Week 4 – Op expeditie

Tangariro alpine crossing – donderdag 22 november 2018

We hebben beide slecht geslapen om 5.30 uur uit bed en krijgen we ons ontbijt overhandigd. Om 6.00 uur vertrekt de bus met John, onze luidruchtige chauffeur. Hij vertelt ons de bijzonderheden van de tocht die we gaan maken en wijst ons op de gevaren. Vandaag is bijzonder omdat er maar 2 á 3 dagen per jaar met sneeuw deze wandeling mogelijk is. In dit seizoen is de sneeuw op de hoogte dat we gaan lopen meestal gesmolten.

Om 6.30 uur worden we afgezet. De bus rijdt weg en we ontdekken direct dat we onze bidon in de bus hebben laten liggen. Bij de EHBO (?) vragen we om nieuw water die we direct krijgen en wel 1,5 liter.

De vulkanen met de sneeuw zijn indrukwekkend om te zien. De zon staat van achter zodat de foto’s overbelicht raken. We gaan op pad met 50 andere wandelaars. Deze zijn zo verspreid over het traject dat we ze niet echt veel tegenkomen.

Er volgt daarna een stuk met trappen en voordat we het weten zitten we zo hoog dat we in de sneeuw lopen. Er zijn steeds vlakke delen, die er uit zien alsof daar de rode krater of de meertjes achter liggen, maar zover is het nog niet.

Op een bepaald moment moeten we een soort richel van sneeuw en stenen beklimmen. Ondertussen heb ik gemerkt dat mijn schoenen vaak wegglijden in de sneeuw. Best behoorlijk eng om dat stuk te beklimmen. Ik probeer me aan alles vast te klampen en kijk niet naar beneden. Ik durf niet aan de afdaling te denken…. Nuttert loopt met rustige stappen voor me uit en helpt me waar mogelijk. Eenmaal op de top van dat stuk is het uitzicht fenomenaal. Je kunt nog heel ver kijken. Er beginnen wat wolken op te komen, maar zo hier en daar zie je de stoom van de stenen komen. De lucht ruikt ook steeds meer naar zwavel. In de diepte zie je de meertjes al liggen.

Het eerste stuk van de afdaling is in een soort losse gravel. Je zet je hak er in en glijdt een stuk naar beneden. Ik verlies een paar keer m’n evenwicht, maar dit gaat relatief gemakkelijk. Bij een meertje eten we daarna ons broodje ei en drinken we de orange juice. Vervolgens lopen we een stuk door een soort besneeuwde krater, lijkt het wel. Aan alle kanten zie je gestold lava en de verschillende vulkaantoppen. Magnifiek.

De uiteindelijke afdaling is dan eigenlijk een redelijk goed begaanbaar pad die langzaam naar beneden loopt. Gelukkig geen klauterpartij. In totaal is de afdaling 10 km en geloof me, dat ga je dus echt wel voelen in je benen, kuiten en knieën als je niet getraind bent. De laatste 3 km door het tropisch bos is net even te veel en ook wat saai. Onze benen zijn enorm stram aan het worden. We worden voortdurend door snel wandelende (jonge) mensen ingehaald, soms met wandelstokken. Ik begin het nut van die dingen dan nu wel in te zien.

Na 8 uur wandelen bereiken we eindelijk de parkeerplaats. Van onze groep zijn we het tweede stel die aankomen. Onze bus komt ca. 10 minuten later voorrijden en we krijgen een hartelijk “well done” te horen van John. Rond 14.00 uur vertrekt de bus met 6 passagiers. De overige wandelaars kunnen om 3 uur, 4 uur of 5 uur nog mee. Er is een namenlijst die zorgvuldig wordt bijgehouden.

In het hotel moeten we weer even wachten om in te checken. Nadat we de sleutel krijgen gaan we douchen en daarna de jacuzzi in. We luieren wat als de Balinese jongen, Kadeh, bij ons aansluit en zijn intrek op onze familiekamer neemt. Rond 19.00 uur gaan we met z’n drieën in het dorp eten bij de Schnapps bar. Kadeh betaalt ons eten als tegenprestatie.

We hebben het gezellig. Terug in het hotel maken we snel ons wekelijkse filmpje en blog. Dat gaat steeds sneller.

De bedden zakken nogal door maar hebben toch een goede nacht.

Old coach road – vrijdag 23 november 2018

We worden rond 6.30 uur ‘s ochtends wakker van het gerommel van de andere gasten. Vandaag vertrekt de bus een uurtje later en na een half uur is het gehele hotel leeg gelopen. Iedereen doet de crossing vandaag. De lucht is strakblauw en er is nauwelijks wind. Kadeh leent mijn fiets om naar het meertje van Gollem te fietsen, ca. 12 km verderop. Hij laat ons bij terugkeer de foto’s zien. Om 8.30 uur ontbijten we en een uurtje later vertrekken we, nadat Nuttert nog in goed Engels vertelt over onze fietsen. Kadeh neemt dit op en zwaait ons vervolgens uit.

De eerste 20 km verlopen voorspoedig. Op een parkeerplaats bij een mooie spoorbrug raken we geanimeerd in gesprek met Nederlanders die al twee weken lang slecht weer getroffen hebben op het zuiderlijk eiland en een Australiër.

Vlak voordat we beginnen aan de Old Coach Road is nog een auto museum. We twijfelen even of datgene wat we zien het museum is, maat bij navraag blijkt dat inderdaad het geval te zijn: de auto’s zoals deze in gebruikte staat tentoongesteld staan, zijn voor $10,- per persoon te bezichtigen. We laten het maar voorbij gaan…

Als we eenmaal de old coach road opgaan zitten we weer op een soort mountainbike trek. Een deel is redelijk te doen, maar er zitten ook delen bij van de oude weg waar de koetsen vroeger over gingen. De stenen liggen schots en scheef en het pad is lastig te fietsen voor mij. Nuttert gaat er een stuk makkelijker overheen. Onderweg zien we nog een paar overblijfselen van de oude spoorlijn.

In Ohakune kunnen we op het holiday park terecht. We zetten onze tent neer en gaan het dorpje in, drinken wat en doen boodschappen. We maken plannen voor de volgende dagen. Na vandaag zien we er toch vanaf om richting het oosten te gaan. De bergrug over wordt waarschijnlijk een te lastige tocht. De optie naar het zuiden betekent 97 km fietsen naar Hunterville.

Twijfeldagje – zaterdag 24 november 2018

We staan vroeg op om bij de I-site te informeren naar accommodatie in Hunterville. De dame werkt niet echt mee en geeft ons tips om te overnachten in allerlei plaatsen rondom Hunterville. We worden wat geïrriteerd. Na een nutteloos half uurtje begint het te regenen en we besluiten te ontbijten bij Mountain Rocks café. Vandaag blijven we in Ohakune.

Ik ben nog ontzettend stijf van de wandeling en kan nu een dagje langer herstellen. Op de camping spreekt een fietsende oudere Duitser ons aan en hij brengt ons op het idee om naar Wanganui te gaan. Dat wordt ons nieuwe plan.

We reserveren de Spa (jacuzzi) en eten later bij The Cyprus tree. De zon gaat prachtig onder. Uiteindelijk was het behoorlijk zonnig geworden.

Ontmoeting met Bob Grey – zondag 25 november 2018

Vandaag gaan we weer verder, dus staan we wat vroeger op. Op zich hebben we niet veel haast, het beloofd een wat makkelijker dagje te worden: veel berg af.

Vlak na het ontbijt begint het wat te regenen. Vervelend, want de tent hebben we nog niet ingepakt…

Na een klein uurtje fietsen kunnen de regenjassen uit. We zijn dan Raetihi net voorbij en onderweg naar Pipiriki. Wat een mooie weg is dit, rustig en met schitterende afdalingen! Doet denken aan de Dolomieten.

In Pipiriki hopen we een café te vinden maar dat is er niet. Wel bedrijfje wat rondvaarten op de rivier verzorgd, dus wie weet (een oud bord waarop niet alle letters meer aanwezig zijn beloofd koffie)? Vanuit een nabij gelegen huis worden we geroepen wat we willen. Nou, Koffie! De man, een bijna 90 jarige Maori met de nodige ouderdomsklachten wil ons dat wel aanbieden. Hij praat honderd uit en horen zo veel over het vroeger in deze omgeving.

Nadat we weer verder zijn gegaan is het weer gaan regenen. De camping, waar we de enigen zijn, heeft gelukkig een gebouwtje met een veranda waar we eerst nog een kop thee nemen. In een droog moment zetten we snel de tent op. Verder wordt het niet meer droog…

Gentle Annie – maandag 26 november 2018

Op de rustige camping blijven we de enige gasten. We slapen wat onrustig en worden gewekt door de vogels en later een grasmaaier. De kleren die we in het gebouwtje hadden opgehangen zijn niet veel droger geworden. De zon schijnt voorzichtig. De tent is in in ieder geval droog als we die inpakken.

De tocht vanuit Ranara begint direct pittig. Veel kleine klimmetjes en dan weer afdalingen. Na 20 km hebben we 420 m gestegen en 420 meter gedaald. Mijn benen beginnen te verzuren bij 30 km. De banaan helpt niet veel. De route is prachtig met steile rotswanden en de rivier die we steeds beter in het zicht krijgen.

Dan kom Gentle Annie in zicht. Alles waar Gentle voor staat daar beginnen we met argwaan aan. En ook deze keer was het ca. 3 km om 100 meter te overbruggen met stukken van 8%. De top is prachtig; ver gezicht prachtig. De afdaling verloopt snel en vervolgens is het nog zo’n 15 km naar Whanganui.

Het Top 10 holiday park is prachtig en we zetten onze tent bij de rivieroever. Omdat we geen avondeten hebben hebben redden we ons met ons zakje gedroogde doperwten en macaroni. Het 30-graden zwembad valt tegen, maar de douche zijn heerlijk warm.

Na het eten liggen we in de tent te lezen en te luisteren naar het getik van de regen op de tent.

Dagje Whanganui en Tasman Sea – dinsdag 27 november 2018

Het regent niet meer, wel waait het hard als we wakker worden. We doen rustig aan en ontbijten in de dinner. We wassen de kleren en voor het eerst gebruiken we de droger. Ondertussen lezen we wat.

Vervolgens fietsen we op een fietspad langs de rivier, het laatste deel van de officiële route “Mountain to sea”, naar de monding van de rivier in de Tasman Sea. Terug in whanganui eten we in de pub Rutland Arms Inn “pubfood”.

Op expeditie in Whanganui – woensdag 28 november 2018

Het weer is prachtig als we opstaan. We luieren wat in de ochtend en ontdekken de hangmatten op het terrein.

Om 13.00 uur herpakken we onszelf en gaan op expeditie. Eerst naar de ‘bee farm’ waar we horen dat er inderdaad erg veel bijenkasten zijn bijgekomen en dat de honingopbrengsten daardoor minder zijn geworden. De ongeschreven regel om de kasten minimaal 2 km van een andere imker af te zetten wordt niet meer nageleefd. We proeven de bijzondere en dure manuka-honing.

Vervolgens fietsen we naar het centrum van de stad en bezoeken het museum of ceramics. De kunstenaar Rick Rudd heeft hier zijn collectie staan met oa bijzondere theepotten. Ook is er een collectie van Anneke Borren te zien. Zij maakt vernieuwd Delfts aardewerk en heeft in Foxton een grote tegelwand voor de ‘Dutch connection’ gemaakt. Dat is zeker een bezoek waard vertelt Rick Rudd ons.

Na het bezoek aan de glasblaas galerie, waar niet veel meer gebeurd, en de supermarkt fietsen we weer op huis aan. We liggen nog een uurtje in de hangmat, eten wat en maken weer een filmpje. Nuttert heeft vandaag een VPN Express verbinding gekocht voor een half jaar. We kunnen nu Nederlandse Tv kijken als we zin hebben!

En het filmpje: