Week 18 – Konnichiwa !

Dagje Hagi – 28 februari 2019

Vandaag weer een toeristisch dagje: we gaan de stad Hagi, bekend van de samoerai huizen, bezoeken. Maar eerst slapen we uit en gaan onze verdere reis plannen; we zitten in Hagi eigenlijk wat lastig voor de verdere reis. De route die we volgen gaat over grotere wegen en de app die we gebruiken voor de kleine weggetjes wil ons weer terug sturen waar we vandaan komen. Dus daar moeten we nog een mouw aan passen. Wat we nu in ieder geval gedaan hebben zijn de overnachtingen van de twee komende nachten gereserveerd.

Tegen half twaalf gaan we op stap. Eerst naar de kapper, want het haar van Nuttert vindt hij al weer wat te lang worden. Na de uitleg van de wensen (nee, niet 2 mm maar 2 cm) gaat hij aan het werk. Eerst met de tondeuse maar daarna met de schaar. In geen jaren is er zoveel aandacht aan zijn haar besteed!!! Na een foto samen met de kapper en een hartelijk welkom gaan we de stad in.

Ook hier is er weer een lange overdekte winkelstraat. Omdat de stad wat “in decline” is, zijn er ook veel lege plekken. Maar we komen wel een koffiezaak tegen waar we een bakkie met cheesecake (“keki”) nemen.

We lopen richting de oud stad en komen langs een oud huis van een handelaar, nu museum. Het lijkt Nicole leuk om dit te bekijken, dus gaan we naar binnen. En moeten de schoenen dus uit, zoals overal in huizen. Van de bordjes bij de stukken is niet veel te maken (Japans) maar het Engelse gidsje wat we hebben gekregen komen we een heel eind. We lopen maar achter een Japans stel aan wat waarschijnlijk wel de route weet…

Hierna lopen we door naar de oude stad. Via een oude poort komen we binnen. Hoewel er nu ook veel nieuwere huizen staan was dit het deel van de stad, het dichtst bij het kasteel, waar de huizen van de samoerai’s stonden en nu ook nog enkele staan. In een aantal kunnen we binnen, en hebben een museumfunctie, een aantal zijn nog in gebruik als woning.

Na een beetje kriskras door de stad gelopen hebben gaan we naar het kasteel, of eigenlijk de ruïne hiervan. Het kasteel zelf is afgebroken maar een aantal gebouwen en de shrine staan er nog. Maar voordat we het kasteelterrein mogen bekijken moeten we eerst langs nog een huis (begrijpen we uiteindelijk van de kaartjesverkoper).

Omdat Nuttert op de kaart had gezien dat er een camping in de buurt is, lopen we na het kasteel hier langs. Het blijkt het strand van de stad te zijn en bovendien definitief gesloten…

Tijdens al het lopen hebben we besloten om zelf te gaan koken: pasta. In de supermarkt halen we de ingrediënten, een flinke speurtocht maar het lukt, en gaan in ons hostel koken. Hier zijn alle potten en pannen beschikbaar en het wordt een lekkere maaltijd. Na de afwas gaan we in onze Japanse kamer nog ons blog bijwerken, was er een beetje bij ingeschoten vandaag.

Hoger en hoger …. en toen reden we verkeerd (69 km en 1628 hm) – vrijdag 1 maart 2019

We staan relatief vroeg op, 8.15 uur, omdat het weer een fietsdag is. We gaan naar Tsuwano ook wel “little kyoto” genoemd en daar willen we vandaag nog graag wat van zien. Maar eerst een flink eind fietsen.

Er is al een bleek zonnetje doorgebroken als we vertrekken. In Hagi fietsen we nog door een mooi wijkje met een paar bezienswaardigheden. De route via maps.me lijkt via een gravelweg te gaan. Dat zien we niet zitten dus pakken we de HW 11. Deze is niet heel druk en vaak is er een apart (fiets)pad naast. Al aan het begin van onze tocht crasht de gps van Nuttert, waardoor we alleen het apparaat van Nicole nog hebben en de iPhone. Dat maakt het plannen iets lastiger, omdat Nuttert zich meestal met de route bezighoudt.

Na een geleidelijke beklimming pakken we toch de route van maps.me er weer bij en volgen een aantal wegen die veel rustiger zijn. We fietsen van het ene riviertje naar het andere en moeten daarvoor nog al eens een heuvel over en komen dan weer in een ander dal met rijstvelden en kleine dorpjes.

Op een bepaald moment rijden we op R344 die op de kaart van Nicole van een witte weg veranderd in een stippellijn en 2,5 km verderop weer een witte lijn wordt. We zijn ondertussen al een flink eind op weg dus besluiten dan de gok te wagen. We gaan de steile beklimming maar proberen. De weg lijkt eerst nog goed onderhouden, maar na een bruggetje wordt het een smaller asfaltweggetje. Dit soort wegen hebben we al eerder gedaan, dus we zitten goed. Terwijl we verder fietsen zien we dat we volgens de gps niet meer op de weg fietsen. We mopperen nog over het gebrek aan actualiteit van de kaart. Dan komen we opeens bij een splitsing, die dus ook niet op de kaart staat. De weg naar rechts proberen we eerst, deze houdt plotseling op en de weg is volledig overwoekerd. De weg naar links wordt een gravelweg en als we op 520 meter zitten buigt deze weer terug het zelfde dal in. We zitten dus verkeerd! Wat balen en wat zonde van onze energie, maar vooral van de tijd. We fietsen weer een stuk terug (en zien nu het Japanse infobord staan met “…600m…止” betekent stopt?) en vinden een betere route langs de HW11 opnieuw en daarna richting HW9. Rond 16.30 uur komen we aan in Tsuwano.

We bezoeken direct de Shinto Shrine die we boven het dorp zien uitsteken. Vervolgens checken we in bij ons hotel. Dat is een Ryokan, Japans B&B. Direct bij de deur de schoenen uit en we slapen in een riante kamer met tatami matten, futtons en een laag zitje. De douche heeft ook een klein bad met al lekker warm water erin dat is afgedekt met een mat. Je doucht eerst voordat je er in gaat zitten en je laat het water in het bad staan voor de volgende (denken we).

Tegen de avond lopen we toch het dorp nog in om te eten en om sfeer te proeven. We kiezen voor een sushi restaurant. Als we binnenkomen worden we met luide stemmen van harte welkom geheten en nemen we plaats aan de sushi bar. We kunnen meekijken met het maken van de gerechten. Gelukkig spreekt één van de sushi-chefs een beetje Engels en geeft ons een boekje met foto’s incl. Engelse tekst. Dus het bestellen verloopt soepel. Het eten is heerlijk.

Juist in dit soort kleinere plaatsen is het leuk om lokaal te eten en te slapen. Je hebt het gevoel dat je hier het echte Japan ziet en beleeft.

Op de terugweg zien we dat het wandelpad de berg op naar de Shrine verlicht is met “lampionnen”. Op de achtergrond horen we enkele lage tonen van trommels. Hoe mooi kan Japan zijn.

Tsuwano – Iwakuni (85 km) – zaterdag 2 maart 2019

We hebben de wekker op half 8 gezet om vroeg te ontbijten, we hebben een lange fietsdag voor de boeg. In ons Ryokan hebben we een continental breakfast besteld. Dit blijkt een ontbijt met oosterse inslag te zijn, dus ei, brood en jam in cobinatie met rijst, vis en miso soep. Vreemd maar al met al wel lekker!

We zitten om 09:15 op de fiets en gaan eerst nog jet stadje door. We zijn er gisteravond ook geweest maar door de weinige straatverlichting hebben we er toen niets van gezien. Na de leukste straatjes doorkruist te hebben gaan we echt op pad. En dat begint met een klim van zo’n 400 m. Na een flinke afdaling nemen we een koffie bij een ryokan. Hier hebben we weer een leuk gesprek met de uitbaatster, waarna er ook een foto van ons gemaakt wordt voor op haar website.

Vanaf hier rijden we op de 187, een doorgaande provinciale weg. Naarmate we dichter bij Iwakuni komen wordt het drukker, maar echt druk wordt het niet.

Tegen vijfen zijn we bij ons overnachtingsplek, ook weer een ryokan. Ditmaal in een westerse kamer, maar wel met Japanse badkamer. Deze is vlakbij de toeristische trekpleister: de boogbrug over de rivier. Een knap gebouwde constructie!!

We aan uit eten bij de nr 5 van de stad, op ca 100 m lopen en met uitzicht op de brug en het kasteel op de heuveltop. Na het eten komen we nog uitgebreid aan de praat met de eigenaar, waarbij we weer wat leren van de Japanse taal en de zeden en gewoonten.

Na nog bij de 7-11 langs geweest te zijn sluiten we de dag weer af, de beentjes hebben weer rust verdient!!

Stadsjungle en Japanse hartelijkheid (51 km) – zondag 3 maart 2019

Zoals voorspelt regent het als we wakker worden. We doen daarom rustig aan, want na tienen zou het misschien minderen. Als we vertrekken is het bewolkt en nog licht aan het regenen. Vandaag fietsen we naar Hiroshima, ca. 43 km verderop. De route gaat via HW2 en er is eigenlijk geen alternatief. Dat betekent steeds langs een drukke weg met stoepjes, stoplichten, roosters, opgekalefaterd asfalt wegen, hekjes en lage muurtjes. De hele dag is het opletten op het verkeer. Wat zit er voor je en wat gebeurt er achter je. Auto’s, vrachtwagens, brommertjes, een enkele wandelaar alles maakt het druk.

Rond 12.00 uur wordt Nuttert aangehouden door Missie. Ze gebaart ons te stoppen en vraagt in goed Engels waar we vandaan komen. Dan loopt ze naar haar auto en geeft ons een traytje met 4 sandwiches en 2 mandarijnen. Ze vertelt dat ze ons zag fietsen toen ze voorbij reed en wilde ons dit aanbieden. Wij zijn helemaal overdonderd, bedanken haar hartelijk en maken een selfie met haar.

Een km of 10 later stappen we op de ferry naar Miyajima, een heilig eiland met veel tempels. Er is één foto die we daar moeten maken. De oranje poort, de Torii, die hier al 7 eeuwen in het water staat en heel vaak op posters van Japan wordt afgebeeld. De huidige poort is van 1874.

Het is druk met Japanners en hertjes op het eiland. De poort staat nog net in het water als we aankomen. We maken foto’s en genieten van het Japanse uitzicht ook al regent het en is het bewolkt. We zoeken een zitplek om de gekregen sandwiches ergens op te eten. We hebben gelezen dat op straat eten en drinken niet wordt gewaardeerd. Staand eten is alleen voor beesten. We fietsen nog wat langs de winkeltjes, de tempel en de 5 pagode tempel van 1448. Dan weer terug met de ferry. Nog 30 km naar ons guesthouse in Hiroshima.

De weg verandert niet erg, het weer daarentegen wel. Het gaat steeds meer regenen. Dus regenbroeken -en jassen aan. Als we bijna in Hiroshima zijn fietsen we over een brug over het water die zeker 30 meter hoog is. Het is bijna weer een heuvel beklimmen. Nuttert kan zijn geluk niet op. Wat weer een prachtig ‘staaltje’ techniek. En bijna 8 km verderop fietsen we over een fietsbrug die onder de Expressway hangt. Nuttert wordt nog enthousiaster.

Eindelijk bij het guesthouse Akicafe worden we hartelijk ontvangen met een handdoekje om ons een beetje te drogen. Nadat ons duidelijk wordt dat de fietsen weer binnen mogen staan, brengen we al onze spullen naar onze kamer. Het guesthouse ziet er prachtig, schoon en nieuw uit. Fijn om hier twee dagen te verblijven. Na een heerlijke douche drinken we in het café een goede cappuccino met een zalig warm croissantje. We zijn verrast dat we na 10 dagen Japan (6 fietsdagen) al in Hiroshima zijn. Dat gaat goed!

Na een uurtje rusten gaan we eten bij een dichtsbijzijnd ongezellig eetding. Weer terug in het guesthouse doen we een was, bijna alle kleren, en kijken we op de smartphone naar het WK puntenkoers (baanwielrennen).

Hiroshima – maandag 4 maart 2019

Na 3 dagen fietsen weer een toeristisch dagje! Het is vanmorgen aardig droog geworden. Bij het naar de stad lopen hebben we nog wel wat lichte regen maar dat duurt gelukkig niet lang.

Onderweg komen we langs de Shukkeien Garden. Dat lijkt ons leuk om te bekijken. We kopen een combinatie ticket voor ook het aangrenzende prefectoriale art museum. Het is één van de mooiere tuinen die we tot dusver in Japan gezien hebben. En ook oud, hoewel het op 6 augustus 1945 natuurlijk wel volledig (op 1 boom na) verwoest is. Na een kop koffie in het cafe gaan we naar het art museum. Het begint met een Dali (dream of venus), foto’s van Man Ray en daarna veel Japanse schilders, zowel oud als nieuw… we snapten niets van deze collectie. Er was ook nog een exhibition van hedendaagse Japanse kunstwerken: poppen, kimono’s, aardewerk, glas, metaal. Dit in het kader van een speciale beschermingswet van Japanse kunst. Leuk, maar misschien moeten we daarvoor hier wat langer zijn om dit te doorgronden.

Onderweg naar het Hiroshima Castle Park nemen we bij een lunchroom een noodle soep; we beginnen er al in te komen.

Het kasteel was één van de reden voor de bom, dit was het militaire hoofdkwartier. Er was hiervan dan ook weinig over en is weer opnieuw, met hedendaagse constructies, opgebouwd. In het kasteel is de geschiedenis van de stad toegelicht.

Hierna lopen we het laatste stukje naar de Atomic Bomb Dome, het gebouw wat nu het monument is van de verwoesting als gevolg van de eerste atoombom. Indrukwekkend om dat nu eens in het echt te zien. Daarna gaan we langs de verschillende vredesmonumenten; sinds 1945 is japan actief in het kernwapenvrij maken van de aarde. Nicole is erg onder de indruk van het memoriaal museum. Dit is een rond gebouw, waarbij je steeds wat lager in de grond komt. Tijdens deze wandeling krijg je om de 20 meter informatie over de oorlog. Je stopt in een ronde ruimte waar je de foto van het verwoeste Hiroshima om je heen ziet. Vervolgens zie je in een andere ruimte op alfabetische volgorde de portretten van de 140.000 mensen die gedood zijn door de bom. Heel indrukwekkend. Aanrader: Op internet is een artikel te lezen uit de Newyorker uit 1946 met zes getuigenissen van overlevenden.

Tegen zessen zijn we uitgekeken en lopen door het winkelgebied weer terug naar het hotel. Omdat het cafe van het museum net dicht was lopen we door tot een Starbucks. Dit is normaal niet onze favoriet maar in Japan is de koffie niet zo best…

Vlakbij ons hotel gaan we eten bij een Japans eethuisje, we hebben al beter gegeten maar prima binnen te houden 🙂 Voor het toetje, op een of andere manier doen ze daar niet aan, gaan we nog bij een 7 Eleven langs.

Morgen gaan we weer op pad, waarvoor we op zoek gaan naar een overnachtingsplek. Er is eigenlijk niet iets te vinden op de gebruikelijke boekingssites, terwijl op de kaart meerdere lokale hotels staan. Hopelijk lukt het morgen om dan nog een plek te vinden.

Op weg naar …? (61 km en 710 hm) – dinsdag 5 maart 2019

In de ochtend worden we beide moe wakker. We hebben slecht geslapen in het smalle, korte bed, maar vooral doordat we niet weten hoe deze dag er uit zal zien. We hebben geen hotel kunnen boeken. Nuttert komt nog met een alternatieve route via enkele andere eilandjes en dan ga je rechtstreeks naar Imabari, maar dan sla je Takehara en de hoge bruggen over 7 eilandjes over. Het voordeel is dat in Imabari wel hostels te vinden zijn. We besluiten onderweg een beslissing te nemen.

Als alle spullen naar beneden zijn gebracht gaan we nog ons zelf meegebrachte yoghurt/muesli eten in de keuken annex café. Nicole bestelt een cappuccino en raakt aan de praat met de “kokin”. Zij fietst ook en begrijpt al snel ons probleem. Ze stelt voor dat zij gaat bellen met een paar hotels in Takehara, want ook zij kan zich niet voorstellen dat deze op dit moment volgeboekt zijn. Na een half uurtje heeft ze iets voor ons gevonden. We zijn haar ontzettend dankbaar en we vragen ons af of dit soort behulpzaamheid ook in Nederland te vinden is.

Dus opgelucht gaan we op pad, terwijl de zon al schijnt. Na een uur zijn we uit Hiroshima. Nuttert heeft zijn iPhone nu op het stuur zitten en kan nu makkelijker een alternatieve route vinden. De route “lenght of Japan” gaat langs de drukke HW2. We pakken de route weer op via R34 naar Kumano. Deze weg is smal, heel druk ook met vrachtwagens en gaat slingerend omhoog. Regelmatig hebben wij een sliert auto’s achter ons aan hangen en dan voel je je toch opgejaagd. Het verkeer blijft gelukkig rustig rijden en er wordt niet getoeterd (dat is overigens ook verboden en mag alleen in noodsituaties gebeuren).

Eenmaal in Kumano met een kop koffie bij de “7 eleven” hebben we genoeg van deze drukte en volgen het alternatief die maps.me biedt. Direct komen we op rustiger wegen en rijden we meer door leuke straten met oudere Japanse bebouwing, rijstvelden, grote familiehuizen en rivierdalen, waar de waterschade nog goed te zien is van het vorig heftige typhoonseizoen. Dat we dan ook meer hoogtemeters maken dat nemen we dan op de koop toe.

Eenmaal in Takehara checken we in in het Sky Green Hotel; behoorlijk luxe. Als je dan bezweet bij de balie staat is het contrast wel groot. Na een heerlijke douche lopen we Takehara in. Dit heeft nog een historisch centrum en wordt ook wel “little Kyoto” genoemd. Aha, dat hebben we eerder gehoord. In Takehara zijn er nog flink veel authentieke straten of zoals Nuttert het nuchter zegt “ze hebben er eeuwen niets aan gedaan en kunnen het nu als historisch verkopen aan toeristen”. We fotograferen ons suf. Moe komen we weer bij het hotel aan en gaan heerlijk dineren in het hotel-restaurant. Nuttert gaat nog lekker badderen en Nicole werkt het dagboekje bij.

Ingecalculeerd regendagje (40 km) – woensdag 6 maart 2019

Na een rustige nacht in ons luxe hotel hebben we vandaag een kort fietsdagje; volgens de voorspelling zal het met name vanmiddag flink gaan regenen. We hopen tegen die tijd dan weer onderdak te zijn. Maar na dat we net op pad gaan begint het al te spetteren. Dus de regenjas gelijk maar aan. Gelukkig wordt het niet veel meer dan dat. En na een kop koffie met een lekker taartje bij een bijzonder cafeetje/theehuis met konijnen als thema is het zelfs weer helemaal droog.

We hadden voor vandaag de keuze tussen een route volgens de app maps.me, welke over het algemeen erg goed is en veelal over kleine weggetjes leidt, of die van The Length of Japan die veelal over grotere wegen gaan. Vandaag kozen we de tweede, omdat deze direct langs de kust gaat en we zo iets van de visserij mee zouden krijgen.

De route was wel veelal stedelijk, of misschien beter: dorpelijk. En veel kleine haventjes met kleine vissersbootjes. De zee hier is er een die opgesloten is door eilandjes, dus geen heftige golven. Het zijn de eilanden waar we morgen overheen zullen gaan fietsen en de mooiste fietsroute van de wereld schijnt te zijn. Hopelijk is het dan wat helderder, zodat we het ook kunnen zien…

Na het middaguur begint het dan toch weer te regenen, we hoeven gelukkig niet zo ver meer. Tegen half drie zijn we bij ons in het winkelcentrum gelegen hostel, maar daar kunnen we pas om 4 uur inchecken. In het bijbehorende cafe nemen we een lunch om de tijd te overbruggen. Na inchecken, het is een kruipdoor-sluipdoor gebouw met lage authentieke schuivende panelen en tatami matten, maar wel met een fijne douche, gaan we nog kijken of we enkele van de 81 tempels en 3 kastelen kunnen bezoeken; Onomichi was in het verleden een belangrijke havenstad en het daarmee verdiende geld werd zo besteedt. Helaas is het flink aan het regenen en hebben we geen zin om ons overdekte winkelstraat, een concept wat je in elke grotere stad tegen komt, te verlaten; de tempels worden dus alleen vanuit de verte gezien.

We gaan uit eten bij een restaurant dat een vermelding geeft in de app Happy Cow, ze hebben veganistische gerechten. Uiteindelijk valt dat wat tegen vindt Nuttert, maar Nicole is blij met haar keuze.