Auteur: Nicole

zondag 10 augustus – Van Hoi An naar Danang (door Nicole)

Vandaag een reisdagje, niet zo lang maar wel midden op de dag. eWe staan rond 8.30 uur op zodat we voor 9.00 uur kunnen ontbijten. We bestellen bij het buffet en pancake banana (zoals gewoonlijke) en een pancake pineaple voor Nuttert deze keer. Verder eten we wat cornflakes met meld en Nuttert neemt nog 1 toast. We genieten van het luxe ontbijt, de enorme keuze, maar nemen steeds niet zo heel veel van al het gepresenteerde voedsel. De volgende dagen zullen wel weer eieren, omelet of scrambled egg worden vermoedelijk.

Terug op de kamer pakken we alle spullen weer in de rugzak. In de afgelopen dagen hebben we al onze spullen uit de rugzak gehaald. Dus deze moet nu weer volledig worden gereorganiseerd. We verbazen ons over de ruimte die we overhouden. De ervaring leert dat je in de loop van de vakantie alles toch efficiënter  inpakt.  

We hebben de tv aanstaan, want de finales zwemmen staan gepland. Tot onze verrassing zien we opeens de start van de estafette 4×100 meter vrouwen, waarin Nederland als vierde is geplaatst. We maken live mee dat Nederland de winnaar wordt en dus ‘onze’ eerste gouden medaille binnen haalt. 

Tegen 11.30 uur checken we uit bij de receptie. We mogen onze rugzakken in een aparte ruimte plaatsen. Bij de ingang ligt een dikke kakkerlak op z’n rug te spartelen. We betalen het hotel en zien daarna dat onze portemonee zo goed als leeg is. Dus het eerste dat we doen is weer geld ophalen bij een ATM, weer 2.000.000 dong. Van de receptionist hebben we een adresje gekregen van een klein vegetarisch cafeetje in een smal steegje midden in de stad, maar moeilijk te vinden. Ze probeert ook uit te leggen dat veel Vietnamezen aan het begin van de maand small numbers vegetariër zijn, maar helemaal duidelijk is het niet, want dit is good for family, good for the body en not much thinking in temple. Wat warrig dus. 

Ook al hebben we nog niet zo’n honger, we gaan er naar op zoek voor de beleving en stappen even uit het toeristische gedoe. En inderdaad in het cafeetje is het een rommeltje op de grond; een teken dat het er al heel druk was geweest. Niemand verstaat Engels, maar met gebaren en onze paar basiswoordjes Vietnamees kunnen we duidelijk maken dat we pho rau willen (vegetarische noedelsoep).

De noedelsoep wordt gebracht samen met een bord verse gember en basilicumblaadjes. We eten de soep bij een laag tafeletje gezeten op een laag krukje en genieten van het feit dat we de enige toeristen zijn en van de vriendelijke mensen. Na het eten dwalen we nog wat door de kleine steegjes. Duidelijk een onderdeel van de oude stad. 

We lopen naar de rivierkant en gaan bij een restaurantje aan de andere zijde van de rivier nog wat drinken om de tijd te doden. Op het balkonnetje kijken we naar het oude stadsdeel. Ik schrijf wat in het dagboekje en Nuttert mijmert wat. 

Rond 13.15 uur rekenen we af en lopen we naar het hotel, pakken onze rugzakken en lopen door naar Sinh Café Agency. Het is daar al druk. Ik probeer opnieuw onze vlucht van maandag Da Nang – HCMC te confirmeren. Dat lukt maar we moeten zorgen dat we in Da Nang ons hotel en roomnumber doorgeven, zodat in het geval van vertragingen de maatschappij ons kan bereiken. Ik begin me direct zorgen te maken over onze vlucht en de aansluiting voor onze terugreis. Wat als we deze niet zouden halen vanwege vertragingen. Door de tvbeelden van het rampgebied in het Noorden lijkt alles mogelijk wat het weer betreft. Nou, ja afwachten maar. 

De busrit naar Da Nang duurt ca. 30 minuten, niets spectaculairs over te melden. Bij het uitstappen is er weer een overijverige meneer die ons wel aan een hotel kan helpen. Wij hebben echter al een hotel uitgekozen, deze laten we zien aan de meneer en vervolgens kunnen we er met hem op een motorbike naar toe. Wij willen lopen, maar even later verschijnt hij op de brommer naast ons en laat ons weten dat hij wel vooruit zal gaan om ons aan te kondigen. Tja, we laten het maar gebeuren deze keer. Kan hij z’n commissie opstrijken voor niet-gedaan-werk. Toen we verderop twijfelen welke kant het op is, staat de meneer vrolijk te zwaaien. De laatste 100 meter neemt hij de doos met souvenirs van mij over. Dus met z’n drieën komen we aan bij het hotel.

We checken de kamer en vinden deze prima. Tijdens het slepen met de spullen raken we in gesprek met de ‘portier/keukenhulp/alleskunner’ over de Olympische Spelen, de gouden medaille van Nederland, de mogelijk enige medaille voor Vietnam voor het gewichtheffen. Ik vermaak me over zijn verbazing dat ook vrouwen geïnteresseerd zijn in sport. Aanvulling Nuttert: De hoteleigenaar kon zich dé voetbalwedstrijd van 1974 nog levendig herinneren en was blij te vertellen dat Vietnam zilver had op gewichtheffen. 

We gaan direct door naar het Cham Museum, internationaal gerenommeerd waar je zeker een uur moest doorbrengen, volgens de LP. het is 15.30 uur en om 17.00 uur gaat het museum sluiten. Nog voldoende tijd dus. Bij het museum staan zeker 3 a 4 touring-bussen. Vlak nadat wij arriveren stormt er een grote groep Aziaten naar binnen. We zijn net te laat om nog foto’s te kunnen maken zonder mensen er op. Ze stormen met z’n allen naar de linkervleugel van het gebouw, dus kiezen wij voor de rechtervleugel. We komen ze daarna niet meer tegen. Nuttert ziet nog een paar Aziaten de voorwerpen aanraken of foto’s maken en daarna is het stil…. Tot de volgende groep naar binnen stormt. 

In het museum staan een paar prachtige bewerkte stenen beelden, gevonden rond 1899-1918 in de diverse Champrovincies. We zien ook beelden uit My Son. Af en toe is er ook wat achtergrondinformatie te vinden, maar het overzicht ontbreekt. Meestal luidt een opschrijft: head of Ganesha of Statue of Garuda of nog vager Statue of a God. Het neemt niet weg dat er prachtige beelden bij staan, maar na ca. een half uur zijn ook wij door het gehele museum gelopen inclusief de new collection en giftshop.

Buiten drinken we een green tea en een cola, nadat we natuurlijk eerst hebben afgedongen. We lopen weer terug naar het hotel. het is nu rond 17.00 uur. We douchen allebei en kijken weer naar de Olympische Spelen; de verschillende heats voor het zwemmen. 

Rond 19.30 uur gaan we op zoek naar een restaurantje aan het water die door de LP goed wordt beschreven. Buiten is de temperatuur zeer aangenaam. Bovendien is het gezellig druk aan de waterkant. Veel mensen lopen over de boulevard of hangen wat bij de reling rond. Erg relaxed. Het restaurantje blijkt daarentegen veel verder weg dan op het kaartje staat. Omdat het steeds donkerder wordt en we nog lang niet in de buurt van nr. 15 zijn aangeland besluiten we om te keren. Bij een soort van hotel kunnen we eten, waar we geholpen worden door twee springerige, giechelige dames. 

Ik bestel een grouper with lemongras and chili en Nuttert een fried rice with vegetables. Nuttert heeft zijn rijst/nasi al helemaal op als ik mijn maaltijd geserveerd krijg. Het blijkt een halve kilo vis, samen met droge rijstvellen en een grote schotel groenten. De dame laat zien hoe je van dit alles een springroll maakt. Dit was erg veel en ik had al voldoende aan de vis. Onder veel aandacht van het personeel (en een voorbijschietende dikke, vette rat)  begin ik te eten. We houden angstvallig de tafels in de gaten en ik houd mijn voeten van de vloer. Als dessert bestelt Nuttert nog een gele, sappige en niet te zoete pomelo. 

Terug naar het hotel, waar we nog een film kijken The Guardian over een lifeguard op zee. Na de film blijkt het tweede bed in de kamer te krioelen van de mieren. Ook hete bovenste vakje van mijn rugzak zit vol kleine miertjes. We hadden de lange rij mieren al wel gezien, maar hadden niet in de gaten dat ze in mijn rugzak terecht waren gekomen. In het bovenste vakje waren wat resten  van de krijtdrop te vinden. Die hadden de mieren dus aangetrokken. We kloppen al onze kleren uit en rondom ons bed trekken we een streep deet om te zorgen dat ze in ieder geval niet bij ons in bed zullen kruipen. Daarna rond 00.30 uur slapen. 

Maandag 11 augustus – Van Da Nang naar HCMC (door Nuttert)

Ook deze morgen om een uur of 9 weer opgestaan. Gewoonlijk ben ik om half 7 wel wakker, maar deze morgen heb ik wat langer geslapen. Ons ontbijt is matig; een broodje met jam en een kop thee. Na het ontbijt pakken we onze tassen in, deze kunnen we bij de receptie laten. 

Ik denk iets na 10’en zijn we op pad gegaan naar de Cao Dai Tempel. Op de route nog wat fotozaken bij langs geweest; geen 50 mm lenzen. En ik heb ook de indruk dat ze niet goedkoper zijn dan in Nederland; body Nikon D80 voor $1000,-. Om 11.15 uur zijn we bij de tempel. Al met al is het niet een indrukwekkende verschijning en ziet het er ook erg rustig uit.

Na een rondje om het gebouw, de bewaker van het gebouw geeft aan dat dat geen probleem was, zijn we blootsvoets de tempel ingegaan. Er is al een monnik bezig met het een en ander, naar later bleek de voorbereidingen van de dienst van 11.30 uur. Hij nodigt ons ook uit om die bij te wonen. Nicole wil dit gelijk, ik heb nog het idee dat ik een indringer ben; dat het niet gepast is. Maar toen de kussentjes voor ons waren klaargelegd ben ik ook gebleven. Spannend. 

Om half twaalf wordt de bel geluid en komen er nog wat monniken binnen; twee vrouwen en vier mannen. De vrouwen rechts, de mannen links en nog een groep in het midden. De dienst bestaat uit mediteren/zingen begeleid met tegen elkaar tikkende houten stokjes, onderbroken door slaan op een schaal, waarbij de aanwezigen buigen (hard en zacht slaan). Daarbij wordt ook zo af en toe op de bel geslagen. Al met al een beetje onduidelijk, maar wel mooi om mee te maken. De dienst duurt zo’n twintig minuten, waarna iedereen weer zijns weegs gaat. 

Voor in de tempel is een grote bol met daarop geschilderd een groot oog. Daarachter is een altaar evenals achterin de tempel. Al met al vind ik het mooi; sereen. 

Hierna zijn we richting de rivier gelopen. Hierbij komen we bij een restaurant langs dat er best leuk uit ziet, dus zijn we daar gaan lunchen.  We ‘treffen’ het niet. De bediening is een universitaire studente bouwkunde die graag haar Engels oefent. Ze is dus nogal veel aan het woord en is niet bij onze tafel weg te slaan! Na een vruchtensapje nemen we noedels met groente. Dit smaakt goed! Maar om van het meisje af te zijn, zijn we toch niet al te lang gebleven. En gelukkig biedt ze ook niet aan om die middag met ons mee te gaan. 

Aan de boulevard hebben we bij Highland Café nog een uur of twee gezeten. Om de tijd wat op te maken. Onze vlucht gaat om 18.10 uur en we zijn van plan rond half 5 naar het vliegveld te gaan. We hebben nog wel wat tijd over. Die besteden we nog aan een bezoek aan een nieuw winkelcentrum. Dit is wel heel erg westers, dus snel weer weg. Op de terugweg zijn we nog langs de kathedraal gelopen; een ‘prachtig’ roze bouwwerk. Helaas dicht dus maar door gelopen naar het hotel. Daar hebben we nog een uurtje naar de OS zitten kijken. 

Hierna met de taxi naar het vliegveld, zo’n 10 minuten rijden. Daar aangekomen doet de chauffeur wat moeilijk met een vaag bonnetje van 10.000 dong. Dat moet volgens hem betaald worden om van het vliegveld te komen en naar ook bleek bovenop de taxifare te komen. Dat hebben we maar niet gedaan. We hebben de rit keurig betaald en zijn het vliegveld-gebouw binnen gelopen (de chauffeur kan geen woord Engels, dus later wordt zijn bedoeling mij pas duidelijk). 

Na het inchecken en de gebruikelijke controles, wachten we tot we het vliegveld binnen kunnen. In de hal is het een kippenhok; veel gepraat en geschreeuw. om 18.00 uur kunnen we met de bus naar het vliegveld. Hier blijkt dat we mooie plaatsen hebben, achter de nooduitgang (met veel beenruimte). 

Na een uurtje vliegen (jammer, in het donker), zijn we in HCMC (Saigon). Hier nemen we een taxi naar ons beoogde guesthouse, daar waar Agnes ook geweest was. Na eerst 130.000 dong en de meterstand zijn we op een ritprijs van 100.000 dong uitgekomen. De rit door Saigon is best leuk; het is er razend druk met vooral motoren. Na een half uur zijn we op bestemming (meterprijs op 110.000 dong, dus we hadden een goede deal gemaakt). Het guesthouse blijkt helaas al vol, dus zijn we in een ander hotel in de buurt gegaan voor 14$ per nacht. Dit ziet er best netjes uit; heeft tv en airco maar geen ontbijt. Na het inchecken zijn we eerst wat gaan eten. Niet dat we zo’n honger hebben, maar wel verstandig om te doen.

Omdat Nicole het hotel heeft uitgekozen, mocht ik het restaurant bepalen. In ons straatje zijn veel restaurants maar vooral met een westerse keuken. Uiteindelijk zijn we (in een ander straatje) bij een min of meer vegetarisch restaurant uitgekomen. Nicole heeft een melige fried tofu with lemongras and chili en ik heb fried noodles with vegetables. Apart en ook best aardig. Na hebben we gebakken banaan met chocoladesaus. Dit is onze laatste Vietnamese maaltijd, niet zo’n goede afsluiter. 

Tegen 10’en zijn we weer terug op de kamer. Hier hebben we de bagage nog wat gereshuffeld en zijn we na kort nog tv gekeken te hebben gaan slapen. Allebei overigens in onze slaapzakken, omdat het bed geen lakens heeft. Door de herrie op straat, ondanks dat we aan de achterkant zitten, heeft Nicole moeite om in slaap te komen. Ik heb er, ondanks de komende reis, geen moeite mee. 

Dinsdag 12 en woensdag 13 augustus – Van HCMC naar Amsterdam via Bangkok (door Nuttert)

Vandaag vroeg opgestaan voor deze lange reisdag. We zijn om kwart voor 8 op om onze tassen weer in te pakken. Maar voor we op pad gaan eerst nog ontbijten. Nicole een omelet en ik een broodje en een pancake. Hierna uitgecheckt bij het hotel en weer per taxi onderweg naar het vliegveld. We treffen het met onze chauffeur; hij is van het type ‘opschieten’. Maar met die brommers valt dat nog niet mee. Zo hebben we ook nog wat van de rest van de stad gezien; nog een paar pagodes en tempels en ook wat koloniale huizen. 

Voor het vliegveld is het druk met wachtende mensen. Het is wat onoverzichtelijk. Eenmaal binnen is het rustig. Na de truien uit de tassen gehaald te hebben, hebben we ingecheckt. Dat gaat soepeltjes. Na de nodige controles zijn we nog wat souvenirs gaan kopen. Willem moet nog wat hebben voor het oppassen op de katten en als er geld overbleef konden we zelf ook nog wat aanschaffen. Voor Willem vinden we een chocolade tempel uit Hanoi, lust hij vast wel. Nicole vindt nog de houten vrouwtjes. Ook eerder veel gezien, maar nooit gekocht. Hier maar wel. Hierna zijn we, na nog een kop thee, naar de gate gelopen waar we nog even moeten wachten. Maar gelukkig kan nog naar de OS gekeken worden. 

Om de vlucht verder te beschrijven: dat ging goed, ook de landing ging soepel (in tegenstelling tot de heenweg). In Bangkok, waar we dus 10 uur moeten volmaken, worden we met de bus naar de terminal gebracht. Dit is wel wat vreemd, zo ver is het niet, maar het zal de logistiek wel zijn. Eenmaal binnen lopen we eerst de verkeerde kant op. Omdat ik eerst bij de KLM wil inchecken, voordat we wat relaxed gaan doen, was dit niet handig. De vorm van het gebouw:We lopen dus eerst naar het knooppunt van A | B | C | D waar we dus niet moeten zijn; hiervandaan gaan alle vluchten naar het oosten. Dus lopen we weer terug. 

Bij de KLM-balie aangekomen blijkt dat je pas 2,5 uur voor vertrek kan inchecken. Jammer, nu maar op zoek gaan naar een café met de Olympische Spelen. We zijn uitgekomen bij hetzelfde café waar we op de heenweg ook zaten. Ik denk dat we daar etende, drinkende, lerende, schrijvende en tv-kijkende ongeveer 7 uur hebben doorgebracht. Achteraf ging dat best wel snel.

En waarom zijn we Bangkok niet ingegaan?  De stad ligt nogal ver weg, het zou 1,5 – 2 uur duren. In totaal zouden we dan maar 2-3 uur overhouden om wat in de stad te doen. Dat vonden we niet opwegen. 

Om 2,5 uur voor vertrek, 21.00 uur, zijn we gaan inchecken. Hierna hebben we nog wat rondgekeken in shops maar niets gekocht (behalve een kop thee). Hierna zijn we naar de gate gegaan, waar we eigenlijk gelijk kunnen boarden. Gelijk aan de heenreis heb ik weer een grote vent naast me zitten. Hij zit ook nog eens breeduit en is nogal beweeglijk. Niet zo heel fijn dus. Maar nu hebben we wel aardig geslapen. Al met al verloopt de reis mede door de vegetarische maaltijden best goed. 

Iets voor zessen zijn we op Schiphol. Het is nog wel even lopen, we komen uit in de F-vleugel, maar zo komen we gelijktijdig met onze bagage bij het bagage-afhaal-punt. Op mijn mobiel had ik gezien dat de trein van 6.21 uur zou vertrekken. Doordat alles soepeltjes verloopt hebben we die ook gehaald. 

En hoe is het in Nederland? Koud, en bij Amsterdam ook nog nat. Maar de trein is rustig, dus dit laatste deel in het dagboek kunnen schrijven. 

maandag 4 augustus – Van Hue naar Hoi An (door Nicole)

We moeten er vroeg uit, want vandaag gaan we naar Hoi An. Daar heb ik hoge verwachtingen van, want iedereen die we tegenkomen (en Agnes) melden dat dit zo’n prachtig stadje is. En ook heerlijk rustig. Bovendien is er een strand in de buurt, dus tijd om echt vakantie te gaan houden.

De bus vertrekt bij Ninh Café, ca. 15 minuten lopen, om 7.20 uur. We willen er op tijd zijn, zodat we voorin kunnen gaan zitten, zodat Nuttert genoeg benderuimte heeft. Het ontbijtbuffet is al vanaf 6.30 uur geopend, dus met onze ingepakte rugzakken gaan we ontbijten. Deze keer liggen er ook ‘ witte dingetjes’ (waarschijnlijk white rosé) die ik geprobeerd heb. Nogal smakeloos. Tandenpoetsen in de toiletten en we vertrekken.

Bij Ninh Café aangekomen hebben we pech. De riolering voor het kantoor wordt geopend. De stank is niet te harden. Rond 7.30 uur vertrekt de bus en wij zitten prima voorin. Nadat we een rondje rijden komen we weer bij Ninh Café uit. Daar stappen de laatste mensen in.

De bus is redelijk comfortabel met voldoende beenruimte overal. verder is de bus gemimed buitenlanders en Vietnamezen. De rit naar Danang is af en toe behoorlijk prachtig, door de bergen. We stoppen bij een beach resort waar we de Chinese Zee voor het eerst zien met strand met fijn zand.

In Hoi An aangekomen zijn we snel met uitstappen en onze spullen pakken. Dus binnen de kortste keren zijn we weg bij het geroep en getrek van mannetjes die hotelletjes voor ons kunnen regelen. Wij willen de favoriet van de LP eens proberen; Phuc An Hotel.

Helaas is dit hotel vol, maar ze hebben een tweede lokatie geopend waar we ook voor 25 $ terecht kunnen. We zijn teleurgesteld, maar bedenken dat we dit voor 1 nachtje kunnen doen. De medewerkster kon ons echter niet beloven dat ze morgen wel een kamer zou hebben. Ze had geen overzicht van de mensen die zouden vertrekken. We stemmen in met haar voorstel. ook omdat op het kaartje het tweede hotel nog aardig in de buurt van het oude centrum ligt. We worden met de taxi gebracht. het hotel blijkt echter veel verder weg te zijn dan op het kaartje staat.

Bij het inchecken blijken ook nog eens alle kamers van 25$ net verkocht, dus nu hebben ze een kamer van $30 voor ons. We zijn een beetje teleurgesteld, maar oké dat kan gebeuren. Het hotel ziet er schitterend uit dus besluiten we hier een nachtje te blijven. Voor 30$ hebben we nu een prachtige kamer met nieuwe douche, zwembad, beautysalon en bar/restaurant op het dak. Al met al wel superluxe natuurlijk.

De rest van de dag eten we wat, spelen een potje poolbiljart en kijken wat tv. ’s Avonds voor het diner lopen we nog even langs bij de receptie om te vragen of er al meer bekend is over ruimte in het andere hotel. Het is net erg druk met toeristen die willen inchecken. Bij een Nederlandse vrouw met zoon blijkt de 25$-kamer ook ‘net’  verhuurd. Toen begonnen we al nattigheid te voelen en voor Nuttert werd het steeds duidelijker dat zijn idee klopte. Dat ze proberen om twee hotels vol te krijgen. De mevrouw besluit 1 nacht te blijven voor 30$ maar wil dan zeker naar de 25$-kamer. dat blijkt mogelijk. Daarna vragen wij of er al meer bekend is over het andere hotel. Helaas blijkt er vandaag echter ‘ plotseling’ een grote groep te zijn gearriveerd, dus geen kamer voor morgen, maar we kunnen natuurlijk wel in dit hotel blijven. De volgende vraag is dan ook How many nights do you stay in this hotel? Ik heb het eigenlijk wel gehad, dus we houden het wat in het midden qua antwoord: one or two nights. 

Bij het eten is de bediening erg vriendelijk, attent en behulpzaam, maar ook hier wordt gevraagd naar het aantal nachten en er wordt zeer teleurgesteld gereageerd toen we zeiden dat we maar 1 of 2 nachten zouden blijven. De bedienster was nog niet weg of ik kreeg tranen in mijn ogen. Ik voel me er zo ingeluisd. Dat zulke aardige mensen je zo kunnen bewdonderen; dat voelde heel erg akelig. Ik wil hier dan ook geen nacht langer blijven dan noodzakelijk is. We besluiten om morgenochtend op de fiets de stad in te gaan en daar een hotel te zoeken, zodat we voor 12 uur kunnen uitchecken.

We eten een fish in bananaleaf niet zo bijzonder. Na het eten nog een film gekeken en slapen.

Dinsdag 5 augustus – Hoi An (door Nicole)

Uitgeslapen, nou ja relatief uitgeslapen, tot ca. 9.00 uur. Vandaag de hotelwissel. Het ontbijt is enorm uitgebreid, het uitzicht is grandioos en de bediening weer uiterst aardig. Toch gaan we wisselen, het hotel is dan wel 3 sterren, maar de lokatie is te ver van het oude centrum.

We kunnen twee kleine fietsjes lenen bij de buren. Dit is dan wel gratis. Tijdens het fietsen merken we hoe ver het hotel van de stad af ligt. Ca. 4 km en met kleine fietsjes is dat geen pretje, vooral niet voor Nuttert.

In een straat met veel hotelletjes (of eigenlijk serieuze luxe hotels) vragen we naar een kamer voor 5 nachten. De een na de andere vertelt ons echter dat ze geen kamers vrij hebben. Een beetje lastig dus. Nuttert begint al te twijfelen aan de hele expeditie, maar ik ben behoorlijk standvastig en wil echt een ander hotel. uiteindelijk blijkt bij het meest luxe hotel in deze straat nog een kamer beschikbaar voor 40$ per nacht. We bekijken de kamer, maar deze bevalt ons eigenlijk niet; dichtbij het zwembad en wat muffig. Blijkbaar kijken we moeilijk genoeg, want er blijkt ook nog een kamer van 35$ per nacht beschikbaar. Deze bevalt ons beter en na even nadenken besluiten we deze kamer te nemen. De kamer is wel minder dan in het Phuc An Hotel II, maar ook dit hotel heeft een supermooi zwembad. En het personeel is een stuk zakelijker/aftandelijker, ook wel prettig eigenlijk.

We fietsen terug. Het is flink warm geworden. En pakken onze rugzakken in. Bij het hotel checken we uit. De receptionist kan het niet laten om verdrietig te kijken alsof we hem persoonlijk hebben teleurgesteld. We leggen uit dat we dichtbij het centrum willen zitten.

Op twee motorbikejes worden we naar ons nieuwe hotel gebracht. Natuurlijk wel eerste afge’dong’en. Daar checken we in, brengen onze rugzakken naar de kamer, douchen en boek mee naar het zwembad. het water is heerlijk koel en het zwembad nog best diep. We bestellen een lemonjuice en een tonic. Echt vakantie.

Na een paar uur gaan we weer terug naar de kamer, opfrissen, even via internet checken hoe het met Wilco van Rooyen gaat, die twee dagen geleden gered was op de K2, en naar de stad. De temperatuur is zeer aangenaam ca. 26/27 C. De oude stad heeft vrij smalle straatjes en er zijn veel vaalgele koloniale gebouwen te zien. En verder heel, veel kledingwinkels (op maat te maken kleding) met daar tussendoor souvenir winkels.

Aan de rivierkant zijn de meeste restaurants te vinden. Ik wil vanavond eigenlijk vis-barbecue eten, een soort ‘ gourmetten aan tafel’; een aanrader van Agnes. Maar helaas dat blijkt in Hoi An nergens te vinden. Uiteindelijk kiezen we een restaurant waar het meisje ons het beste heeft geholpen. Duidelijk een familie-tentje.

Het meisje adviseert ons om de fish in bananaleaf te nemen; de specialiteit van het restaurant. We vertellen dat we deze gisteren ook al hebben gehad en er niet zo van onder de indruk waren. Ze vertelt dat zij het anders klaarmaken. Dus toch maar geprobeerd. Ik bestel de fish in bananaleaf en Nuttert fish grilled with five spices. Na een aardig lange tijd wordt het gerecht gebracht. Het meisje vertelt dat het zo lang duurt omdat de vis echt 35 tot 40 minuten wordt gestoofd in het bananaleaf-pakketje. Naar ons idee wordt er ook gekookt op een hout-gestookt-vuurtje. Op de vis liggen alle kruiden lekker te garen, peper, lemongras, knoflook, bosui, tomaat en misschien nog wel meer. Ook de vis van Nuttert ziet er goed uit. deze blijkt alleen wat droog, maar met het pepersausje (peper, zout, citroen en olie (?) of vissaus (?)) is dit ook bijzonder lekker.

We wandelen na het eten weer terug naar het hotel, nog wat tv gekeken en ca. 24.00 uur slapen.

Woensdag 6 augustus – Hoi An (door Nuttert)

Deze morgen schrikken we wakker. Het is al 9 uur toen ik voor het eerst op de wekker keek. En de keuken (restaurant) zou ook om 9 uur sluiten. Dus snel aangekleed om toch te proberen nog een ontbijtje te scoren. En dat kan ook nog. We zijn ook nog niet eens de laatsten. Het ontbijt hier is wel een van de beste wat we gehad hebben. Toast, jam, fruit, ei, pancakes, sapjes, yoghurt, cornflakes en natuurlijk de nodige lokale gerechten. We hebben het ons goed laten smaken.

Na het ontbijt zijn we op weg gegaan voor de wandeling door Hoi An. We hebben hiervoor eerst de kaartjes gehaald om een aantal musea / huizen / tempels in te kunnen. Daar hebben we ook gekeken wat we willen zien. We beginnen in D Hoang Dieu, niet het officiële begin, maar dat wat we missen doen we wel aan het einde. Dit blijkt wel het meest rustige deel te zijn. Hier zijn de huizen wat minder fraai en ook minder mensen op straat.

Na over de markt gelopen te zijn wordt het drukker. Hier hebben we ook een handicraft workshop bekeken, wat gevestigd zit in een oud huis. Dit blijkt eigenlijk een souvenir-shop te zijn, maar waarschijnlijk maken ze die wel zelf (het was twaalf uur toen we er waren en was het net pauze…). Hierna bekijken we het Hoi An Local Museum of Folklore. Dat valt wat tegen, maar vinden we wel aardig. Hierna is de Japanse brug aan de beurt. Aardig, maar verder….

Na wat gedronken te hebben op een terrasje zijn we op zoek gegaan naar Cao Dai Pagode. We denken dat we dat gevonden hebben, maar is wat onzeker. Door ons is het niet als zodanig herkent, maar het was wel een pagode.

Teruglopende naar de Japanse Brug komen we weer op dezelfde weg als de heenweg. Opvallend hierbij is dat dit straatje bijna geheel bestaat uit galeries met lokale kunst. Na de brug is nog een winkel met modelboten, van klassieke schepen (15de eeuw) tot moderne zeiljachten en schepen als de Titanic. Wel leuk, maar toch maar niet gekocht. Eerst maar mijn eigen modelboot afbouwen voordat ik wat nieuws koop.

Hierna zijn we bij de Assembly Hall of the Fujian Chinese Congregation geweest. Hier vallen de enorme wierook spiralen die door het gehele gebouw hangen.  Volgens mijns er net een speciale gebeurtenis geweest. Hierna zijn we bij de Tran Family Chapel geweest. Hier krijgen we een toelichting op de kapel; het eren van je voorouders, in dit geval tot wel 10 generaties terug. De ouderen hebben een eigen doosje, de nieuwen een foto. Hierna mogen we hun voorouders vragen om raad bij een belangrijke beslissing door met twee yang/yang munten te gooien. Gelijke munten is ‘nee’, anders ‘ja’. Nicole’s vraag is gelijk goed, bij mij moeten ze tot de derde (en laatste0 beurt nadenken voor ze een positief antwoord geven. niet ongewoon, zelf heb ik ook nog mijn twijfels. Hierna is er nog de mogelijkheid om souvenirs te kopen. Weer niet gedaan.

Vandaag hebben we ook geïnformeerd naar cooking classes. Hiervoor zijn we verschillende restaurants bij langs geweest. Nicole wil eigenlijk leren hoe je hotpot maakt, maar dat blijkt een moeilijke vraag. Uiteindelijk hebben we bij ons hotel gekozen voor een kookles bij Red Bridge Cooking School de volgende dag om 11.00 uur. Dit is wel een wat dure keuze, maar staat wel goed aangeschreven in de LP.

We zijn deze avond gaan eten bij Café 43. dat ligt naast het door ons beoogde hotel. Het eten blijkt erg goed te zijn. Nicole heeft salade met wat te hard gebakken patat en ik heb gebakken nasi met seafood. Hier hebben we ook het lokale bier geprobeerd, maar dat is niet zo lekker.

In het hotel nog een film gekeken en zijn we om een uur of 11 gaan slapen.

Qua weer was het vandaag aardig zonnig en daarmee weer erg warm.

Donderdag 7 augustus – Hoi An; kookles (door Nuttert / Nicole)

Nuttert: 

Vanmorgen om half negen opgestaan om niet helemaal als laatste te gaan ontbijten. Hierna hebben we de kookles definitief gereserveerd en gelijktijdig hebben we ook de excursie naar My Son besproken; vrijdagochtend om 5 uur (het is dan nog lekker weer en erg rustig). De prijs (120.000 dong) is gelijk als bij het Sihn Café.

Bij het zwembad hebben we gewacht (en gelezen) om om 11 uur bij het Hai Scout cafe te zijn. Bij aankomst krijgen we daar, na de (enige) gratis consumptie, uitleg wat er zou gaan gebeuren. We beginnen met een wandeling over de markt waar de groenten, vlees en vissoorten uitgelegd worden. We kopen niets, dat is al vroeg in de ochtend gedaan. Hierna zijn we met de boot naar de kookschool gegaan. van de regen onderweg hebben niet echt last, maar voor de foto is dit niet echt leuk.

Bij de school worden we noge even langs het kruidentuintje geleid, dit stelt helaas niet zoveel voor. Na de handen gewassen te hebben zijn we naar ons lokaal geleid; een met een rieten kap overdekt terras. Hierin staat een grote tafel met kookgerei voor de chef met daarvoor de stoelen voor de 14 leerlingen. daaromheen staan tafeltjes met het kookgerei voor ons.

Nicole:

Wat we gemaakt hebben? Als eerste een aubergine in claypot, daarna springpolls, waarbij we onze eigen verse rijstvellen hebben gemaakt met groenten en champignons. Daarna zelfgemaakte omeletten die we in voorgekookte droge rijstvellen hebben gedraaid. Allemaal smaakvol. Speciaal voor ons is er een vegetarische versie, wat in houdt dat wij elke keer tofu erbij krijgen. Heel attent is er voor ons ook steeds apart een bakje sojasaus ipv vissaus met pepertjes.

Eerst doet de chef de recepten voor en daarna mogen we het zelf proberen. Het is wat gemaakt komisch, maar het grootste deel van de groep vindt het reuze grappig. Ondanks de grapjes is het geen onaardige vent.

Als laatste oefening doen we fooddecoration. Zoals de chef het doet is het vrij simpel te doen en het resultaat is prachtig. maar het blijkt moeilijker te zijn dan het er uit ziet. Nuttert blijkt er echter gevoel voor te hebben, dus zijn decoratieve komkommer zag er bijna perfect uit. Die van mij is een misbaksel.

Na de kookles gaan we eten. De gerechten die de chef wel heeft voorgedaan en wij niet & de aubergine. We raken in gesprek met 4 Nederlandse meiden die 7,5 week aan het reizen zijn. na het eten gaan we met de boot terug. Bij de markt koop ik nog 2 hulpjes voor bij het versieren van groenten. Daarna gaan we naar het hotel. Het is ondertussen al 15.30 uur.

Nog even zwemmen, het is heel druk met de mensen op de stoelen. Daarna nog wat gelezen en tv gekeken op de kamer. We zijn nog zo vol van de lunch dat we besluiten rond 20.00 uur om alleen wat te knabbelen op te halen. Dus met pringels kijken we een film. Opnieuw vrij laat gaan slapen 23.00 uur (?), zeker laat omdat we de volgende ochtend vroeg op moeten staan voor de sunrise tour My Son. 

Nuttert: 

In het dorp hebben we vanmiddag nog wat dvd’s gekocht. Ze waren maar 1 dollar per stuk.

Vrijdag 8 augustus – Hoi An; My Son (door Nicole / Nuttert)

We staan vroeg op, gelukkig zijn we beide al vroeg wakker, want Nuttert heeft de wekker per ongeluk op 5.50 uur gezet ipv 4.50 uur. Om 4.55 uur schrikt Nuttert wakker en springen we het bed uit, aankleden, tas ingepakt en wij staan om 4.59 uur startklaar buiten. Het hek is nog gesloten, maar gelukkig komt de portier naar ons toe om het hek open te zetten. We nemen op de stoelen plaats en het wachten op de bus begint. Ca. 5 minuten later verschijnt een nuffige, bekakte franchise die ons groet maar daarna buiten het hek gaat paraderen. na ca. 30 minuten verschijnt eindelijk de bus. Wij hadden verwacht dat de bus al vol zou zitten met toeristen die bij hun hotel zijn opgehaald, maar dat bleek niet het geval. Er zitten nog maar 3 stellen in de bus. Het blijkt dat we nog meer mensen moeten oppikken, waardoor we met een flinke vertraging uit Hoi An vertrekken. Vervolgens blijken we ook nog 2 mensen te mensen, waardoor we weer omkeren, er druk wordt gebeld, we weer omdraaien, maar geen mensen meer oppikken. Dus nu toch maar door rijden naar My Son.

Het is nu 5.50 uur. Een beetje zonde van de slaaptijd, maar vooral van het mooie ochtendlicht dat we nu missen bij de Cham torens. Hoewel het er verder behoorlijk bewolkt uit zet en het de vraag is of we dit licht überhaupt hadden gehad. Het is wel een bijzondere ervaring om het stadje Hoi An wakker te zien worden en het eerste licht te zien opkomen.

De gids verontschuldigt zich meerdere keren voor de vertraging, maar de groep is chagrijnig en blijf chagrijnig. Het ontbijt bestaat uit een droog broodje met ham, die wij beleeft weigeren/teruggeven. Bij de Cham torens aangekomen moeten we na het ticket office nog 2 km met de bus over een slingerende weg de bergen in. De omgeving is al erg mooi. De ochtendnevel hangt onderaan de bergen en et zonlicht schijnt prachtig op de bergen.

Eerst moeten we in een schoolse opstelling luisteren naar het gebrekkige verhaal in het Engels van de gids. We proberen er een samenhangend verhaal van te maken. Daarna gaan we in een flink tempo op pad naar Group A en B van de Cham torens. Het lijkt erop dat wij echt de eerste mensen van die dag zijn om de ruïnes te bekijken. Dus Nuttert en ik lopen zo snel mogelijk mee om te zorgen dat we als een van de eerste van de groep arriveren bij de torens om mooie foto’s te maken.

Van de torens is niet zo heel veel meer overgebleven na de bombardementen van de Amerikanen. In de Vietnamoorlog had de Vietcong hier een basis van gemaakt. Vandaar dat het een logische plek was om te bombarderen.

Nuttert:

We beginnen bij het B-complex. Hiervan is het meeste intact. De bakstenen gebouwen staan meest nog wel overeind, de natuurstenen tempel daartussen is alleen nog aan de fundering herkenbaar. De versiersels op de bakstenen gebouwen zijn ook nog best wel goed zichtbaar. Bij dit complex heeft onze gids het een en ander proberen te vertellen:

• de geschiedenis van Cham, dat ze door het oprukkende China, de Khmer steeds zuidelijker moesten en dat het complex daarom op een gegeven moment verlaten is (1000 na Chr.). Dus op zich niet zo gek dat het niet zo best meer is;
• hoe het zit met de oriëntatie, tempelopening op het oosten gericht met een nepdeur op het westen;
• hoe het zit met de religie: de lingam en de yoni;
• hoe het zit met de versieringen, dat ze pas na het bouwen aangebracht zijn en dat het dak soms van goud was.

Al met al weer een heel verhaal waar niet alles is van blijven hangen. Hierna hebben we 5 kwartier gekregen om alles te bekijken. Behalve van A/B is er van de rest niet echt veel meer over, soms alleen een hoop stenen, soms nog een deel van een gebouw.

We zijn inclusief de wandeling terug naar de bus in een uurtje dan ook wel klaar. Daar is nog een opstelling met wat foto’s, maar die zijn allemaal redelijk recent, niet van voor de bombardementen. Bij een ander stalletje hebben we nog wat gedronken en toen mochten we weer de bus in (iets vertraagt omdat de Francaise en een Duitser te laat waren, en waarom?). Op de terugreis hebben we op ons verzoek nog bij een warmemoriam gestopt. Dit is een grote begraafplaats!

Ik denk dat we uiteindelijk om een uur of 10 weer terug zijn in het hotel. Het laatste stukje moeten we lopen; de bus wil ons niet bij ons hotel afzetten.

Omdat Nicole haar boeken uit heeft, wil ze een nieuwe. En dat kan met inlevering van je oude waarvoor je dan een dollar per stuk terugkrijgt. In dit geval een slechte deal, maar ja wat moet je. Dus, nadat Nicole een fiets gehuurd heeft, is ze het stadje ingegaan  en heeft ze een nieuwe gekocht: When heven and earth changed places, over een Vietnamese vrouw tijdens en na de oorlog.

Toen Nicole terug was hebben we onze zwemspullen gepakt om naar zee te gaan! Ook ik moet een fiets hebben dus die ook bij een vrouwtje voor het hotel geregeld. Het is relatief best een hoge fiets, maar het houdt niet over… Dus op weg naar het ca. 5 km verderop liggende Cua Dal beach. In het dorpje worden we met veel (politie) gefluit onthaald. Daar is een mannetje mij druk aan het gebaren dat we onze fietsen in een stalling moeten zetten. na hem duidelijk gemaakt te hebben dat dat wel helder was en dat hij stoppen kon hebben we dat maar gedaan: weer 4000 dong ‘naar de paal’.

Na eerste het strand geïnspecteerd te hebben zijn we terug het straatje ingelopen waar we vandaan kwamen om daar te gaan lunchen (we hadden immers ook nog niet ontbeten!). Door het weinige eten was ik een beetje kriegelig geworden. Na een aardige Vietnamese lunch zijn we het strand opgegaan. En we vinden strandstoelen. Bij de eerste is het dak (20.000 dong), maar de volgende heeft veel meer plaats (40.000 dong). Dat is een beetje duur, maar toen 20.000 dong ook goed was (na verschillende keren weggelopen te zijn) zijn we daar gaan liggen. Lekker onder een rieten parasol. En de zee is ook lekker op temperatuur met kleine golven.

Ik denk dat we het daar tot een uur of 5 hebben volgehouden. Toen begon het wat te regenen en we willen ook nog iets eten (wat prima op het strand kon) om voor het donker in het hotel te zijn. Ook bij de strandtentjes is het rustig, de gasten-verleidster is helemaal blij dat we bij haar komen! Nicole heeft een visje met patatje (voor 30.000 dong) en ik had garnalen met groente. Al met al lekker.

Bij het terug fietsen hebben we verscheidene buien gehad, die we onder bomen schuilend hebben afgewacht: de paraplu’s zijn nou niet zodanig dat ze fietsend gebruikt kunnen worden. Het laatste stukje (in Hoi An) hebben we zelfs gelopen. Het wordt niet meer droog.

In het hotel blijkt dat de zon toch meer kracht had dan gedacht. Nicole’s rug is goed rood geworden en bij mij is mijn borst aan de beurt. Dus na het douchen hebben we het nog goed ingesmeerd met aftersun-olie. We hebben de fietsen nog teruggebracht, twee pilsjes gekocht en in de hotelkamer nog wat film gekeken (een Home-alone-variant) en natuurlijk de openingsceremonie van de Olympische Spelen.

Zaterdag 9 augustus – Hoi An (door Nuttert)

Ontbijt op de gebruikelijke tijd met de gebruikelijke items. Hierna terug naar de kamer om de OS te bekijken; de eerste wedstrijden. Ook stuiten we op beelden van overstromingen in de buurt van Lao Cai; met ca. 50 doden en veel vermisten.

Om een uur of twaalf zijn we de straat op gegaan. Eerst naar het Sihn Café voor onze reis naar Danang. Dit blijkt ook 50.000 dong te kosten, evenveel als naar Hue ! Nog steeds niet duur, dus maar gedaan. Vertrek op zondag om 14.00 uur. Inchecken voor onze vlucht naar Saigon(HCMC) kan nog niet. (door het weer).

Hierna zijn we het stadje ingewandeld, hebben we aan de haven geluncht en hebben we (Nicole) souvenirs gekocht. Ook hebben we de andere kant van de haven bekeken. Vanuit daar heb je een mooi uitzicht op het oude deel.

Om een uur of twee zijn we terug in het hotel en zijn we aan het zwembad gaan lezen. Ik heb mijn boek uitgelezen! Na 1150 Engelse pagina’s met een mooie afsluiting (moest het alleen twee keer lezen om te begrijpen wat het nou was). Nicole is om een uur of twee naar de kamer gegaan, de ogen willen niet meer. Toen het boek uit was ben ik ook naar boven gegaan.

Tot 19.30 uur hebben we nog OS gekeken. Hierna zijn we naar het dorp gelopen om te eten bij een door het hotel aangeraden restaurant. Dit is gevestigd in een oud koloniaal gebouw. Er zijn alleen twee dingetjes: het tafelkleed stikte van de vlooien en buiten is een soort muziekaal spel bezig met nogal onervaren zangers en muziekanten. En natuurlijk. Toen we klaar waren met het eten was het spel ook voorbij. We hebben hier een variant op een hotpot gegeten: Steamboat. En omdat er geen vis of vlees inzit hebben we nog 50.000 dong van de prijs afgekregen. Op zich is het eten aardig maar niet bijzonder. De toetjes (gebakken banaan met coconut sausen en creme caramel) zijn ook aardig. Het gekke van dit restaurant is dat de prijs exclusief belasting is (of zijn we gewoon afgezet?).

Op de kamer hebben we het tweede biertje gedronken bij de film en zijn we weer om een uur of 11 gaan slapen.

Dinsdag 29 juli – Van Hanoi naar Ninh Binh (door Nicole)

Na een slechte nacht komen we rond 5.30 uur aan in Hanoi. Gelukkig al iets later dan we verwacht hadden. We nemen een taxi naar het Camellia Hotel, voor teveel geld (de taxi rijdt om), want daar zou ons treinticket liggen. Daar moeten we tot 8.00 uur wachten op de manager, want de jongen die ons helpt is niet bekend met het ticket. 

We zoeken in de buurt naar een ontbijtje, wat nog niet meevalt, omdat we ons wat buiten het toeristische gebied bevinden. Uiteindelijk belanden we bij een oud stelletje, dat ons zeer vriendelijk helpt en waarschijnlijk ook 20.000 dong extra rekent, omdat we toeristen zijn. Maar we zijn zo blij met ons omeletje, thee en opgewarmd broodje, dat we ons er niet druk over maken. 

Terug bij het hotel blijkt de manager geen ticket voor ons te hebben. Hij dacht dat we de volgende dag pas zouden gaan. Dus schrijft hij een heel verhaal op ons bewijs van betaling. 

We gaan lopend terug naar het station, onderweg eten we nog een overheerlijk yoghurtje met honing bij King Do. Bij het station zien we al snel onze trein klaar staan en dus gaan we op onze plekken zitten. Hard seats, even wennen dus, maar de reis zou maar 2,5 uur duren, dus dat is wel te overzien. 

Er valt niet veel bijzonders te melden over de treinreis. Alleen misschien dat we de hele tijd achter een soort rasterwerk zitten. Vanwege stenengooiende kinderen zijn deze rasters noodzakelijk.

In Ninh Binh stappen we uit, waar we worden overvallen door verschillende mannen met brommertjes die ons wel naar een hotel willen rijden. We trekken echter ons eigen plan en lopen naar Xua Hoa Hotel; een geweldig plekje om even bij te komen. Aan het water, vriendelijke sfeer en goedkoop (12 $). We rusten even uit en gaan eten in Xua Hao Number 2. Daar worden we rond 16.00 uur opgeschrikt door een enorme hoosbui met echt zware windstoten. Dit duurt een uurtje en ondertussen zien we mensen één voor één druipnat binnen komen.

Na het eten gaan we bij een hotel verderop Queen Mini Hotel onze busreis confirmeren, waarna we weer terug lopen naar ons eigen hotel. We gaan daar in de koelte van het terras zitten even bijkomen met een biertje. We raken al snel in gesprek met vier andere Nederlanders. Heel gezellig. Tegen 21.30 uur naar bed.  

Woensdag 30 juli – Ninh Bihn (door Nicole)

We willen vroeg op om de koelte van de ochtend nog mee te pikken. Om 7.30 uur gaat de wekker en om 8.00 uur hebben we alles ingepakt en gaan we ontbijten.

Tegen 9.00 zitten we op de fiets. Het belooft een extra warme dag te worden. Dus we zien er best een beetje tegenop om te gaan fietsen. We hebben twee bestemmingen Mua Cave en Trang Nan Caves. Tijdens het fietsen, die echt niet hoog genoeg zijn en de mijne heeft zelfs vering, valt de warmte eerst nog wel mee.

Aangekomen bij Ding Dong Pagoda krijgen we thee aangeboden door een mannetje die ons vriendelijk toelacht. Goed voor de maag wijst hij. Dus proberen we het maar. We betalen 10.000 dong voor 3 mini-kopjes thee. Veel te veel natuurlijk.

Bij Trang Nang aangekomen kopen we een ticket voor een boottochtje van 2,5 uur. Een activiteit die je eigenlijk bij Tam Coc hoort te doen (volgens de reisgidsen), maar daar moet je na de boottocht zwaar in discussie met de roeiers over de ‘tip’ waar ze recht op vinden te hebben. Bij deze boottocht valt dat reuze mee. We worden door ca. 9 grote grotten gevaren. Best eng donker, soms ook erg laag en met vleermuizen. Ik moet er niet aan denken dat er zo’n enorme steenmassa boven ons zit. Het roeivrouwtje roeit ons prima rond, ze roeit zelfs met haar benen. Gelukkig heeft ze ook een paraplu meegenomen en een zaklamp, zodat we in de grotten de weg kunnen beschijnen en buiten de grotten in de schaduw zitten. Aan het einde geven we haar een tip van 20.000  dong. Ach, ja dat is het wel waard.

Ondertussen is het erg warm geworden. Dus fietsen we langzaam om een beschaduwt plekje te vinden. We komen weer uit bij het tempeltje waar we lekker buiten gaan zitten met een 7-up en een pepsi. We zien de wereld even lekker aan ons voorbij gaan. Opeens biedt het oudere mannetje ons ook een kopje thee aan. Vietnamese thee dit keer. We spreken in gebaren over voetbal, de Olympische Spelen en andere dingen. Ondertussen heeft het vrouwtje mij al een waaier gegeven me mezelf wat koelte toe te waaien. Dit is even echt eenVietnamese belevenis. Heerlijk!

Na 1,5 uur stappen we weer op de fiets  om de Mua Cave te zoeken. We rijden eerst verkeerd, waar we een taxi op z’n zijkant zien liggen. Een taxi die we eerder al langs hadden zien rijden met de achterbak open.

Door kleine dorpen, rijstvelden en over slechte wegen fietsen we naar de Mud cave. Daar aangekomen klimmen we de 500 meter treden omhoog, waar we een magnifiek uitzicht over de omgeving hebben en waar we ook in de verte een enorme regenbui zien aankomen.

Bij de eerste regendruppels lopen we snel naar beneden samen met een Franse jongen, Guilliaume, die we op de top tegen waren gekomen. Helaas lukt het ons niet om op tijd beneden te komen. We schuilen onder een rots. Na een half uur is de regen nog niet afgenomen en krijg ik wat last van duizeligheid, dus lopen we de laatste treden toch maar en worden zeiknat.

Beneden schuilen we bij het drankstalletje. Na 1,5 uur wordt het eindelijk droog en fietsen we terug naar Ninh Bihn. De laatste 4 km over Highway 1, de snelweg tussen Hanoi en Saigon (HCMC). Wel superspannend met al die snelrijdende bussen en vrachtwagens.

Bij het hotel blijkt dat het daar niet had geregend. We lijken de regen flink aan te trekken. We kunnen nog douchen in het hotel, eten een tofu sweet en sour en checken uit. Om 20.00 uur stappen we achter op een motoriek naar Queen Mini Hotel. Jammer dat we alweer weg moeten.

De bus pikt ons op om 21.00 uur. Helaas een echte bus gericht op de Aziatische maten. De softsleeper is best hard, de dekentjes en kussen best smerig en de lengte van de bedden ca. 1.70 m met een hoof hoofdeinde. Bepaalt niet comfortabel. Voor Nuttert met z’n lange benen echt afzien. Dit hadden we eerlijk gezegd ook niet verwacht. In tegenstelling tot wat de onely Planet had geschreven is deze bus vooral bezet met Vietnamezen en geen toeristen. Een eenmalige ervaring dus.

Nuttert: Oh ja, de fietsstalling bij Trang Nang, die bij de aankoop van de kaartjes nog gratis is, blijkt bij vertrek toch geld gekost te hebben (2000 per fiets). Een duidelijk ‘no’ van mij haalt de twijfel weg.

Donderdag 31 juli – Van Ninh Binh naar Hue (door Nicole)

Na een gebroken nacht komen we om 8.00 uur ’s ochtends aan in Hue. Al best warm, maar nog redelijk te doen. We hebben een hotel uitgekozen in de Citadel aan een rustige straat. Helaas blijkt deze na 30 minuten lopen met rugzakken op compleet bezet. Dus lopen we weer terug naar het gebied waren we zijn afgezet. We kiezen voor Hotel Hoa Hong, een oudje, maar wel groot en prijzig. De kamer heeft echter wel uitzicht op de rivier, dus nemen we deze.

Na een heerlijke douche gaan we slapen/lezen. Om ca. 16.30 uur lopen we wat door de omgeving, eten we lekker ‘ romantisch’ (volgens de LP) bij Tropical Garden Restaurant en drinken we ons helemaal vol met cola, lemonjuice, bier, tonic. En nog steeds hebben we dorst.

Nog wat rondgelopen, gekeken bij de uittocht van de Vietnamese toeristen boten en toen terug naar het hotel.

Vrijdag 1 augustus – Hue (door Nuttert)

Na een lange nacht geslapen te hebben, we gingen om ca. 21.00 uur naar bed en om 7.30 uur weer op, ontbijten we eerst in het hotel. Dat ziet er goed uit! Mini-stokbroodjes met keus uit diverse soorten beleg, fruit en drank. Hierna zijn we naar de Citadel gelopen.

Tja, wat moet ik zeggen: het is deels gerestaureerd, deels helemaal niet en deels zijn ze bezig. Daarnaast zijn de ruimtes soms wel af, maar nog niet ingericht. Je krijgt zo alleen een beeld van het gebouw, maar niet hoe ze woonden en leefden. We hebben het tot een uur of twaalf volgehouden, waarbij Nicole nog even bleef hangen bij een verkleedpartij tot keizer en/of keizerin. Het was ondertussen ook goed warm geworden, nadat de zon er om een uur of 10 bijkwam.

Na nog een korte pitstop bij een terras aan de rivier zijn we weer naar het hotel gelopen. Ik heb eerst een uur in een koud bad gelegen. Nicole had gelukkig niet zo’n last van de warmte.

Het eten is vandaag een speurtocht: we zijn de hele buurt doorgeweest op zoek naar een leuk restaurant. Uiteindelijk terecht gekomen bij een (goed) vegetarisch restaurant. Na wat verrast te zijn door de kaart met veel ‘vis’ en ‘ vlees’ hebben we voor een hotpot gekozen. Dat was erg lekker! Gelukkig bleek het echt vegetarisch, kon de rat gewoon blijven leven.

Ook nu liggen we om een uur of negen in bed.

Oh ja, door het matige eten van de afgelopen dagen door al dat gereis kreeg ik tegen de middag een hongerklop. Met een nuts even een energieloos, maar vanaf nu let ik beter op.

Zaterdag 2 augustus – Hue (door Nuttert)

Vandaag een mooi plan: op de fiets langs een aantal tombes van emperors. na vlakbij het hotel de fietsen gehuurd te hebben (voor 2000 dong per fiets) op weg gegaan. na een kwartier blijkt het voor mij toch geen succes; het fietsje blijkt toch wat te klein. Dus terug naar het hotel. Daar besluiten we twee motorbies te huren en ons te laten rijden. Hierop ca. 100.000 dong afgedongen!

De eerste tombe is Ming Ming. Dit is de grootste met veel paviljoens en een grafheuvel.

Hierna zijn we naar Khai Dinh gegaan. Dit is de nieuwste. Helemaal van beton en met veel foto’s.

De derde is Tu Duc. Deze vinden we de mooiste, mooi in het landschap liggend en met veel bomen; heel sereen.

Hierna zouden we naar de Pagode Thien Mu gaan en, volgens onze chauffeurs, zo zouden we nog mooi langs een eettentje kunnen. Hier hebben we niet zo’n zin in. In het hotel hebben we nog wat eten liggen. na veel geëmmer zijn we nog langs twee tempels gereden en daarna naar het hotel.

Na ’s morgens toch eerst goed warm te zijn geweest, is het in het begin van de middag toch een stuk koeler. Dat zou ’s avonds resulteren in regen, de eerste in Hue.

Na de siesta hebben we, oude fiets, onze ticket van Danang naar Saigon en van Hue naar Hi An geregeld bij het Ninh Café voor een schappelijke prijs van ca. 2,1 miljoen. Tijdens het wachten op de tickets een klein hapje gegeten bij de Japanner. Op zich had ik daar niet zo’n zin in, niet echt vegetarisch en hierna gingen we toch nog echt eten. Maar uiteindelijk is het toch best lekker.

Na een klein uurtje weer terug naar het Sint Café  om de tickets op te halen. De mevrouw is helemaal in paniek; ze dacht dat we niet meer terug zouden komen. Ze scheen gezegd te hebben dat ze in 10 minuten klaar zou zijn.

Na de fietsen weer terug gebracht te hebben zijn we in de straat van ons hotel gaan eten. Hier zitten de door ons gisteren gezochte restaurants. We komen terecht bij Ushi met voor mij een melige spaghetti en voor Nicole een aardige curry.

Ook vanavond weer lekker vroeg naar bed gegaan (21.30 uur) maar dat viel niet mee. Blijkbaar maken de Vietnamezen het zaterdagavond laat, want het wordt pas tegen twaalven rustig. Daarnaast is het koud: de airco staat op 28 C! met de laagste blaasstand.

Zondag 3 augustus – Hue (door Nuttert)

Vandaag uitgeslapen tot 07.30 uur. Na het ontbijt een beetje geïnternet, waar we de berichten van Wilco van Rooyen op de K2 horen. Hij is vermist…

Om een uur of 10 de Citadel ingelopen. We hebben niet echt een doel, maar hebben wat rondgelopen. Het is ‘koel’ en het druppelt wat. Ik kan het goed volhouden, maar Nicole heeft het erg warm.

We lunchen bij Ngo Co Nan. Is leuk. Een bamboe huis met twee verdiepingen. We hebben groenten met patat en mayonaise gehad. Hierna weer naar het hotel gelopen en daar gechilld. Voor het diner bij La Carambole (best goed) de tassen ingepakt. Erna nog bij DMZ het einde van de Formule 1 gekeken (Massa uitgevallen drie rondes voor het einde 🙁 ).

’s Middags ook nog een hoofd/lichaam-luis-inspectie gehouden bij Nicole maar niets aangetroffen.

Donderdag 24 juli – Sapa (door Nicole)

’s Ochtends vroeg om 5.30 uur worden we gewekt door geklop op de deur. De trein is gearriveerd in Lai Cao. Veel sneller dan we hadden gedacht. Dus als een gek kleden we ons aan, verzamelen alle spullen en springen het perron op. Bij de uitgang worden we door een jongen van een minibus aangesproken op het moment dat ik net op een bord zag staan dat een busticket 30.000 dong is. Dus hij wilde ons wel meenemen voor ‘thirty”. Bij het busje gekomen wilde hij dat we direct betalen. Gelukkig reageert Nuttert heel duidelijk en snel, dat we pas bij het hotel zouden betalen. Vervolgens ontstaat er een gehussel, geschreeuw en gedoe. Er moeten 4 passagiers overstappen in een andere bus, maar iedereen had al betaald dus niemand wil. Toen er 1 stel overstag ging, wilden wij ook wel. Wij hebben tenslotte nog niet betaald en we begrepen dat de andere bus sneller weg zou gaan. In de nieuwe bus aangekomen horen we van de Nederlander naast ons dat hij 170.000 dong heeft betaald voor de reis. Ook anderen hebben dit betaald. We beginnen ons zorgen te maken dat we genept zijn en dat we ipv 30.000 dong 30 dollars moeten betalen. Vooral Nuttert is bezorgd. Ik denk dat we het aan het hotel kunnen vragen en dan de normale prijs betalen.

Ondertussen wordt de omgeving mooier en mooier, maar regende het ook voortdurend. In Sapa aangekomen wordt het grootste deel van de passagiers uit de bus gezet in het centrum van Sapa. Zij hebben nog geen hotel geboekt. Ook wij moeten uitstappen, maar we blijven volhouden. Sapa Summit Hotel, dus we mogen blijven zitten. vervolgens stopt de chauffeur weer opnieuw en wijst ons een straatjeomhoog. Voor 50.000 dong wil hij ons wel bij het hotel afzetten. We geloven onze oren niet. We hebben dus toch de juiste prijs onderhandeld en de rest was dus flink afgezet. We hebben uiteindelijk 50.000 dong betaald. Bijna het dubbele, maar toch veel minder dan de rest.

In het Sapa Summit Hotel kunnen we wel ontbijten, maar pas rond 12.00 uur inchecken. We lopen dus een beetje rond in het dorp/stadje. Al snel hebben we een grote groep vrouwen (Mhong) die achter ons aanlopen.

Bij de Mhong Sisters Bar drinken we een hot chocolat. Door het druilerige weer voelen we ons wat inactief. We lezen wat en eten wat. Om 14.00 uur gaan we terug naar het hotel om in te chekcken. De hele horde Mhong kinderen is verdwenen. We slapen twee uurtjes en gaan daarna onze wasgoed wegbrengen en weer lekker lezen in café Bacquettes & Chocolat. Een gezellige plek waar je ook kunt overnachten. We besluiten om hier morgen naar toe te verplaatsen. Vroeg naar bed en weer wat lezen. Echt een relax dagje.

Oh ja, toch nog even bij een travelagent langs geweest om een treinticket voor de terugreis te regelen, zaterdag is echter een drukke dag.

Vrijdag 25 juli – Sapa (door Nuttert)

Opgestaan om 07.30 uur en klaargemaakt om te vertrekken. Eerst ontbijten, wat we direct afrekenen en het terrastuintje bekijken. Hierna naar Bacquette&Chocolat gelopen om daar in te checken. Omdat dat nog een half uurtje duurt zijn we tussentijds naar het boekingskantoor gelopen. De mevrouw heeft alleen nog een 6-persoons coupe kunnen regelen. Voor mij was dat niet akkoord. Nicole zou er geen probleem mee hebben. Dat betekent dat we pas maandagavond weg kunnen, want ook op zondag is de trein al vol. En we moeten dus ook nog op zoek naar een hotel voor nog 2 nachten.

Oh ja, het weer? Het was tot het ontbijt droog, daarna begon een lichte regen.

Na het inchecken gaan we op zoek naar een hotel. Nicole heeft een leuke gezien in dezelfde straat, maar dat blijkt een restaurant. Ondanks dat nemen we daar een pannenkoek met (veel te zoete en sterke) gemberthee. Hierna door naar Chou Long. Deze is op zich veel te duur, maar ze hebben ook goedkopere kamers. Maar omdat de receptie onbemand is zijn we verder gegaan. Er tegenover zit Nha Hang Hoing Long. Hier hebben ze een kamer voor 15 dollar per nacht. Verder niet echt op de westerling afgestemd, maar toch gereserveerd.

Hierna zijn we gaan wandelen richting Cat Cat. Geen idee wat we zouden aantreffen, maar zo zien we nog eens wat! De aanbiedingen van de brommers en de dekens zijn weer niet van de lucht, maar we hebben alles kunnen negeren. Een goed methode: Nederlands terugpraten.

Cat Cat blijkt nogal berg af te liggen, de weg ernaartoe is best steil, ca. 10%. Maar het is rustig en het begint ook steeds droger te worden. Bij het binnengaan van het gebied moeten we 10.000 dong per persoon betalen bij een wachthokje met slagboom. En verderop is er nog een controlepost, met ook een slagboom. In het dal zijn we via kleine hangbruggen over de rivier gegaan en met kleine paadjes naar een behoorlijke waterval gelopen. Hier hebben we nog wat gedronken. Zonder regen warmt het toch behoorlijk op en met de vochtigheid lust je wel wat. Na de waterval door, wat we denken, Cat Cat gelopen. Veel toerisme, maar ook nog wat echte boeren.

Terug in Sapa nog wat gedronken bij de Two Sisters, onze was opgehaald en naar het hotel gegaan. Daar hebben we ook gegeten en om 21.00 uur liggen we in bed!

Zaterdag 26 juli – Sapa (door Nicole)

Ook vandaag opgestaan met regen. We moeten er al vroeg uit, want tussen 8.00 en 9.00 uur is het check-out-time. We hebben onze tassen ingepakt en meegenomen naar het ontbijt, zodat we wat langer kunnen slapen. Bacquette & Chocolat heeft een beperkte keuze voor het ontbijt. Nuttert kiest oa een croissant die niet naar een croissant smaakt. Na het eten vraag ik aan Nuttert hoe gaat het? Hij vertelde dat hij zich erg gespannen voelt en niet kan genieten van dit land. Heimwee? Nuttert weet het niet zo goed. In ieder geval hebben we beide tranen in de ogen staan.

Na het afrekenen en uitchecken zijn we naar een nieuw hotel gegaan. Daar hebben we lang gesproken over de mogelijkheden. We kunnen onze tickets in Hanoi proberen om te zetten, zodat we eerder terug naar huis gaan, maar zover wil Nuttert het nog niet laten komen. We hebben nu een planning gemaakt voor de rest van de vakantie. We gaan langzaam reizen en zullen per plaatsje wat meer tijd nemen. Nu maar hopen dat de spanning er wat minder door wordt.

De rest van de dag hebben we al ‘nietsend’ doorgebracht. Eerst wat lezen bij de Two Mongh Sisters. Oh nee, eerst hebben we nog een ticket geregeld van Hanoi -Nihan – Binh – Hue. De treinen zijn stampvol dus hebben we nu een soft-sleeper-open-tour-ticket met de bus. We zullen zien hoe dat bevalt. Van de nachttrein tussen Hue en HCMC hebben we tot nu toe van twee kanten hele slechte verhalen gehoord. Ratten, ongedierte etc. in de treinen. Dus dit kon wel eens een zeer goed alternatief zijn. Bij de Sapa Travel Agent horen we dat er door een grote landverschuiving geen treinen vanaf Lao Cai vertrekken. Hopelijk zou dit maandag verholpen zijn. In ieder geval een geluk dat we pas maandag zouden gaan en dat we de 6-persoons coupé niet hadden genomen. Bovendien blijkt er geen deur in de compartimenten te zitten, dus wel diefstal-gevoelig.

Bij de Mhong Sisters raken we in gesprek met Nederlanders die dus net aan zijn gekomen met de trein en de enorme omweg hebben meegemaakt achterin een busje. Na een uitgebreid gesprek met de Twentenaren (zij kwamen vanuit het Zuiden) gaan we eten in Red Dao House. Nuttert heeft penne met een vieze groene vette basilicum drab. Niet zo lekker en ook nogal zwaar. Ik had een curry die wel aardig is.

Na het eten lopen we nog over een markt. Vanaf de middag was het aardig droog geworden. De markt is daardoor gezellig druk met veel Vietnamese toeristen en lokale Mhong jongeren die dansen en muziek maken. We zien veel kitsch en ook kraampjes vol medicinale bergkruiden uit China.

Daarna nog een ‘pub’ opgezocht om de dag af te sluiten met een whiskey en een baileys. Om 22.00 uur naar bed. In het hotel lijkt het erop dat we de enige gasten zijn. Geeft een beetje verlaten gevoel. De hemel is helder, dus dat geeft hoop voor morgen.

Tour update: Sastre heeft de gele trui behouden ook na de tijdrit.

Zondag 27 juli 2008 – Trekking in Sapa (door Nicole)

We staan op en er is zowaar geen regen. We hebben heerlijk kunnen uitslapen tot ca. 9.30 uur. Buiten schijnt de zon en we hebben behoorlijk goed zicht op de bergen.

We besluiten te ontbijten bij Bacquette&Chocolat, maar onderweg lopen we Stefan en …. tegen het lijf. Het Franse (kleffe) stel van de junk uit Halong Bay. Ze vertellen ons dat ze vandaag een trekking naar Ta Phin gaan doen met een gids. Ze nodigen ons uit om mee te gaan en dat vinden we een super-aanbod. We kopen snel een flesje water en wat broodjes voor de lunch en we vertrekken.

Echt een fantastische wandeling door twee kleine dorpjes Sin Hó en Ma Ch met slot in Ta Phin. We mogen een huisje in, nog best groot, maar erg armoedig. de gids legt uit dat de kleren allemaal gemaakt worden met hamtree, later begrepen we dat dit hennep is. Bovendien laat hij ons zien hoe ze de kleur indigo maken. Na elke bocht maken we weer foto’s van de rijstvelden. Prachtig en het weer is ook echt perfect. We lopen door de rijstvelden en stampen met onze grote schoenen de dijkjes kapot. Het is heerlijk om even weg te zijn uit de drukte van de stad en het gehassel van alle vrouwtjes en kinderen.

Bij het laatste dorpje Ta Phin lunchen we bij een lokaal winkeltje. De gids heeft deze lunch wel wat laat ingelast. Het is al 14.30 uur, dus we zijn blij dat we even kunnen zitten op kleine stoeltjes. We eten eerst onze eigen twee broodjes op en daarna mogen we nog wat komkommer, tomaten, appel, peer en banaan mee-eten. Heerlijk relaxed.

Toen we het dorpje verder inliepen bleek het toch behoorlijk toeristisch. We worden overvallen door een groep vrouwen met rode hoofddoeken, de Red Dzao. Erg fotogeniek, maar we durven alleen stiekem een foto te nemen, want je weet zeker dat ze dan zouden blijven proberen om iets te verkopen of geld te vragen. Hier willen we niet aan meewerken.

We moeten even wachten op de jeep. In ca. 20 minuten worden we met de Russische jeep weer terug gebracht naar Sapa. Daar nemen we afscheid van de Fransen en betalen we de gids. Ze vraagt alleen de ticketprijs voor de entree van het dorp. Wij geven ca. 2 euro meer. Veel te veel gezien de ongemakkelijke reactie van de gids.

Daarna naar het hotel, douchen en vervolgens eten bij het Red Dao House; een vegetable hotpot. Fantastisch, dat smaakt heerlijk. Nuttert heeft voor het eerst een echte vakantiedag gehad in Vietnam. Lekker ontspannen dus. Na het eten lopen we nog over de markt en drinken we een whiskey en een baileys bij de Dragon Pub. Toen naar bed.

Maandag 28 juli 2008 – Van Sapa naar Hanoi (door Nicole)

Vandaag een relax, regeldagje en reisdagje. lekker uitgeslapen, ontbijten bij bacquettes&Chocolat en daarna geïnformeerd bij de Sapa Travel Agency of de trein alweer rijdt tussen Lai Cao en Su Phung. Helaas nog niet. Dus moeten we om 16.00 uur al weg en extra bijbetalen. We brengen de rest van de tijd door bij de Mhong Sisters; wat drinken, schrijven en eten. Nuttert heeft alle ansichtkaartjes nu ook klaar.

Om 16.00 uur worden we opgepikt door een klein minibusje vol met Vietnamezen en kleine stoelen. Natuurlijk dachten wij dat de bus vol zat, maar ca. 200 meter verderop stoppen we weer en moeten er nog 4 mensen bij. Wonder boven wonder lukt dat. En daar gaan we. De chauffeur rijdt heel voorzichtig, nog nooit eerder meegemaakt in een bergachtig gebied. In Lai cao stoppen we voor een uur lunch, daarna zou de weg ‘bumpie’ worden. Ik maak me al erg zorgen. Ik ben niet zo’n held in de bergen met ‘bumpie’ wegen.

Gelukkig valt het bergachtige van de weg erg mee. De weg loopt grotendeels langs de rivier dus geen enge afgronden. Wel zien we de gevolgen van de enorme regenval van de afgelopen dagen. Veel landverschuivingen en troep meegesleurd door het water. We kunnen zien hoe hoog het water is gekomen, ca. 3-4 meter hoger dan normaal.  Het is behoorlijk tekeer gegaan. De weg is alweer in een redelijke staat, maar inderdaad erg ‘bumpie’ en stoffig. In het minibusje wordt het ondertussen steeds gezelliger met zingende kinderen en volwassenen en vervolgens een cd.

In Su Phung (ofzo) worden we bij het station afgezet. Het is een enorme drukte. We blijven zo dicht mogelijk bij ‘ons groepje’ Aziatische homo’s. Ze zorgen ervoor dat we onze tickets kunnen inruilen en de juiste kaartjes krijgen.

Op het station hebben we nog ca. 2,5 uur gewacht op de juiste trein. het blijft enorm druk, maar we hebben als snel twee stoeltjes bemachtigt bij een druk vrouwtje die zeer actief haar waren verkoopt. We onderhandelen over de prijs van het bier en dat lukte gelukkig. We betalen 10.000 dong minder.

We laten aan zoveel mogelijk mensen weten om ons heen met welke trein we gaan. Dus toen het zover was werd ons dat wel verteld. De trein valt helaas wat tegen. De matrassen zijn oud en alles ziet er minder uit. Gelukkig hebben we als mede-reizigers de twee vrouwen met kind uit ons busje. Zij willen snel gaan slapen en wij ook. Rond 22.00 uur vertrekt de trein en proberen wij in slaap te vallen.

Maandag 21 juli – Halong Bay (door Nuttert)

We zijn vanmorgen, na een goede nacht, vroeg opgestaan. We worden om ca. 08.00 uur opgehaald om naar Halong Bay gebracht te worden. Uiteindelijk wordt het 08.30 uur, maar dat had als voordeel dat je geen rondjes door de stad hoeft te rijden; iedereen zit al in de bus. De reis duurt ca. 3 uur, inclusief tussenstop, waar we Jens en Maria (De Duitsers) weer tegenkomen. Zij gingen ook naar Halong Bay, maar met een andere organisatie. Hierna zullen we ze echt niet meer zien, zij gaan twee dagen om daarna naar Ho Chi Mihn City (HCMC) te gaan.

In Halong Bay moeten we even wachten om via een klein bootje op de grote boot Dream Voyage te gaan. Mooie boot en goed onderhouden. Dat ziet er allemaal goed uit. Alleen word ik nogal kriegelig van het georganiseerde reizen. Maar goed, weten we dat ook weer en doen we dat dan ook nooit meer!!

Eenmaal op de boot hebben we eerst een half uurtje ‘rond gekeken’, vanuit onze positie in de kajuit. Hierna is de lunch; rijst met vis, groente etc. Daarna gaan we varen. Eerst bezoeken we een paar grotten. Het is hier stampvol, vooral met Vietnamezen. Daarnaast is het wel een aardige grot, maar ook niet echt bijzonder. Hierna hebben we een flink eind gevaren om te gaan kayakken. Het is al laat in de middag, zodat we bijna de zon onder zien gaan. Dit hebben we uiteindelijk vanaf de boot gezien, en dat was mooi.

Voor het kanoën krijgen we eindelijk de sleutels van de hut om ons te kunnen omkleden. Na het kanoën is er nog een klein stukje gevaren om midden tussen de rotsen te kunnen zwemmen, wij niet. Hierna hebben we nog een klein stukje gevaren naar de ligplaats voor de nacht. Hier is ook het diner; rijst met vis, groente etc. ’s Avonds hebben we vrij en hebben we lekker gelezen onder genot van een biertje.

Dinsdag 22 juli – Halong Bay (door Nicole)

We worden om 7.30 uur bij het ontbijt verwacht. We krijgen de ondertussen welbekende ; toast met gebakken. Nuttert heeft helaas niet zo goed geslapen. Je zou zeggen dat het slapen op een boot toch niet zo wennen zou zijn, maar de vreemde geluiden, het raam dat niet sluit en een druppelende  kraan (?) zorgde voor een onrustige nacht.

Bij het eten vertelt Nam, onze reisleider, I will tell you about the plan. We beginnen hem ondertussen al een beetje te waarderen en we kunnen er zelfs al om lachen dat we weer keurig gezegd worden wat we wel en niet mogen doen. The plan is om eerst naar de jetty (pier) te varen aan de zuidkant van Cat Ba Island. Tijdens de tocht genieten we van de omgeving en de heerlijke temperatuur en het windje in de ochtend.

Bij de jetty wordt de groep gesplitst. Diegene die een 3-daagse tocht hebben geboekt, wij dus, worden afgezet op het eiland met de kleine boot. De 2-daagse groep gaat terug naar het vaste land. Bij de jetty staat een groep van 5 Israëliërs gefrustreerd te wachten op de boot en de gids. Zij waren 2 uur eerder afgezet en hadden gehoord dat ze moesten wachten op de boot en de gids. Tot die tijd was er verder niets voor ze georganiseerd. Dus ze waren behoorlijk pissig.

Met de bus en alle bepakking gaan we naar de andere kant van het eiland; Cat Ba city, weer naar een jetty. Daar ligt onze nieuwe boot. We worden met  een andere boot er naar toe gebracht. Door de zware golfslag (vanwege de harde wind) zoeken we eerst een rustige baai op om over te stappen. Alles wordt prima geregeld.

Met de boot gaan we eerst door een vissersdorpje op het water naar onze nieuwe plek.

Hier zijn beduidend minder Junks met toeristen. wel zo plezierig. We worden afgezet bij een nieuwe jetty, waarna we fietsen naar een lokaal dorpje; Viet Hai in het National Park. In het dorpje wonen mensen op kosten van de overheid om het landschap te beheren. De meesten waren vroeger jagers en kapten bomen om vuur te maken. Het dorpje is omringd door prachtige rijstvelden. Gelukkig is het vandaag een dag met sluierbewolking,  waardoor de fietstocht nog enigszins te doen is. Natuurlijk zijn de fietsen te laag, dus dat is al inspannend genoeg.

In het dorpje maken we een wandeling, waar we vooral spinnen zien. Na korte tijd moeten we terug vanwege een giftige duizendpoot die zomaar uit de boom kan vallen. Nam vertrouwde dat niet meer. We fietsen dezelfde weg weer terug.

Vervolgens gaan we lunchen op de boot; rijst met vis en groente  …. en watermeloen als dessert. Daarna kunnen we gaan zwemmen. Bijna iedereen springt van de boot. Wij blijven (saai hoor) zitten. Gelukkig worden we even later bij een eilandje met strand afgezet, waar we een uurtje mogen zwemmen. Dat hebben we wel gedaan en dat is heerlijk ontspannen. Het water voelt lauw.

Met de boot worden we vervolgens weer teruggebracht naar Cat Ba. In Cat Ba verblijven we in Holiday View Hotel. Een superdeluxe plek (*** 3 sterren), met zeezicht, airco, tv. Snel gedoucht en daarna nog even het stadje in. Wandelen op de boulevard, het lijkt wel Benidorm. Zo’n plek die je ten allertijde vermijdt in Europa, maar nu is het wel relaxt. Helaas zit er bij onze tour ook een diner in het hotel bij, dus kunnen we zelf niet kiezen en zijn we gebonden aan de ongezellige eetbak waar we rijst met vis en groenten krijgen met als afsluiting een watermeloen.

Daarna naar onze kamer en wat tv gekeken. Totdat er een flinke powercut is en we helaas geen BBC World News kunnen afkijken.

Woensdag 23 juli – Van Halong Bay naar Sapa (door Nicole)

Ondanks het harde, stevige bed en de wasgoed die Nuttert nog midden in de nacht had verhangen, hebben we redelijk goed geslapen. Na een uitgebreid ontbijtbuffet hebben we ca. 1 uur in de grote hal staan wachten op ons minibusje. We vermaken ons met het pasgetrouwde Franse stel. Het is ons niet ontgaan dat ze elkaar wel heel vaak op de foto zetten en zo ontzettend blij kijken en alles is superb. We spreken uitgebreid over de Tour de France. Vandaag de dag van de Alpe d’Huez.

In een volgepropt busje gaan we op weg naar de jetty. Ongelooflijk wat een enorme, grote koffers er bestaan. Onhandelbaar in dit soort busjes, maar alles gaat er in. Een wonder. Bij de jetty worden we met de kleine boot weer op de grote boot gezet. De kleine boot moet twee keer varen vanwege de grote groep mensen.

De omgeving is opnieuw prachtig. Helaas hebben we de wind mee, waardoor het bloedheet is. Het zweet loopt met straaltjes naar beneden. Zelfs in de schaduw. Vooral Nuttert voelt zich er erg ongelukkig door. In Halong City gaan we eerst lunchen; vis met groente en rijst. Watermeloen als toetje. lekker, maar het is elke keer wel heel veel van hetzelfde.

Op de boot was ik in gesprek gekomen met Quynh, het Vietnamese fotomodel, tenminste ze heeft echt bij elke foto geposeerd als een model. We wisselen mobiele nummers uit en beloven haar dat als we in HCMC zijn we haar zullen bellen. Ze wil ons graag rondleiden. En ook m’n nagels en haren een beurt geven. Misschien moeten we dit eens doen. We zien wel. Ook zij was dus op vakantie in het Noorden. We horen dat het in het Zuiden nog warmer is.

De bus terug is even afzien, gelukkig is er airco. We worden als eersten afgezet in Hanoi en daar kunnen we in het Queen Star Hotel nog even douchen in een aparte kamer. Heerlijk. Daarna zijn we gaan eten in onze favoriete 69 bar-restaurant. Het smaakt weer heerlijk.

Tegen 20.00 uur stappen we in de taxi naar het station waar we door een vriendelijke meneer naar perron 6 worden gebracht. We delen een ‘kamer’ met 2 Denen. Zij hadden niet verwacht dat ze de ruimte zouden delen en waren not amused. Ik heb de film Charlies Chocolate Factory gezien en daarna zijn we gaan slapen.

Donderdag 17 juli 2008 – Van Amsterdam naar Bangkok (door Nicole)

We zijn opgestegen! Om 21.08 uur gingen de wielen de lucht in. Ik geloof dat ik nog nooit zo goed op tijd was. Dus meer tijd om te bedenken wat je nog meer mee kunt nemen en dus een erg volle rugzak (naar mijn idee). We zullen het zien. Het is ook alweer zes jaar geleden dat ik buiten Europa reis. Dan verleer je het efficiënt inpakken wel.

De rugzak weegt 11 kilo en Nuttert heeft 17 kilo mee. Dat is wel heel veel. Zal ook te maken hebben met alle elektronica? We gaan dus naar Vietnam. Volgens Agnes een land dat we echt nog eens moeten bezoeken. Een land dat nog mooier is dan Thailand! En dat kan ik me haast niet voorstellen. Het is min of meer toeval dat het Vietnam is geworden. We hebben namelijk veel landen besproken, New York, Jordanië (met een groep), IJsland, Alaska, Cuba, Bolivia, Brazilië, Peru, Thailand. Uiteindelijk is het Vietnam geworden. Bij het reisbureau ‘Vertrekpunt’ in Zwolle werden we op het idee gebracht. Binnen een halve week hadden we het ticket geregeld en een week later vliegen we. De visa en inentingen hebben we afgelopen dinsdag nog geregeld. Met de inentingen zijn we eigenlijk wat te laat, maar goed.

Afgelopen dagen zagen we dat het erg warm is in Hanoi, 36 C, dus we bereiden ons voor op een zeer langzame start. We moeten ons maar niet te druk maken.

Vrijdag 18 juli 2008 – Van Bangkok naar Hanoi (door Nicole)

We hebben een lange transit in Bangkok; 5 uur wachten op het vliegveld en dat valt niets mee. We proberen onze ogen open te houden met een spelletje Kolonisten van Catan . Nuttert doet mee om mij een plezier te doen, maar echt blij is hij er niet mee en dus speelt hij weinig geïnspireerd en sinds lange tijd win ik.

Het vliegtuig naar Hanoi is prima, wel wat weinig beenruimte. De landing op Hanoi-AirPort verloopt niet zachtjes. Met een harde klap knallen we neer. De piloot biedt later zijn verontschuldigingen aan. Vanwege een plotselinge valwind door de regen verliep de landing wat onprettig. Nou mijn hart klopt in mijn keel.

De paspoortcontrole verloopt soepel en als snel staan we buiten. De eerste ervaring met de broeierige warmte, de lichte regenval met bovendien nog onze warme Nederlandse kleren aan; spijkerbroeken dus. Maar eerlijk gezegd had ik warmer verwacht. We regelen een mini-bus, ik probeer te onderhandelen, maar de prijs gaat niet naar beneden. Voor 5 dollar = 170.000 dong worden we voor ons hotel afgezet. Ik moet nog even wennen dat we in een midrange hotel zitten, dus de rugzakken worden door de mensen van het hotel naar binnen gebracht. Ik er achteraan, want je weet maar nooit. Nuttert betaalt de taxi. Onze kamer is super; schoon, airco, eigen (warme) douche en tv. Verder zitten we rustig aan de achterkant van het Queen Star Hotel in Pho Ma May.

We zien vanuit de minibus al wel de chaos op de straten; heel, heel, veel toeterende brommertjes. Rond 22.00 uur, ca. 10 minuten na aankomst, zijn we een rondje in de buurt gaan maken. Stoepen vol geparkeerde scooters, eettentjes op de stoep, opengebroken straat en nog steeds veel getoeter. De eerste indruk valt niet mee. We vinden een café, 69 Café, een aanrader van de Lonely Planet, waar we een Tiger biertje (Nuttert) en een soepje (Nicole) nemen. Tegen 23.30 uur komen we terug bij het hotel en tikken we een berichtje naar Nederland aan de ouders.

Zaterdag 19 juli 2008 – Hanoi (door Nicole)

We slapen uit, behoorlijk uit. Pas om 11.15 uur worden we wakker. Het heetste moment van de dag. We kunnen nog een ontbijt eten en Rose vertelt ons over alle mogelijkheden om bij hen een tour of trekking te regelen. Budget, luxe, honeymoon alles is mogelijk. Ze is heel aardig, maar wil wel graag verkopen. Opnieuw valt het op dat ze erg blij reageren als we melden dat we 4 weken, alleen in Vietnam, gaan reizen. Blijkbaar ‘doet’ iedereen Vietnam in 2 weken. Tijdens de rit met de minibus kwamen we inderdaad een koppeltje tegen die Vietnam combineerde met andere landen.

We besluiten om nog 2 nachten bij te boeken en daarna stappen we naar buiten. Geen regen, redelijk schone straten met veel schaduw door de vele bomen. Verder zien we veel vrouwtjes met Vietnamese rijsthoedjes en van die draagstangen. Heel Aziatisch.

We hebben bedacht om een wandeling van 3,5 km uit de Lonely Planet te maken. We lopen heel rustig en relaxed. Al snel zijn er 2 vrouwtjes met bananen/ananassen die ons strikken om met hoedjes en al op de foto te gaan. Natuurlijk moeten we daarna betalen. Maar ik weiger. Nuttert voelt zich erg onder druk gezet, maar ik zet door. Foutje! Weer een ervaring rijker en de volgende vrouwtjes wimpelen we af. Thuis maar zien hoe de foto geworden is.

De tempeltjes, pagodes, marktjes etc. Zijn allemaal dicht op het tijdstip dat wij wandelen. We moeten het van de winkeltjes hebben, niet zo Nutterts ding, dus lopen we eraan voorbij. Dichtbij een Franse Kathedraal drinken we in een koude airconditioned ruimte een highland coffee. Populair bij toeristen , want we zijn zeker niet de enige.

Verder is het leuk om bij het meer op het eilandje te kijken. Erg druk, maar best aardig. We boeken bij het waterpijpen theater een kaartje voor 20.000 dong voor extra stoelen. Goedkope, maar ze zitten prima. De show begint wat sullig, maar ik vind dat er leuke spektakel stukjes geleverd worden. Nuttert heeft moeite om zijn ogen open te houden.

Na de show zoeken we een vegetarisch restaurant. Er blijkt een goede, maar ook prijzige, in onze straat te zijn. Bij het Tamarinde Café hebben we lekker gegeten. Om 20.00 uur terug in ons hotel om een beetje te chillen.

Oh, ja gisteren nog vergeten te vertellen dat vrij veel Vietnamezen nogal expressief reageren op Nutterts lengte. Wel grappig.

Zondag 20 juli 2008 – Hanoi (door Nuttert/Nicole)

Nuttert

Na een warme nacht begint onze dag vroeg om op tijd bij het Ho Chi Mihn Memorial te komen. De warme nacht kwam doordat de airco het niet zo best deed, stond (en dat zag ik pas in de ochtend) in de verkeerde stand. Het gevolg was dat hij na 10 minuten, 5 minuten uitging. In die 5 minuten was de kamer weer warm…

Ho Chi Mihn dus. Zowel het memorial, zijn museum, als het mausoleum zijn beperkt open. Van 8 tot 11. We moeten er dus vroeg bij zijn. Zelf heb ik al besloten niet naar het mausoleum te gaan. Omdat ik nog niet weet of ik hem respecteer of niet en ook om geen poppetjes te willen kijken.

Na het ontbijt zijn we daar naar toe gewandeld, zelfs na waarschijnlijk geweldige aanbiedingen om per Ping-Ping, brommer en taxi te gaan. Onderweg nog veel water gekocht (3000 dong). Het is op zich nog best wandelweer, wel warm maar goed te doen. Ik denk dat we er een klein half uur over doen. Het wordt ook steeds duidelijker dat we in de buurt komen, het wordt steeds drukker. Eenmaal daar staat er een mega rij voor het mausoleum. Ik ben er dan ook niet in gegaan.

Na wat rondgelopen te hebben op zoek naar het einde van de rij, hebben we afgesproken waar we elkaar weer zouden treffen; Nicole ging natuurlijk wel Je bent er maar één keer! Omdat het museum ook om 11 uur dicht gaat en we dat dus niet samen kunnen doen ben ik daar gaan kijken. Het is vooral veel foto’s met HCM als voorzitter, bloemenplanter, dijkinspecteur etc. En veel VS als agressor, imperialist, terwijl ik van de Lonely Planet begreep dat de VS door Zuid-Vietnam gevraagd was om te helpen…. Het is dus echt zijn museum en de Vietnamese bezoekers rennen zo hard mogelijk door het museum, zo af en toe foto’s makend.

En hoe was het bij het Mausoleum?   (Nicole)

Natuurlijk is het schrikken. Die enorme massa mensen en dan vooral veel, heel, veel Vietnamezen. Het is eerst al erg moeilijk om de rij te vinden of eigenlijk niet de rij zelf, maar wel waar je kunt aansluiten. De guard wees me naar een plek, maar daar was ik al geweest en daar kwam ik niet mee verder. Toen deed hij het hek open, zodat ik kon aansluiten. De Vietnamezen laten zich niet door het hek weerhouden en sneaken de hekken binnen. In ca. een half uurtje langzaam schuifelen sta ik dan toch voor het Mausoleum. Ik heb geluk, want de wisseling van de wacht is net begonnen. Militairen in prachtige ceremoniële witte uniformen komen met z’n drieën aangestampt. Ondertussen worden we met z’n allen in 2 rijen gezet. Van Agnes had ik begrepen dat ik aan de linkerkant moest staan en dit klopte. In een koele ruimte op een sokkel in een diepe kuil van marmer (?) ligt Ho Chi Minh in zijn glazen vitrine. Hij ziet er uit alsof hij net is gaan slapen, alleen ligt hij er wat weinig ontspannen bij, met zijn handen op zijn buik.

We worden door de militairen voortdurend verder geduwd. Terwijl we een hoekje maken worden ook hier de militairen gewisseld. Super bijzonder natuurlijk. De sfeer is zeer eerbiedig in het mausoleum, en de 4 militairen in de kuil staan echt stokstijf stil om eer te bewijzen aan hun vroegere leider. Geen kinderspel, hoewel het nog wel ongelooflijk jonge mannen zijn.

Buitengekomen, slaat de warmte als een sauna toe. Vreselijk. Gelukkig is er even later weer een windje te voelen.

Na het mausoleum kun je tegen betaling nog een bezoek brengen aan het park met huis en kantoor van HCM. Dat was nog wel aardig. Eigenlijk veel eerder dan dat ik had verwacht sta ik weer buiten. Gelukkig zit Nuttert al op me te wachten.

We hebben nog een goede pomelo gekocht (soort grapefruit) en ik heb de naam meegekregen van de soort; groen van buiten en paars van binnen. We bezoeken de Temple of Literature, heel erg oosters met veel Chinese invloeden.

Daarna bij King Do Café, in echte tl-buizen gezelligheid, een fantastische yoghurt met soep gehad. Bij het hotel een gepeperde tour geregeld naar Halong Bay en een treinticket. Bij 69 Bar-cafe een heerlijke chacha van sneak-head-fisk (een paling?) gegeten.

Nog Formule 1 gekeken, rugzak gepakt, film gekeken en slapen.

Morgen om 8.00 uur vertrekken we. We zijn er allebei aan toe om de stad uit te gaan.