Langs de Nieuw Zeeuwse kust – Donderdag 3 januari 2019
Na wat dubben over wat te doen, “de Duitsers” gaan op de fiets naar Moeraki en daarna per bus naar Dunedin, hebben wij besloten de gehele afstand te fietsen. Door de verdeling van de campings worden het drie kortere etappes. Dus we hebben deze ochtend niet echt haast en gaan lekker relaxed ontbijten en alles inpakken. Bij vertrek komen we de Duitsers weer tegen: gisteren aangekomen en nu een paar rustdagen voor ze ook naar Dunedin gaan.
De route vandaag gaat zoveel mogelijk over kleine wegen maar heeft ook stukjes HW 1. Eerst langs de kust en niet al te vlak. 
In Hampden doen we wat boodschappen en lunchen we. Vlakbij zijn de Moeraki boulders, grote ronde “stenen” die in de loop de tijden in de bodem gevormd zijn en langzaam maar zeker door de erosie van de kustlijn op het strand komen te liggen. Omdat het nu hoogwater is en ze dan grotendeels onder water liggen besluiten we om eerst naar de camping te gaan en later er naartoe te lopen.
Bij de camping hebben we geluk, er is nog net een plekje vrij. Na het opzetten van de tent wandelen we de 3 km naar de boulders. Volgens de campingbaas zou dit over het strand kunnen, maar het water staat nog net wat te hoog. Dus dan maar via een kustpad.
Bij de boulders aangekomen liggen ze net niet meer in het water. En het is ook niet zo druk, kunnen we mooie foto’s maken…
De terugweg proberen we wel via het strand, maar het zand wordt op een gegeven moment rotsen. Met veel wildlife. Nadat de aanwezigheid van Nuttert door een furseal (met een jonge) niet zo gewaardeerd wordt, kiezen we toch maar weer voor het kustpad.
Bij de camping koken en eten we in de van alle gemakken voorziene keuken. Weer bij de tent blijken we nogal luidruchtige buren te hebben die ook nog, naar Nieuw Zeelandse begrippen, lang door gaan…
Fietsen op en af van Highway 1 – Vrijdag 4 januari 2019
We worden vroeg gewekt (5.00 uur) door onze “fijne” buren: ze gaan vissen en blijkbaar moet de camping daar van meegenieten. Na vertrek kunnen we nog een uurtje slapen.
De route vandaag gaat meer het binnenland in. Het is een rustige weg door een schitterende gorge 
gevolgd door een aardige klim. Het is een gebied met veel bosexploitatie: deels net aangeplant en deels net omgehakt. Met name dat laatste ziet er niet erg duurzaam uit…
Wanneer we weer op HW 1 uitkomen is er een dorp (Palmerston) waar we lunchen. Qua stratenplan is dit duidelijk op de tekentafel ontworpen…
Na een lokale weg die door een meer agrarisch gebied voert en een stukje HW 1 komen we in Waikouaiti aan. Het weer vandaag was niet super, bewolkt en een graad of 18, maar nu begint het ook wat te miezeren.
De camping, vlak aan zee, is niet heel bijzonder maar er is (daardoor misschien) voldoende plek; op zich is alles er wel maar het behoeft wel wat aandacht en liefde.
Na het opzetten van ons kampement gaan we bij de zee kijken. We hebben het natuurlijk al vaker gezien de afgelopen tijd: de Stille Oceaan. 9000 km water tot de overkant, Zuid Amerika. Dat is een best stukje varen!
Na dit gaan we in het dorp op zoek naar wat te eten, we hebben geen zin in koken. Een soort cafetaria is open en er is flink wat aanloop. Helaas niet veel keuze dus nemen we een fish en chips met wat groente.
Terug bij de tent vallen we met het geluid van de brekende golven al snel in slaap.
Scenic route naar Dunedin (44 km) – zaterdag 5 januari 2019
Het lukt ons niet om vroeg op te staan. Beide zijn we moe en tot 9.00 uur blijven we liggen. Het wordt vandaag een warme dag en dat voel je direct als we buiten staan. De zon schijnt.
Het is naar Dunedin over de highway 1 nog ca. 39 km, maar de weg is druk en we hebben een alternatief. We rijden via de coast road (Karitane) naar Waitati. De route is prachtig, maar dat is een ander woord voor ‘heuvelachtig’ met flinke steile stukken erin. In combinatie met de warmte is dat hard werken. Maar op elke top is het uitzicht schitterend. 
Onderweg spreken we nog mensen uit Dunedin, die ons vertellen dat zich in Dunedin het steilste straatje van de wereld bevindt. Dat belooft niet veel goeds als fietsers.
Vlakbij Waitati komen we langs een brouwerij. Zij schenken helaas alleen bier. Geen goed idee als je nog 25 km moet fietsen met een berg van 400 meter erin. Iets verderop kunnen we terecht voor een kopje koffie bij een galerie. In de schaduw met de hond van de eigenaresse aan onze voeten komen we weer bij met koffie en chocoladekoek.
De route via Mount Cargil begint redelijk makkelijk. We fietsen soepel in de eerste versnelling het eerste stuk. Na 200 hoogtemeters (3 km klimmen) pauzeren we in de schaduw. Het valt ons tot nu toe mee. Ook de rest van de beklimming blijkt uiteindelijk prima te doen. Achteraf was de weg tussen Waikouaiti en Waitati lastiger dan deze berg. Het is vooral een kwestie van lang klimmen. Vanwege de warmte trekken onze fietsbanden sporen door het asfalt. Nuttert gaat de laatste km’s op z’n snelst naar boven en moet dan wel een tijdje wachten voordat Nicole verschijnt.
De afdaling doen we voorzichtig ook vanwege het warme asfalt en de wind die op onverwachte plekken op je afkomt. In Dunedin rijden we langs Baldwin Street, het steilste straatje van de wereld, naar ons appartement. Na een heerlijke douche kijken we wat tv. Later op de avond eten we pizza in een restaurantje.
Facetimen met Middelstum & Hattem – zondag 6 januari 2019
Vandaag uitgeslapen na een warme nacht. Om 10.00 uur hebben we een afspraak met de ouders van Nicole. We gaan Facetimen. Agnes is ook in Middelstum en dus praten we in een half uurtje gezellig bij. “Hartstikke leuk”.
Het regent al de hele ochtend en volgens het weerbericht gaat dat ook niet veranderen vandaag. We gebruiken de tijd om onze site weer bij te werken, beetje de krant te lezen, een sudoku te maken en een aflevering WIDM (wie is de mol) te bekijken. Ook zoeken we uit wat er in Dunedin te doen is en wanneer we naar Japan willen vliegen. Het is nu wel de tijd om een ticket te boeken. Zo rond 15/20 februari is ons plan om te vertrekken.
We doen boodschappen en als we terugkeren naar huis is de regen eindelijk gestopt. Rond middernacht hebben we ook nog een half uurtje ‘live’ contact met de ouders van Nuttert. Dit gaan we vaker doen.
Dagje Dunedin – maandag 7 januari 2019
Na het ontbijt lopen we de stad in en drinken bij Starbucks een kop koffie. We willen beide een fietsshirt kopen ter herinnering aan Nieuw Zeeland. Er zitten 4 fietswinkels bij ons appartement in de buurt. Daar gaan we bij langs en lopen ondertussen tegen het prachtige Victoriaanse (?) treinstation aan. 
We maken foto’s en kopen een ticket naar Pukerangi voor woensdag. De dag dat we gaan starten met de Otago Central Rail Trail.
Naast het station ziet Nuttert een oude stoomtrein in een museum staan. We moeten naar binnen om deze van dichterbij te bekijken. De man bij de balie gaat er vanuit dat we het museum willen bezoeken en we krijgen een plattegrond in onze handen geduwd. We zijn in het Ortago Settlers museum, blijkt. Omdat het gratis is lopen we maar verder. Uiteindelijk blijkt het museum een mooi historisch beeld te geven van het leven in Dunedin.
Na een kop (volgens Nuttert) echte koffie en een kleine lunch koopt Nuttert dan toch zijn Nieuw Zeelandse shirt. Nicole ziet wel een paar mooie, maar ze hebben niet de juiste maat. Het volgende wat geregeld moet worden is de Tour naar de albatros kolonie. Dit regelen we snel bij de I-site. Op de terugweg naar ons appartement lopen we nog bij een fotozaak binnen om een beter bandje te kopen voor ons fototoestel.
We doen boodschappen en maken ‘thuis’ ons eten. We kijken naar de film Apocalyps Now op de tv, terwijl we in de laundry van het complex onze was draaien. Helaas blijkt de droger niet goed te werken, waardoor we nog na middernacht bezig zijn om onze was op te hangen.
Wilderness Tour – dinsdag 8 januari 2019
Vandaag gaan we een georganiseerde Tour doen op de peninsula van Dunedin. Daar is een albatros colony te vinden wat heel bijzonder is, want de enige in Nieuw Zeeland aan vaste land. Het busje vertrekt pas om 15.30 uur dus in de ochtend hebben we tijd om 1) mijn fietsbroek en de tas voor het vliegtuig te laten repareren 2) een kopje koffie te drinken 3) bij het reisbureau (House of travel) onze vlucht naar Japan en vervolgens Amsterdam te regelen 4) een jurkje te kopen 5) het steilste straatje van de wereld te bezoeken
6) een stukje in de botaninische tuin te wandelen en 7) snel een patatje te eten.
Na deze volle ochtend/middag ploffen we in het kleine tourbusje. In totaal zijn we met z’n 18’en en 2 gidsen. De peninsula is prachtig. We rijden over hoge, kronkelige weggetjes met zicht op de Pacific Ocean aan de ene kant en de baai van Dunedin aan de andere kant. Het busje moet meerdere keren terugschakelen om de steile heuvels op te rijden. Dat klinkt niet altijd betrouwbaar, maar het ding blijft rijden.
Eerst rijden we langs enkele ondiepe wateren waar onze gidsen Lauri en Shaun ons enkele watervogels aanwijzen. Veel daarvan hebben we in de afgelopen weken al eerder gezien, maar nu krijgen we namen te horen en of ze inheems zijn of ingevoerd. De ingevoerde beesten werden vanwege 3 factoren naar Nieuw Zeeland gebracht door de Europeanen: “they looked good”, “they sounded good” of “they tasted good”. De inheemse dieren met name vogels waren geen predetors gewend, waardoor ze de mogelijkheid om te vliegen niet nodig hadden om te overleven. Toen er konijnen, ratten, wezels, possums en egels etc. ingevoerd werden hadden die vrij spel met de logge landvogels. Geen wonder dat een aantal vogels zijn uitgestorven of bedreigd worden.
Ons volgende bezoek is aan het albatros center. Na een film en uitleg gaan we naar de vogelkijkhut waar we zicht hebben op 2 broedende albatrossen. De gids vertelde dat een albatros zodra deze vliegt de eerste 5 jaar geen land nodig heeft en zijn tijd alleen op zee doorbrengt. Daarna komen ze terug naar Nieuw Zeeland om te socializen met andere jonge albatrossen. Vervolgens vormen ze paren voor het leven. Alleen als ze broeden hebben ze land nodig. Terwijl we luisteren zien we meerdere albatrossen langs vliegen. Omdat er weinig wind staat moeten ze hun vleugels bewegen. Magnifiek om deze enorme vogels rond te zien zweven.
Het volgende uitstapje is naar een zeehonden kolonie. Vanuit een uitkijkpunt kijken we van boven op de zeehonden. Er liggen tientallen volwassen zeehonden en ontelbaar veel jonkies. We zien dat ze gevoed worden en dat ze aan het proefzwemmen zijn in kleine gaten gevuld met water. Zo schattig.
Het laatste wat we doen is een bezoek brengen aan een strandje waar zeeleeuwen en de zeldzame geeloog pinguïns te zien zijn. De zeeleeuwen zijn niet schuw en we kunnen redelijk dichtbij komen. Dit strand is hun bed dus we moeten wel stil zijn. Helaas heeft een volwassen mannetje (zeeleeuw) bedacht om te gaan rusten op de plek waar de geeloog pinguïns normaalgesproken aan land komen. Dat is supergevaarlijk voor ze, omdat de zeeleeuw ze dan beschouwt als speeltje en er achteraan rent. Dat kan dodelijk aflopen. Elke keer als er weer een pinguïn arriveert is het spannend om te zien of ze het gevaar zien. Dan duiken ze weer het water in. Als we weg gaan staan er 4 pinguïns op het strand, stokstijf stil te wachten totdat de zeeleeuw verplaatst. We weten niet hoe dit afloopt…
In een uurtje zijn we terug in Dunedin en om 23.30 uur stappen we het bed in.
En het filmpje van deze week: