Fietsen langs 4 meren (86 km) – donderdag 27 december 2018
In de ochtend, nadat we de tent hebben opgepakt, zitten we nog even met een kop koffie te genieten van het uitzicht op het meer; Lake Tekapo. Vandaag starten we dus met de trail ‘Alps to Ocean’. Op de bordjes afgekort met A2O. Sinds kort is er een alternatieve route bijgekomen en kun je nu ook starten bij Lake Tekapo. Officieel start de route bij Mount Cook, de hoogste berg van NZ, en word je met een helikopter naar de startplek gebracht. Dat kost natuurlijk ook wel wat, maar is dan ook weer een spectaculair begin van je fietstocht. Tja, dat gaan we dus niet doen. We blijven met beide benen op de grond.
De eerste 27 kilometers volgen we een kanaal tussen twee powerstations.
80% van de energie die NZ nodig heeft is duurzaam gewonnen. De stuwmeren zorgen voor een groot deel voor de electriciteit. We zien dan ook weinig zonnepanelen. Het kanaal verbindt Lake Tekapo met Lake Pukaki. Vlak voordat we bij Pukaki arriveren zien we nog een zalm ‘farm’. Er staan ook veel vissers aan de kant. Blijkbaar ontsnapt er nog wel eens een zalm.
Aan Lake Pukaki ligt ook Mount Cook. De hele bergketen die we zien hebben nog wel stukken sneeuw op de helling, maar Mount Cook is daarvan duidelijk de hoogste. Door het zonnige weer en het prachtige blauwe water met de imposante bergen is het een plaatje om te zien. We blijven nog een stuk langs de rand van het meer fietsen, waarna we afslaan naar Twizel.
In Twizel drinken we koffie met cake en doen we boodschappen. We zijn nu 57 km onderweg, maar besluiten toch nog 30 km verder te fietsen. De route is makkelijk te doen, de wind staat gunstig en de weersverwachting voor de komende dagen belooft niet veel goeds. We willen zaterdag in Omarama zijn om daar de storm af te wachten. We kunnen dus nu beter even doorfietsten.
De weg naar Lake Ohau is eerst weer langs een kanaal. Daarna volgen we een mountainbike-route langs de kant van het meer. Het is er opnieuw schitterend. Bij Lake Middelton, een naastgelegen klein meertje stoppen we bij de DOC camping. Daar zou plaats zijn voor 40 plekken, maar dat controleert blijkbaar niemand. Het staat er stampvol auto’s, caravans, tenten en allerlei andere aanverwante bouwsels. Het is chaotisch en het oogt wat slonzig omdat het gras hoog is. We kunnen gelukkig nog op een plekje staan, waar gisteren ook een fietster had gestaan. De auto wordt voor ons verplaatst. De man vertelt dat hij hier elk jaar komt en dan enkele weken.
Er is een toilet en kraanwater. Nuttert frist zich op door een duik in het meertje te nemen, Nicole maakt gebruik van het kraantje. We maken eten, drinken thee en genieten nog kort van een prachtige zonsondergang. 
De wind wordt echter steeds krachtiger.
Alps 2 Ocean deel 2 (51 km) – vrijdag 28 december 2018
De tent staat nog in de schaduw als we wakker worden. De wind is gaan liggen en de zon schijnt. We ontbijten met het uitzicht op het meer. Er zijn al wat bootjes op het water.
Rond 10.00 uur vertrekken we. Eerst ca. 5 km over asfalt, daarna wordt het gravel. We kleden ons beide om, het lijkt een warme dag te worden en we zijn te warm aangekleed. In de tijd dat we op de parkeerplaats staan fietsen ca. 15 mensen ons voorbij. De meeste zien we weer terug als zij vanaf de top op 900 meter weer terug rijden. Er zijn twee groepjes die ook de A2O trail doen. Twee Duitsers met bepakking en 3 Nieuw-Zeelanders met mountainbikes.
De weg omhoog is lastig, doordat er veel regen is gevallen de afgelopen tijd. Daardoor liggen veel stenen los en moet je steeds goed opletten bij het fietsen. Zeker als we steeds hoger komen en er geen hekje naast het pad is. 
Heel langzaam, maar gestaag komen we uiteindelijk boven. Daar kletsen we wat met de twee Duitsers die koffie aan het zetten zijn en een wat oudere man die ons net had gepasseerd. De weg naar beneden gaat gemakkelijker maar is af en toe net zo slecht als de weg omhoog. Na 25 km zijn we beide kapot. Nuttert voelt zich niet zo lekker, mogelijk door het water van de camping. Dit hebben we wel gekookt, maar misschien niet lang genoeg.
We zetten door en uiteindelijk wordt het een asfaltweg. Daar is het lekker doortrappen. De Clay Cliffs slaan we over. De 20 extra km daar naar toe en weer terug hebben we geen energie/zin meer voor. In Omarama nemen we pauze bij het eerste de beste café. Daar komen we één van de Duitsers weer tegen, die zijn fietsmaat onderweg is kwijtgeraakt.
Op de Top Ten Camping vindt de dame van de receptie nog een plekje voor ons. Op dit tentenveldje staan ook de Duitsers en de 3 Nieuw-Zeelanders. Iedereen is het er over eens. Het was een pittige dag.
Alps 2 Ocean deel 3 (68 km) – zaterdag 29 december 2018
Om 8.00 uur is het nog behoorlijk rustig op de camping. Onze mede-fietsers zijn net aan het wakker worden. Wij gaan vandaag luxueus ontbijten met 10% korting bij Oasis. Dus snel onze tent opgeruimd en naar het ontbijt.
De trail volgt een echt fietspad bijna helemaal naar Otematata (wat een naam). Het gaat grotendeels naar beneden en fietst prettig. Vlak voordat we in het dorpje aankomen moeten we nog even hard werken een heuvel op. Daarna dalen we 3 km lang over asfalt. Nuttert schiet als een pijl naar beneden (max. snelheid van 60 km/u) Nicole is voorzichtiger en wordt door een racefietser ingehaald. We drinken koffie bij een foodtruck en doen boodschappen in een druk winkeltje waar vooral snoep, ijs en autoproducten te koop zijn.
Daarna gaan we richting de Benmore Dam. Deze steekt hoog in het landschap. 
In een korte, maar steile klim komen we boven en rijden erover heen. Het verschil in waterpeil is gigantisch. En het uitzicht is groots. We volgen dan de waterkant van Lake Aviemore dat op sommige plekken vol staat met tenten, campers, auto’s en bootjes.
Bij een camping pauzeren we kort en dan is de verleiding groot om hier te blijven. Deze camping heeft echter geen douches, alleen toiletten en water dat je moet koken. We besluiten de gok te wagen en door te rijden naar Kurow in de hoop dat er op het holiday park nog plek voor ons is. De laatste 22 km voelen zwaar. Het is warm.
Vlak voor Kurow gaat ons fietspad nog omhoog en kijken we soms flink de diepte in. Op het holidaypark blijkt er eigenlijk geen plek meer te zijn op de camping voor een tent. Vanwege de paardenraces en de nieuwjaarsmarkt is het stampvol. Er staan bijna 1200 mensen op de camping, schatte de mevrouw. Er was nog één optie: de tourist flat.
Een huisje met toilet, douche, keuken. Deze hebben we onszelf maar gegund. Nog verder rijden was geen optie.
Na de boodschappen, waar we wel 4 liter drinken kochten, aten we bij het huisje. Tot laat in de avond zaten we buiten op de veranda.
Alps 2 Ocean deel 4 (27 km) – zondag 30 december 2018
Het bleef ‘s nachts lang warm dus hebben beiden niet al te best geslapen. Maar een goed ontbijt in ons luxueuze verblijf vergoed alles! En we hoeven maar 30 km te rijden, dus kunnen het kalm aan doen.
We gaan voordat we op pad gaan eerst boodschappen doen. Wanneer we bij het “centrum” aankomen spreken we een Italiaan die leuke routesuggesties heeft. Ook ziet Nicole dat vandaag de bekende Kurow (paarden)races zijn en wil ze die eigenlijk wel bezoeken.
Bij een kop koffie overdenken we beide: we veranderen ons plan niet en gaan niet naar de races (die zijn ook al begonnen) en gaan ook niet via de Dansys pas.
De route leidt vandaag langs de rivier, waarbij ook zijstromen gekruist moeten worden. Door de vele regen van afgelopen tijd staat er veel water in, we houden de voeten dus niet droog. 
Maar het is warm dus niet al te erg. We worden ingehaald door de drie Nieuw Zeelanders die vandaag bij de camping bij het meer vandaan komen.
Begonnen we vanmorgen met een lekker briesje in de rug, halverwege is de wind in now time van noordwest naar zuidoost gedraaid, moet er toch nog gewerkt worden..
De camping van vandaag is een voormalig sportveld, waar we met 6 anderen staan. Ook Nathan, Sarah en Tristan (de 3 Nieuw Zeelanders) zien we hier weer. We praten elkaar even bij. Alle faciliteiten zijn op een basaal niveau aanwezig.
Nadat de tent weer staat gaan we Duntroon, bekend van de fossielen, bekijken. Naast het museum is er niet veel: een hotel in renovatie, een gesloten cafe, wat te koop staande huizen en de laatste originele smidse van Nieuw Zeeland.
Bij het koken in de keuken, het is inmiddels gaan regenen, spreken we lang met een Duitser die vanuit huis naar Singapore is gefietst en nu hier vakantie houdt. Indrukwekkend zo’n reis!
Alps 2 Ocean deel 5 (58 km) – maandag 31 december 2018 (oudejaarsdag)
Als we opstaan is het al bewolkt. De weersverwachting is al niet te best. We verwachten regen. Dus alle uren dat het droog blijft zijn we blij.
De route gaat eerst langs the Elephant Rock. 
Flinke rotsen die uit het landschap zijn gesleten. De route gaat verder door ditzelfde kalksteengebergte. We zien prachtige formaties, kliffen en uitgesleten riviertjes. 
De eerste 25 km gaat flink op en neer en is het hard werken. Vooral het wegdek is er af en toe slecht aan toe. Nuttert geniet van alle steensoorten en het ruwe landschap. We rijden op paadjes waar je met de auto niet kunt komen. Fantastisch gewoon!
Onderweg komen we geen dorpjes tegen. Ondertussen is de bewolking lager gekomen (of wij hoger?). De jas gaat aan. Pas na 42 km in Endsfield komen we het eerste cafeetje tegen. Daar maken we dan ook graag gebruik van. We nemen een half uurtje pauze en dan met goede moed fietsen we de laatste 13 km naar Oamaru. Helaas gaat het zachtjes regenen en hebben we tegenwind. De regen slaat onder de helm door in ons gezicht en ogen. De bril moet af, want door de druppels kun je niets meer zien. Kletsnat komen we bij het eindpunt aan en maken daar een foto.
Snel boodschappen gedaan en naar de camping. We hadden al gereserveerd! Bij de douches kom ik Sarah weer tegen. Ze vertelt dat je onbeperkt kan douchen en dat hebben we gedaan.
Na de douche kruipen we in onze tent. Het is kil buiten. We eten wat, lezen wat, drinken een wijntje en vallen in slaap. Vlak voor twaalven wordt Nuttert wakker en nog net op tijd kunnen we elkaar gelukkig nieuwjaar wensen. Er klinken 6 knalletjes en verder zijn er een paar groepen Nieuw Zeelanders die er een klein feestje van maken.
GELUKKIG NIEUWJAAR ALLEMAAL
Nieuwjaarsdag in Oamaru – dinsdag 1 januari 2019
We hebben een rustdag en Oamaru duidelijk ook. Rond 10.30 uur in de ochtend lopen we eerst bij de receptie langs om een Tour naar de blauwe pinguïns te boeken (de kleinste soort). Omdat Nicole graag premium klas zit kunnen we pas morgen terecht. Dus boeken we direct een extra dag op de camping.
In Oamaru zijn alle winkels gesloten, soms wel tot 7 januari. Ook veel restaurantjes en cafés zijn dicht. Op straat loopt hier en daar een verdwaalde toerist. Gelukkig komen we naast het “steampunck” gebouw een café tegen dat open is (en druk). We ontbijten hier en lopen daarna op de kade langs de haven. Er blijken nog originele, houten steigers te staan. We bezoeken aan het einde van de baai het bezoekerscentrum van de pinguïns 
en zien ons theater en de plek waar ze nestelen en aan wal komen.
Terug in het dorp zijn er toch een paar “giftshops” open gegaan. Nuttert koopt een T-shirt van A2O. Ook kijken we naar een nieuwe pet voor Nuttert. De tweede zijn we ook kwijtgeraakt. Oamaru heeft een oud wijkje van kalkstenen gebouwen. Dat geeft een prettig sfeertje, maar zal als het drukker is nog wel leuker zijn. 
We ontmoeten voor het laatst nog een keer de 3 Nieuw Zeelanders in een cafeetje. Ze hebben nog een week vrij. Tristan zou de A2O nog en keer willen doen en dan in 3 dagen. Sarah en Nathan gaan liever met de Mini nog een weekje trekken naar het zuiden.
We doen boodschappen, doen de was op de camping, maken het eten en zitten nog even in het donker te lezen. Nuttert wil nog even door het park om te kijken of we zijn verloren ‘buff’ kunnen vinden. We bezoeken nog de vogelkooien en gaan dan de tent in.
Lummelen (als een pinguïn) – woensdag 3 januari 2019
We (ver) lummelen de hele ochtend en een deel van de middag. We kletsen wat met een stel Nederlanders die binnen een paar dagen naar Nederland vertrekken. Hebben wij heimwee(?).
We hebben foto’s geselecteerd voor onze blog van vorige week. Op de huidige camping hebben we onbeperkt WiFi. Dus nu gaan we loos. Het blijkt lastig om de mooiste foto’s te kiezen. Er is zoveel moois!
In de middag bezoeken we het dorpje nog een keer. We drinken koffie bij een tearoom, waar je ook patatjes, scones, milkshakes, ijs, gebak en meer vette happen kunt bestellen. We lopen door naar Whitestone Cheese Shop/factory. Deze is helaas nog gesloten. We besluiten om een bezoekje aan het Steampunck HQ te brengen. Alsof je in de wereld van Mad Max ronddwaalt. 
We hebben daar ook nog een “matrix”-ervaring. In een kleine ruimte hebben ze alle wanden, vloer en plafond met spiegels beplakt. Er hangen strengen met gekleurde lichtjes. Je staat midden in een lichtspektakel. Heel bijzondere ervaring.
Terug bij de tent kleden we ons dik aan. We gaan vanavond de blauwe pinguïns bezoeken en het kan koud worden. Bij Cucina eten we heerlijk Italiaans (en duur). Daarna naar de pinguïns.
We hebben 50 dollar betaald om premium te zitten. Dat betekent dat we op een tribune zitten dichtbij de plek waar ze langskomen om naar hun nestjes te waggelen. De pinguïns komen na zonsondergang aan wal. Ze arriveren in ‘rafts’ met 6 of meer per keer. Tijdens een golf spoelen ze aan. Ondertussen communiceren ze met elkaar dmv een soort gekwaak om elkaar de plek te wijzen. Vanwege het rustige en warme weer zijn ze later dan anders. De speaker praat de tijd vol. Omdat de helft van de 400 bezoekers Chinees is, wordt het verhaal ook in het Mandarijn verteld. Iedereen wordt verzocht om op de plek te blijven zitten, stil te zijn, geen foto’s te maken en ook niet de telefoon te gebruiken. Dan na bijna een uur wachten verschijnen de pinguïns.
Helaas zien wij het aan wal komen niet. Maar opeens zien we boven de stenen uit de kopjes tevoorschijn komen. De eerste 8 pinguïns waggelen langs. Ze zijn ontzettend onhandig op het land en botsen tegen elkaar en struikelen en vallen om. We moeten er om grinniken. Het publiek blijft zich keurig gedragen ( wat ons ontzettend meevalt). Als er ca. 20 pinguïns zijn gearriveerd gaat de eerste groep toeristen al weer weg. In totaal zien wij meer dan 100 pinguïns langskomen. Het begint steeds meer naar vis en zoute zee te ruiken. De kleintjes worden gevoed in hun hokjes (niet te zien, maar wel te horen). Na bijna 2,5 uur moeten we vertrekken. Als we terug naar huis fietsen zien we hier en daar nog wat pinguïns op de kade arriveren.
Wat een ervaring en helaas geen foto’s ter herinnering.
En het filmpje van deze week:
