Week 15 – Doel: art deco

Rimutaka Rail trail (70 km) – woensdag 6 februari 2019

Vandaag weer op de fiets op pad. En de “beloofde” regen lijkt uit te blijven. Na het ontbijt op de camping en het opruimen van onze spullen gaan we met een windje in de rug op pad.

We doen de voor het grootste deel de Rimutaka Rail trail. Het eerste deel hiervan is gelijk aan de Hutt River trail, en dus volgen we de rivier Hutt stroom opwaarts via mooie fietspaden. Het is opvallend rustig op de weg, maar wel veel fietsers en hardlopers. Omdat we na een dik uur fietsen wel zin in een bakkie hebben vragen we aan een mede fietser of er nog een cafe op de route zit. Dan komt de aap uit de mouw: naast dat er geen cafe’s in de buurt zijn is het vandaag ook nationale feestdag, Waitangi Day (viering van het akkoord tussen de Engelsen en de Maori), en alles is dicht. Dus dan maar door.

Ondanks een paar slechte stukken is de route tot het bereiken van het hoogste punt makkelijk te berijden; we volgen grotendeels het voormalige tracé van de spoorbaan naar het noorden. Het huidige tracé van de trein gaat door een lange tunnel om een steile helling niet meer te hoeven rijden. Hiervoor was vroeger een speciale trein nodig die per afdaling een nieuw setje remblokken nodig had…

Achteraf, thuis op de bank en kijkend naar The Lord of the Rings, herkennen we de scenery; blijken we net voorbij de film locatie voor Helms Deep gereden te zijn…

Voorbij de top en een aantal tunnels wordt het pad slecht. Daar waar vroeger een brug was moeten we via een zeer slecht, steil pad door een dal (met riviertje). Het is ondertussen ook gaan regenen. Het is dus niet de verwachte makkelijke afdaling. Soms is het pad zo smal dat we er met onze bepakking eigenlijk niet langs kunnen.

We komen uiteindelijk beneden, waar de route via een normale weg verder gaat. De route gaat rechts, wij links om naar Featherston te gaan om daar de trein te pakken naar Masterton. Na 10 km zijn we er en nog net op tijd ook! Denken we. Want het is Waitakiday en de treinen rijden dan met het weekendrooster. We moeten nog 2 uur wachten. Dat doen we bij een welsche pub, een van de weinige gelegenheden die open is. Eerst met een kop chocolademelk om weer wat warm te worden en dan een bord fish and chips, het enige wat ze hadden.

De trein heeft nog 5 minuten vertraging maar daarna zijn we met een fijne trein in 40 minuten (voor maar $11,- inclusief fietsen) in een al schemerig Masterton.

Na nog 10 minuutjes fietsen zijn we dan eindelijk bij de camping. Deze blijkt dan al gesloten te zijn… wat nu? We bellen toch nog maar aan en 10 minuutjes later komt de allervriendelijkste beheerder aangereden (ze was ff boodschappen aan het doen)…

In het donker zetten we de tent op en na een snelle douche kruipen we snel het bed in.

Route 52 naar Alfredton, dag 1 (44 km) – donderdag 7 februari 2019

Vandaag gaan we ca. 40 km fietsen en moeten we goed bedenken wat we inkopen. We gaan in een gebied fietsen met weinig accomodaties of winkels. Dat wordt goed plannen dus.

We gaan eerst naar een soort outdoor winkel om twee kanotassen te kopen. Die van mij moet worden vervangen omdat er een scheur in zit (13 liter) en Nuttert koopt er een van 8 liter. Dan koopt Nuttert een bidon. De oude is beschadigd. We pinnen geld bij de AZN want daar kun je 750 nzd pinnen met 3 dollar extra provisiekosten. Dan kom je redelijk goedkoop uit. Bij deze ATM komen echter alleen biljetten van 20 dollar uit de muur; een heel pakket. We ontbijten in een cafeetje en gaan dan, na allerlei gesprekken met verschillende geïnteresseerde mensen, op pad. Behoorlijk laat voor ons doen.

We doen route 52 die helemaal tot Napier gaat, 252 km lang in totaal. Dit is vroeger een highway geweest, maar doordat het nauwelijks meer gebruikt werd is het nu erg geschikt om over te fietsen. We gaan nog wel wat heuvels krijgen, begrijpen we van de kenners.

Met een lichte oostenwind, tegenwind voor ons, fietsen we door het heuvelachtige landschap. We rijden door een valley met veel weilanden en bomen. De weg kronkelt wat en loopt glooiend en zo nu en dan horen we de cicaden. Dit eerste stuk tot aan de freecamping is goed fietsbaar. Er is inderdaad weinig verkeer en op veel plekken groeit er mos op het asfalt. Rond 15.30 uur zijn we op onze bestemming in Alfredton. We staan in een weiland waar ook schapen lopen. Dus bij het opzetten van de tent moeten we oppassen voor de schapenkeutels. We zijn lekker vroeg en kunnen de andere campinggasten die later arriveren een beetje bespreken. Helaas zit er naast ons een Spaans stel waarvan de jongen de hele tijd op de ukelele zit te tokkelen.

Route 52 naar Pongaroa (45 km), dag 2 – vrijdag 8 februari 2019

Na een koude (ca. 8 graden), heldere nacht is het is al vroeg warm in de tent; we staan in de volle zon. Nicole houdt het nog het langste vol, Nuttert is ook meer van het vroege opstaan. We hebben niet zo’n haast, het is vandaag weer een rit van 45 km. We zijn dan ook pas om half 11 op weg. Het is weer een schitterende route met weinig verkeer, en ook nog prachtig weer. We vinden dit toch wel een van de mooiste gebieden van Nieuw Zeeland!

We zijn tegen tweeën in Pongarua waar we eerst wat bij het cafe (en postkantoor en buurtwinkel) wat drinken nemen. Ook kan hier gebruik van de douche geregeld worden op de plaatselijke camping (of eigenlijk een veldje bij het sportpark). Zonder douche is het gratis, maar we betalen er graag voor.

Pongarua is bekend van Maurice Wilkins, die samen met James Dewey Watson ea in 1962 de Nobelprijs voor geneeskunde gekregen heeft (dat kunnen we in Zwolle niet zeggen😉), jammer alleen dat de NOS hem gisteren in een nieuwsbericht vergeten is… In het begin van zijn carrière is hij hier arts geweest en heeft een belangrijk aandeel aan de zorg in deze regio geleverd. In het parkje is hiervoor een gedenkteken geplaatst.

Na het opzetten van de tent en een goede douche lummelen we de middag door. Ook eens lekker, meestal is het toch best druk…

Na het eten lopen we het dorp nog in om bij de bar van het hotel (waar je overigens niet kan overnachten) een biertje te drinken. Het is er druk, bij hockey speelt Nieuw Zeeland tegen Engeland en er speelt een lokaal meisje in het team. We zien het einde van de wedstrijd niet, tegen schemering lopen we weer terug en duiken de tent in.

Route 52 naar Wimbledon (45 km), dag 3 – zaterdag 9 februari 2019

In de ochtend staan we weer in de volle ochtendzon, dus al snel is het bloedheet. Nuttert heeft slecht geslapen omdat Japan nu echt dichterbij komt en/of omdat het einde van Nieuw Zeeland nadert.

We regelen in de ochtend een auto voor over een paar dagen om vanuit Napier (fiets eindbestemming) naar Auckland te rijden. Eenmaal op de fiets begint het nu wel echt door te dringen dat we niet meer zo lang in Nieuw-Zeeland zijn. We genieten dus nog maar goed van het landschap, de lucht, de (roof)vogels en de rustige wegen.

De eerste 25 km volgen we de loop van een rivier stroomafwaarts. We fietsen dus voornamelijk downhill en kunnen extra van de omgeving en de vele witte vlinders genieten. Bij een brug pauzeren we even. Na de brug loopt de weg omhoog. Eerst geleidelijk, maar 15 km verderop volgen een paar flinke steile beklimmingen. Nicole moet de fiets duwen. Nuttert rijdt helemaal naar de top in de brandende zon. We hebben er wel weer even genoeg van. Gelukkig wordt de weg daarna weer gemakkelijker en is het flinke stukken dalen.

In Wimbledon stoppen we bij de tavern met een free camping veldje. We drinken een cola en koffie en zetten daarna onze tent op naast de weide met twee nieuwsgierige koeien. Dan zitten we op onze lage stoeltjes in de schaduw lekker wat te lezen. Voor 5 dollar p/p douchen we. Rond 18.30 uur eten we een fish and chips en om 19.00 uur kruipen we onze tent in om nog wat te lezen en wat aan onze blog te werken.

Route 52 naar Porangahau (25 km), dag 4 – zondag 10 februari 2019

Doordat onze overnachtingsplek is een redelijk diep dal ligt komt de zon voor ons pas laat op de tent: uitslapen!! Dit valt ook de beheerder op maar we hebben vandaag geen haast. Als het meezit (oftewel: vinden we een mooie overnachtingsplek?) is het maar ca 25 km fietsen.

De route is net als gisteren weer prachtig. Wel wat op en neer maar goed te rijden. De route is vooral mooi de de omgeving, er zijn niet veel bezienswaardigheden. Uitzondering is de plek, een heuvel, met de langste naam ter wereld: Taumatawhakatangihangakoauauotamateapokaiwhenuakitanatahu (wat het betekent kan je vast wel googelen).

Hierna rijden we Porangahau binnen. Niet erg groot maar we met hotel, buurtwinkel en een koffiestalletje. Dus eerst een koffie met een ijsje en dan boodschappen doen voor vanavond.

De campings zijn in een ander dorp, aan de kust. Dat is nog ca 5 km verderop. We hebben keuze uit een freedom campsite (dus gratis maar dan alleen met een toilet) of een reguliere camping. We gaan eerst bij de freedom campsite kijken. Deze ligt in de duinen, dus direct aan de kust. En we vinden een mooi, vlak plekje op een duin en in de schaduw. En van de barristo in Porangahau hadden we gehoord dat we bij de naburige countryclub wel kunnen douchen (“The door is never locked”): hier blijven we dus!

Nadat de tent staat en de zwembroek aangetrokken is gaan we naar het strand. Het is een woeste branding met veel elkaar opvolgende brekende golven. Zwemmen is niet echt mogelijk in deze hoge golven. Ook ziet het er koud uit. We lopen dus eerst over het brede strand (het is net eb geweest) naar een in de verte gehouden frisbee wedstrijd. Ook zijn daar een aantal mensen in het water, dus misschien kan het toch? We doen onze schoenen uit en proberen het: het valt niet tegen. Half door het water lopend gaan we terug. Nicole besluit er toch in te gaan, Nuttert kan dan niet achter blijven. Het is niet al te warm maar net te doen. Met de golven kan je ook niet voorzichtig door komen, sommige zijn wel een kleine meter hoog! Na een half uurtje plonzen gaan we er weer uit en gaan we bij de tent weer opwarmen in de zon.

Aan het einde van de dag lopen we naar de countryclub. Er is niemand meer maar de deur van de kleedkamer is inderdaad nog open. Wel een beetje eigenaardig om te douchen maar wel lekker om het zout af te spoelen.

Omdat het al flink begint te schemeren gaan we snel koken, simpel macaroni met een saus. En dan nog afwassen en de tent in…

Route 52 naar Waipukurau (52 km), dag 5 – maandag 11 februari 2019

We staan met opluchting op vanochtend. Het heeft deze nacht niet geregend. In de loop van de ochtend spettert het nog even kort met een regenboog als gevolg. Verder is het bewolkt, waardoor we ook wat later opstaan.

We blijven tegen elkaar zeggen dat we op een fantastisch plekje staan. Iets hoger op een duin, zodat je de zee kunt zien en horen. Verder door de bomen afgeschermd voor de wind, die we nauwelijks voelen.

Voordat we vertrekken gaan we nog even bij het strand langs en zien dat het water heel hoog staat. Prachtig om te zien. Om 11.30 uur stappen we pas op de fiets en dan breekt de zon net door. Het belooft warm te worden en we hebben ook nog grotendeels de wind mee.

Het landschap is iets landelijker als de voorgaande dagen. Maar ook nu komen we door een weinig bewoond gebied. Zo nu en dan passeert een trekker of een auto met hondenkar. Één keer staat er een pilon met “stock” en zien we dat een kudde schapen wordt verplaatst naar een andere weide. Op sommige plekken wemelt het van de vlinders. Er worden er ook flink wat aangereden.

Vlak voordat we Waipukurau in gaan moeten we nog een flinke heuvel op. Het stijgingspercentage valt uiteindelijk mee, maar door de zon en het gebrek aan wind is het een pittige kluif. Beide voelen we ons misselijk van de warmte als we op de top staan.

In Waipukurau vinden we een bakery annex cafetaria waar we koffie, milkshake en een heerlijke apple turnover nemen. De camping blijkt naast highway 2 te liggen die erg druk is. Een mevrouw op de camping gaf aan dat het in de nacht wel zou afnemen en wees ons een goed plekje aan. Er bleven nog tot laat in de avond vrachtwagens en auto’s langsrijden.

Route 52 naar Napier (60 km), dag 6 – dinsdag 12 februari 2019

Na een wat onrustige nacht, het vrachtverkeer ging ondanks de toezegging toch de hele nacht door, staan we voor ons doen op tijd op om de verwachte warmte wat voor te zijn. De dag begint echter fris en vochtig en geheel bewolkt dus de was die we buiten hadden laten hangen is niet droog geworden en dat gaat ook niet snel gebeuren. Dus eerst dat in de wasdroger gegooid.

Na ontbijt en alles opgeruimd te hebben is het goed opgetrokken en is de warmte gelijk voelbaar, misschien toch te laat weg?

We beginnen een stuk met highway 2. Gelukkig is er voor ons een brede vluchtstrook. Na de brug over de Waipawa River gaan we verder via rustige lokale wegen, min of meer de rivier volgende. Het gaat toch weer aardig op en neer maar het is een stuk makkelijker dan de afgelopen dagen.

Bij een onverwachte taverne nemen we nog een bak koffie. Daar treffen we nog een aantal medefietsers die de andere kant op gaan, tips worden uitgewisseld.

Bij het bereiken van onze bestemming is het al aardig warm geworden, zo tegen de dertig graden. Maar omdat we wat tegenwind hebben is het nog best te doen. Fijn zo voor onze laatste reisdag op de fiets hier in Nieuw Zeeland.

We zijn tegen drieën op de camping, waar we eerst in de schaduw wat eten en drinken. Daarna zetten we de tent op en nemen een douche en gaan de stad in om deze dag/reis in Nieuw Zeeland te vieren. Het wordt een Indiër, de beste die hier is. Tijdens het eten blikken we terug op de mooie en minst mooie dagen…

Het schemert al wanneer we terug lopen, maar het is nog erg zacht. In de tent is het dan nog best warm, eigenlijk te warm om te slapen. Maar al lezende…

Dagje Art deco – woensdag 13 februari 2019

We gaan vandaag naar Napier. Vanaf week 2 dat we in NZ zijn is dit al een wens. We merken dat de art deco huizen ons erg aanspreken in de verschillende steden. Napier is een stad met veel art deco vanwege de grote aardbeving op 3 februari 1931. Er zijn toen daarbij veel huizen verwoest en daarna brak er ook nog brand uit waardoor er nog minder overbleef. Bij de wederopbouw heeft de stad twee architecten aangetrokken. Er kon toen ook meer rekening worden gehouden met het drukkere verkeer (bredere wegen en afgeplatte straathoeken).

Napier is nog bijna 22 km verderop dus we gaan met de bus. Deze heeft een vertraging van bijna 45 minuten. Rond 11.30 uur staan we dan toch in de stad. Natuurlijk eerst een kop koffie en tijdens het zoeken van een cafeetje zien we al straten met art deco winkels. Vandaag begint ook het art deco festival en in het straatbeeld komt er zo nu en dan opeens een oude ford langs, lopen er mannen en vrouwen in charleston kledij of komt er een oude tandem langs. Heel sfeervol.

Bij de i-site halen we een wandelgids en we lopen met deze gids in de hand door de stad. Nicole heeft voor het lezen meer tijd nodig dan Nuttert leuk vindt. Na een kop koffie gaat dat beter. We eindigen bij de boulevard ook in art deco stijl. Dan brengen we nog een bezoek aan het museum, waarna we met de snelbus terug naar Hastings gaan. De buschauffeur zet ons dichtbij de camping af. We doen boodschappen bij de 4square en drinken een wijntje voor het eten. Het is de hele dag warm geweest en die warmte blijft nog lang hangen.