Start Timber trail (39 km) – 15 november 2018
We staan vroeg op, praten nog even met een paar mensen op de camping en vertrekken. We verwachten een lange, lastige dag.
We starten in een tropisch bos met bij de ingang een prachtig groot Maori beeld. Het is net alsof je in de dierentuin in de tropische kas aan het fietsen bent; heel surrealistisch. De eerste paar km genieten we van de omgeving. Na een half uurtje komen we uit op een open stuk, waar het bos gekapt is. Het is een verwoest landschap. Onderweg komen we twee wandelaars tegen die bij ons op de camping stonden. Zij doen wandelend de hele track van noord tot zuid. Respect!
Vervolgens wordt het klimmen naar de top van mount Pureroa. 
Nuttert neemt bagage van me over; hij fietst vandaag lekker. We fietsen in versnelling 1 naar boven. Ondertussen passeren er verschillende mountainbikers ons. Die zien we niet meer terug. Na 3 uur fietsen met een gangetje van 4 km per uur zijn we op de top. Het is er koud. Fijne gedachte dat het vervolgens veel dalen gaat worden; gently going down.
Rond 16.00 uur zijn we op de campsite Piropiro. Hier was vroeger een molen die het hout zaagde. Onderweg waren we meer achterblijfselen tegengekomen van de vroegere houtkap. Er staan nu op 4 plekken “sheds” met een picknicktafel, er is water en er zijn 2 toiletten. Op het grote grasveld staan zo’n 5 campers, tenten en een busje. Twee campinggasten zijn met een drone aan het spelen; irritant geluid.
Ik maak nog even een praatje met een ‘hunter’ die de camping ook gebruikt. Hij jaagt op ‘deer’. We eten onze gevriesdroogde eten “pasta carbonara”. We eten vroeg.
Fietsen van Piropiro campsite naar bennet Road carpark (42 km en bekaf) – 16 november 2018
De tent stond mooi in de zon dus werden we rond 7.30 uur echt uit bed gekookt. Ontbijten met zakjes havermout (suiker nodig om het eetbaar te maken) en een kopje thee.
Rond 9.30 uur vertrekken we. Op het informatiebord staat dat de het komende traject easy is, maar dat hebben we vaker gehoord. We beginnen met een achterstand; onze 
benen zijn nog niet hersteld. We gaan weer een mooi gebied in, maar na de hangbrug gaat het stevig naar boven. Toch eerder boven dan we hadden gedacht. Bij het eindpunt van het spoor voelden we ons enigszins gerustgesteld, vanaf daar zou het in een rustiger tempo omhoog en omlaag gaan naar onze eindbestemming. Een groot deel fietsten we door tropisch regenwoud of stukken bos die later weer zijn aangeplant.
Na gehobbel, modder en slechte paadjes kwamen we eindelijk bij een riviertje aan die ons leidde naar de carpark. Er staat een shelter met water, een picknicktafel, een toilet en je kunt er kamperen. Ons plan om naar het volgende stadje te fietsen, 30 km verderop, laten we varen. We blijven hier nog een nachtje en gaan dan morgen relaxed en uitgerust verder.
Op de carpark is van alles te doen. Ze zijn bezig met de weg en er vertrekt een groep fietsers die de timber trail nog gaan doen. Ze zetten de auto op het eindpunt neer en worden opgehaald en naar het beginpunt gebracht. Rond 17.30 uur vertrekken ze allemaal en toen werd het stil. Om 18.30 uur komt de eerste wandelaar aangelopen.
Nuttert heeft veel honger gehad vandaag, het ontbijt met havermout lijkt onvoldoende. Aan het einde van de avond is de pot pindakaas opgelepeld door Nuttert.
Naar Taumarunui (31 km) – 17 november 2018
In de ochtend worden we weer wakker van de zon en de geluiden van allerlei auto’s. Er gingen blijkbaar nog meer groepen de Timber trail doen. Ik voelde me al behoorlijk ervaren. We raken nog in gesprek met de 3 wandelaars die we gisteren tegen waren gekomen. Zij doen ook al de hele route van Noord naar Zuid. Diep respect daarvoor.
De eerste 13 km is pittig met de fiets. Niet vanwege de hoogtes, maar vanwege het grove gravel. De fiets lijkt de hele tijd weg te glijden en dan zijn 13 km behoorlijk lang. Daarna wordt het een asfaltweg en fietsen we lekker door in het zonnetje.
In Taumarunui doen we eerst boodschappen. Na 3 dagen geen boodschappen kunnen doen slaan we nu bijna door. De bakery verderop blijkt helaas meer een banketbakker dan een bakker. We kopen avondeten en drinken, koekjes en ontbijt.
We arriveren rond 14.00 uur op de camping holiday park Taumarunui. Er is nog voldoende plek en de beheerder is zeer behulpzaam. We komen even bij, organiseerden weer een picknicktafel, verzeten onze tent en de picknicktafel. Daarna douchen en de was doen. Vandaag zou het nog zonnig blijven, dus de was kan nog drogen.
We raken later op de middag aan de praat met Graeme, een tachtigjarige plaatselijke nieuwsgierige mountainbiker. Hij nodigt ons uit voor de zondagrit van morgen. Dat accepteerden we met veel plezier. Later arriveert er ook nog een fietsende Duitser die ons direct veel vertelt over welke ritten we wel/niet moesten doen. Hij had enkele jaren geleden al eens in NZ gefietst.
In Taumarunui eten we bij de Indiër. We zijn de enige in het ongezellige restaurant, maar er wordt gelukkig veel opgehaald. Het eten is ook heerlijk. Tijdens het toetje komen er nog twee lokale mensen zitten die ons allerlei tips geven over de omgeving en waar we lekker water kunnen krijgen.
In het donker fietsen we terug.
Fietsen met de lokale fietsclub (44 km) – 18 november 2018
Na een gehaast ontbijt ontmoeten we Graeme bij zijn huis. We gaan vandaag met nog twee anderen fietsen vertelt hij. Peter zal ons begeleiden in de auto. We maken kennis met Marc en Jennie en gaan op pad.
Onderweg horen we veel over de omgeving, de geschiedenis en de natuur. Marc laat ons de Manuka-boom zien, waar de dure honing van komt. Er zijn veel imkers in de omgeving die stukken land opkopen en daar manuka-bomen neer zetten. Hij vertelt ook dat de bomen die in de weilanden staan nog de ‘native bomen’ zijn die boeren niet mogen omhakken. We horen ook dat er vroeger erg gevochten is om het land rondom Taumarunui tussen de Europeanen en de Maori’s. Er woonde in dit gebied een grote koning. Op dit moment is de verdeling 50% Maori.
We fietsen relaxed en stoppen twee keer voor een “tea” en een “lunch”, die moesten we overigens zelf meenemen. Peter heeft voor heet water gezorgd, voor een lekker cakeje en een leuk kleedje. We pauzeren bij een school en geinen wat. Na 3 uur fietsen begint het wat te regenen. Dat zet gelukkig niet door.
Dagje wandelen – 19 november 2018
We slapen uit en we lezen wat. In de middag wandelen we in het bosje naast de camping. 
Deze blijkt niet zo groot te zijn. Vervolgens lopen we naar het dorpje toe via de uitgezette wandelroute met de oranje pijlen. We lopen door weilanden met schapen, geiten, koeien en ook stieren. Behoorlijk stoer vinden we onszelf als stadse mensen.
In het Bakehouse eten we een taartje. Dit is tevens een cafetaria. Er tegenover zit de I-site en in tegenoverstelling tot de andere keren krijgen we deze keer veel hulp van de medewerkers. Ze denken echt mee. Ze vertellen ons ook dat er een orkaan in de buurt van NZ zit die veel invloed heeft op het weer. Op het Zuiderlijk eiland heeft het gesneeuwd en het is nu ook hier veel te koud voor het jaar. Dat betekent helaas voor ons dat de wandeling “alpine crossing”, die de mooiste van NZ moet zijn, niet kunnen doen vanwege de sneeuw. Vannacht zal het ook koud worden. Ook blijkt dat we niet met de trein kunnen (om een drukke verkeersweg te vermijden) omdat deze alleen stopt als er 10-15 mensen van te voren aangeven dat ze mee willen.
De rest van de dag maken we plannen voor het vervolg van onze reis. Vanwege het weer is dat niet zo makkelijk.
De nacht is koud maar door de dubbele slaapzakken hebben wij er geen last van.
Dagje te lang – 20 november 2018
Vanwege de weersvoorspelling hadden we besloten om om nog een dagje extra te blijven. Toen we opstonden bleken we de enige nog op de camping te staan. Iedereen was weg. We voelden ons een beetje ontheemd en twijfelden aan onze beslissing. Het was te laat om alsnog te gaan.
De dag brachten we vooral lezend door. In de ochtend nog wel bij de outdoor shop gevriesdroogde maaltijden gekocht. En hebben we nog een hocky pocky ijsje gegeten. Op de camping kwamen we Graehm nog een keer tegen. Hij nodigde ons nog uit voor de quizavond morgenavond.
Uiteindelijk was het een goed fietsbare dag geweest achteraf. De onweer brak niet door.
Aan het einde van de avond spreken we Phil, de campingeigenaar, nog kort. Al met al kijken we terug op een paar leuke dagen en voelden we ons al behoorlijk opgenomen in de communitee.
Weer op de fiets en klimmen en regen! – 21 november 2018
In de ochtend ontmoeten we nog twee Nieuw-Zeelanders van Nederlandse origine. We hebben een gezellig gesprek. Rond 9.30 uur hebben we de tent en de slaapzak enigszins ontdaan van de condens en regen. Het was een koude nacht, maar wij hebben goed geslapen.
Als we vertrekken is het nog steeds droog. We volgen de SH4 een hoofdweg waar je
100 km mag rijden. Voor Nederlandse begrippen is het gelukkig niet druk. Deze weg gaat gestaag omhoog. Na 16 km ben ik behoorlijk kapot. Nuttert gaat redelijk zegt hij. Vanaf Owehango bereiken we een soort plateau en dan gaat het 10 km wat makkelijker. Zeker met de wind mee. Helaas zien we achter ons ook de regenbui aankomen. Door de hoogte en de regen wordt het kouder. Gelukkig weten we dat er op 36 km een dorpje is met diverse lodges. Het startpunt van veel wandelingen in het National Park Tongariro. Vlak daarvoor moeten we nog een flinke beklimming van gemiddeld 8,8% stijgingspercentage van al met al 1,5 km. We komen beide fietsend boven. Nuttert veel eerder dan ik vanwege enkele rustmomenten tussendoor.
In het dorpje horen we bij de eerste lodge dat ze al volgeboekt zijn. Ze adviseren om met booking.com te kijken wat nog mogelijk is. Wij gaan bij de volgende lodge langs waar de receptie pas over 1,5 uur open gaat. We kunnen wel wachten in de keuken. Via Booking.com boeken we snel een kamer. De enige nog.
In de keuken komen we een jongeman van Bali tegen die al veel van de wereld heeft gezien en die nu in NZ woont. Hij was met de trein gekomen die de ene dag naar Auckland rijdt en de andere dag terug gaat naar Wellington. Hij kon ons veel vertellen over de politiek en had een uitgesproken mening over multinationals. Toen we om 15.00 uur incheckten begrepen we dat hij niet vooruit had geboekt. De mooiste wandeling van NZ kon nog wel geboekt worden. Daarvoor moeten we om 06.00 uur in de ochtend klaar staan. In de ochtend lijkt het weer op te klaren. We kunnen voor de dag erna een familiekamer boeken, zodat we in hetzelfde hotel kunnen blijven. De Balinese jongen stelt voor om deze met z’n drieën te delen. Dat doen we.
Nuttert en ik bestellen de Jacuzzi voor 15.30 uur en kunnen eindelijk een keer wat langer internetten. We hangen de tent uit in de drying room en zoeken via TripAdvisor de dichtstbijzijnde restaurant op. Het regent hard.
Later op de dag gaan we eten bij het station, nadat de regen is gestopt. Tot onze verrassing stopt opeens Mark (vd fietsclub) naast ons en zegt: hop in. Hij brengt ons naar het station. Vervolgens komen we in het restaurant weer de twee NZlanders tegen uit het Indiaas restaurant. Bizar gewoon.
En dan het filmpje van deze week: