Week 5 – The Dutch connection

Fietsen met omweg naar Marton (75 km) – donderdag 29 november 2018

We doen rustig aan vanochtend hoewel we mogelijk een flink eind gaan fietsen vandaag. De zon schijnt dus de korte broeken gaan aan. In Whanganui drinken we bij de I-site nog een kopje koffie en bedenken we onze routes voor vandaag en of we een theepot van Rick Rudd willen aanschaffen. We stellen beide beslissingen uit.

Helaas blijkt de lift uit 1919 in onderhoud te zijn, waardoor we de Durie Hill zelf op moeten fietsen en zelfs nog 2 trappen op moeten slepen. We balen hier goed van en kunnen niet meer erg van het uitzicht genieten. De weg gaat eerst over de kam van de bergen heen. Het landschap is weer Hobbit-achtig. De wind is stevig, dus besluiten we niet langs Highway 3 te fietsen om de windvlagen van de vrachtwagens te vermijden. Dat betekent dat we ipv ca 50 km vandaag voor de omweg gaan en bijna 80 km zullen fietsen.

De route is prachtig, door rustige dalen met weides afgewisseld met rivieren, bruggen en klimmetjes. We zien dat de schapen geschoren worden. De klim uit het dal is heftig en duurt lang, maar de laatste 8 km is een afdaling naar Marton.

In Marton vinden we een kamer bij The Club Hotel White Lion. Een echte Engelse pub waar we eerst een lekker biertje drinken; speight en daarna nog even een wandelingetje maken. We ontdekken het standbeeld van Captain Cook

die in het Engelse Marton geboren is. Na een goede maaltijd trekken we ons terug in onze kamer met queensize bed die flink doorzakt.

Saaie rit op drukke wegen (52 km) – vrijdag 30 november 2018

Ondanks dat we geen tent hoeven op te pakken zijn we laat weg. Bij het naastgelegen cafeetje eten we ons ontbijt, waarna we vertrekken. We komen op een drukke highway 54 terecht met heel weinig ruimte naast de weg. De omgeving is saai (Nederlandsachtige weides) en we hebben alle concentratie nodig om het verkeer in de gaten te houden en daarop te anticiperen. De wind waait hard.

In Feilding (na 30 km) stoppen we voor een kopje koffie. Daarna kunnen we kiezen voor fietsen op de binnenwegen, waardoor we een stuk minder inspannend hoeven te fietsen. Het land lijkt steeds vlakker te worden. In Palmerstone North ( is er ook een South?) komen we rond 15.30 uur aan op het Holiday Park. Het is ondertussen zonnig geworden dus na een douche gaan we lekker in onze stoeltjes zitten om in de schaduw wat te lezen.

Rond 18.00 uur lopen we naar een grote New World om boodschappen te doen. We zien nog verschillende art deco huizen en lezen over een ‘housing programme’ uit 1938 waarin iedereen het recht kreeg, vanuit de overheid, op een goed onderkomen.

We eten pasta met kaassaus en drinken een ‘award winning wine’.

Bezoekje aan Palmerston North “suïcide capital of New Zealand” volgens John Cleese – zaterdag 1 december 2018

“If you wish to kill yourself but lack the courage to, I think a visit to Palmerston North will do the trick,” Cleese said.” (Bron: the Sydney Herald Tribune). Zo ver willen we niet gaan met onze mening over Palmerstone North, maar het is geen spannende stad. Ook de camping blijkt wat ongezellig.

We lopen de “kunstroute” vandaag. Deze kunst is niet zo geweldig, maar we komen wel op drie leuke plekken in PN, waaronder de prachtige bibliotheek in een industrieel gebouw. Ook het straatje achter de bibliotheek heeft een fijne sfeer.

Tijdens de wandeling heeft Nuttert zijn iPhone afgegeven om te repareren. Zijn batterij gaat snel leeg. Na een uurtje halen we deze weer op. De reparateur geeft aan dat de telefoon niet goed samenwerkt met de batterij. Er zit nu wel een nieuwe batterij in. Op de terugweg lopen we opnieuw door het wijkje met de art deco huizen. Dat was wel even genieten.

Later op de middag ontdekt Nuttert dat de batterij helemaal niet oplaadt. En dat na 2,5 minuut de telefoon uit gaat zelfs als hij deze aan een externe batterij hangt. We hopen dat een totale reset (helemaal leeg laten lopen) het probleem verhelpt.

We eten kant en klare verse salades en drinken weer een lekkere “award winning wine”.

Chrismas parade (not) in Palmerston North – zondag 2 december

De totale reset van de telefoon heeft niet geholpen. Maandag is de reparatiewinkel weer geopend. Omdat we nu een extra dag hebben doen we het ‘s morgens kalm aan. Ook vandaag staat er weer een stevige wind, een beetje als de mistral maar dan niet zo koud.

Tegen de middag lopen we weer naar het centrum, maar daar aangekomen vinden we het opvallend rustig. Bij navraag blijkt dan ook dat de Christmas parade afgelast is, door de harde wind en het verwachte onweer. Dus geven we de dag een andere invulling: lunch in een alternativo café en een wandeling vanuit de stad naar een park bij de rivier (vlak achter de camping, geen idee dat dat er is!!).

We eten (zalm) weer bij de tent, dit keer zonder wijn (vergeten) maar ondanks dat was het weer lekker! Of dit komt omdat we het koken op een enkel pitje onder de knie krijgen of omdat we sneller tevreden zijn, we weten het niet…

Klein beetje Nederland (51 km) – maandag 3 december 2018

Het is lekker zonnig als we opstaan, dat helpt om zo vroeg mogelijk in te pakken: zo snel mogelijk naar de telefoonwinkel!! Wanneer we daar aankomen worden we weer prima geholpen, hij gaat er nogmaals naar kijken. Ondertussen ontbijten we bij een café. Wanneer we terug komen blijkt hij een accu te hebben gevonden die wel goed werkt. Gelukkig!! Voor de zekerheid nemen we de originele accu ook mee.

We gaan op pad naar Foxton Beach, maar eerst langs Foxton omdat daar, in de bieb aldaar, een tegelplateau zou hangen van de landing van Abel Tasman in Nieuw Zeeland. Om er te komen kiezen we de meest rustige wegen, maar ook daar zijn veel grote vrachtauto’s. Wanneer we dichter bij de kust komen zien we vreemde heuvelrijen. Achteraf horen we dat dat begroeide duinenrijen zijn: door de vaak aanwezige harde wind gaan de duinen ver landinwaarts.

Foxton binnen fietsend worden we verrast door een oud-Hollandse windmolen! En daarnaast een cafeetje (genaamd “Dutch Oven”) waar we dan ook voor een bakkie gaan met appeltaart. Nicole neemt een ice-chocolademelk. Daarna lopen we door naar de winkel in de molen waar ze allemaal Nederlandse producten verkopen. Met chocomel, pepernoten en drop komen we weer naar buiten. Vervolgens dus naar de bibliotheek. Dit blijkt er naast te liggen en heeft ook een museum van de vroege bewoners, met name de Nederlanders die net na de oorlog naar NZ kwamen: leuk om te lezen. Ook staat er een standbeeld van Abel Tasman.

Weer op de fiets gaan we door naar de camping. Nadat de tent staat moeten we nog naar de supermarkt… niet zo handig, volgende keer gelijk doen als we er langs fietsen.

Na het eten wordt Nicole misselijk, en kort daarna ligt het eten in het gras. Om een uur of drie is het ergste voorbij en vallen we in slaap.

Dagje uitzieken – dinsdag 4 december 2018

Nicole blijft tot een uur of twaalf wat op bed liggen. Nuttert zorgt voor een kopje thee met honing, regelt wat dingetjes, doet de was en ruimt wat op. Dit zal Agnes wel bekend voorkomen. In de ochtend regende het af en toe. We blijven nog een dagje, wat ook wel het plan was.

In de middag trekt de wind weer aan. We maken een wandeling over het strand. Dit strand wordt ook als weg beschouwd waar je verkeersborden hebt staan met een snelheidslimiet (30km). Je kunt dus met de auto naar het strand, gaan zwemmen en weer terug naar huis/camping. Het is een breed strand, waar we lekker uitwaaien. Helaas geen strandtent te bekennen om een lekkere kop koffie/thee te drinken.

’s Avonds eten we pannenkoeken.

Zomerstorm! (30 km) – woensdag 5 december 2018

Na een onrustig nachtje, harde wind en zware regenbuien, zijn we vroeg wakker. In de nacht is de wind gedraaid en staat met windkracht 6-7 dwars op de tent, maar deze staat gelukkig nog fier overeind! We besluiten, ondanks dat we deels via Highway 1 (dus met veel vrachtverkeer) moeten, toch weer op pad te gaan. Maar eerst nog een ontbijt bij het locale café. Daar komen we in gesprek met een man die in 1952 emigreerde vanuit NL. Voor onze rit geeft hij nog wat goede tips.

Op Highway 1 blijkt de wind dwars op de weg te staan. En dat met de rijwind van de vrachtauto’s: niet fijn!! Er is gelukkig wel een aardige shoulder (“vlucht”strook) dus hebben we nog wel wat ruimte. Bij bruggen is dat echter niet het geval, maar bij de eerste is er een fietspad onderlangs door het dalletje (waarom daar dan een brug nodig is???) en bij een andere is de brug net afgesloten om ruimte te geven aan een brede kraanwagen waar we maar brutaalweg achteraan fietsen. Zo snel het kan gaan we weer via lokale wegen. Die zijn dan gelijk super rustig! Zo komen we in Levin aan. Hier is een camping en ondanks dat we maar 30 km gereden hebben en het pas 1 uur is besluiten we hier toch te stoppen; ondertussen is het nog harder gaan waaien en op Highway 1 is het daarmee voor ons te gevaarlijk.

Bij de mooie camping worden we allervriendelijkst onthaald en krijgen we een luw plekje. Nadat de tent opgezet is, we gedoucht en omgekleed zijn gaan we het dorp in. Er zou niet veel te zien zijn (een rozentuin: aardig) maar wel een aantal leuke cafeetjes. Nadat we nog wat boodschappen gedaan hebben wordt ons door een voor ons onbekende campinggast alleraardigst een lift naar de camping aangeboden. We slaan dit beleefd af, we gaan hier nog ergens eten. Na het (teleurstellende) eten gaan we weer naar de tent: onze plicht (het schrijven van de blog) roept! En daarbij kwamen we er tijdens het eten achter dat we al dicht bij Wellington aangekomen zijn. De laatste 60 km wordt afgeraden om te fietsen, het zou beter om de trein te pakken vanaf Waikanae, en daarmee is het nog maar 30 – 50 km fietsen. Nu moeten we opeens plannen maken voor de stad.

En nog iets over het weer: het is ondertussen minder hard gaan waaien…

Het filmpje van deze week: