Week 11 – Fietsen op de trails in Central Otago

Ortago Central Rail Trail, etappe 1 (55 km) – woensdag 9 januari 2019

Nadat we vroeg opstaan, ontbijten en de tassen inpakken hebben we nog tijd over. Nuttert ontdekt dat we de foto’s van de camera op de tv kunnen laten zien. We zijn benieuwd naar de foto’s van gisteren dus gaan we kijken. Voordat we het weten is het echter al 8.55 uur en om 9.30 uur gaat onze trein, waar we eigenlijk om 9.00 uur al verwacht worden. Met een rotvaart fietsen we naar het station. Gelukkig nog op tijd en met 5 minuten “over” nemen we plaats in de trein.

We zitten tegenover Jon en Lori, een Amerikaans stel van in de 60, die ook met de fiets zijn. Ze komen van de westcoast en zijn een gezellig stel om mee te kletsen. Heel begaan met de natuur en ze maken zich enorm zorgen over de onbetrouwbaarheid van Trump. In de tussentijd trekt het scenic landschap aan ons voorbij. Om 13.30 uur arriveren we in Pukerangi. We wensen de Amerikanen een goede reis en zeggen “see you” en we vertrekken. Op de eerste heuvel wordt er echter hard naar ons geroepen en blijkt het dat Jon pech met zijn fiets heeft. Zijn pedaal zat niet goed vast en is deze eraf gevallen en is de schroefdraad beschadigd. De pedaal wil niet meer terug in de cranck. Ook Nuttert z’n toolbox blijkt niet helpend. Gelukkig komt er een busje langs die na even nadenken de fiets meeneemt naar Middlemarch incl. Jon. Lori fietst met ons mee. In Middlemarch is de fiets van Jon gerepareerd en drinken we gezamenlijk koffie, waarna wij weer vertrekken. De Amerikanen proberen eerst nog wat eten te kopen voordat zij gaan.

Het fietspad is een goed begaanbare weg met lichte gravel. Het gaat steeds licht omhoog omdat het vroeger een treinspoor was. Bij Rock and Pillar geniet Nuttert van de bijzondere gestapelde wolken die alleen ontstaan bij een bepaalde windrichting (in ons geval: tegenwind). Jon en Lori halen ons weer bij als we daar foto’s van aan het maken zijn. Ze moeten lachen om de interesse. Opnieuw fietsen we weer vooruit, maar opnieuw komen we ze weer tegen. Uiteindelijk staan we met z’n vieren om 18.30 uur bij de informele camping aan een riviertje met alleen een toilet. We zetten onze tenten op en eten ieder ons eigen maaltijd aan de picknicktafel. Om 21.00 uur wensen we elkaar goede nacht en gaan we voor het eerst slapen op een plek waar we bijna helemaal alleen zijn. Ver van alles…

Ortega Central Rail Trail, etappe 2 (82 km) – donderdag 10 januari 2019

Midden in de nacht wordt Nuttert wakker gemaakt door dieren (possums?) die zo nodig herrie moeten maken bij de tent. Misschien staan we op hun plekje? Gelukkig is het van korte duur.

Wanneer we opstaan, om acht uur, zijn Jon en Lori al vertrokken. Ze hadden al gezegd dat ze vroeg zouden gaan.

Anderhalf uur later zitten we dan ook op de fiets. Het is dan nog best fris. Als de zon doorbreekt warmt het al snel op. In Waipiata maken we een stop voor een kop koffie en om contact op te nemen met het reisbureau; wonderlijk genoeg is er mobiel bereik, het dorp zelf is een aantal gebouwen en een hotel. In het volgende dorp (Ranfurly) dan maar provianderen. Ondertussen is het al best warm geworden maar doordat we tot dusver lekker wind mee hadden prima te doen.

Weer op de fiets is de wind 180 graden gedraaid! Dus vol wind tegen. En vanaf nu ook constant stijgend, 250 meter hoogteverschil over de komende 15 km. En naarmate we hoger komen neemt de wind toe.

Op het hoogste punt, 612 m, stoppen we zoals het hoort voor een foto. Nu hebben we nog 40 km te gaan waarbij het grotendeels dalend is. Ook is de wind nu meer van de zijkant, dus oppassen dat we niet van de weg afblazen.

In Oturehua maken we nog een korte stop. Bij de kruidenier haalt Nuttert een ijsje. De winkel blijkt nog geheel in oorspronkelijke staat te zijn: in de afgelopen 150 jaar is er nagenoeg niets veranderde. Ondanks dat het een heel klein dorp is, is het wel een actieve gemeenschap: in de winter wordt hier veel aan curling gedaan en is er een internationaal bekend motortreffen!

Op het gravelpad wat daarna volgt ziet Nuttert opeens iets glinsteren. We rijden door, maar de goudkoorts heeft hem te pakken en het laat hem niet los. Hij draait om en rijdt een stukje terug om te kijken wat het was. Helaas… geen goud.

Na een schitterend laatste deel door een gorge waar we via bruggen en tunnels doorheen gaan komen we om half zes bij een keurige camping in Omakau aan. We zetten onze tent neer bij die van Jon en Lori, zij zijn ons net voor. We hadden ze hier niet verwacht, maar vinden het erg leuk ze weer te zien! We spreken af om morgenochtend samen te ontbijten, we zijn allemaal niet zo fit/gezellig meer.

Ortago Central Rail Trail, etappe 3 (37 km) – vrijdag 11 januari 2019

Vanochtend hebben we afgesproken om gezamenlijk te ontbijten met de Amerikanen. Jon staat meestal op om 5.00 uur en Lori om 6.00 uur. Dat is voor ons echt te vroeg. We spreken om 8.00 uur af of misschien eerder. Dat lukt ons helaas niet. Dus om 8.00 uur komen we slaperig de tent uit. Jon en Lori hebben zo langzaam mogelijk gedaan, de tent is al opgeruimd en zij eten nu hun havermout op. We schuiven aan en maken ons ontbijt met eieren en brood. De Amerikanen kijken met verbazing naar ons en vragen zich af of we kunnen toveren. Het lijkt alsof we een bodemloze fietstas a la Harry Potter mee hebben, vinden zij.

We bespreken onze plannen (we gaan naar Clyde) en hun plannen (zij gaan door naar Cromwell). We spreken af om in Alexandra samen koffie te drinken. Zij vertrekken en wij pakken de tent op en vertrekken een half uur later. Het is gelukkig een zonnige dag met minder wind als gisteren. De omgeving is weer adembenemend mooi. Zelfs Nuttert blijft foto’s maken. We fietsen door twee tunnels en over enkele bruggen. Het landschap is heuvelachtig en is prachtig en we bewonderen de verschillende kleuren geel. Na 27 km flink door fietsen (Nicole) en rustig fietsen (Nuttert) vinden we Jon en Lori bij het Courthouse. We praten bij, kletsen over politiek en klimaat, waarna we de laatste 8 km naar Clyde met z’n vieren fietsen naar het eindpunt.

In Clyde stellen we met z’n allen het afscheid uit. Nog een drankje, een groepsfoto en dan gaan ze. Wij zetten de tent op en missen hen.

Nuttert checkt zijn mail en heeft van Bradley een bevestiging dat het geld is overgemaakt en de reis geregeld is. Het voelt nu bijna alsof onze reis al bijna voorbij is nu we een einddatum weten. Donderdag 3 april om 15:05 zijn we weer terug in Nederland… Nu verder maar niet meer aan denken.

We doen de was en bezoeken het dorpje met historische stenen gebouwen; overblijfselen uit de tijd dat er goud werd gewonnen. We komen er achter dat in Clyde geen I-site is. Dat maakt het organiseren van een jetboat voor morgen wel lastiger. Als we dan ook nog via internet lezen dat de kosten 110 NZD p/p zijn besluiten we om niet de Roxburgh Gorge Trail te doen, maar via de highway 8 naar Roxburgh te fietsen. Deze lijkt ons niet zo druk.

’s Avonds eten we duur maar lekker bij Oliver in Clyde. Met wijn en bier op komen we “moe” aan bij de tent. We kijken terug op een paar gezellige dagen.

Clyde naar Roxburgh (64 km) – zaterdag 12 januari 2019

De zon brandt al lekker vroeg op de tent maar we houden het nog tot 8 uur binnen vol. Omdat de camping vrij groot is gaan we eerst de boel opruimen en dan in de keuken ontbijten. Daar spreken we een tweetal fietsers die met de bus HW 8 gereden hebben en daar niet zouden willen fietsen. Dit was nou net ons plan… De twijfel slaat weer eens toe! Misschien dan toch de Roxburgh gorge trail gaan doen? Inclusief de dan benodigde transfer met een jetboat? Eerst maar naar de i-site in Alexandra, daar willen we toch nog een armbandje kopen voor sponsoring van de Otago rail trail.

Gisteren zijn we ook al in Alexandra geweest, dus we zijn blij met een tweede fietsroute: de rivertrack, een makkelijk te rijden mtb track langs de Clutha rivier.

Bij de i-site informeren we naar de mogelijkheden en het blijkt dat we om 13:00 een jetboat kunnen nemen die bij de steiger van Alexandra vertrekt. En we zouden bij de schipper kunnen regelen dat we mee mogen varen.

Na een kop koffie gaan we naar de steiger. We zijn ruim op tijd, maar na lang wachten: geen boot. Dus terug naar de i-site. De boot blijkt bij een andere steiger af te varen, 12 km verderop…

Uiteindelijk besluiten we ons maar aan het oorspronkelijke plan te houden: HW 8. Qua drukte valt het mee maar de weg is erg heuvelachtig met steile hellingen, Nicole is er halverwege al helemaal klaar mee. Het blijft maar op en neer gaan en er lijkt geen einde aan te komen. Na 23 km kunnen we weer via een trail verder: Clutha Gold trail. Eind 19e eeuw is hier veel goud gewonnen, dit is in het landschap nog goed te zien door de heuvels van “tailling” (steenresten). Ook ligt er nog een gezonken baggermolen in de rivier en is er een vervallen hangbrug (met bijbehorende bordje dat de brug onbegaanbaar is).

Na boodschappen gedaan te hebben in Roxburgh zijn we pas tegen 7 uur bij de camping. We genieten aan het einde van weer eens een warme dag van ons net gekochte nog koude biertje voordat we gaan koken. Deze camping blijkt veel gebruikt te worden door jonge fruitplukkers, in de kleine keuken is het druk! We eten dan ook laat en duiken daarna gelijk de tent in.

Regendag in Roxburgh – zondag 13 januari 2019

Als we checken hoe het weer van de dag gaat worden zien we dat er een flink front met veel regen verwacht wordt. We besluiten om maar een dagje niet te fietsen, de route is onverhard en daarmee een modderboel, hebben we niet zo’n zin in.

We kunnen nog net voor de regen in het dorp boodschappen doen voor vandaag en morgen en daar ontbijten, bij terugkomst begint het net te regenen.

Het is een rustig dagje: beetje slapen, beetje internetten, het blog bijwerken, wat bij-eten (snoepen dus), wat opruimen… heerlijk. En ondertussen regent het, niet al te hard maar je zou er flink nat van worden.

Aan het einde van de dag is het weer droog, en gaan de sproeiers op het land weer aan.

Roxburg naar Beaumont (47 km) – maandag 14 januari 2019

Vandaag een kort fietsdagje voor de boeg, dus we doen rustig aan. Rond 10.45 uur vertrekken we van de camping terwijl de zon schijnt. We volgen het Clutha Gold trail tot aan Beaumont. Een glooiend pad langs de rivier de Clutha. Een snelstromende rivier met veel kolkjes. Zeker geen rivier om in te zwemmen. Zo nu en dan staan er informatieborden over het goud mijnen. Er is echt in korte tijd vanaf 1865 veel goud gevonden. En ook nu moet er vast nog wel wat te vinden zijn.

Na ongeveer 20 km komen we bij Millers flat aan. Er blijkt zowaar een tavern te zijn waar we koffie kunnen krijgen. En het is nog wel maandag! We bezoeken hier ook nog een bakkersmuseum. Nutterts grootvader was bakker en de bakkerij met oven ziet er dan ook bekend uit voor hem. Er was vroeger ook nog een tearoom in gevestigd. De vrijwilligster vertelde enthousiast over hun plannen. De oven kon nog gebruikt worden en dat wilden ze dit jaar graag uitproberen. Het kostte echter wel 3 dagen om het bakgedeelte warm genoeg te krijgen.

Iets verderop maken we nog een kleine omweg naar de ‘lonely graves’. Het verhaal gaat dat een onbekende jongere man hier begraven is, die verdronken was en gevonden aan de oever van de Clutha. Een lokale bewoner, William Rigney, heeft deze man toch op een mooie plek begraven met als tekst ‘somebody’s darling lies buried here’. Toen William zelf overleed is hij er naast begraven met de tekst ‘the man who burried somebody’s darling’. De feiten blijken anders, maar daarvoor moet je zelf maar langs het graf gaan….

Op de fiets weer verder langs de rivier kwamen we in steeds verlatener gebied terecht tussen hoge heuveltoppen. In Beaumont was een hotel/café/motel/camping. Er was nog plek voor ons. S’avonds aten we daar en dronken we een biertje met goede WiFi ontvangst. Het lukte zelfs om een aflevering WIDM te zien.

Terug in de tent maakten we een planning om de route in de Catlins te fietsen. We bekijken waar de campings en de supermarktjes zitten. Nog wat lezen en dan naar bed. Het wordt 11 graden vannacht, dus weer tijd voor 2 slaapzakken.

Langs de Clutha, naar Balclutha (63 km) – dinsdag 15 januari 2019

Nuttert wordt wakker van het verkeer over de brug over de rivier. Niet dat het erg druk is, het is meer het geluid wat dit veroorzaakt: alsof de brug instort. Gisteren zijn we er met de fiets over heen gegaan en toen hadden waren we blij dat we aan de overkant aangekomen waren. Maar ook zware vrachtwagens maken er gebruik van! Wat dan weer bijzonder is: het verkeer wordt geregeld met stoplichten (voor de ingewijden: VRI), de enige in dit deel van Nieuw Zeeland!

En nog een bijzonderheid op deze dag: we passeren de enige veerpont van het land! Helaas is die wanneer wij passeren buiten dienst… Maar we hebben wel geluk met de aanwezigheid van een cafe op onze route. Volgens onze kaart zou er vandaag geen zijn, maar dus wel!

Het werd zo een mooie dag: de route was over mooie, goed onderhouden, rustige wegen deels door inheemse bossen. Ook waren er geen steile hellingen, integendeel, de weg was licht glooiend met de rivier aflopend richting zee. En er was ook weinig wind. Allemaal dus erg plezierig!

We waren dan ook best vroeg bij de camping. Na het opzetten van de tent en wat opfrisserij zijn we eerst de reispapieren voor Japan gaan ophalen die we hier naar toe hadden laten sturen, daarna een kop koffie en de boodschappen; deze camping heeft weer een goede keuken, dus we gaan zelf pizza maken.

Tijdens het koken komen we in gesprek met een Nederlands stel wat ook hier fietsend is; leuk om ervaringen uit te wisselen.

En het filmpje van deze week: