Donderdag 17 juli 2008 – Van Amsterdam naar Bangkok (door Nicole)
We zijn opgestegen! Om 21.08 uur gingen de wielen de lucht in. Ik geloof dat ik nog nooit zo goed op tijd was. Dus meer tijd om te bedenken wat je nog meer mee kunt nemen en dus een erg volle rugzak (naar mijn idee). 
We zullen het zien. Het is ook alweer zes jaar geleden dat ik buiten Europa reis. Dan verleer je het efficiënt inpakken wel.
De rugzak weegt 11 kilo en Nuttert heeft 17 kilo mee. Dat is wel heel veel. Zal ook te maken hebben met alle elektronica? 
We gaan dus naar Vietnam. Volgens Agnes een land dat we echt nog eens moeten bezoeken. Een land dat nog mooier is dan Thailand! En dat kan ik me haast niet voorstellen. Het is min of meer toeval dat het Vietnam is geworden. We hebben namelijk veel landen besproken, New York, Jordanië (met een groep), IJsland, Alaska, Cuba, Bolivia, Brazilië, Peru, Thailand. Uiteindelijk is het Vietnam geworden. Bij het reisbureau ‘Vertrekpunt’ in Zwolle werden we op het idee gebracht. Binnen een halve week hadden we het ticket geregeld en een week later vliegen we. De visa en inentingen hebben we afgelopen dinsdag nog geregeld. Met de inentingen zijn we eigenlijk wat te laat, maar goed.
Afgelopen dagen zagen we dat het erg warm is in Hanoi, 36 C, dus we bereiden ons voor op een zeer langzame start. We moeten ons maar niet te druk maken.
Vrijdag 18 juli 2008 – Van Bangkok naar Hanoi (door Nicole)
We hebben een lange transit in Bangkok; 5 uur wachten op het vliegveld en dat valt niets mee. We proberen onze ogen open te houden met een spelletje Kolonisten van Catan . Nuttert doet mee om mij een plezier te doen, maar echt blij is hij er niet mee en dus speelt hij weinig geïnspireerd en sinds lange tijd win ik.
Het vliegtuig naar Hanoi is prima, wel wat weinig beenruimte. 
De landing op Hanoi-AirPort verloopt niet zachtjes. Met een harde klap knallen we neer. De piloot biedt later zijn verontschuldigingen aan. Vanwege een plotselinge valwind door de regen verliep de landing wat onprettig. Nou mijn hart klopt in mijn keel.
De paspoortcontrole verloopt soepel en als snel staan we buiten. De eerste ervaring met de broeierige warmte, de lichte regenval met bovendien nog onze warme Nederlandse kleren aan; spijkerbroeken dus. Maar eerlijk gezegd had ik warmer verwacht. We regelen een mini-bus, ik probeer te onderhandelen, maar de prijs gaat niet naar beneden. Voor 5 dollar = 170.000 dong worden we voor ons hotel afgezet. Ik moet nog even wennen dat we in een midrange hotel zitten, dus de rugzakken worden door de mensen van het hotel naar binnen gebracht. Ik er achteraan, want je weet maar nooit. Nuttert betaalt de taxi. Onze kamer is super; schoon, airco, eigen (warme) douche en tv. Verder zitten we rustig aan de achterkant van het Queen Star Hotel in Pho Ma May.
We zien vanuit de minibus al wel de chaos op de straten; heel, heel, veel toeterende brommertjes. Rond 22.00 uur, ca. 10 minuten na aankomst, zijn we een rondje in de buurt gaan maken. Stoepen vol geparkeerde scooters, eettentjes op de stoep, opengebroken straat en nog steeds veel getoeter. De eerste indruk valt niet mee. We vinden een café, 69 Café, een aanrader van de Lonely Planet, waar we een Tiger biertje (Nuttert) en een soepje (Nicole) nemen. Tegen 23.30 uur komen we terug bij het hotel en tikken we een berichtje naar Nederland aan de ouders.
Zaterdag 19 juli 2008 – Hanoi (door Nicole)
We slapen uit, behoorlijk uit. Pas om 11.15 uur worden we wakker. Het heetste moment van de dag. We kunnen nog een ontbijt eten en Rose vertelt ons over alle mogelijkheden om bij hen een tour of trekking te regelen. Budget, luxe, honeymoon alles is mogelijk. Ze is heel aardig, maar wil wel graag verkopen. Opnieuw valt het op dat ze erg blij reageren als we melden dat we 4 weken, alleen in Vietnam, gaan reizen. Blijkbaar ‘doet’ iedereen Vietnam in 2 weken. Tijdens de rit met de minibus kwamen we inderdaad een koppeltje tegen die Vietnam combineerde met andere landen.
We besluiten om nog 2 nachten bij te boeken en daarna stappen we naar buiten. Geen regen, redelijk schone straten met veel schaduw door de vele bomen. Verder zien we veel vrouwtjes met Vietnamese rijsthoedjes en van die draagstangen. Heel Aziatisch.
We hebben bedacht om een wandeling van 3,5 km uit de Lonely Planet te maken. We lopen heel rustig en relaxed. Al snel zijn er 2 vrouwtjes met bananen/ananassen die ons strikken om met hoedjes en al op de foto te gaan. Natuurlijk moeten we daarna betalen. Maar ik weiger. Nuttert voelt zich erg onder druk gezet, maar ik zet door. Foutje! Weer een ervaring rijker en de volgende vrouwtjes wimpelen we af. Thuis maar zien hoe de foto geworden is.
De tempeltjes, pagodes, marktjes etc. Zijn allemaal dicht op het tijdstip dat wij wandelen. We moeten het van de winkeltjes hebben, niet zo Nutterts ding, dus lopen we eraan voorbij. Dichtbij een Franse Kathedraal drinken we in een koude airconditioned ruimte een highland coffee. Populair bij toeristen , want we zijn zeker niet de enige.
Verder is het leuk om bij het meer op het eilandje te kijken. 
Erg druk, maar best aardig. We boeken bij het waterpijpen theater een kaartje voor 20.000 dong voor extra stoelen. Goedkope, maar ze zitten prima. De show begint wat sullig, maar ik vind dat er leuke spektakel stukjes geleverd worden. Nuttert heeft moeite om zijn ogen open te houden.
Na de show zoeken we een vegetarisch restaurant. Er blijkt een goede, maar ook prijzige, in onze straat te zijn. Bij het Tamarinde Café hebben we lekker gegeten. Om 20.00 uur terug in ons hotel om een beetje te chillen.
Oh, ja gisteren nog vergeten te vertellen dat vrij veel Vietnamezen nogal expressief reageren op Nutterts lengte. Wel grappig.
Zondag 20 juli 2008 – Hanoi (door Nuttert/Nicole)
Nuttert
Na een warme nacht begint onze dag vroeg om op tijd bij het Ho Chi Mihn Memorial te komen. De warme nacht kwam doordat de airco het niet zo best deed, stond (en dat zag ik pas in de ochtend) in de verkeerde stand. Het gevolg was dat hij na 10 minuten, 5 minuten uitging. In die 5 minuten was de kamer weer warm…
Ho Chi Mihn dus. Zowel het memorial, zijn museum, als het mausoleum zijn beperkt open. Van 8 tot 11. We moeten er dus vroeg bij zijn. Zelf heb ik al besloten niet naar het mausoleum te gaan. Omdat ik nog niet weet of ik hem respecteer of niet en ook om geen poppetjes te willen kijken.
Na het ontbijt zijn we daar naar toe gewandeld, zelfs na waarschijnlijk geweldige aanbiedingen om per Ping-Ping, brommer en taxi te gaan. Onderweg nog veel water gekocht (3000 dong). Het is op zich nog best wandelweer, wel warm maar goed te doen. Ik denk dat we er een klein half uur over doen. Het wordt ook steeds duidelijker dat we in de buurt komen, het wordt steeds drukker. Eenmaal daar staat er een mega rij voor het mausoleum. Ik ben er dan ook niet in gegaan.
Na wat rondgelopen te hebben op zoek naar het einde van de rij, hebben we afgesproken waar we elkaar weer zouden treffen; Nicole ging natuurlijk wel Je bent er maar één keer! Omdat het museum ook om 11 uur dicht gaat en we dat dus niet samen kunnen doen ben ik daar gaan kijken. Het is vooral veel foto’s met HCM als voorzitter, bloemenplanter, dijkinspecteur etc. En veel VS als agressor, imperialist, terwijl ik van de Lonely Planet begreep dat de VS door Zuid-Vietnam gevraagd was om te helpen…. Het is dus echt zijn museum en de Vietnamese bezoekers rennen zo hard mogelijk door het museum, zo af en toe foto’s makend.
En hoe was het bij het Mausoleum? (Nicole)
Natuurlijk is het schrikken. Die enorme massa mensen en dan vooral veel, heel, veel Vietnamezen. Het is eerst al erg moeilijk om de rij te vinden of eigenlijk niet de rij zelf, maar wel waar je kunt aansluiten. De guard wees me naar een plek, maar daar was ik al geweest en daar kwam ik niet mee verder. Toen deed hij het hek open, zodat ik kon aansluiten. De Vietnamezen laten zich niet door het hek weerhouden en sneaken de hekken binnen. In ca. een half uurtje langzaam schuifelen sta ik dan toch voor het Mausoleum. Ik heb geluk, want de wisseling van de wacht is net begonnen. Militairen in prachtige ceremoniële witte uniformen komen met z’n drieën aangestampt. Ondertussen worden we met z’n allen in 2 rijen gezet. Van Agnes had ik begrepen dat ik aan de linkerkant moest staan en dit klopte. In een koele ruimte op een sokkel in een diepe kuil van marmer (?) ligt Ho Chi Minh in zijn glazen vitrine. Hij ziet er uit alsof hij net is gaan slapen, alleen ligt hij er wat weinig ontspannen bij, met zijn handen op zijn buik.
We worden door de militairen voortdurend verder geduwd. Terwijl we een hoekje maken worden ook hier de militairen gewisseld. Super bijzonder natuurlijk. De sfeer is zeer eerbiedig in het mausoleum, en de 4 militairen in de kuil staan echt stokstijf stil om eer te bewijzen aan hun vroegere leider. Geen kinderspel, hoewel het nog wel ongelooflijk jonge mannen zijn.
Buitengekomen, slaat de warmte als een sauna toe. Vreselijk. Gelukkig is er even later weer een windje te voelen.
Na het mausoleum kun je tegen betaling nog een bezoek brengen aan het park met huis en kantoor van HCM. Dat was nog wel aardig. Eigenlijk veel eerder dan dat ik had verwacht sta ik weer buiten. Gelukkig zit Nuttert al op me te wachten.
We hebben nog een goede pomelo gekocht (soort grapefruit) en ik heb de naam meegekregen van de soort; groen van buiten en paars van binnen. We bezoeken de Temple of Literature, heel erg oosters met veel Chinese invloeden. 
Daarna bij King Do Café, in echte tl-buizen gezelligheid, een fantastische yoghurt met soep gehad. Bij het hotel een gepeperde tour geregeld naar Halong Bay en een treinticket. Bij 69 Bar-cafe een heerlijke chacha van sneak-head-fisk (een paling?) gegeten. 
Nog Formule 1 gekeken, rugzak gepakt, film gekeken en slapen.
Morgen om 8.00 uur vertrekken we. We zijn er allebei aan toe om de stad uit te gaan.