In de ochtend ontmoeten we nog twee Nieuw-Zeelanders van Nederlandse origine. We hebben een gezellig gesprek. Rond 9.30 uur hebben we de tent en de slaapzak enigszins ontdaan van de condens en regen. Het was een koude nacht, maar wij hebben goed geslapen.

Als we vertrekken is het nog steeds droog. We volgen de SH4 een hoofdweg waar je

100 km mag rijden. Voor Nederlandse begrippen is het gelukkig niet druk. Deze weg gaat gestaag omhoog. Na 16 km ben ik behoorlijk kapot. Nuttert gaat redelijk zegt hij. Vanaf Owehango bereiken we een soort plateau en dan gaat het 10 km wat makkelijker. Zeker met de wind mee. Helaas zien we achter ons ook de regenbui aankomen. Door de hoogte en de regen wordt het kouder. Gelukkig weten we dat er op 36 km een dorpje is met diverse lodges. Het startpunt van veel wandelingen in het National Park Tongariro. Vlak daarvoor moeten we nog een flinke beklimming van gemiddeld 8,8% stijgingspercentage van al met al 1,5 km. We komen beide fietsend boven. Nuttert veel eerder dan ik vanwege enkele rustmomenten tussendoor.

In het dorpje horen we bij de eerste lodge dat ze al volgeboekt zijn. Ze adviseren om met booking.com te kijken wat nog mogelijk is. Wij gaan bij de volgende lodge langs waar de receptie pas over 1,5 uur open gaat. We kunnen wel wachten in de keuken. Via Booking.com boeken we snel een kamer. De enige nog.

In de keuken komen we een jongeman van Bali tegen die al veel van de wereld heeft gezien en die nu in NZ woont. Hij was met de trein gekomen die de ene dag naar Auckland rijdt en de andere dag terug gaat naar Wellington. Hij kon ons veel vertellen over de politiek en had een uitgesproken mening over multinationals. Toen we om 15.00 uur incheckten begrepen we dat hij niet vooruit had geboekt. De mooiste wandeling van NZ kon nog wel geboekt worden. Daarvoor moeten we om 06.00 uur in de ochtend klaar staan. In de ochtend lijkt het weer op te klaren. We kunnen voor de dag erna een familiekamer boeken, zodat we in hetzelfde hotel kunnen blijven. De Balinese jongen stelt voor om deze met z’n drieën te delen. Dat doen we.

Nuttert en ik bestellen de Jacuzzi voor 15.30 uur en kunnen eindelijk een keer wat langer internetten. We hangen de tent uit in de drying room en zoeken via TripAdvisor de dichtstbijzijnde restaurant op. Het regent hard.

Later op de dag gaan we eten bij het station, nadat de regen is gestopt. Tot onze verrassing stopt opeens Mark (vd fietsclub) naast ons en zegt: hop in. Hij brengt ons naar het station. Vervolgens komen we in het restaurant weer de twee NZlanders tegen uit het Indiaas restaurant. Bizar gewoon.

En dan het filmpje van deze week:

Fietsen naar Opal spring (57 km) – 8 november 2018

We staan vroeg op. We buigen ons over onze blog. Nu we een week onderweg zijn, zijn we toch wel aan onszelf verplicht om daar iets op te zetten. Leuk om later nog eens terug te lezen en kijken. We kijken alle GoPro filmpjes door en selecteren voor een filmpje. Daarna inkorten tot 2 minuten met teksten en muziek erbij. Op de laatste tonen van het muziekje stopt ons filmpje; Matthijs zal trots op ons zijn. Het lukt ons niet om de foto’s al in te laden, dus besluiten we om te vertrekken en morgen verder te gaan. We nemen afscheid van onze vriendelijke buurvrouw die ons vertelt over een website “iets met homestays” waar je voor een paar dagen werk eten en onderdak krijgt.

De fietstocht gaat opnieuw door vlak landbouw land. Als we naar rechts kijken lijkt het haast NL (met koeien en grasland) en kijken we naar links dan zien we een bergketen. Na ca. 23 km fietsen rusten we uit bij een leuk cafeetje in Te Aroha.

Nog 34 km naar Opal Spring holiday park. Onderweg stoppen we voor een regenbuitje en raken aan de praat met de gepensioneerde huiseigenaar over verkeersboetes.

In opal Springs trakteren we onszelf met een heerlijke plons in het zwembad van 28-39 graden. Verder verbazen we ons over alle faciliteiten op dit park; keuken en je kunt de oven gebruiken en ze hebben een krat met potten en pannen.

We raken aan de praat met Gabriel, Nieuw-Zeelander van Nederlandse origine. Hij is alleen aan het fietsen en wil in 30 fietsdagen en 10 vrije dagen de hele tocht fietsen. Vandaag heeft hij 150 km gefietst; met de wind mee. Hij overstelpt ons met allerlei NZ namen en vragen over onze plannen. Tja, wij kijken niet verder dan de komende drie dagen.

Rustig dagje werken aan blog en bezoek aan Matamata – 9 november 2018

Om 6.00 uur horen we de eerste mensen alweer vertrekken met hun campers. Wij blijven lekker liggen tot een uur of negen. We ontbijten aan de picknicktafel en werken aan onze blog. We hebben 250 extra mb’s gekocht voor 2,00 dollar, omdat Nutterts telefoon slecht bereik heeft. Zo’n eerste keer is het toch wat uitzoeken.

Rond 13.30 uur fietsen we naar Matamata. Bij het visitor centre boeken we een busticket naar Rotarua voor morgen. We drinken koffie bij Harold Harris en doen boodschappen. Om 15.00 uur lijken alle cafeetjes op te ruimen.

’s Avonds eten we hutspot met Gouda kaas. Gabriel schuift bij ons aan en vertelt over zijn routebeschrijving van de Kenneth Brothers. Hij laat zijn twee dunne boekjes met informatie van het Noorderlijke en zuidelijke eiland zien. Op de site www.touraotearoa.nz koopt Nuttert later het pdf-bestand.

Dagje Rotorua – 10 november 2018

Na uitslapen en ontbijt gaan we een half uurtje relaxen in het zwembad/hot pool. Rond 10.30 uur vertrekken we naar Matamata. Bij de I-site willen we een ticket voor Hobbiton bestellen. Ons plan is om zondag vroeg te vertrekken naar Cambridge en dan onderweg rond 9.00 uur bij Hobbiton langs te gaan. Helaas kunnen we “individueel” pas rond 16.00 uur terecht. De Tour met de bus kan wel om 8.45 uur geboekt worden. Een dilemma. We besluiten hier later over na te denken.

Onze bus naar Rotorua vertrekt veel te laat. Opnieuw een dilemma, want in Rotorua missen we nu de shuttle bus naar Volcanic Valey en de medewerkster van de I-site vertelt dat we nu echt alleen tijd hebben om een rondje langs het water te lopen van het meer. Wij zijn in alle staten en gaan al mopperend lunchen.

Vervolgens komen we er zelf achter dat er op 4 km (dus loopafstand) een bekend geyser-veld
te bezoeken is. We passen onze plannen weer aan en in 45 minuten bezoeken we Te Puia, duur en toeristisch. Maar toch een geyser, een mud pool en stomende stenen gezien.

Op de terugreis zitten we vooraan, bovenin de bus. De dag heeft zich toch ten goede gekeerd. In Matamata eten we bij Osteria; Italiaans eten aangeraden door onze camping-gastvrouw.

Het was een zonnige dag.

Hobbiton-day – 11 november 2018

We moeten dus een extra dagje blijven bij Opal Spring. Deze ochtend is het gelukt om te reserveren voor Hobbiton. Om 11.25 uur vertrekt de bus uit Matamata. Dus in de ochtend doen we rustig aan.

In de bus naar Hobbiton is Pip onze vrolijke chauffeur, waarna ze wordt afgelost door Scarlet met geel haar die ons enthousiast, maar wat kinderlijk door Hobbiton gidst. Haar taak om onze groep (haar team) in 90 minuten door Middle Earth te leiden.

Hobbiton is een prachtige plek
waar het verhaal van Tolkien heel mooi en zorgvuldig verbeeld is. Er is gelet op het kleinste detail; de paadjes door het gras worden elke dag bewust gelopen, de kleren worden van de waslijn gehaald en de tuin is altijd in “lente” stijl. Ik heb zoveel mogelijk foto’s gemaakt.

Hobbiton is overigens pas bij de film de Hobbit permanent gemaakt. Na de trilogie “The lord of the rings”, was de set afgebroken. Fans bezochten toch deze plek en bij het maken van The Hobbit trilogie keerde Peter Jackson terug en besloot deze set met vaste materialen te maken. Na twee jaar was de set pas klaar.

Terug in Matamata doen we boodschappen en fietsen we weer terug naar Opal Spring. We hebben wat gebadderd in de hot spring. Helaas met 3 Maori meiden die dachten dat ze in de badkamer aan het zingen zijn. Onverstaanbaar, vals en knetterhard zijn ze aan het zingen.

Tijdens het eten ontmoeten we een Engelsman die ook aan het fietsen is. Nog gezellig mee gekletst, terwijl we gebakken aardappelen, sla en vegetarische worstjes eten.

Rond 21.00 uur naar bed.

Fietsen naar en op Waikito river trail (63 km) – 12 november 2018

Vroeg opgestaan (7.15 uur). De eerste gasten zijn al vertrokken. We hebben de tent afgebroken en vertrekken naar Matamata. Daar hebben we bij Harold Harris koffie met ontbijt gedaan. Ook de koffie van Harold smaakt goed. Vervolgens doen we boodschappen voor vanavond en morgenochtend, omdat we pas morgenavond weer bij een plaatsje voorraad kunnen inslaan. We gaan havermoutpap eten is het idee. Licht om mee te nemen en in één doos zitten 10 zakjes. Het zal me benieuwen.

In Matamata rijden we nog langs een paar prachtige art-deco huizen. Verder gaat de eerste 20 km door heuvelachtig landschap. Na ongeveer 23 km en langs highway 29 komen we aan bij het beginpunt van de trail langs de rivier. Deze is geschikt voor gemiddelde (intermediate) rijders. Het mountainbike/wandelpaadje meandert wat op en neer, met soms wat lastige smalle stukken of lastige beklimmingen. Maar met onze fietsen wel te doen. Het is rustig onderweg.

Bij Arapuni kiezen we (Nuttert vooral) ervoor om over de hangbrug te fietsen. Ik blijf strak voor me kijken, want deze is erg hoog. Ik kijk later de foto’s wel. Daarna besluiten we om de rustige openbare weg naar Johns Landing te rijden en niet de trail te volgen. Bij Jim Barnetts reserve slaan we onze tent op. We horen de muggen al zoemen.

Fietsen naar Mangakino (38,5 km) – 13 november 2018

De ochtend is mistig, dus bij het opstaan voelt het wat kil. Na het havermoutontbijt (kleine hapjes dan ging het nog best) pakken we onze tent op.

De eerste 5 km verlopen nog rustig, maar vervolgens moeten we over de top nog een heel stijl stuk beklimmen. We staan in dubio; het volgende stuk wordt als grade 4 (advanced) beoordeeld. Kunnen we dit aan?

We hebben de hele dag voor ca. 35 km dus besluiten om dit toch te gaan doen. En dat hebben we geweten. Van het eerste stuk wisten we dat het steil naar beneden ging met rond de 40 haarspeldbochten voor mountainbikers. Maar daarna dachten we dat het lekker fietsen langs de rivier zou worden. Maar helaas bleef dat ook veel op en neer gaan. Ik denk dat Nuttert wel 15x mijn fiets naar boven heeft moeten duwen. Vervolgens komen we ook nog bij een trap in etages aan. Het schiet niet op. Na 16 km ploeteren komen we bij een dam uit. Hier beslissen we om de “gewone” weg te volgen. Ook dit valt niet mee met 3 flinke klimmen erin.

Doodmoe komen we aan in Mangakino waar we eerst boodschappen doen en een patatje eten. Bij het Lakefront zetten we onze tent neer. Ook weer gratis. We nemen een duik in het koude water van het meer om op te frissen. Het is er prachtig totdat er een flinke wind opsteekt, gevolgt door een fikse regenbui. We eten nog yoghurt met banaan en gaan slapen. Heel blij dat we deze tocht achter de rug hebben.

Fietsen naar Pureora (37 km) – 14 november 2018

Vanmorgen wakker geworden door de warmte. De zon staat op de tent en schijnt over het vlakke meer. Prachtige ochtend op een prachtig plekje. Na het havermoutontbijt pakken we de tent in en gaan boodschappen doen in het stadje. De komende tijd komen we op terrein zonder winkels.

We nemen niet de Waikato river trail omdat het volgende stuk ook te lastig voor ons schijnt te zijn. We gaan over asfaltwegen en deels toch gravelpaden en een stukje SW 30 (rustige hoofdweg). We fietsen in Hobbit land; prachtig maar hard werken om deze 35 km te overbruggen. Veel op en neer in de warmte. Een vrachtwagen is zo beleefd dat hij gas terugneemt om de stofwolk te voorkomen. Heel attent.

Rond 14.00 uur arriveren we al op de DOC camping. We zijn de eersten en zoeken een mooi plekje (‘s ochtends in de zon). We wassen onszelf met het koude water. Nuttert heeft van mijn fietstas een emmer gemaakt zodat we ook een was kunnen doen.

Na het eten maken we weer een filmpje over de afgelopen week. Het was een zonnige dag.

En dan het filmpje van deze week:

30 oktober, Amsterdam

Vandaag dan echt vertrokken. Pas aan het einde van de dag kunnen we zeggen dat we nu echt kunnen ontspannen, na 10 dagen voorbereiding, in het hotel Citizen M.

Er ligt een drukke periode achter ons met familiebezoek, opruimen huis, regelen van onderdak voor de dieren en allerlei achterstallige regeldingen (zoals kunstuitleen of indienen parkeerkaartjes). Druk, gezellig en ook heel warm afscheid kunnen nemen met familie en vrienden. Geen uitzwaaifeestje, maar een tournee langs onze lieve mensen om meer een-op-een met elkaar te kunnen praten.

Met het wegbrengen van de kat werd pas echt duidelijk dat het nu ging gebeuren. Nuttert voelde de spanning stijgen en ik vond het afscheid moeilijk. Gelukkig kan Binkie zich geen beter onderkomen wensen bij Mirjam en Gert, de buren van Jennechien. De schildpad is bij mijn zus en de bijen worden verzorgd door een bevriend imker.

Vandaag ben ik eerst nog naar de kapper geweest. De treinreis verliep voorspoedig. We zijn met de trein van 13.47 uur gegaan. In heel Nederland is door slecht herfstweer de langste file vanochtend geweest.
Dat maakt het eerlijk gezegd best lekker om weg te gaan. Daarna 2 uur bezig geweest om de fiets in de fietsdozen te proppen.

Bij Citizen M gegeten (gele curry en tahjin), the mazerunner (death cure) gekeken en gaan slapen.

Vlucht AMS-SIN-AKL – 31 oktober 2018

In citizen M ontbeten rond 7.00 uur, waarna we naar het vliegveld gingen. Geen wachtrij bij de bagage storage en met fietsdozen en bagage naar check-in balie gelopen. Daar konden we direct inchecken. Er werd door de medewerkers van Singapore airlines echt meegedacht over de bagage en inchecken. Het visum gaf problemen, omdat alleen het paspoortnummer van Nuttert op het document stond. Deze hadden we aangevraagd omdat we mogelijk langer dan 3 maanden in Nieuw Zeeland blijven en we alleen een heenreis hebben geboekt. Door een telefoontje met de ambassade konden ze toch bevestigen dat ik mee mocht. Dan merk je toch even dat de spanning toeslaat.

Vervolgens gaf het aantal stuks bagage een probleem. Ze konden gelukkig zien dat we gebeld hadden om nog twee stuks extra ruimbagage te boeken. Bij een balie van swissport kon ik de extra bagage betalen. Met dat bewijs van betaling kon het inchecken eindelijk worden afgerond. Gewicht:

• De fietsen (inclusief doos) : allebei 23,2 kilo

• de rode zak met onze 4 fietstassen: 20 kilo

• De kanotas met tent: 11 kilo

• Cabine bagage

• mijn fietstas: 5,4 kilo

• Nutterts tas: 6,4 kilo

• Stuurtasje: 2,4 kilo

• Zwarte trui: 1,1 kilo

• Helmen : ?

Bij de odd lugage de bagage ingeleverd en daarna in de lange rij bij de douane gaan staan. We hadden nog 1,5 uur dus voelden hier geen tijdsdruk. Op het vliegveld zelf een beker koffie bij de Starbucks gedronken en 45 minuten voor take-of bij de gate gaan wachten.

In het vliegtuig zaten we helemaal achterin op de laatste rij, dichtbij de wc’s dus naast een Australische mevrouw die speciaal werd behandeld. Zij vertelde veel, maar vooral over haar zitplek. Omdat ze slecht ter been is werd haar stoel verplaatst naar een windowseat. Zij dacht dat zij dan andere passagiers niet zou ophouden bij een eventueel ontruiming. Lekker dan.

Er was redelijk wat beenruimte in dit vliegtuig. Met iedereen zijn eigen tv schermpje met films, tv-programma’s, muziek, games, boeken, taalcursus. Na het warme eten vlogen we de nacht in…

Singapore

In Singapore hadden we een stop van ca. 2 uur. Daar nog ff getwijfeld om een lens voor onze camera goedkoop te kopen, maar niet gedaan; die moeten we dan de hele vakantie meeslepen…
Daarna in het volgende vliegtuig Airbus 350 met stoelen met veel minder beenruimte. Gelukkig lukte het om Nuttert op een stoel bij de nooduitgang te krijgen.

Auckland

Ook hier verliep alles soepel. Eerst bij de bagageband onze spullen opgehaald en alles was goed meegekomen. Daarna door de douane; we konden zelf scannen. Vervolgens door een aparte controle voor biosecurity. We hebben een tent en fietsen mee dus moesten we door een aparte controle. Een zeer relaxte man controleerde onze spullen. De tent konden we vervolgens bij een apart loket ophalen. Deze man verontschuldigde zich dat hij de tent had laten vallen. We kregen een compliment over de schone tent. In de aankomsthal hebben we de tent weer ingepakt en de fiets weer in elkaar gezet. Buiten bij de hal is ook een plek om de fiets op te hangen, maar omdat het fris was zijn we binnen gebleven.

Op de fiets gestapt. Mijn licht deed het niet want Nuttert had de voorwiel er verkeerd om in gedaan, dus die nog even omgedraaid. Daarna 10 km naar ons appartement gereden met flinke rugwind. Er hing een heerlijk geurtje in de lucht. En, hoewel het 2 uur ’s nachts was, was men hier gewoon nog het gras aan het maaien!!

Bij het Proximity Apartements Manakua was een receptie waar we de sleutel kregen voor ons apartement op de 15de etage met WiFi. Om 2.30 uur in de nacht berichtjes gestuurd naar familie en gaan slapen.

Praktisch dagje – 2 november 2018

Vanaf het wakker worden speelt in ons hoofd of we last van een jetlag hebben? Nuttert had zich voorgenomen om pas rond 11.00 uur uit bed te komen. Ik was vanaf 8.00 uur al klaar wakker en wilde actie.

Nuttert zet de fietsen op ons balkon.
We pakken wat tassen uit en doen een wasje. Het is zonnig weer. We lopen naar het winkelcentrum en drinken bij the Coffee Club een kop koffie met een broodje. De capuchino lijkt meer op café latte en de machiato is een espresso. Gelukkig krijg ik een nieuwe koffie: een flat white ipv de espresso. Het broodje is heerlijk, er zit spinazie op (houden hier van, komen we later achter).

In het winkelcentrum gaan we op zoek naar een Sim-kaart zodat we WiFi hebben in NZ. Bij 2degrees moeten we niet zijn, hun bereik is vooral gericht op de stad Auckland zelf. De keus is voor Vodafone (drukke winkel) of Spark (een NZ merk). De aardige medewerkster legt uit dat Spark daar waar mensen wonen bereik heeft. Op de kaart is te zien dat dit vooral aan de buitenranden van NZ is. Wij kiezen voor Spark.

In de boekwinkel zijn een paar kaarten te vinden, maar ze zijn of niet gedetailleerd genoeg of veel te uitgebreid en dan te zwaar. Er ligt ook een Lonely Planet van NZ van sept 2018. Later komen we terug om de versie van het noordelijk eiland te kopen.

Daarna bezoeken we 2 outdoorwinkels. We worden aardig geholpen maar ze kunnen ons niet veel verder helpen. We kopen 2 gasflesjes en 1 zak outdoorfood.

Het valt ons op dat we veel diversiteit in achtergronden zien bij mensen. Er zijn ook veel nieuwkomers bij, zo horen we uit de verhalen. Mensen beginnen ook graag een praatje met ons.

Later op de dag eten we lekker bij Melba, iets met spinazie. We moeten moeite doen om onze ogen open te houden. In ons appartement maken we plannen voor morgen. Gaan naar bed en hebben een onrustige nacht. Om 00.00 ben ik klaar wakker en Nuttert slaapt vanaf 01.30 niet meer. Hij ligt te malen over sandflies.

Eerste fietsdag – 3 november 2018

Om 11.00 uur moeten we uitchecken. We ontbijten met yoghurt en muesli, pakken onze tassen in en zetten de afwasmachine aan. Het is een bewolkte dag met veel wind.

Bij een fietswinkel pompen we onze banden goed stevig op. Daarna hebben we onze telefoon nodig met de app Sygic of maps.me om een route uit te vogelen naar het centrum. Onze Garmin stagneert bij het laden.

We fietsen door een wat armoedig aandoende stad. De huizen doen wat Amerikaans aan; allemaal laagbouw en veelal van hout. Ook de auto’s zijn hier wat aftands. We drinken koffie en eten toast met egg onderweg. Na ca. 15 km vindt de Garmin toch een fietsroute. Met een omweg door Cornwal park en Mount Eden komen we aan bij de haven.

Bij het visitor centrum van het DOC gecombineerd met het Nzlandse VVV krijgen we wat beperkte informatie. Nuttert is ondertussen aardig gek geworden van de drukte. We nemen de ferry naar Devonport en na 6,5 km bereiken we een camping. Holiday Park Takapuna, gelegen aan het strand van de Grote Oceaan. Nog steeds zijn we het drukke Auckland niet uit.

We zetten onze tent op en vallen in slaap. Om 19.30 uur worden we wakker en eten we bij restaurant Aubergine. Dan naar bed. In de nacht regent het.

Dagje Toeristisch Auckland – 4 november 2018

Vannacht regen op de tent. Klinkt altijd gezellig. Het opstaan ’s ochtends ging moeizaam, allebei wat verdrietig over de plannen – welke plannen?? Nog steeds niet echt goed bedacht waar we beginnen. Nuttert wil de stad ontvluchten en ik wil graag nog wat van de City zien en naar het Auckland museum.

Ontbijt rond 9.15 uur bij de strandtent. Het was al erg druk. De zon schijnt. Ik nam een hotcake, smaakte naar poffert en Nuttert had een omelet. Daar hebben we plannen gemaakt. We blijven nog een dag extra op deze camping, gaan de stad in en morgen vertrekken we naar het zuiden.

Na het ontbijt vertrekken we met de bus naar Devonport en pakken daar de ferry naar Auckland city. We lopen door Queenstreet, proeven wat sfeer, naar de outdoor winkel Biouvac. We schaffen wat spulletjes aan. Er is verwarring over het museum dat ik wil bezoeken. In de LP heet het Auckland Museum, met Maori artefacten, maar op de plattegronden van Auckland komen we dat niet tegen. Het visitors center bij de sky tower is niet te vinden. Wel The coffee club met WiFi en lekkere koffie.

Ca 2,5 km verderop ligt het Auckland War Memorial Museum die blijkbaar ook Maori stukken heeft.
We lopen daarheen en gebruiken de offlinekaart van Sygic. Buiten het museum zijn witte kruisjes opgesteld van ca. 6000 omgekomen mannen tijdens diverse oorlogen. Het museum is een ratjetoe aan tentoonstellingen. Je moet zelf je weg wat vinden. Er lijkt geen verhaallijn te zijn, zoals we dat wel in nl gewend zijn. We zien Maori dingen, informatie over vulkanen, natuur historische dingen (skeletten en opgezette dieren), een Spitfire en een Zeno ( Japans gevechtsvliegtuig) en een vlindertentoonstelling. Boven in het gebouw is een hal met vlaggen en namen van omgekomen soldaten.

We lopen weer terug de stad in en nemen de ferry terug naar Devonport en met een tussenstop bij het ferry café gaan we met de bus terug naar Takapuna. In de supermarkt slaan we eten in voor vanavond en ontbijt voor morgen.

We gaan eerst even wat lezen/slapen en rond 20.30 uur maken we ons eten klaar in het keukentje. Op deze camping kun je ook barbecueën, de was doen en is er dus een apart keukentje. Maar het is we aan wat onderhoud toe…

Rond 21.30 uur naar bed.

Tweede fietsdag – 5 november 2018

Het was een heerlijk, zonnige dag maar met een frisse harde wind.

Vroeg opgestaan om de tent in te pakken en te vertrekken. We ontbijten met yoghurt en muesli. Onderweg naar de Ferry kwamen we een fietsende Canadees tegen die helemaal in het Noorden was gestart, zonder informatie en met een lekkend bivaktentje.

Nog kort wat boodschappen gedaan in Auckland City en daarna de trein gepakt naar Takatini Station. Heel laat (14.00 uur) start dan echt onze fietstocht. Het eerste stuk gaat nog door de stad, maar al snel komen we in meer landbouwgebied terecht.

In Clevedon doen we boodschappen voor de zekerheid (idee Nuttert), want je weet niet of er nog een gelegenheid komt. En dat was maar goed ook. Als we weggaan zien we net twee fietsers arriveren met bepakking op karretjes. Vervolgens fietsen we langs de mooie kust, vanaf Kanaway Bay is er een flink vervelende klim. Nuttert gaat goed, ik moet 3 tot 4 keer op adem komen.
Wat een rotstuk en de km’s gaan langzaam. Na de top komen we uit op een prachtig rustige East Coast Road. Het geurt heerlijk naar kamperfoelie en de vogels zijn alom aanwezig. We fietsen door tot de eerste camping. Dat is Tanui campground in het regional park.

Op deze camping staan 2 fietsende Duitsers. Zij vertellen dat we online moeten boeken en dat de camping duur is: 15 Nzdollars en dat de douches lekker warm zijn. Er staat één toiletgebouw en verder een kaal veldje met genoeg picknicktafels. Prima plek dus.

Nadat de tent staat, douchen, en we koken rond 20.00 uur bij ons lampje macaroni met tomatensaus. Geen verse groenten helaas. Vanwege de muggen eten we in de tent.

82 km Fietsen over de Hauraki rail trail – 6 november 2018

Om 7.15 uit was Nuttert wakker en wilde hij al starten. Om 8.00 uur aten we ons ontbijt. Nuttert maakte zich druk over de electriciteit. We laadden onze telefoon op in de mannenruimte.

Rond 10.30 hadden we de tent ingepakt en namen we afscheid van de Duitsers. Wat hadden zij veel bepakking. Het eerste stuk langs de kust was prachtig, daarna werd het wat saaier omdat het vlakke weilanden met koeien waren. Het had ook NL kunnen zijn. Miranda viel ons erg tegen, eigenlijk alleen wat losse huizen zo hier en daar. We verwachten na 23 km bij de Hot Springs wel horeca. Helaas was daar alleen koffie te koop. We mochten even bij het zwembad zitten. Het was naar onze maatstaven vrij armoedig. Een buitenbad met warm water en een sauna pool met heet water.

We fietsten verder door het vlakke landschap. Naast de 100 km weg lag een fietspad, maar de weg beviel ons beter. Aan de weg stonden soms brievenbussen. Na 10 km startte de Kauri trail echt. Over een onverharde weg met veel steentjes reden we een stuk rustiger langs mangrove bossen.

Na 43 km bereikte we café Bugger; een vrolijk goed uitziend café met heerlijk eten en drinken. De zon scheen al de hele dag en we waren al aardig bezweet. Na Bugger fietsten we nog ca. 9 km waar bij Kopu de Great Ride begon.

Ook nu fietsten we op vlak land met regelmatig een fietsbrug of veerooster. Na 60 km werden we teleurgesteld door een café/couchehouse die 7 dagen pet week open was, maar niet op woensdag en pas vanaf 16.30 uur. Ondertussen hadden we wel honger gekregen.
Iets verderop bij 3 aan bomen genagelde stoelen zaten we even bijte komen.

Nog eens 18 km verderop bereikten we om 17.30 uur Paeroa; onze eindbestemming. Op een camperterrein konden we op een stukje gras in een hoekje staan. Snel tent opgezet, gedoucht en boodschappen gedaan en gegeten.

Rust in de ochtend fietsen in de middag – 7 november 2018

’s Ochtends rustig aan gedaan, wasje gedraaid en WiFi code gekregen. Rond 13.30 uur gaan fietsen in de zon op het vervolg van de trail naar Waihi. Het was een mooie route, schijnbaar de mooiste van Nieuw Zeeland, hoewel we dat zelf natuurlijk nog moeten ervaren…

We kregen ruzie, de verwachte trein bleek niet te vertrekken vanuit Waihi, dus de hele tocht van 24 km weer op de fiets terug.

Ik doe boodschappen, we eten en om 20.30 uur gaan lezen. Het was de hele dag zonnig.

Ons filmpje van de eerste week: